θου-βου... Επιχείρησις του ξεCOLου τα 25αμερα

**thou-vou** · 17/09/2013, 20:40

27/8, moustiers - grasse - sospel
Ήρθε ή ώρα για την εισαγωγή της επιστροφής. Λίγα χιλιόμετρα ίσα να πιάσουμε γαλλοιταλικά σύνορα. Ιταλία, το ξανάπαμε, τα καμπινγκ πλέον στο θεο και δεν είμαστε για τέτοια. Χαλαροί ξεκινάμε να φορτώνουμε, μπανιαριζόμεθα, αποσμητικά κι απ' όλα και η γλυκια αυτή υπαρξη των 650cc μου θυμίζει ότι κάθε, ΜΑ ΚΑΘΕ φορά, ότι δεν γουσταρίζει να επιστρέφουμε. Την κοιτώ και τις λέω "ποιος κυβερνάει αυτή τη σχέση τελοσπάντων;;;"... Κάνουμε το καθιερωμένο τσεκ μετά το φόρτωμα, μην κάναμε καμια μαλακία, μην περισεύει κανας ιμάντας και κάνει καμια παράνομη σχέση με την αλυσίδα και τις βασικές βίδες (που επειδή έχει περάσει ο καιρός) κάποιες την κάνουν διακριτικά ή αδιάκριτα... "Βρε μανούλαμ, κάτι λείπ...". Αχα, η μια από τις δυο βίδες που κρατάει το υποπλαίσιο... Κουφαλίτσα, την έχεις ξανακάνει εσυ την κοπάνα... Αλλα, επειδή μαζέβαμε χαλαρά όπως προείπα, η ώρα είχε φτάσει 11 και δεν ήθελα με την καμμία να ξαναξεφορτώνω για να κουμπώσω άλλη βίδα (παάντα έχουμε μαζί τουλάχιστος ότι ξέρουμε ότι μας την έχει κάνει στο παρελθόν), οπότε ήρθε ή ώρα των ταιρ απ... Μεγάλη εφεύρεση τα γαμίδια. Κουμπώνω τέσσερα και ξέρω ότι η οδήγησή μου θα πρέπει να είναι σεμνή και ταπεινή...
Ξεκουνάμε, δοκιμάζουμε ξανά τα όρια της ρεζέρβας και όχι πολύ αργότερα φτάνουμε στη grasse την επρωτεύουσα των αρωμάτων κι ετς. Μικρό το παλιό της κέντρο (κι ευτυχώς όχι όλο τουριστικό) οπότε σε δυο ωρίτσες θα χουμε καθαρήσει. Κάνουμε και ενα κρουασανάκι με τονο, αγγούρι μαγιονέζα (πάλι όμως) και πάμε να τα χωνέψουμε. Κάποια σημεία ήταν γαμώ· Ανακατεμένες μυρουδιές με λίγο από κυριλέ αρώματα, λίγο τσιγάρισμα λαδάκια φριτεζας και τέτοια, λίγο μούχλα πλας υγρασία ιστορίας... Γαμώ και όχι δεν το λέω ειρωνικά. Ότι μυρωδιά μένει από το χρόνο που περνάει από ενα γαμοστενό νιώθω τυχερός να μπορώ να μπορώ να την καταλάβω... Να ξέρεις που πατάς και που βρίσκεσαι δηλαδής..
Ενιγουει, γυρνάμε στο μοτοσακό και συνεχίσουμε για μικρό πέρασμα απο το saint paul de vence που μας πρότεινε τελευταία ώρα ο σνιπερ, το οποίο ήταν σχεδόν στο δρόμο μας. Ε πιάνει και μια καταιγίδα με χαλάζι κατα διαστήματα και γουσταρίζουμε που έχουμε αδιαβροχα και τα έχουμε καλά προστατευμένα στις βαλίτσες... Φτάνουμε μια ώρα μετά στο χωριό που λέγαμε ακριβώς τη στιγμή που σκάει μύτη ένας εξαιρετικός ήλιος. Καταφέρνουμε με μια κυκλωτική κίνηση να σταματήσουμε κάτω από το μόνο σημείο που βρέχει· Ναι ενα δένδρο. Δε γαμιέ. Κατεβαίνω και καταλαβαίνω ότι δεν πολυκολλάω με τα πέριξ. Κάτι παληκάρια να τρέχουν νανοίξουν πόρτες πολυτελών αυτοκινήτων για να μπει το ζεύγος των επιτυχημένων τριανταπεντάρηδων με ύφος νικητών και τέτοια. Φοράμε το προλέτ "μην πολυκοιτάς κρατάω κράνος" ύφος και μπαίνω στην περιτοιχισμένη παλαιά πόλη μαζί με όλους τους άλλους που όρμηξαν μόλις έκοψε η βρόχα. Ατελιέ, κυριλέ μαγαζάκια με κοσμήματα παπούτσια κλπ, κλπ... Πολύ ωραίο το χωριό και ευτυχώς που ήταν βρεγμένο το πενηντάευρο στην τσέπη γιατί μπορεί να ψώνιζα και εργο τέχνης... Γεμίζουμε την καμπούρα πόσιμο νεράκι από πηγή με τον ολόδικό της γυμνοσάλιαγκα και αναχωρούμε. Έχω αρχίσει όμως κι εκνευρίζουμε. Γιατί; Γιατί κίνηση πολύ, βλέπω και τη θάλασσα από απόσταση 20 χιλιομέτρων και δεν μαρες καθόλ αυτούνα η εξέλιξη. Επιτόπου και πάμε απο κανα πιο ορεινό δρόμο για το καλό της πνευματικής μας υγείας. Να μην τα πολυλογούμε (χαχαχα ς ωραίος ρε πζηλέ) είναι λίγο παραλογισμός το πάνω κάτω εκει πέρα γιατί πλέον οι πινακίδες πολλές, οι στάσεις για να δούμε από που θεμε να πάμε, το μπροστινό που έχει χάσει αρκετό αέρα και από το βάρος το καταλαβαίνεις πολύ καλά στις στροφές... Ε, ρίξαμε μια τουφεκιά και όπου μας βγάλει ο δρόμος. Με το τυφλό σύστημα και δυο τρία πασσάκια του colου με μπαλωματένια άσφαλτον φτάνουμε στο καμπινγκ του sospel, 20 χιλιόμετρα από την menton, ακριβώς τη στιγμή που ξεκινάει άλλη μια υπέροχη καταιγίς. Ομορφα. Θα στήσουμε κι ας γίνουμε γκωλοτρυπις (κάνει και ριμα). Μισή ώρα μετά και αφού πρώτα βάλαμε τον μουσαμά πάνω από εκεί που θα στήσουμε (δεμένο από τη μία σε δένδρα κι από την άλλη στο ντακαράκι) πήγαμε και στήσαμε αλλού. Κωλοτρυπίς πλέον, πάμε να ντουζαριστούμε, να φάμε και να παίξουμε με τις λάσπες έξω από τη σκηνηηη...
Νάνι τώρα...

http://goo.gl/maps/byAaS

**thou-vou** · 17/09/2013, 20:59

28/8 sospel
Ξυπνάμε και αρχίζουμε να απλώνουμε μπουφαν κλπ να ισιώσουν λίγο στην ξύλινη περίπραξη του καμπ μιας και ο ήλιος έκαγε εκεί τούμπανος. Βγάζουμε τα ταιρ απ, βάζουμε βίδα, γκροβερ, παξιμάδι. Γρασσάρουμε αλυσίς, βάζουμε αερα στο μπροστινό και βουρ για το πολλά υποσχόμενο col de turini και κάτι λοιπά εκεί σα κατ. Η διαδρομή γαμώ παρά το γεγονός ότι στα 30 χλμ ήταν η γαλλική ριβιέρα, πράσινο, φουρκέτες, όλα αυτά τα διαολεμένα. Αλλα, πολύ τρούπα γενικώς και πολύ μπαμπ με μπαλώματα. Ε, είμασταν και χορτασμένοι, ρήξαμε μια ακόμη τελευταία ματιά στις άλπεις, ένα μικρό βλέμμα στο βορρά βρε αδελφε και επιστρέψαμε στο χωριό. Πάμε σε ένα τίμιο μινι μαρκετ, παίρνουμε τα ντοματίνια, τα κρουασανάκια, λίγο στάφυλο και σταματάμε στον επόμενο φούρνο για μια μπακέτα... Μέγα λάθος. Γλυκάκι είχαμε τσακώσει ενα στην ελβετία δεκαπέντε μέρες πριν. Κοιταζόμαστε με κάτι εκλέρια σε μέγεθος χοτ σκύλου (μόνο το λουκάνικο όμως). Ουν εκλερ λέω. Το φας εδω; ρωτάει. Στο δρόμο λέω. Πληρώνω. Κάνω μεταβολή, πρώτο βήμα, δεύτερο βήμα, ακουμπώ στα χείλη το εκλέρ και... Ξανά μεταβολή και, μπουκωμένος με το εκλέρ λέω ψεκάζοντας με σοκολάτα και φουλ μπάσα "Ουν εκλερ". "Να το τυλίξω;". "Δεν θα τόλεγα". Κουμπώνουμε και το δεύτερο ενω ταυτόχρονα ζητάμε και μια τάρτα φράουλα γιατί αμα συνέχιζα με εκλέρ ακόμα κει θα μουνα. "Να το τυλίξω΄". Με κοιτάει με τον τρόμο ζωγραφισμένο στα μάτια της. "Νο", της απαντώ και πρέπει να σκέφτηκε εκείνην την άγια ώρα κάτι σαν " αμα κουμπώσει έτσι και την τάρτα το κλείνω το μαγαζί, τον αφήνω μέσα κι ότι γίνει"... Κάνω να κουμπώσω και την τάρτα, ανοίγω τέρμα στόμα με τα μισά δόντια σοκολατί και τσακ... δαγκάνω μόνο μια φραουλίτσα. Μερσι μποκου αναφωνώ κελαιδιστά και με το ζάχαρο στα σωστά ύψη επιστρέφω στο καμπ. Καφές, σαλατίτσα και κανα πεντάωρο μελέτης και νάνι. "Αυτα με τις στάσεις κάθε λίγο να τα ξεχάσεις. Θα γίνει μπλε ο κώλος σου αύριο. Ριβιέρα παραλιακά και επαρχιακά μέχρι σιέννα. Καμπανάκια και μαλακίες δεν έχει...
ΥΓ. Υπάρχει βιντακι με σκύλο που γαμεί αμοχάλικο αλλα του κάνω κάτι προσθήκες και θα τ'ανεβάσω πάρ' αυτα. Η τρίτη πιο ερωτική στιγμη του ταξιδιού.

**thou-vou** · 17/09/2013, 21:32

29/8 Sospel - Siena
And now for something completely different που λένε και οι άγιοι monty pythons...
06.45 Έτοιμοι, φορτωμένοι και στου δρόμου... Βενζίνη στα σύνορα (καθώς πλέον στη γαλλία είναι μακράν φτηνότερη από τους ούνα φάτσα). Έτοιμος για όλα και με απόφαση να μην βγω οτοστράντα ούτε άμα σκάσει τσουναμι στη ριβιέρα... 2.5 ώρες μετά πρώτη στάση. Θουβους φάει. Άλλες τρεις ώρες μετά έξω από το πορτοφίνο πια στάση για καφέ. Σταματάμε σε σημείο που να μας βλέπουν όλοι μα όλοι. Βγαζουμε γκαζάκι, κουμπώνουμε εσπρεσιέρα, βγάζουμε γυάλινο ποτηράκι από γιαούρτι βανίλια, τρώμε γιαούρτι, ξεπλένουμε γυάλινο ποτηράκι, ρίχνουμε τη ζαχαρίνη, από πάνω τον καφέ και αράζουμε κάτωθεν με πλάτη το λάστιχον... Αμα άπλωνα το χέρι με την παλάμη να κοιτάει πάνω, ενα δεκαρικάκι το χα βγάλει εύκολα. Αλλα τέτοιος φλώρος που μαι που να το σκεφτώ. Μια ώρα μετά, μαζεύουμε και συνεχίζομεν για cinque terre που' χει κανα δυο πιστάκια. Πάει για απόγευμα πια. Χωριό χωριό, δυο ώρες μπαίνουμε στο κομματάκι πριν τη la spezia. Αλλα έλα που στη μέση έχει απαγορευτικό και πρέπει να γυρίσω πίσω. Κρίμας. Πάμε από άλλο πιστάκι. Η κούραση πλέον στο θεο αφού κοντέβουμε τις πέντε το απόγευμα και η συντρηπτικη πλειοψηφία των μέχρι τώρας χιλιομέτρων ήταν μέσα σε κίνηση και φανάρια.Το μυαλό λίγο παστέλι αλλα μετά τον καφέ με τρώει ο κώλος μου (συμβολικά). Ο συνδυασμός κακός. Οι συσχετισμοί γάματα (λαστιχα φαγωμένα σουρεάλ, φορτωμένη μηχανή φουλ, κατηφόρα και κλειστές στροφές και αυτοπεποίθηση χωρίς καθαρό μυαλό. Ε, δεν αργησε και πολύ να μας ξαπλώσει... ΚΑτηφορα, κλειστή δεξιά, το μπροστινό λάστιχο φτάνει στα όρια, κουνάει και λίγο παραπάνω από το συνδυασμό βάρους και επείγουσας ανάγκης για ακτινολόγηση, ούτε με σαράντα και θες να ανοίξεις το γκάζι για να το σώσεις... Τι μας λες ρε ψηλέ, σοβαρά; Νταξ, τανοίγεις το γκάζι αλλά τι θες να κάνει το έρμο, να βγάλει άλογα απ' τα μανίκια του και ροπές από το καπέλο;;; Ε, βρήκε βαλίτσα, γόνατο και ξαπλώνουμε με τον χάλια ήχο που ακούγεται από τις ον μποαρντ καμερες των μοτο τζουπου κι ετς. Από το βάρος η μηχανή σταμάτησε στο ενάμιση μέτρο με άψογη χρήση φρένου τη γωνία της δεξιάς βαλίτσας. Σηκώνουμε το έρμο το ντακαράκι. Διπλό σταντ στην άκρη στο γκαζόν, κίνηση μηδέν. Ε, δε θέλω και πολύ, ξαπλώνω στο γκαζόν με φουλ εξοπλισμό, και αρχίζω να κλαίω με νευρικό γέλιο... "Τι μαλάκας που σαι" και τέτοια. Ακούγεται ήχος από βεσπάκι. Σταματάει πίσω από τη μηχανή, βλέπει κι ενα πλαστικούλι στο δρόμο (κομμάτι του εξτρα της φούχτας) και με ρωτάει (μάλλον) αν είμαι καλά και τέτοια. Η θεα φακιδοφατσούλα (η απλά η κούραση και οι φαντασιώσεις εκείνη την ώρα μπορει να σε μπερδέψουν) με το κρανάκι της και το τζηνάκι της κι εγω ξάπλα μπαλακλάβα και δάκρυ.. Οκ, Οκ της λέω και συνεχίζω σε άπταιστα ιταλοελληνικά... Ιο Μπαζίλι... Πως σε λένε εσένα μανίτσα μου;;; Νταξ, δεν ήταν και επιπέδου briancon αλλά άξιζε η πτώση για ενα βλέμμα της προκοπής. Ε, να τα μαζεύουμ σιγα σιγα, ο υπόλοιπος διαλογος ήταν στα πλαίσια των πρώτων βοηθειών, έφυγε και το σοφάκι (αν θυμάμαι καλά γιατί ενα θεματάκι με τα ονόματα τό' χω ο έρμος) και συνεχίσαμε την υπόλοιπη διαδρομή ξεροσφύρι δεν θυμάμαι για πόσες ώρες με μια στάση σε βενζινάδικο.
11.15 είμαστε στη ρεσεπτιον. Ελληνις η ρεσεπσιονιστ, και είναι από αθήνα αλλά μένεις έξω από... "Συγνωμη, γιατί 20 Ε το βράδυ;" "Ε, μα είναι η σιένα". "Α, γαμώ ευτυχώς δεν έκανα λάθος την πόλη". Μαμ, μπάνιο και απόλυτη ανάγκη για ενα τζινάκι μετά το ρυζάκι... Παίρνουμε από το μπαρ (πρώτο και τελευταίο καμπινγκ με μπαρ) ενα τονικ, βάζουμε το μισο hedricks που είχαμε μαζί και κατα τις 2 παραδίδουμε πνεύμα... Ούτε σκουφια, ούτε ισοθερμικά, ούτε κουβερτούλα... Μια μέρα σιένα και μια καράβι...
http://goo.gl/maps/ittge

**thou-vou** · 19/09/2013, 15:35

30/8, 31/8
Ε, όπως κλείσαμε παραπάνω... μια μέρα σιένα, κι επιστροφή για ανκόνα. Νοθιν σπεσαλ το σεη αμπαουτ δοουζ του ντεηζ...
Εκτός από το γεγονός ότι για πρώτη φορά είχα την αίσθηση ότι παίζει μια εγκατάλληψη στους Β επαρχιακούς, ή απλα έτυχε... Επίσης το όμορφο κομμάτι της SS76 εχει μετατραπεί σε πληθώρα τουνελ και ξερείς ευθείας... Κάτι μου λέει ότι τα διόδια δεν θα αργήσουν...

Κλείσιμο... Ε, ναι... Νταξ, είναι δύσκολοι καιροί, γαμημένοι εντελώς ενα πράμα και εχουμε δρόμο ακόμα.
Αυτή η βόλτα που έκανα ήταν στο μάξιμουμ εγωιστική όπως πάντα.
Χρειαζόμουν χρόνο χωρίς πίεση και χωρίς κανένα γνωστό τριγύρω.
Κ ενταξ, εδώ απαραπέρα πήγα δεν πήγα μογγολία...
Είχα οριακά την πολυτέλεια να το κάνω και τό κανα. Οριακά σημαίνει ότι δεν θυσίασα τίποτα από τις επιλογές μου εδω.
Και για να μην γίνει καμια παρεξήγηση με θεωρώ ταξιδιώτη αλλα του κοινωνικού αρχιπελάγου μόνο. Όταν κάνω βόλτες στο εξωτερικό θα είμαι πάντα τουρίστας ότι κι αν γίνει. Με την όσο το δυνατό καλύτερη ένοια, αλλα τουρίστας. Περαστικός. Να χουμε να λέμε καμια ιστορία δηλαδή, και να βολτάρω εκεί όταν παστελωνει το μυαλό έστω και μέσα από αναπαραγωγή εικόνων της μνήμης.
Και το καταλαβαίνω καλύτερα κάθε φορά που θυμάμαι τα βλέμματα ανθρώπων που γυρνάνε στις πόλεις με την πραμάτια τους στην πλάτη, ακόμα κι αν η μόνη πραμάτια τους είναι η ίδια τους η πλάτη. Φιλικοί, με το χαμόγελο, μοιραζόμαστε κανα τσιγάρο μου λένε καμια ιστορία χαλαρή αλλά ξέρουμε και οι δυο ποια είναι η θέση του καθενός... Δεν τρώμε από τον ίδιο κουβα σκατά... Ακομα...
Γι' αυτό και απέφυγα όσο μπορούσα τις πολεις. Ειπαμε εγωιστικό ταξίδι και περαστικός.
Το κόστος, χωρίς να τρώω τα χειρότερα ή να πεινάσω ήταν 190 Ε διατροφή, 200 κάτι διαμονή (18 μέρες γαλλία 120Ε και 4 μερες ελβετία ιταλία 80!!!), τετρακόσα κάτι βενζίνη και 200 + τα εισητήρια.
Το πα και στην αρχή, δεν υπήρχε περίπτωση να το κάνω αν διακινδύνευα τα βασικά... Την δυνατότητα μου να αυτοσυντηρούμε αξιπρεπώς... Αυτο δεν το αλλάζω με τίποτα. Ζητημα αρχων... Γι' αυτό και δεν θα ακούσετε από τα χειλάκια μου "κάντε το με την πρώτη ευκαιρία", "να κοιτα γίνεται και με λίγα λεφτά" κ άλλα τέτοια. Τα φράγκα και οι ανάγκες είναι υποκειμενικά. Το ζήτημα είναι τι κάνουμε στα ταξίδια μας εδω... Και για να μην συνεχίσω να επαναλαμβάνομαι, σταματάω εδω...
Είχα την πολυτέλεια λεπόν, το κανα, χαλάρωσα, ηρέμησε το ρημάδι μου και να μαστε πάλι στις κανονικές συνθήκες πίεσης και θερμοκρασίας... Οι άλπεις μοιάζουν ήδη μακρινό παρελθόν. Αλλά ακόμα κρατάει η ψυχραιμία και το καθαρό μυαλό που μου προσέφεραν. Αυτές και το δεκατριάχρονο πια ντακαράκι...
Το οποίο στάθηκε παντού και πάντα τιμιο... Και γιαυτό ακόμα και κουκουλωμένο χωρίς βενζίνη, θα το χω εκεί να το βλέπω από το παράθυρο... Αυτο και τα κουρασμένα και λίγα αλογά του... Να το βλέπω σα να ανοίγω τη σκηνή ενα πράμα...

(θα βαλουμε και καμια άσχετη φωτό αλλα ειλικρινά για τα πάσσα δεν έχει νόημα να βάλω. Στο γουγλη έχει για όλα μα όλα...)
Αντε και καλά κουράγια...