Δημοσιεύθηκε αρχικά από
Bladerunner
Βράδυ. Καλοκαίρι. Δύο δεκαετίες πίσω.
Ρολάρω με το ΚΜΧ στη Δεκελείας της Νέας Φιλαδέλφειας όπου ήταν (και είναι) γεμάτη καφέ και μπαράκια. Η ταχύτητα ιδιαίτερα χαμηλή για να βλέπω ποιος κάθεται πού, αλλά κυρίως για να με βλέπουν!
Παρέα από γνωστές μου κάθονται σε παρακείμενο καφέ σε έξω-έξω τραπέζι. (Παραλία όπως λέγαμε). Για να βλέπουν ποιος περνάει με τι, αλλά κυρίως για να τις βλέπουν!
Πλησιάζοντας, ανεβαίνω στο πεζοδρόμιο για να πάω με το μηχανάκι ακριβώς δίπλα τους. Έχω βεβαιωθεί φυσικά ότι μ' έχουν δει και πλησιάζω. Σταματάω μπροστά από το τραπέζι τους και κατεβάζω το δεξί πόδι δίνοντας την αντίστοιχη κλίση στο μηχανάκι. Έλα όμως που φορούσα υφασμάτινο παντελόνι... Και η μανιβέλα ήταν ανοικτή... Και μπήκε μέσα στο μπατζάκι... Και το πόδι δεν κατέβηκε ποτέ κάτω...
ΚΜΧ, εγώ, τραπέζι, καφέδες και νερά γίναμε ένα!