Η εκκλησία στο Brunate, νομίζω του Αποστόλου Πέτρου.
Ένα σχολείο έκανε διάλειμμα και τα παιδάκια έπαιζαν παιχνίδια που παίζαμε πριν 15-20 χρόνια. Ούτε iPhone, ούτε κινητά, ούτε βιντεοπαιχνίδια να ξεστραβώνονται...!
Ο χρόνος μας πίεζε και έπρεπε να φύγουμε. Πλήρωσα 7.20 ευρώ για κανά 2ωρο (τι λένε ρε τα άτομα…) στο parking!
Το Como δεν ήταν πάντως όπως το είχα στο μυαλό μου, το περίμενα καλύτερο!
Φτάνοντας στο Lecco, μπήκαμε στον SS36 για λίγο και μετά στον παραλιακό SP72
που θα μας οδηγούσε μέχρι την επόμενη στάση μας στο Mandello del Lario, via Emanuele Vittorio Parodi 57, που αλλού? Στο μουσείο της Moto Guzzi φυσικά…
Είχα δει από το site ότι οι επισκέψεις στο μουσείο είναι καθημερινά 15:00 με 16:00… Ήμασταν εκεί 3 παρά 5…
Αρκετές μοτοσυκλέτες στο parking απέναντι...
Λίγα λόγια για τη Moto Guzzi
H Moto Guzzi σχεδιάστηκε από δυο πιλότους αεροσκαφών και τον μηχανικό τους που υπηρετούσαν στην Ιταλική πολεμική αεροπορία κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου : Carlo Guzzi, Giovanni Ravelli και Giorgio Parodi. Και οι τρεις οραματίστηκαν να δημιουργήσουν μια κατασκευάστρια εταιρία μοτοσικλετών μετά το τέλος του πολέμου. Ο Guzzi θα κατασκεύαζε τις μοτοσικλέτες, ο Parodi (γιος εφοπλιστών της εποχής) θα χρηματοδοτούσε την επιχείρηση και ο Ravelli θα τις προωθούσε με τη φήμη που είχε σαν πιλότος και οδηγός αγώνων μοτοσικλέτας. Η εταιρία ιδρύθηκε το 1921. Λίγες μέρες αργότερα, ο Ravelli πεθαίνει σε μια συντριβή αεροσκάφους και ως φόρο τιμής τα φτερά στο σηματάκι της Moto Guzzi συμβολίζουν τον άδικο χαμό του.
Η ιστορία της εταιρίας αυτής είναι τεράστια, είναι άλλωστε η παλαιότερη κατασκευάστρια εταιρία μοτοσικλετών στην Ευρώπη, γι’αυτό και δε θα γράψω άλλα.
Από το υλικό που μάζεψα μπορώ να ανοίξω ξεχωριστό θέμα...
Μπαίνοντας στο μουσείο γράφεις σε μια κατάσταση στην είσοδο ονοματεπώνυμο και χώρα καταγωγής…
Πάμε να δούμε πως ήταν παλιά οι μοτοσυκλέτες...
Την καινούρια California 1400 περίμενα να δω, αλλά δεν...
Τελειώνοντας με το χώρο που βρίσκονταν οι μοτοσυκλέτες, μπήκαμε στο μαγαζάκι στο ισόγειο για να πάρουμε αναμνηστικά μπλουζάκια, καπέλα και μπρελόκ. Βγαίνοντας, γνωρίσαμε ένα ζευγάρι από Washington που ταξίδευε από τον Ιούλιο του ’12, περνώντας αρχικά στην Ισλανδία για ένα μήνα και έπειτα σε όλη την Ευρώπη. Φυσικά δεν έχασα την ευκαιρία να βγάλω μια φωτογραφία μαζί τους…
Αφήσαμε το μουσείο κατευθυνθήκαμε προς το Sondrio, βόρεια… Η μισή διαδρομή τουλάχιστον ήταν μέσα σε τούνελ (SS36). Αφού τελείωσαν τα τούνελ βγήκαμε στον SS38, μια μεγάλη βιομηχανική ζώνη με αρκετή κυκλοφορία, κυρίως φορτηγά…
Βγαίνοντας στον SS39, κάναμε μια μικρή στάση και στη συνέχεια ανεβήκαμε το πρώτο μας passo προς την πόλη Aprica (passo di Aprica).
Η δομή της πόλης ήταν τελείως διαφορετική απ΄ότι είχαμε δει μέχρι τότε και σε προϊδέαζε για το τι θα βλέπεις από δω και πέρα…
Μετά από μια πολύ πράσινη διαδρομή (περιττό να το λέω αυτό πλέον) στον SS39,
εισήλθαμε στον SS42 μέχρι το φανταστικό Ponte di Legno, όπου θα μέναμε για το βράδυ…
Ο Paolo, ο ιδιοκτήτης του Residence Acero Rosso, μας υποδέχθηκε. Το ξενοδοχείο ήταν πάρα πολύ όμορφο και είχε ιδιωτικό parking 300m πιο μακριά.
Η θέα από το παράθυρο του δωματίου!
DAY 3
Μετά από ένα αρκετά πλούσιο πρωινό, πληρώσαμε 50 ευρώ για το δωμάτιο συν 5 για το parking της μοτοσυκλέτας, φορτώσαμε και γεια χαρά…
Σήμερα θα περνούσαμε 2 πολύ γνωστά passa και έτσι, βγαίνοντας από την πόλη, σταμάτησα για να τοποθετήσω την κάμερα στο κράνος. Εκείνη την ώρα με πέρασαν 7-8 μοτοσικλέτες , Multistrada, GS 1200 και άλλα θηρία, πηγαίνοντας αρκετά γρήγορα…
Ακολουθώντας από αφηρημάδα τον SS42
πέρασα το passo del Tonale (1883m)
και κατεβαίνοντας την πίσω μεριά είδα το GPS που έδειχνε λιγότερα από 100km μέχρι το νέο ξενοδοχείο που θα μέναμε, οπότε λέω «κάτι κάναμε λάθος». Κοιτάω τον χάρτη και βλέπω ότι είχα ακολουθήσει τον SS42, ενώ θα έπρεπε να είχα στρίψει νωρίτερα. Τουλάχιστον, ήταν ωραία διαδρομή...