Αφού βγήκα από την Αίγυπτο, διέσχισα τα 15 χιλιόμετρα ακτής που σήμερα ανήκουν στο Ισραήλ και μπήκα κατευθείαν στην Ιορδανία. Όλη μέρα διέσχιζα σύνορα. Πρώτη φορά πέρασα τέσσερις συνοριακούς σταθμούς σε μια μέρα. Ούτως ή άλλως, σχεδίαζα να επιστρέψω στο Ισραήλ. Η Ιορδανία ήταν η μόνη παράκαμψη που μπορούσα να κάνω στη Μέση Ανατολή. Η Στέλλα Φωτακάκη, μηχανόβια από κούνια, βρισκόταν στη σέλα μου για να εξερευνήσουμε μαζί την Ιορδανία και τον καταπληκτικό λαό της!
Ωχ, κάποιος μου έκλεψε το Μπαομπάμπη! Όχι, εντάξει, αυτή είναι η Στέλλα…
Στην Aqaba είχαμε ήδη την πρώτη μας ευχάριστη έκπληξη από τους Ιορδανούς. Ο Σπύρος προσφέρθηκε να μας φιλοξενήσει μέσω του CouchSurfing, αλλά δε μπορούσαμε να φανταστούμε τι θα επακολουθούσε… Μείναμε έκπληκτοι όταν η οικογένειά του μας καλωσόρισε στα ελληνικά! Προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει και τότε άρχισαν να μας εξηγούν την ιστορία τους…
Τα δροσερά αναψυκτικά που πωλούνται στο δρόμο είναι ό,τι πρέπει για να καταπολεμήσει κανείς τη ζέστη…
Ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού που ζει σήμερα στην Ιορδανία είναι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες, που καταδιώχθηκαν εκεί όταν το Ισραήλ άρχισε να καταλαμβάνει την Παλαιστίνη το 1948. Η Ιορδανία είναι μέχρι σήμερα ιδιαίτερα φιλόξενη στους πρόσφυγες από τις ταραγμένες, γειτονικές της χώρες. Οι γονείς του Σπύρου, όπως αρκετοί άλλοι Παλαιστίνιοι που γνωρίσαμε, σπούδαζαν στην Ελλάδα. Ταξιδεύουν στην Παλαιστίνη σχεδόν κάθε χρόνο και πάντα ονειρεύονται να επισκεφτούν ξανά την Ελλάδα. Γεννήθηκαν ελληνορθόδοξοι και χαρήκαμε πολύ που ήμασταν μαζί τους τις ημέρες του ελληνικού Πάσχα, οπότε το γιορτάσαμε όλοι μαζί. Πήγαμε στο σπίτι τους σαν ξένοι και φύγαμε σα μέλη της οικογένειάς τους. Έτσι μας έκαναν να νιώθουμε…
Γιορτάζοντας το ελληνορθόδοξο Πάσχα με την οικογένεια του Σπύρου!