17/07/2012
Μια νέα μέρα είχε ξημερώσει και ένοιωθα φρέσκος απο εναν ιδιαίτερα ξεκούραστο ύπνο.
Σηκώθηκα και μάζεψα όλα τα ρούχα απο το δωμάτιο που είχα απλώσει απο βραδύς γιατί ήταν όλα βρεγμένα απο το ταξίδι μου στο Hallstatt.
Βγήκα έξω στο μπαλκόνι και αντίκρυσα για πρώτη φορά την θέα που είχαν να μου προσφέρουν οι Ιταλικές Άλπεις.
Ναι χιόνια είναι... παρα ταύτα, η θερμοκρασία ήταν ήδη στους 20 βαθμούς και ανέβαινε με γρήγορους ρυθμούς.
Μερικές φωτογραφίες απο το χωριουδάκι.
Αφού μάζεψα τα πράγματα μου και ξαναφόρτωσα την μηχανή, βγήκα σε ενα προαύλιο να πιώ μια καφεδιά με 38 ζάχαρες.
Στην τιμή των 35€ συμπεριλαμβανόταν και το πρωινό, όμως ήμουν ακόμη φουσκωμένος απο την χθεσινοβράδυνη πίτσα και δεν κατέβαινε τίποτα!
Έκατσα λοιπόν με την καφεδιά μου έχοντας την θέα των απέραντων πράσινων βουνών, να γράψω τις γραμμές που διαβάζετε τώρα.
Είχε περάσει 1 ώρα και πήγα να πληρώσω τον ξενοδόχο.
-"45.." μου λέει..
-"Τι 45??.."
- "45€ για την βραδιά.. απαντάει με ξυνισμένη μούρη.."
- "Μα είχαμε πεί 35€..
- "45..!!"
- "Που νά'ναι οι ώρες σου" σκεφτόμουνα..
Δεν μου εξήγησε κάν το λόγο..
Λόγω της οικονομικής κρίσης που χτύπησε και την Ιταλία, κανείς πλέον δεν πάει εκεί..
Να φανταστείτε στο motel ήμουν εγώ και ενα ζευγάρι γερόντων.. η υπόλοιπη περιοχή (εκτός το εστιατόριο-Hostel του Τόνυ) είχε μεταμορφωθεί σε κρανίου τόπος..
Πήγε λοιπόν ο "μάγκας" να βγάλει απο την μύγα ξύγκι..
Έφυγα εκνευρισμένος λόγω του "επαγγελματία" (ο Θεός να τον κάνει) και προχώρησα για το Stelvio pass.
Θα μου πείς, "Γιατί δεν πήγες να πείς του Τόνι τι έγινε?"
Ο Τόνι τα έχει καλά με όλους εκεί και ως επαγγελματίας δεν έχει λόγο να χαλάσει την καρδιά του για τον κάθε μοτοσυκλετιστή.. εγώ περαστικός ήμουν.. αυτός όμως θα τον έχει στο κεφάλι του μέχρι να πεθάνει..
Το λοιπόν..
Αν ποτέ πάτε προς το Stelvio pass, θα σας δώσω οδηγίες να βρείτε το Hostel του Τόνι. Είναι αυτό που βλέπετε στην φωτογραφία.
Μόλις δείτε αυτό το μοτέλ στα δεξιά σας, ο Τόνι βρίσκεται στα 100 μέτρα αριστερά σας.
Αυτό είναι το μοτέλ προς αποφυγή!!
..και συνεχίζω..
Ξεκινώντας να φύγω, παρατήρησα την ρεζέρβα να αναβοσβήνει..
Βλέπεις, όταν πλησίαζα στο χωριό, οι στροφές ήταν τόσο τέλειες που είχα ανέβει με φορτωμένα τα γκάζια και την αποτελείωσα.
Και φτάνω στον δρόμο που θα ήταν για παιχνίδι!
Το Stelvio pass.
.
Ποιό παιχνίδι όμως που αναβόσβηνε η ρεζέρβα..
Το κοντινότερο βενζινάδικο ήταν 30 χιλιόμετρα πίσω..
Άρα, ανεβαίνουμε το Stelvio pass οικονομικά και μόλις φτάσουμε στην κορυφή κατεβαίνουμε σβηστοί..
Έλα όμως που το ΧΧ δεν ενδείκνυται για αυτούς τους δρόμους..
Μια διαδρομή 18 χιλιομέτρων, φούλ ανηφορική, με απόλυτα κλειστές στροφές με περίμενε..
1η... 2α... ξανά.. 1η... 2α.. ξανά.. 1η... 2α.. ξανά.. 1η... 2α και σε ενα σημείο έβαλα τρίτη για περίπου 20 μέτρα... μετά πάλι 1η... 2α... ξανά.. 1η... 2α.. ξανά.. 1η... 2α.. ξανά.. 1η... 2α..
Αν ερχόταν μηχανή, ποδήλατο η μοτοσυκλέτα, έπρεπε να σταματήσεις, να περιμένεις να πάρει την στροφή και μετά να συνεχίσεις.. Η στροφές ήταν μόνο για ένα όχημα..
Το ΧΧ σε τέτοιες καταστάσεις πίνει αλύπητα...
Κάπου στα μισά της διαδρομής βρήκα ενα ψιλοπάρκινγκ με 3 μοτοσυκλετιστές απο την Ελβετία.
Ρώτησα για το κοντινότερο βενζινάδικο..
Με κοίταξαν με μια αγωνία στα μάτια τους και κούνησαν το κεφάλι αρνητικά..
"Αν θές βενζινάδικο, πήγαινε πίσω.. το επόμενο είναι στα 50-60 χιλιόμετρα.."
Δεν ήξερα πόση βενζίνη είχα ακόμη μέσα.. υπολόγιζα για 40 χιλιόμετρα το πολύ..
Τους χαιρέτισα και συνέχισα.
Φτάνοντας στο τέλος της διαδρομής, οι δρόμοι απόκτησαν περισσότερες ευθείες και μπορούσα επιτέλους να βάλω και 3η..
Έτσι, έφτασα στην κορυφή του Stelvio pass.. σε υψόμετρο 2.900 μέτρων!
Και ναί, φυσούσε δυνατός αέρας και έκανε κρύο!
και ναί... το φερμουάρ είχε σπάσει και δεν έκλεινε πλέον.. το είχα σπάσει στο ζόρι μου να κάνω την ανάγκη μου και ίσα που έκλεινε..
Δεν μπορείς να πείς πως ήταν και το φιλικότερο τοπίο..
Στην κορυφή πλέον, ήταν γεμάτο μοτοσυκλετιστές και ποδηλάτες.. ναι, ποδηλάτες!!
Άνθρωποι που δοκίμαζαν τις ικανότητες τους σε εναν ανηφορικό δρόμο 18 χιλιομέτρων!!
Ένοιωσα "λίγος" μπροστά τους..
Επίσης στην κορυφή υπάρχουν 5-6 μαγαζάκια που πουλάνε αναμνηστικά και άλλα τουριστικά ήδη, όπως και και μερικά "βρώμικα"!
Η μυρωδιά του χωριάτικου λουκάνικου στις ψησταριές μου είχε σπάσει τη μύτη!
Το μόνο που με ένοιαζε όμως, ήταν να φτάσω στο επόμενο βενζινάδικο..
Μιά ακόμη φωτογραφία και κατηφορούμε σβηστοί μπαίνοντας πλέον στην Ελβετία.. μέχρι όπου μας φτάσει..
Πήρα λοιπόν την κατηφόρα σβηστός και ο μόνος ήχος που υπήρχε, ήταν του ανέμου..
Όσο αφορά τις στροφές και τα τοπία.. πραγματικά ένοιωσα ψυχολογικά ελεύθερος απο κάθε τι..
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση