Στην κορυφή δεν είχε κόσμο, άντε να ήταν 6-7 μοτοσυκλέτες…
Ένας Βέλγος, ο Rudi, με μια RT1150 ευγενέστατος μας πλησίασε, προσφέρθηκε να μας φωτογραφίσει και μετά φωτογραφήθηκα και εγώ μαζί του. Μου είπε ότι είχαν έρθει οδικώς για μια εβδομάδα τέσσερεις φίλοι για να ξεφύγουν λίγο από τις γυναίκες τους… !!!!!
Έπειτα ήρθαν και κάτι Ολλανδοί και μιλήσαμε, μόλις άκουσαν Greece, έκαναν λες και ήρθαμε από την άλλη άκρη του κόσμου. Εκείνοι είχαν φορτώσει τις μηχανές τους σε τρέιλερ και τις είχαν φέρει μέχρι Ιταλία για να μην κουραστούν και για να περιορίσουν τα έξοδα!
Ο καιρός σαν να σκοτείνιαζε στην κορυφή και είπαμε να την κάνουμε…
Κάπου στον SS244 περάσαμε το passo Campologno, αδιάφορο τελείως, απλά είχε καμιά δεκαριά φουρκέτες, χωρίς να βρίσκεται σε κανένα μεγάλο υψόμετρο, ούτε 1500m αν θυμάμαι καλά…
Ήπιαμε ένα γρήγορο καφεδάκι στο ξενοδοχείο μαζί με άλλους μοτοσυκλετιστές και φύγαμε.
Φτάνοντας στην Arabba…
Ήταν νωρίς ακόμη και αποφασίσαμε αντί να ακολουθήσουμε τον SR48 ανατολικά, να πάμε δυτικά και να κάνουμε ένα κύκλο για να χορτάσει το μάτι μας το τοπίο.
SR48 προς Canazei, passo Pordoi…2240m
Σε κάποιο σημείο καθόταν ένας τύπος και φωτογράφιζε, πάνω σε μια φουρκέτα, οπότε αν με πετύχετε σε κανένα άλλο φόρουμ να μου το πείτε!!!!!!
Κάθε φουρκέτα ήταν αριθμημένη…
Στην κορυφή ο κλασσικός χαμός… Ένας Γερμανός παρατήρησε την Ελληνική σημαία στις βαλίτσες και ήρθε να μας μιλήσει. “kalispera” είπε σπαστά και συστηθήκαμε. Του φάνηκε περίεργο ότι ήρθαμε από τοοοοόσο μακριά. Εκείνος μια εβδομάδα νωρίτερα ήταν στη Ρόδο για διακοπές, τώρα είχε έρθει με τη μοτοσυκλέτα του στην Ιταλία και θα καθόταν και μια εβδομάδα στη Γερμανία… Μια χαρά ο τύπος, τον είχε χτυπήσει για τα καλά η κρίση!!!!!!
Επίσης, εκτός των ποδηλάτων, πολλοί χρησιμοποιούσαν ένα όχημα, σαν ανάποδο ποδήλατο κάνοντας πετάλι με τα χέρια, με ταχύτητα χελώνας στην ανηφόρα αλλά σφαίρα στην κατηφόρα.
Στο δρόμο προς Canazei, φάγαμε για πρώτη φορά βροχή, ευτυχώς λίγη. Από Canazei, μπήκαμε στον επαρχιακό SS641 που μας οδήγησε στη τεχνητή λίμνη Fedaia, περνώντας το ομώνυμο passo. Είχα ακούσει πολύ καλά λόγια για την περιοχή, τελικά δεν ήταν ακριβώς έτσι, η λίμνη ήταν πενταβρώμικη, το μέρος ψιλοαδιάφορο.
Κάναμε μια μικρή στάση και ξεκινώντας είπα να κάνω το γύρο της λίμνης. Δεν είχαν καθαρίσει το δρόμο, σε κάποια κομμάτια ήταν καλυμμένος όλος με πάγο, οπότε έπρεπε να βγω εκτός για να προχωρήσω. Τελικά φτάσαμε σε ένα σημείο που μας έβγαζε στον κεντρικό δρόμο, όμως είχε μια μπάρα κατεβασμένη και δεν μπορούσες να περάσεις.
Η Μαρία μου πρότεινε από μόνη της να κατέβει μέχρι να κάνω τον κύκλο πάλι και να με περιμένει στον κεντρικό.
Μετά από κανά 10λεπτο με ψιλόβροχο ήμουν στον κεντρικό SS641 οδηγώντας αργά λόγω βρεγμένου οδοστρώματος και συνεχίσαμε την πορεία μας στον SP563 μέχρι τον SR48 που ενώνει την Arabba με την Cortina d’Ampezzo.
αντε ρε φιλε δωσεεεεεεεεε!!!!!
Τελευταία τροποποίηση από dimitris777; 31/07/2013 στις 19:42.
....On The Road..
Κάπου εκεί ήταν που κοίταξα το GPS, αφού το είχα βάλει να μας πάει στο ξενοδοχείο, και μου έδειχνε ότι σε 1km φτάνουμε. Πόλη ή χωριό δεν έβλεπα μπροστά και είπα από μέσα μου «έχει πλάκα να είναι καμιά μούφα».
Φτάνω σε αυτή την περιοχή και μου έγραφε 0 m.
Την κάτσαμε λέω. Γύρω μας ήταν μόνο ερειπωμένα σπίτια και κάτι οικοδομές. Πήγα προς τις οικοδομές και ρώτησα έναν εργάτη που δούλευε εκεί ‘Hotel La Baita?’…’Aaa, two kilometers up the road’ μου απάντησε και με ανακούφισε.
Όντως δυο χιλιόμετρα πιο πάνω είδαμε το Hotel La Baita, χτισμένο κυριολεκτικά στη μέση του πουθενά…
Arabba προς το ξενοδοχείο πάλι…
Δεν βράδιαζε νωρίς, η ώρα μπορεί να ήταν 10 και να είχε φως ακόμα. Γυρνώντας λοιπόν κατά τις 8 ήπιαμε δυο cappuccino έξω από το La Baita με θέα τις μοτοσυκλέτες που περνούσαν πάνω κάτω τον SR48… Ήταν το τελευταίο μας βράδυ στην Ιταλία.
Όπου είχαμε μείνει μέχρι τώρα, ήμασταν απόλυτα ευχαριστημένοι, τα δωμάτια ήταν πεντακάθαρα, η εξυπηρέτηση άψογη, οι τιμές πάρα πολύ καλές σε σύγκριση πάντα με κάτι αντίστοιχο στη δική μας χώρα που ζητάνε τα διπλάσια και παραπάνω. Μήπως είμαστε λιγάκι κλεφταράδες??? Λέω γω τωρα…
Χιλιόμετρα ημέρας : 240
DAY 5
Αφού το προηγούμενο βράδυ είχα πέσει νωρίς για ύπνο, άνοιξα τα μάτια μου κατά τις 5 το πρωί και κοίταξα έξω από το παράθυρο. Ξημέρωνε και ομίχλη είχε καλύψει τα πάντα, ορατότητα το πολύ 5 μέτρα… Αργότερα, όταν είχε ήδη ξημερώσει, μια ακόμη ηλιόλουστη μέρα μας βρήκε να τρώμε ένα πλούσιο πρωινό και να φεύγουμε από το La Baita ξεκούραστοι και με ανεβασμένη διάθεση.
Γενικά στο ταξίδι αυτό ήμασταν πάρα πολύ τυχεροί, αφού από τις συνολικά δέκα μέρες, μόνο τη μια φάγαμε βροχή και κρύο. Όλες τις υπόλοιπες μέρες, ο καιρός ήταν σύμμαχος μας, επιτρέποντάς μας έτσι να είμαστε πιο ξεκούραστοι, να βγάζουμε χιλιόμετρα εύκολα (σιγά τα πολλά κιόλας…) και βέβαια να θαυμάζουμε την ομορφιά του τοπίου…
Συνεχίζοντας λοιπόν το υπόλοιπο του SR48 που περνούσε μπροστά από το ξενοδοχείο, περάσαμε το passo Falzarego στα 2105m, κάνοντας μια μικρή στάση στην κορυφή.
Ένα αδερφάκι Super Tenere, άσπρο με μαύρες βαλίτσες = τούμπανο
Με την είσοδο μας στην Αυστρία, σταματήσαμε στο πρώτο βενζινάδικο που είδαμε λίγο μετά τα σύνορα (όχι με την έννοια που τα φαντάζονται οι περισσότεροι, απλά εκεί που οδηγείς ξαφνικά είσαι στην Αυστρία!) για να αγοράσουμε μια βινιέτα, ένα αυτοκόλλητο σηματάκι που σου επιτρέπει να οδηγείς στους δρόμους της χώρας. Η βινιέτα είχε διάρκεια μιας εβδομάδας και κόστισε 4,80 ευρώ.