Μάζεψα και χωρίς δεύτερη σκέψη τράβηξα για την χωμάτινη διαδρομή. Πρώτη «στάση» η Aspindza. Λίγα χιλιόμετρα έξω από την Akhalkalaki ο δρόμος πότε ακολουθεί, πότε διασταυρώνεται με τους ποταμούς Khandos Tskali και Paravani σε ένα ιδιαίτερο τοπίο πότε γυμνό πότε καταπράσινο, με πολλά μεγάλα και μικρά ρυάκια να κατεβαίνουν τις πλαγιές ενώ ένα απίθανο μεσαιωνικό κάστρο περίπου στο μέσο της διαδρομής σε αναγκάζει να σταματήσεις και να το χαζέψεις.
Το στοιχείο που σου τραβάει την προσοχή είναι πως είναι χτισμένο πάνω σε ένα μικρό λόφο μόνο του , ξεκομμένο, κάτι σαν την Ακροκόρινθο αλλά στο πιο συμπαγές.
Αν κρίνω από το σημείο που ήμουνα εγώ, η θέα από το κάστρο θα ήταν φοβερή.
Όλα τα λεφτά είναι όμως το ποτάμι από κάτω του και η μικρή -στυλ Ιντιάνα Τζόουνς- γέφυρα που το διασχίζει. Πολύ θα ήθελα να είχα ένα καλάμι ψαρέματος μαζί μου. Ξέρω ότι είναι άκυρη η σκέψη αλλά εκείνη την στιγμή πραγματικά το έκανα μεγάλο κέφι.
Μετά την Aspindza συνέχισα για Akhaltsikhe. Η διαδρομή ήταν εξίσου όμορφη, παρέα με τα ποτάμια που προανέφερα και τις ίδιες όμορφες εναλλαγές στο τοπίο. Μέσα από μια εξαιρετική διαδρομή έφτασα στην Akhaltsikhe.
Η Akhaltsikhe είναι μια μικρή πόλη με ένα εξίσου επιβλητικό κάστρο να δεσπόζει πάνω στην κορυφή του λόφου. Έκανα μια στάση, άλλαξα χρήμα και συνέχισα για Adigeni.
Περίπου 12 χλμ από το Adigeni η διαδρομή έγινε αμιγώς χωμάτινη. Αφού κατέβηκα κάποια υψώματα και έπεσα μέσα σε μια πεδιάδα, άρχισα πάλι να ανηφορίζω μέσα από δασοσκέπαστα βουνά γεμάτα οξιές, βελανιδιές και έλατα. Το τοπίο ήταν απλά απίστευτο. Διαδρομή πλάι σε ποτάμια, κάτω από δέντρα, ανάμεσα από διάσελα και πολύχρωμα δάση. Η διαδρομή ήταν ελαφρώς ανηφορική.
Χωριουδάκια με πέντε έως δέκα σπίτια έκαναν δειλά την εμφάνισή τους. Ξύλινα σπίτια με λαμαρινένια επένδυση στην σκεπή και ξύλινους φράκτες γύρω από τους οργωμένους κήπους τους. Διάσπαρτα υλοτομεία γέμιζαν την ατμόσφαιρα με αυτή την μοναδική μυρωδιά του φρεσκοκομμένου ξύλου, που προσωπικά την λατρεύω.
10 χλμ πιο μετά η διαδρομή έγινε καθαρά ανηφορική με φουρκέτες, ενώ το τοπίο είχε γίνει ακόμα πιο όμορφο. Το ποτάμι τώρα ήταν στα ριζά του βουνού, ενώ τα χρώματα ήταν πλέον βαθύ πράσινο που έσπαγε από ανοιχτό πράσινο, ενώ πινελιές κόκκινου διάσπαρτες στα βουνά δημιουργούσαν μια σύνθεση που τράβαγε το βλέμμα μου συνέχεια.
Ύστερα από λίγο έφτασα στο Coderdzi pass. Ένας «αυχένας» στα 2.025 μέτρα. Η εικόνα μου θύμιζε έντονα Αυστρία αλλά ήταν πιο γήινη, πιο ατίθαση. Λιβάδια καταπράσινα με αυτό το απίστευτο δέντρο που την εποχή που πήγα είχε κόκκινα , κίτρινα και πορτοκαλί φύλλα. Όπου και να κοίταζες υπήρχαν λιβάδια με αυτά τα δέντρα.
Αλλού πιο αραιά, αλλού πιο πυκνά... ενώ τα ξύλινα σπίτια με τις χειροποίητες σανίδες, τις λαμαρινένιες σκεπές και τους οργωμένους κήπους δημιουργούσαν μια απίστευτη σύνθεση.
Από τον λαιμό η θέα ήταν υπέροχη. Πράσινο μέχρι το βάθος του ορίζοντα. Η κατάβαση ήταν σαφώς πιο απότομη και ο χωματόδρομος σε χειρότερη κατάσταση. Σκεφτόμουν ότι και μόνο για αυτό το κομμάτι άξιζε η επιλογή του τρανσάλπ.
Γεωργία-Goderdzi pass
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση