05 Σεπ 2012 - 25 Σεπ 2012
Λίγες παρόλες για πρόλογο.
Όποτε το βλέμμα μου πέφτει πάνω σε παγκόσμιους χάρτες το μυαλό μου κολλάει και αρχίζει να σκέφτεται διαδρομές… Το είχα από μικρός αυτό. Οι χώρες, οι αποστάσεις, οι ήπειροι με μαγνήτιζαν και μου δημιουργούσαν πολλά ερωτήματα. Η περιέργεια για το «πώς να είναι εκεί το τοπίο, οι άνθρωποι» με έκανε να επιλέξω τη μηχανή σαν προέκτασή μου και όχι το αυτοκίνητο. Ξέρω ότι η σύνδεση είναι πολύ σουρεάλ αλλά σας διαβεβαιώνω ότι είμαι ένα φυσιολογικό παιδί όπως όλα τα άλλα (όπως έλεγε και ο Πάνος Μιχαλόπουλος στην Στροφή).
Πρώτη φορά εξωτερικό βγήκα το 2000 με τον «κάπτεν». Ένα απίστευτο ταξίδι που έληξε άδοξα αφού έχασα όλα μου τα χαρτιά στην Μarina Βaltica και γύρισα στην Ελλάδα ως επαναπατριζόμενος. Από τότε μπήκε μέσα μου το μικρόβιο (όχι να χάνω τα χαρτιά μου). Ακολούθησε Μαρόκο, Τυνησία, Νορντκάπ και, εσχάτως, ευρύτερα Βαλκάνια (Οκτώβριος 2012) και Ιράν (Σεπτέμβρης 2012), για το οποίο θα ήθελα να μοιραστώ μερικές από τις εμπειρίες μου μαζί σας.
Ένα μεγάλο πρόβλημα που αντιμετώπιζα (ευτυχώς το έχω ξεπεράσει χρόνια τώρα) είναι αυτό της παρέας. Πάντα αναζητούσα κάποιον/α να φύγουμε μαζί. Φίλο, σχέση, γκόμενα, άλλες μηχανές προκειμένου να φύγουμε… Δεν με ένοιαζε ο προορισμός με ένοιαζε μόνο να γνωρίσω καινούργια μέρη. Πάντα όμως συναντούσα τα γνωστά προβλήματα. Δεν μπορώ να πάρω άδεια, δεν έχω λεφτά, θα μου χαλάσει το μαλλί με το κράνος τόσες μέρες, δεν με αφήνει η γυναίκα, το μηχανάκι μου θα τα φτύσει, τι? Θα κοιμόμαστε σε σκηνή? απαπαπαπαπα κ.λπ. Όλοι συνηγορούσαν ότι είναι πολύ καλή ιδέα να πάμε εκεί και εκεί και εκεί, αλλά τελικά έμεναν όλα ασκήσεις επί χάρτου… Μέχρι που ξύπνησα μια μέρα ύστερα από ένα μεγάλο στραπάτσο και το κεφάλι μου άρχισε να μου φωνάζει: φύγε μόνος σου, μην περιμένεις, φύγε γιατί θα μεγαλώσεις και θα λες τι μαλακία έκανα που δεν πήγα εκεί και εκεί και εκεί. Φύγε! Και έφυγα…