Ελλάδα - Τουρκία - Ιράν - Αρμενία - Γεωργία - Τουρκία - Ελλάδα

[wanaka]

Αυτό που με κούρασε αφάνταστα στην διαδρομή ήταν η άθλια ποιότητα της ασφάλτου. Δεν θα ήταν υπερβολή να πω ότι από τα 370χλμ τα 300χλμ ήταν γεμάτα σαμαράκια και λακκούβες σε σημείο που η οδήγηση έμοιαζε σαν να δουλεύεις κομπρεσέρ. Οδήγησα αρκετά χιλιόμετρα όρθιος, λες και έκανα εντούρο.



Στα αρνητικά να προσθέσω και την κακή σήμανση των δρόμων που διεκδικεί και αυτή μερίδιο της ταλαιπωρίας μου. Αποζημίωση προς το τέλος της διαδρομής ήταν η εικόνα του Αραράτ που λόγω της πεδιάδας και της καλοκαιρίας φαινόταν πιο καθαρά από ότι όταν το είδα στην Τουρκία.

[wanaka]

Στο Ερεβάν αποχαιρέτησα τους Ιρανούς (είχαμε βρει και το άλλο αμάξι στη διαδρομή) και την έκανα γιατί είχαν φαγωθεί να με φιλοξενήσουν, σε σημείο που πίστευα ότι το επόμενο βήμα θα ήταν το προξενιό. Εκεί που γέλασα με την ψυχή μου είναι όταν είδα τις γυναίκες να έχουν πετάξει τις μπούργκες και τα «σεντόνια» να έχουν λύσει τα μαλλιά και να φοράνε τζιν και ξώφτερνα. Κοιτάζω τον οδοντίατρο και λέω από μέσα μου δούλευε, ταλαίπωρε, για να το σπουδάσεις το κορίτσι…

Ψάχνοντας ξενοδοχείο, βρήκα ένα και μπαίνοντας ρωτάω «υπάρχει δωμάτιο;». Θα έχω σε μία ώρα ήταν η απάντηση. Όχι δεν με κατάλαβες, του λέω, να κοιμηθώ θέλω. Αααα, μου κάνει και ξύνει το κεφάλι του. Μου κάνει νόημα να τον ακολουθήσω και αφού βγαίνουμε από την αυλή μου δείχνει με τα χέρια του μια σχετικά μεγάλη περιοχή και μου λέει «βλέπεις;» -ναι, του λέω. «Ξενοδοχείο όχι εδώ» μου λέει. Πάλι διάνα έπεσα σκέφτηκα… Μετά από λίγη ταλαιπωρία όμως τακτοποιήθηκα.

Το πρωί έκανα 40χλμ προς τα πίσω και πήγα στο μοναστήρι του Khor Virap.

[wanaka]

[wanaka]

Δεν εντυπωσιάστηκα ιδιαίτερα από το μέρος. Γύρισα στο Ερεβάν και προσπάθησα να πάω στον ναό που είναι χτισμένος με αρχαιοελληνικό ύφος στο Garni αλλά δεν τα κατάφερα. Η παντελής έλλειψη πινακίδων + το γεγονός ότι ελάχιστοι μιλούσαν Αγγλικά με έκανε μετά από τρία τέταρτα προσπάθειας να τα παρατήσω και να κινηθώ βόρεια προς την λίμνη Sevan. Είχα στο μυαλό μου να κατασκηνώσω κάπου εκεί και την επόμενη μέρα να πέρναγα Γεωργία. Το πλοίο για Ουκρανία θα έφευγε από το Βατούμι στις 22/9 και σήμερα είχε 19, οπότε ήμουν μέσα στα χρονικά πλαίσια που είχα θέσει.

Ερεβάν

[wanaka]

[wanaka]

[wanaka]

Στο δρόμο για τη λίμνη...

[wanaka]

Η λίμνη Sevan είναι μεγάλη και άσχημη. Οι κακές καιρικές συνθήκες (αέρας – κρύο) την έκαναν ακόμα λιγότερο ελκυστική.





Περιπλανήθηκα αρκετά στις όχθες της βεβαιώθηκα ότι δεν ψηνόμουν να στήσω σκηνή εκεί και τράβηξα βορειότερα προς τα σύνορα με την Γεωργία. Η τοπική ώρα ήταν περίπου 17:00.

[wanaka]

Το κρύο είχε αυξηθεί και η βροχή είχε αρχίσει να με φλερτάρει έντονα. Παρ' όλα αυτά ανέβηκα το βουνό, πέρασα ένα τούνελ και μετά ομίχλη, ψιλόβροχο και μια ωραία μελαγχολική διαδρομή.

[wanaka]

Συνέχισα προς Margahovit – Varadzor και Gyumri.







Είχε νυχτώσει όταν έφτασα και έψαξα για ξενοδοχείο αλλά οι τιμές που μου είπαν ήταν απλησίαστες (80€) (καλώς το Αμερικανάκι είπαν και έτριβαν τα χέρια τους). Εντωμεταξύ η βροχή είχε κάνει όλη την γύρω περιοχή μούσκεμα και κάθε σκέψη για στήσιμο σκηνής ήταν απλά χάσιμο χρόνου. Ρώτησα κάποιους πόσο απέχει η Ashotsk (πόλη κοντά στα σύνορα με την Γεωργία), μου είπαν 220χλμ, μου φάνηκε πολύ αλλά αποφάσισα να κινηθώ προς τα εκεί. Όλο και κάπου θα έβρισκα να μείνω.

[wanaka]

Εδώ θα πρέπει να σημειώσω ότι ο άθλιος χάρτης που είχα εκτός του ότι δεν ανέφερε χιλιομετρικές αποστάσεις πιο πολύ σε μπέρδευε για την απόσταση μεταξύ των πόλεων παρά σε βοηθούσε. Το viamichellin δεν είχε χιλιομετρικές αποστάσεις για αυτές τις χώρες οπότε το αποτέλεσμα ήταν μετά από 20 χλμ να βρεθώ στην Ashotsk και 8 χλμ από την Γεωργία. Ξενοδοχείο δεν υπήρχε εκεί, τα πάντα ήταν εξίσου βρεγμένα γύρω μου, συνεπώς (και λόγω του φοβερού κρύου που έκανε) κινήθηκα προς τα σύνορα.



Σε 10 λεπτά είχα τελειώσει. Ψάξιμο μηδέν, σφραγίδες και Γεωργία. Έκανα περίπου 35 χλμ και έφτασα στην Ninotsminda και η κούραση είχε αρχίσει να με καταβάλει. Στα σύνορα είχα ρωτήσει για διανυκτέρευση και μου είχαν προτείνει την Akhalkalaki. Συνέχισα, έφτασα εκεί, βρήκα ένα ξενοδοχείο έκανα παζάρι και από 50€ του έδωσα 25€ και τέλος. Ύπνος βαθύς, ξεκούραση.

[wanaka]

Η Αρμενία είναι μια χώρα με άγρια φυσική ομορφιά και πολλές εναλλαγές τοπίων που σε αποζημιώνουν για το άθλιο οδικό δίκτυο και την οικτρή του σήμανση. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η κατάληξη αυτής της πρώην σοβιετικής δημοκρατίας. Οι πόλεις αλλά κυρίως τα χωριά ήταν φτωχά. Κυριαρχούσαν τα τεράστια Ανατολικού τύπου μπλόκια (χτισμένα από τότε) ενώ στα χωριά η εικόνα ήταν ακόμα χειρότερη.

Οι υποδομές (δρόμοι, εργοστάσια, κολώνες ρεύματος) αλλά και τα αυτοκίνητα (φορτηγά και Ι.Χ) υπάρχουν από την εποχή της Ε.Σ.Σ.Δ. Οι πόλεις έχουν πάρκα και τα χωριά σπίτια με λαμαρίνες και «μπαλώματα». Στις ανηφόρες τα 40χρονα φορτηγά τους αγκομαχούν, ενώ ο ευρύτατος αριθμός των Lada που κυκλοφορούν πραγματικά σε γυρνάει πίσω στο χρόνο. Οι σκουριασμένοι πυλώνες μεταφοράς ρεύματος είναι το κερασάκι στην τούρτα μιας χώρας που δεν μπορεί να κρύψει την οικονομική εξαθλίωσή της.

Αυτή είναι όμως ή μια εικόνα. Η άλλη πλευρά είναι το Ερεβάν. Μία σύγχρονη, ευρωπαϊκού τύπου πόλη με όμορφα και επιβλητικά κτίρια, μεγάλα ξενοδοχεία, λεωφόρους, πάρκα , πλατείες, γεμάτη ζωή και κίνηση. Βέβαια να μην παραλείψω να αναφέρω και τα δύο καζίνο, τα 4 στριπτιτζάδικα και τα τρία γαμησοξενοδοχεία που εντόπισα(σίγουρα θα υπήρχαν κι άλλα). Το πλήθος των πανάκριβων αυτοκινήτων που κυκλοφορούν σε όλη την χώρα αλλά κυριολεκτικά συνωστίζονται στο Ερεβάν με τα μαύρα φιμέ τους τζάμια πάει σετάκι με τους προηγούμενους ναούς του τζόγου αλλά και την μοίρα των τέως Σοβιετικών Δημοκρατιών. Δυστυχώς και εδώ το συμπέρασμα είναι ότι κάποιοι ζουν με όσα δίνουν κάποιοι άλλοι για να γεμίσουν το ρεζερβουάρ του πολυτελούς αυτοκινήτου τους. Ο καπιταλισμός σε όλο του το «μεγαλείο».

[sniper]

....
Αυτή είναι όμως ή μια εικόνα. Η άλλη πλευρά είναι το Ερεβάν. Μία σύγχρονη, ευρωπαϊκού τύπου πόλη με όμορφα και επιβλητικά κτίρια, μεγάλα ξενοδοχεία, λεωφόρους, πάρκα , πλατείες, γεμάτη ζωή και κίνηση. Βέβαια να μην παραλείψω να αναφέρω και τα δύο καζίνο, τα 4 στριπτιτζάδικα και τα τρία γαμησοξενοδοχεία που εντόπισα(σίγουρα θα υπήρχαν κι άλλα). Το πλήθος των πανάκριβων αυτοκινήτων που κυκλοφορούν σε όλη την χώρα αλλά κυριολεκτικά συνωστίζονται στο Ερεβάν με τα μαύρα φιμέ τους τζάμια πάει σετάκι με τους προηγούμενους ναούς του τζόγου αλλά και την μοίρα των τέως Σοβιετικών Δημοκρατιών...... ...

Nαι κάτι πήρε το μάτι μας από άλλη επίσκεψη στην περιοχή από τον Ουράια Χηπ...

Συνέχισε όμως...

[kosel]

Πολύ καλό,περιμένουμε με αγωνία...

[wanaka]

Σήμερα 20/9 έκανα μάλλον την ομορφότερη διαδρομή του ταξιδιού. Πρώτα όμως θέλω να επισημάνω το πλήθος των παραρτημάτων του Ερυθρού Σταυρού που υπήρχαν στις συνοριακές πόλεις και εδώ να κάνω και μια παρένθεση. Όταν κάποιος ταξιδεύει μόνος του έχει άφθονο χρόνο να σκεφτεί. Μπορεί το τοπίο και η διαδρομή να τον συνεπάρει για «όσο» αλλά αργά και σταθερά το μυαλό θα ξαναγυρίσει, σε αυτό που συνήθως δεν σε αφήνει να κάνεις ο γρήγορος ρυθμός ζωής στην πόλη, δηλαδή στην σκέψη. Έχοντας διανύσει (όπως αποδείχτηκε αργότερα) κάτι παραπάνω από τα 2/3 της διαδρομής μου το μυαλό μου ήταν πιο καθαρό, απαλλαγμένο από πολλά βάρη και οι εικόνες που έβλεπα μου προκαλούσαν συνειρμούς και σχημάτιζαν μία διαφορετική αλυσίδα συμπερασμάτων στην σκέψη μου. Εν προκειμένω αν τα παραρτήματα του Ερυθρού Σταυρού τα έβλεπα στην Αθήνα, θα σκεφτόμουν κάποιο συγγενικό μου πρόσωπο το οποίο χρίζει ιατρικής φροντίδας και περίθαλψης. Όταν όμως τα είδα εδώ συνειδητοποίησα ότι η χώρα το 2008 είχε πόλεμο, δηλαδή νεκρούς, ξεριζωμούς, διάλυση υποδομών και κοινωνικού ιστού και πως οι πληγές που αυτός έχει ανοίξει δύσκολα θα επουλωθούν. Καταλήγω και κλείνω την παρένθεση λέγοντας πως για εμένα προσωπικά, τα ταξίδια είναι και ένας αυτοπροσδιορισμός μέσα από τον οποίο ελπίζω κάθε φορά να βγαίνω και πιο ανθρώπινος.

Πάμε πάλι λοιπόν. Σήμερα 20/9 έκανα μάλλον την ομορφότερη διαδρομή του ταξιδιού. Ο στόχος ήταν από Akhalkalaki να πάω στο Βατούμι.

Γεωργία-Akhalkalaki



Και στα σύνορα (χθες βράδυ) αλλά και στο ξενοδοχείο (σήμερα το πρωί) μου είπαν να μην ακολουθήσω τον ευθύ δρόμο (περίπου 150χλμ) αλλά να κάνω τον κύκλο από την Τυφλίδα (450χλμ) γιατί ο σύντομος ήταν χωμάτινος. Τους κοίταζα δύσπιστα γιατί δεν μπορούσα να καταλάβω πόσο χάλια χώμα ήταν που όλοι μου έλεγαν να τον αποφύγω. Στο ξενοδοχείο ήταν και ένας Γεωργιανός που μου εξήγησε πολλά πράγματα για το πλοίο από το Βατούμι προς Ουκρανία (είχε κάνει πέρυσι το δρομολόγιο) καθώς και το τι παίζει με την περιοχή της Αμπχαζίας (η οποία βρίσκεται υπό Ρωσική στρατιωτική κατοχή).