[FONT=Tahoma]Hi guys!
Είναι γεγονός ότι μεγαλώνοντας ο άνθρωπος ανωμαλεύει, παρατάει την πιστή σύζυγο και την πέφτει σε μνημειώδους ασημότητος μικρές ...κλπ κλπ
Είναι γνωστό ότι πούλησα προσφάτως την πιστή "βασίλισσα" κι άρχισα ένα τρελλό παίγνιο για να τα ξαναφτιάξω για 4η φορά με μια τσαχπίνα Dommie...
Γεμίστε τα ποτήρια σας, διώξτε τα μικρά παιδιά από την οθόνη και θα σας τα πω όλα...
...εντελώς μεταξύ μας...[/FONT]
Τελευταία τροποποίηση από Uriah Heep; 12/05/2013 στις 15:59.
[FONT=Tahoma]Απογοητευμένος, σαν μαραμένος μαϊδανός που ξεχάστηκε στο ψυγείο, άνοιξα για πολλοστή φορά τις αγγελίες στο car.gr...
“Άντε να δούμε τι ...δράκους θα διαβάσουμε κι αυτή τη φορά!” σκέφτηκα.
“Ξέρω, ξέρω... όλες με 15.000 χλμ, 20ετίας, κλεισμένες σε γκαράζ, ευλαβικά συντηρημένες με δοξαστικές ψαλμωδίες των Αγίων Θεοδώρων, αλλαγές λαδιών με το φιλοικτίρμον τροπάριο της Κασσιανής και ρεγουλάρισμα βαλβίδων με τ΄απολυτίκια των Τριών Ιεραρχών από το cd της μονής Βατοπεδίου...
Τα γνωστά!” ξανασκέφτηκα.
Άνοιξα, με τη βαρεμάρα κλητήρα του Δήμου Θεσσαλονίκης, το section ΝΧ Dominator, για 4η φορά την περασμένη Τρίτη, ήπια μια γουλιά από το εξαιρετικό νεπαλέζικο τσάι μου κι έμεινα κάγκελο!
.
.
...Ήταν εκεί! Εμφανίστηκε πριν από 7 λεπτά...
Αμερικάνα, απέριτα κομψή, δυναμική, σοβαρή, 17.000 χλμ, με μιά αναβλύζουσα μπρουταλιτέ εξ αιτίας των hot αξεσουάρ που φορούσε...
.
...κάνοντας την “χαμένη” Dommie του Νοεμβρίου, να φαντάζει σαν ταλαιπωριμένη γκαρσόνα της γιορτής κρασιού Νέας Αγχιάλου!
Διαμένουσα στην Πάτρα κλπ κλπ
Τα σχόλια περί αβάδιστης, παρθένας, σπίτι-κατηχητικό, κατηχητικό-σπίτι, θέλανε ξεχωριστή έρευνα...
“Αυτό το κορμί δεν το χάνω με τίποτα...” σκέφτηκα, άσχημα τσιμπημένος με τη μικρή!
Πήγα στην τουαλέτα και ξύρισα το μούσι. Εκείνες οι άσπρες τρίχες στο πηγούνι με φορτώνανε χρόνια αδίκως... Άλλωστε, το 'χα αφήσει γιατί πήγαινα για γκουρού...
...αλλά με κόψανε στα θαύματα...
Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη ικανοποιημένος, γέμισα ένα ποτήρι με Νεγκόσκα Γουμένισσας και σήκωσα το τηλέφωνο.
“Μόλις διάβασα την αγγελία σας για μία Dommie εξ Αμερικής... κλπ κλπ. Πόθεν τεκμέρεται το ...αβάδιστον της δεσποινίδος?”
Τα στοιχεία ήταν καφτά! Το 'χω ξαναζήσει το έργο... Η καρδιά άρχισε να χτυπά σαν τα κρουστά του Ουαγκαντούγκου!
Κατεβάζω το ποτήρι άσπρο πάτο... ψάχνοντας το τηλέφωνο του Βασίλη (vaska), παλιού φίλου από την Πάτρα.
Ξαναγεμίζω το ποτήρι και πληκτρολογώ τον αριθμό...
“Βασίλη έλα, ο Uriah Heep είμαι! Kαίγομαι θέλω τη βοήθειά σου...
[/FONT]
Τελευταία τροποποίηση από Uriah Heep; 12/05/2013 στις 19:01.
[FONT=Tahoma]Ο Βασίλης είναι παλιά καραβάνα, έμπειρος με 3-4 μηχανές, μερακλαντάν και γκαραντί.
"Bασίλη, σΕ έστειλα μια αγγελία σε πμ. Κάτι μΕ λέει ότι είναι περίπτωση! Ρίξε μια ματιά να μΕ πεις... Μη το χάσουμε το κορμί...”
Ο Βασίλης μπορεί να κατρακύλισε σε παραφουσκωμένη με φαρίν 'απ μπαβαρέζα (BMW 1200gs) αλλά κατανοεί το βίτσιο μου για το δωρικό μονοκύλινδρο. Άλλωστε με DR650 τον γνώρισα στα Επινιανά, στα Άγραφα, πριν κάποια χρόνια...
Σε λίγα λεπτά έχει μιλήσει με τον πωλητή κι ακούει την απίστευτη ιστορία... Μόνο 17.000 χλμ! Κι αρκετές ενδείξεις...
Δεν τις κάνει γαργάρα και βρίσκει τον προηγούμενο ιδιοκτήτη. Οι απαντήσεις από το άσμα του Σπύρου (ένας είναι ο Ζαγοραίος) “ποιά είσαι κι από που κρατάς”... είναι ικανοποιητικές. Κι ο προηγούμενος ιδιοκτήτης γνωστός!
Απομένει να την δει και να την οδηγήσει. Έχει όμως βραδιάσει και δεν ρισκάρει να την δει υπό τον δραματικό φωτισμό του θνήσκοντος κηρίου...
Ορθώς! Μια φωτιστική πλουραλιτέ επιβάλεται... Διότι ο Βασίλης επιμένει στη ρήση του Διογένη “Λυχνίας σβεσθείσης πάσα γυνή Λαϊς”...
Μέσα στο χωροχρονικό συνεχές και στους νεφελώδεις ατραπούς μιας αγοραπωλησίας “μεταχείρω”, κάνω υπομονή.
Μ. Τετάρτη. 9.00' Έγινε το test drive. To μωρό με 2 εξατμίσεις αγωνιστικές Yoshimura, wiseco σφυρίλατο πιστόνι, γερμανική ζελατίνα, extra ψυγείο λαδιού, αμερικάνικη σέλα πλατιά και σανιδάτη αλά ΚΤΜ...
.
...σφιχτή και άβγαλτη...
Τα χαρακτηριστικά προσδίδουν ένα ναϊφ περιπετειώδη προσανατολισμό... Που ποτέ δεν έζησε η μικρή!
Υποδέχομαι τα καλά νέα κουνώντας το κεφάλι στωϊκά, με ένα λυρικό προβληματισμό και colgate χαμόγελο!
"Billy καπάρωσέ την κι έρχομαι το βράδυ με το ΚΤΕΛ Αχαϊας... Φτάνω στις 4.00' τα ξημερώματα... Θα σΕ τηλεφωνήσω στις 8.00".
Ο Βασίλης -από την Πάτρα- ανένδοτος.
"Τηλεφώνησέ μου στις 4.00' να 'ρθω να σε πάρω να πιούμε καφεδάκι".
Τελικά, εξακολουθεί να υπάρχει αυτή η παράξενη συνομοταξία μηχανόβιων, κόντρα στα ψόφια αμνοερίφια του ψυχαναγκαστικού τέμπου της εποχής, τις οικογενειακές, επαγγελματικές κλπ υποχρεώσεις...
.
...που μεταμορφώνονται σε παιδιά και δεν χαμπαριάζουν από τίποτα... Το επαναστατικόν outfit το 'χεις στο DNA σου και δεν αποκτιέται από ιδεολογίες της πάστα φλόρας!
.........................................................................................
Ξημερώματα της Πέμπτης 2 Μαϊου 2013. Ένα παπί δικάβαλο διασχίζει τα στενά της Πάτρας με ταχύτητες που θα έκαναν τον Valentino Rossi να πάθει σπασμούς στο κωλάντερο...
Φωτό: Η Dommie όπως την ονειρεύεται στον ύπνο του o ιδρυτής του thread...[/FONT]
Τελευταία τροποποίηση από Uriah Heep; 12/05/2013 στις 19:05.
αν είναι αυτή που είδα πριν την κάνεις τιγρέ.....
καλορίζικη, καλοτάξιδη, μέγκλα είναι...... έχουν οι ποτάνες οι πιτσιρίκες την χάρη τους........
πολλά
@βασκα
είσαι τιτανομεγιστοτεράστιος για μια ακόμη φορά
[FONT=Tahoma]Tην περασμένη βδομάδα “κατέβηκα” στη Συκιά, στη Χαλκιδική, για blind date. Η κούκλα μΕ συστηνότανε για Σαρλίζ Θερόν, ατυχίσασα ραφάτη, του σπιτιού, άβγαλτη, αγαπά τα λουλούδια, τις συλλογές πεταλούδων κλπ κλπ, με 19.600 χλμ, 7 μήνες στα αζήτητα του car.gr...
Μετά από 150 χιλιόμετρα ταξίδι, είδα ιδίοις βλεφάροις τον ...δράκο! Σαν τσατσά τσιφούτα, παραβαρδάριου οίκου ανοχής...
Σεντόνι και κατ΄ευθείαν ...για κανά μήνα στα BODYLINE, σε εντατικό τμήμα...
Χρειάστηκε μιάμιση δαμιτζάνα “αγιάσματος” Σιθωνίας, μετά γλυκανίσου, για να ξεπεράσω το σόκ και 2 πιατέλες φρέσκα σιναγριδάκια, δια χειρός Μήτσου, παλιόφιλου μηχανόβιου, σε παραλιακή ταβέρνα της Σάρτης...
Είναι -τελικά- σκληρή η ζωή του κυνηγού Dommie...
Τετάρτη, 01/05/2013, ώρα 19.00'
Ετοιμάζω το σακίδιο. Βάζω μέσα κράνος, γάντια, δερμάτινο μπουφάν...
Το βλέμμα της συζύγου, που μΕ παρακολουθεί “λυγίζει” τα μεταλλικά πόμολα του δωματίου...
“Μετά την Ινδία, ......για πού με το καλό?” μΕ λέει ψυχρά, κάνοντας την Μέρκελ να φαντάζει σαν ναζιάρα γατούλα...
“Πετάγομαι μέχρι την Πάτρα για ....” ψέλλισα με δύναμη ημιθανούς κάμπιας, για να καταδείξω την ανεπίλεπτη ταπείνωσή μου...
“Όταν έφυγες για την Αρμενία, είπες ότι θα πεταγόσουν μέχρι τον Μασούτη....” με διέκοψε, σαν ριπή μυδραλιοβόλου, κάνοντας την Τζίλντα (μποξερίνα) να βγεί διακριτικά έξω από το δωμάτιο, σκύβοντας το κεφάλι και κοιτώντας λοξά προς το ταβάνι για καμιά ιπτάμενη παντόφλα... Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης!
“Στην Πάτρα θα πάω σΕ λέω, με το ΚΤΕΛ... Που να σΕ εξηγώ τώρα?” Οι εποχές που όταν άλλαζα μοτοσυκλέτα, επισκεπτόμασταν κάποιο Louis Vuitton store ή την αντιπροσωπεία της Rolex, για να συμφωνήσει για την ... “αναγκαιότητα” της τελευταίας μου επιλογής, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί...
Αποφασισμένος να μην αφήσω την ζωή μου να ναυαγίσει στους καναπέδες της ανίας και του προβλέψιμου ζαβλακοτουζλαμά, βάζω το σακίδιο στη πλάτη και με αποφασιστικότητα πεζοναύτη του 3ου λόχου της Ντανάγκ, ανοίγω την πόρτα λέγοντας “άμα δεν έρθω μέχρι αύριο το βράδυ, θα σκύψω το κεφάλι έμπλεος ευτελισμού κι ονειδισμού και θα πάμε να δεις εκείνο το πορτοφολάκι στη Louis Vuitton...”
Η ζωή είναι ένα ρίσκο...
Η άγνωστή μου Dommie -που θα στοίχιζε λιγότερο από το πορτοφολάκι της ακατανόμαστης φίρμας- έπρεπε να μΕ φέρει την Πέμπτη το βράδυ, πίσω στη Θεσσαλονίκη ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ!!!
19.30' μπαίνω στο 5άρι, Νέα Κρήνη-Βενιζέλου, για ν' αλλάξω στην Τσιμισκή με το 12άρι, Κάτω Τούμπα-ΚΤΕΛ...
Στις 21.00' ακριβώς ρολάριζε βελούδινα, με τη γητευτική συριστικότητα του κινητήρα “Volvo B 10 B Noge Turing” και την απαλά θροϊζουσα νυχτερινή αύρα, το σχεδόν άδειο λεωφορείο του ΚΤΕΛ Αχαϊας...
Περνώντας, έξω από τη Λαχαναγορά κι αφήνοντας πίσω τη Θεσσαλονίκη, άλλο ένα ταξίδι άρχιζε...
Έβγαλα ένα παστέλι για βραδινό, σκεπτόμενος ότι για τον ταξιδευτή η συγκίνηση της φυγής είναι ΜΙΑ...
.
...κόντρα στη νομαδική παράκρουση ταξιδιωτικής αμπελοφιλοσοφίας καί στον μόνιμα αναδευόμενο μοτοσυκλετιστικό τραχανά. [/FONT]
[FONT=Tahoma]To ταξίδι με το KTEΛ after midnight ήταν βελούδου και με το ετερόκλητο επιβατικό κοινό, αποκτούσε κι ανθρωπολογικό ενδιαφέρον...
Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι όταν δεν ροχάλιζε σαν κομπρεσέρ με χαλαρωμένο ιμάντα, τηλεφωνούσε ανά μία ώρα σε κάποιον δυστυχή συγγενή, για να τον ενημερώνει ...πιά πόλη πέρασαν και ότι κατά τις 4.00' όπως αυτοί (και το ...ΚΤΕΛ) υπολόγιζαν θα έφταναν στην Πάτρα... Παρ' όλ' αυτά δεν χρειάζονταν να ξεσηκωθεί να τους παραλάβει, όπως του τόνιζαν, ξυπνώντας τον ανά μία ώρα, γιατί -βρε παιδάκι μου- θα παίρνανε ένα ταξί και θα πήγαιναν σπίτι!
Μία ευτραφής διανοούμενη -γκόθικ στάιλ- φοιτήτρια, ντυμένη σαν πλήρωμα καρναβαλικού άρματος, με ένα πολυσέλιδο αισθηματικό διήγημα τσέπης, μονίμως ανοιγμένο στα πόδια της, αφού κατέβασε 2 λουκανόπιττες στη στάση της Λάρισας, με βουλιμία αλιγάτορος Αμαζονίου, ζήτησε από τον οδηγό ν΄αλλάξει τη μουσική με τα καλαματιανά. Αντιμετώπισε τον Ζωϊδάκη live, ροκανίζοντας σαν πιράνχας 3 μεγάλες σακούλες τσιπς αλλά στο
“φέρτε μου ποτήρια κι άλλα,
όλα θα τα κάνω γυάλα...”
... του Μίμη Γκιουλέκα, σηκώθηκε αποτροπιασμένη από τη δεύτερη σειρά και κατευθύνθηκε εκνευρισμένη προς την άδεια γαλαρία, κάνοντας σαφές ότι αν ήταν στο χέρι της, θα έβγαζε εκτός νόμου τη ρεμπετοφρίκ jazz σκηνή του θεσσαλικού κάμπου...
Στην περιφεριακή μου όραση ενέπιπτε και μια ηλικιωμένη κυρία της γνωστής συνομοταξίας “γραία Λουτρακίου”, που ροχάλιζε κάνοντας ταβανοσκόπιση, με το στόμα ανοιχτό και την μασέλα βγαλμένη, έτοιμη να την καταπιεί. Αυτή, μπορώ να πω, ότι μΕ δημιούργησε ένα σχετικό άγχος, αλλά γρήγορα κατάλαβα ότι το ροχαλιτό της ήτανε “σικέ” και προσπαθούσε να ξεγελάσει τον εαυτό της και να αποκοιμηθεί...
Εγώ “χάθηκα” λίγο στο Μπράλο, για κανά μισάωρο.
Η φωνή του Σταύρου Ζούμπα -όμως- στο “να ζήσουν οι κομμώτριες...” μΕ ξύπνησε δίνοντας άλλο νόημα στο υπόλοιπο ταξίδι...
... και με κομμάτια όπως τον “καθρέφτη σου θα σπάσω” και την “αχαριστία” τα χιλιόμετρα εξαϋλώνονταν σαν τα πατατάκια της ευτραφούς γκόθικ διανοουμένης. Στο ρεφρέν του “είσαι το ηρεμιστικό μου” ξεπρόβαλε υποβλητική η γέφυρα του Ρίου.
Η ώρα ήταν 3.55'.
Ένα ταξίδι, με παραμορφωτικές αντανακλάσεις μιας ελληνικής πραγματικότητας, μια ρεαλιτέ άκρως ενδιαφέρουσα για τον ρέκτη της ακατέργαστης εμπειρίας, που μπορεί και αφουγκράζεται την ζωή ...και εκτός ζελατίνας ενός system 6!
Ώρα 4.10'. Τηλεφωνώ στον Βασίλη .
Ώρα 6.30' έχουμε πιεί τους πολλαπλών βιάγκρα νεσκαφέ, έχουμε απαντήσει σε όλα τα αινίγματα της ζωής, και για να περάσει η ώρα, προσπαθούμε να εντάξουμε την πρόσφατη διακύρηξη ιδεολογίας φιλομπαβαρουά μοτοσυκλετιστικού φόρουμ, στα σύγχρονα φιλοσοφικά ρεύματα, στο Λογικισμό του Λούντβιχ Βιτγκεστάιν, στη Φαινομενολογία του Έντμοντ Χουρσέλ και στον Υπαρξισμό του Σέρεν Κίρκεγκωρτ...
.
.
...μέχρι τη στιγμή, που οι διπλές racing Yoshimura της Dommie κάνουν την εξωτερική τζαμαρία του καταστήματος υπολογιστών του Βασίλη να χορεύει τσάρλεστον...
[/FONT]
Τελευταία τροποποίηση από Uriah Heep; 12/05/2013 στις 21:59.
[FONT=Tahoma]Η χορτόπιττα μΕ έφυγε απ' το χέρι...
“Φοράω” ένα ζαμανφού ύφος και βγαίνω “στο αδιάφορο” έξω...
Με την πρώτη ματιά ...πρόκειται για κόμματο!
Το βλέμμα μου καρφώνεται ...χαμηλά. Από πίσω η πινακίς γράφει ΚΕΟ (καίω) 16 (sweet little sixteen). Από μπροστά το extra ψυγείο λαδιού, στ' αριστερά, της δίνει μία εσάνς δυναμισμού, αποφασιστικότητας και αντοχής σε τροπικές θερμοκρασίες άνω των 45 υπό σκιά...
Πλησιάζω τον πωλητή και του λέω σοβαρά ... “αϊ ντού”...
Η αμερικάνα ξεπέρασε τις προσδοκίες μου.
Εξουσιοδότηση στην αστυνομία, τράπεζα για μπαγιόκο, μία κλασσική ντρίπλα στην τιμή και με 900 ευρώ, έχω πάρει το μωρό και φουλάρω έξω από την Πάτρα.
Ο καιρός είναι εξαιρετίκ και ντοπαρισμένος από τα ντουζένια της μικρής, περνάω τη γέφυρα και το κόβω δεξιά για Ναύπακτο, Δελφούς, Μπράλο κλπ κλπ.
Όχι δεν ευχόμουν “να 'ναι μακρύς ο δρόμος” γιατί η σύζυγος σε περίπτωση αργοπορίας, θα μ΄έσερνε κατ' ευθείαν στους πωλητές της Louis Vuitton, κάνοντας τους λήσταρχους της ανατολικής Μαυριτανίας να φαντάζουν σαν ιεραπόστολοι...
O επαρχιακός δρόμος με τις γλυκές στροφές προκαλούσε την ευέλικτη μικρή αμερικανίδα, για άγριο και πρωτόγονο οδηγικό σέξ...
.
...όμως τα σάπια ελαστικά, παλαιάς κοπής επί ναυαγίου Εξπρές Σάμινα, λόγω της σχετικής ακινησίας, μΕ υποχρέωσαν στην κλασσική μου αργή οδήγηση, που θα έσπρωχνε θιβετιανό ερημίτη σε υπερκατανάλωση του καφέ υγρού των αποστακτηρίων του Jack Daniels, για να ξεπεράσει την διογκούμενη κατάθλιψη λόγω βαρεμάρας...
Εγώ, για να περνάει η ώρα, σαν αναδυόμενο και ασυμβίβαστο μη αναγνωρισμένο -ακόμα- ταλέντο της ταξιδιωτικής παραλογοτεχνίας, άρχισα να ονειρεύομαι την μελλοντική στιγμή της συγγραφικής μου επιτυχίας, σαν έναν λαμπερό ανεμοστρόβιλο των φεστιβάλ, δεξιώσεων, συνεντεύξεων, γνωριμιών με γοητευτικές στάρλετ, εκδότες, πριβέ πάρτυ...
Ίσως ...ίσως κι ένα χρυσό αγαλματάκι συγγραφής κάποιου σεναρίου, να στόλιζε το άδειο ράφι του τζακιού μου στον Χολομώντα!
[/FONT]
[FONT=Tahoma]Σταματάω σ' ένα βενζινάδικο λίγο έξω από τη Ναύπακτο, να πάρω ένα μπουκάλι νερό.
Η κοπέλα της καντίνας με ρωτάει που πάω... και στο άκουσμα της Θεσσαλονίκης, δείχνοντας -με φρύδι περισπωμένη- τη Dommie, ένας κυκεώνας από τικ παραμόρφωσε το πρόσωπό της με απρόβλεπτες συσπάσεις και γκριμάτσες, σαν μήνυμα σε κώδικα Μορς!
"Δεν το πιστεεεεεύωωω!" ψυθίρισε με κομμένη την ανάσα.
Εκεί χτύπησε και το τηλέφωνο.
Ένα παλιό φιλαράκι που βρίσκονταν τυχαία στους Δελφούς, μΕ κάλεσε για καφέ. Βασικά, αυτός ήθελε να δεί τη Dommie, σκασμένος από περιέργεια για το τι μηχανάκι μπορείς να βρεις με 900 ευρώ και να 'χει θέμα για κουτσομπολιό με τη φλωροπαρέα του.
Όχι, δεν παρεξηγιέται...είμαι σίγουρος ότι τώρα διαβάζει.
Με περίμενε κοντά στο θόλο της Αθηνάς Προναίας, πάνω στην επαρχιακή Λιβαδειάς-Άμφισσας, μ' έναν φίλο του της συνομοταξίας “κοσμικός Αράχωβας”. Ψάχνανε για ευκαιρία να λουφάρουν τ΄αρχαία, αφήνοντας τα γυναικόπαιδα μετά του υπηρετικού προσωπικού να βολοδέρνουν στο λιοπύρι και στα κατσάβραχα...
Τον ήπιαμε σε καφετέρια εντός των Δελφών.
Μου τον σέρβιρε μια μελαχροινή εξαιρετικής κατασκευής, νοιώθοντας ένα φονικό σφύξιμο να κάνει την απατηλά αθώα εμφάνισή του, κάτω από την κοιλιακή μου χώρα...
Τα σφιχτά αμορτισέρ της σερβιτόρας δεν μας άφησαν να συγκεντρωθούμε στις συζητήσεις μας για τον αν υπάρχει τελικά θεός, κάποιος σκοπός με την “φανέρωση” της Dommie ή κάποιο σχέδιο πίσω από το Σύμπαν.
Τα χοντροκομμένα σχόλια όμως της παρέας, για τη σπαστή σουσπανσιόν της νεαράς, προκάλεσαν μια ξυνή γεροντοκόρη, με μπούτια “φλούδα νεραντζιού”, της συνομοταξίας “σαλεμένη και μανιοκαταθλιπτική” με προχωριμένο στραβισμό...
... που με βραχνή φωνή που τρεμόπαιζε σαν τα κβαντικά σωματίδια, μας απείλησε με μήνυση!
Χρονιάρα μέρα με μηνύσεις απ' την τρελόγκα από τη μία...
Απειλή Louis Vuitton, σε περίπτωση αργοπορίας, από την άλλη...
Κοίταξα το ρολόι, σκεφτόμενος τη θεωρία της σχετικότητος και αποφάσισα να συνεχίσω το ταξίδι μου προς βορράν...
Χαιρέτησα κι έβαλα μπρος τη Dommie.
Ο μπάσος ήχος των δύο Υοshimura έκανε την γεροντοκόρη να με κοιτάξει με δολοφονικό βλέμμα, σαν του μαφιόζου Calogero Vizzini, αναγκάζοντάς με να καβαλήσω χωρίς να δέσω το κράνος και να εξαφανιστώ, αφήνοντας την ήσυχη να καταβροχθίσει την κρέμ μπρυλέ της...
Άλλωστε, στην Καρδίτσα μΕ περίμενε ο φίλος μου ο Γιάννης (JTR) για καφέ και μουχαμπέτι για το πρόσφατο ταξίδι μου στην Ινδία...
[/FONT]
Τελευταία τροποποίηση από Uriah Heep; 12/05/2013 στις 19:35.
[FONT=Tahoma]Βγαίνοντας από τους Δελφούς στον κατηφορικό δρόμο στ' αριστερά μου, από το γωνιακό βενζινάδικο ξεκινάει μία BMW Z4 καμπριολέ, με ανοιχτό το κεπέγκι, επιταχύνοντας προς τα πάνω μου!
Πλακώνω τη μανέτα του μπροστινού που δεν σταματάει με τα καινούργια τακάκια και τσαρουχώνω το πίσω.
Τον φτάνω στον πόντο στη θέση της συνοδηγού...
Το εξαϋλωμένο ανθρωποειδές στο τιμόνι με κοιτάζει με οίκτο!
Το ξανθό λαμπραντόρ δίπλα μΕ λέει “...καλά γκαβoooooός είσαι?”
...και το ηχοσύστημα παίζει στη διαπασών Σαλαμπάση “Όταν χορεύει ο Λαρισαίος ...στη μπάντα κάθε Φαρισαίος”...
Θενκς Γκαντ! ...που μΕ έδωσες το προνόμιο να ζήσω αυτή τη σουρεάλ φάση!
Κάτι τέτοια μΕ συμβαίνουν και πιστεύω ότι, τελικά, υπάρχει Θεός!
Τα 2 θρασύτατα νεοπλουτέ πρωτόνια, που σίγουρα αδυνατούσαν να επεξεργαστούν οποιαδήποτε πληροφορία υπερβαίνει σε πολυπλοκότητα τις δισύλλαβες λέξεις μπέμπα, μπεμβέ, πράντα, Κάτυ Σάρκ κλπ κλπ...
.
.
...εξαφανίστηκαν προς τους σιωπηλούς ελαιώνες του νομού Φωκίδος, με ιλιγγιώδη ταχύτητα, αφήνοντας φιδοειδή λαστιχένια αποτυπώματα στην άσφαλτο και αναθυμιάσεις άκαυστης αμόλυβδης...
[/FONT]
[FONT=Tahoma]Πλησιάζω προς τη Λαμία και “κόβω” προς Δομοκό, Καρδίτσα.
Τηλεφωνώ στον Γιάννη, για να μΕ ενημερώσει ότι στην είσοδο της Καρδίτσας μΕ περιμένει ο Αργύρης, άλλος παλιόφιλος μηχανόβιος από την Καρδίτσα.
Όταν ακούς Γκουσγκούνη και ...“που ΄ναι τα πουλάκια μου?” ...η σίγουρη απάντηση είναι ...“νάτα τα πουλάκια μου”!
Όταν ακούς ... “σε περιμένει ο Aργύρης”, η σίγουρη απάντηση είναι ότι πάς για τσίπουρα!
Με κάνει σινιάλο στον περιφεριακό.
Σταματάω τη μηχανή.
Με συνομωτικές κινήσεις, που θυμίζουν μυστική συνάντηση των Κορλεονέζι, χωρίς να το καταλάβω μΕ πασάρει ένα πλαστικό μπουκάλι.
Δεν χρειάζεται να ρωτήσω τι περιέχει... Θα στοιχημάτιζα 100 προς ένα ότι είναι διπλοβρασμένο απόσταγμα στεμφύλων Τυρνάβου άνευ*.
Απλά, μΕ λέει ότι είναι σφραγισμένο. Το βάζω στη μπαγκαζιέρα, τον ακολουθώ σε μια δαιδαλώδη διαδρομή και...
.
.
....σορπράιζζζζζζζζ !
Σταματάμε μπροστά σ' ενα ρακάδικο!
Εντελώς τυχαίως...
Εντελώς άγνωστος ο Αργύρης στο μαγαζί...
Τα γκαρσόνια αρχίσαν να “φέρνουν” χωρίς να' χουμε παραγγείλει...
Σε λίγη ώρα καταφθάνουν ο Βαγγέλης (Vagelis Gar) από τα Τρίκαλα, o Βασίλης από τη Λάρισα κι ο Γιάννης (JTR). Όλοι παλιόφιλοι μηχανόβιοι, που ήρθαν διακριτικά να δούν τι χρέπι θα οδηγώ στο επόμενο ταξίδι μου στο "Desert festival" στο Μάλι, μόλις τελειώσει ο εμφύλιος...
Πολύ γρήγορα ακολούθησε ένας ιλιγγιώδης χορός εδεσμάτων, τσίπουρου και μπύρας, βυθίζοντας την παρέα σε μιά γαστριμαργική έκσταση...
Εγώ, άυπνος και κουρασμένος από την υπερένταση και το ταξίδι.
Όμως η ζεστή και εγκάρδια φιλοξενία αυτών των φίλων, με παρέσυρε σ' ένα παροξυσμό ξαφνικής ευφορίας, με αποτέλεσμα να περάσει η ώρα με συζητήσεις και μεζέδες και να “πιάσουμε” το σούρουπο χωρίς να το καταλάβουμε.
Η μέρα έφευγε και “έβλεπα” με την φαντασία μου, τη γυναίκα-τανάλια να ξεφυλλίζει το prospectus της collection Άνοιξη '13 Louis Vuitton...
...κάνοντας την καρδιά μου να βαράει σαν βομβαρδιστικό στη Μάχη της Αγγλίας!
Έπρεπε να φύγω κι εγώ, γιατί μια αναποδιά και μια καθυστέρηση, θα έδινε την ιδέα σε μία δεσμίδα εκατόευρων στο πορτοφόλι μου ...να λιποτακτίσει προς την ακατανόμαστη φίρμα!
Αυτό βέβαια θα ήταν το λιγότερο...
Γιατί μετά το ταξίδι στην Ινδία, αρχίζω να βρίσκω πιό δελεαστική μία ένεση ευθανασίας ...από το φονικό βλέμμα της συζύγου...
[/FONT]
Τελευταία τροποποίηση από Uriah Heep; 24/05/2013 στις 23:22.
[FONT=Tahoma]Μπήκα στο σπίτι κατά τις 10 το βράδυ...
Η σύζυγος με κοίταξε με το αυτηρό βλέμμα καρδιναλίου αναγεννησιακού πίνακα, κοιτώντας το Rolex της.
Παρ' όλο που ένα γνήσιο Rolex πηγαίνει δραματικά πίσω ή μπροστά, φάνηκε να δέχεται ότι έφτασα πριν τα μεσάνυχτα...
Η collection Άνοιξη '13, ήταν ακόμα ανοιγμένη πάνω στο τραπεζάκι του living room δίπλα σ΄ένα ποτήρι κόκκινο κρασί...
"Βρήκα ένα καταπληκτικό χαρτοφύλλακα για σένα... Ηδη μίλησα με τα κορίτσια στην Προξένου Κορομηλά ...θα σΕ κάνουν ειδική τιμή..." κουκούρισε το τρυφερό μου ήμισυ, ψάχνοντας τις ιλουστρασιόν σελίδες...
"Ουάου!" αναφώνησα... "Σ' ευχαριστώ που νοιάζεσαι για το στίλ μου... Δεν έρχεσαι κάτω στο γκαράζ να δεις τι δώρο σΕ έχω φέρει -κι εγώ- από την Πάτρα?"είπα καταρρίπτοντας το αντρικό ρεκόρ ευφημισμού σε κλειστό χώρο!
............................................................the end[/FONT]
ΥΓ Αυτό το μίνι ταξιδιωτικό εξαρθρογράφημα, είναι αφιερωμένο στους Βασίλη(vaska), Γιάννη(JTR), Βαγγέλη(Vagelis Gar) για την εξυπηρέτηση, τη φιλία τους και την φιλοξενία τους.
Τους ευχαριστώ ολοκαρδίως!
Foto: η Αμερικάνα στο γκαράζ μου...
Τελευταία τροποποίηση από Uriah Heep; 12/05/2013 στις 15:16.
Πολύ όμορφο μηχανάκι .
Καλοτάξιδο και καλόβολτο ΣΕ εύχομαι!
Ποποποπο
Να το χαρείς Ταξιδευτή όσο δεν πάει, το εργαλείο. Ήταν απλά σε λάθος χέρια τόσα χρόνια αλλά με σένα που 'μπλεξε βλέπω να μηδενίζει το κοντέρ της.
LIFE IS TOO SHORT to remove usb safely
"These violent delights have violent ends
And in their triumph die, like fire and powder
Which, as they kiss, consume" William Shakespeare (Romeo & Juliet).
οκ
ρισπέκτ το μηχανάκι !
(αν δεν το έβλεπα θα έλεγα ότι ... δεν υπάρχει!)
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση