Ύστερα από αυτό μου γεννήθηκε η περιέργεια να επισκεφτώ το αρχαιολογικό μουσείο στην Τεχεράνη αν και αμφέβαλα αν θα το έβρισκα εύκολα. Η σήμανση είναι πραγματικά άθλια έως ανύπαρκτη και ταλαιπωρούμαι αλλά και χάνω χρόνο όποτε μπαίνω στις πόλεις τους (κάτι που σπάνια μπορώ να το αποφύγω-βλέπε περιφερειακή οδός). Αυτό σε συνδυασμό με το γεγονός ότι δεν μιλάνε Αγγλικά με έχει κουράσει αρκετά. Βέβαια πασχίζουν με σκίτσα και νοήματα να με εξυπηρετήσουν.
Εδώ πρέπει να κάνω μια παρένθεση και να πω ότι οι Ιρανοί είναι απίστευτα ζεστοί, φιλικοί και φιλόξενοι. Θα σε εξυπηρετήσουν, θα σε ρωτήσουν αν θέλεις κάτι, θα σου πουν ακολούθησέ με και θα σε πάνε εκεί που θέλεις, θα σου προσφέρουν φαγητό, τσάι, φρούτα, γλυκά. Είναι δηλαδή ακόμα αγνοί, δεν τους έχει χαλάσει το χρήμα, ειδικά στις μικρότερες πόλεις. Δεν ξέρω αν αυτό έχει να κάνει με το γεγονός ότι είμαι ξένος. Στους αυτοκινητόδρομους τα αμάξια με προσεγγίζουν σε σημείο να με ακουμπήσουν για να μου δώσουν το χέρι εν κινήσει, με χαιρετάνε, μου φωνάζουν, μου κορνάρουν. Όπου σταματάω μαζεύονται γύρω μου, κυκλώνουν το μηχανάκι, το χαϊδεύουν, το αγγίζουν, πιάνουν τις μανέτες, τη ζελατίνα, σαν να θέλουν να αγγίξουν το όνειρο. Με ρωτάνε από πού έρχομαι, αν θέλω κάτι , πόσο κοστίζει το τρανσάλπ και πολλά άλλα. Σε καμία στιγμή δεν ένιωσα ότι κινδυνεύω. Βέβαια αυτό από ένα σημείο και μετά καταντάει ενοχλητικό σε σημείο να μην μπορώ να βρω ένα σημείο να κάνω ένα τσιγάρο ήσυχος.
Εντωμεταξύ δεν έχω δει άλλη μηχανή μέχρι τώρα. Βλέπω κάτι Behran, κάτι Zomorod κάτι Raniran (όλα 125cc) αλλά πέρα από αυτά τίποτα. Μου φαίνεται ότι το γεροτρανσάλπ είναι το μοναδικό 650ντάρι σε όλο το Ιράν!
Γύρισα μετά το φιάσκο της Περσέπολης προς Pasagrad και άλλαξα πορεία για Safashar-Abarkuh-Taft και μετά Yazd. H διαδρομή ήταν τυπική Ιρανική έρημος.
Απάντηση με παράθεση
