θου-βου... Επιχείρησις του ξεCOLου τα 25αμερα

[thou-vou]

Σε κάθε ταξιδι κάνουμε μια εισαγωγη. Ε, ναι. Όπου λέμε τα πως και τα γιατί ενος ταξιδιού όσο κοντινό και να ναι. Γιατί χωρις πως και γιατί δεν πας ταξίδι, πας σε κανα νησι για διευρημένο σαββατόβραδο. Κι εμείς δεν είμαστε τέτοιοι άνθρωποι.
Όλα ξεκίνησαν το φλεβάρη. Η πολυπόθητη απόλυση έφτασε αλλα τα απλήρωτα δεδουλευμένα είχαν φτάσει στο θεο (για τα δικά μου κυβικα)... Το κοσνεπτ ήταν ότι ενα χιλιαρικάκι από την αποζημίωση και τα δεδουλευμένα θα πάει σε βολτα στα εξωτερικά. Έτσι, χωρις φράγκο και με χρεη φτάσαμε στον Ιούλη όπου και αρχίσαμε να σχεδιάζουμε σουρεαλιστικά τη βολτα με τη βεβαιότητα ότι θα πάρω κατι τις ή θα πάει το πρωην αφεντικό στο τάφο κι εγω στη φυλακή. Από την άλλη το να κοιτάω χάρτες με ηρεμούσε. Οπότε, έψαχνα να πάω κάπου που να μπορώ να την βγάλω φτηνα και τα πολλά έξοδα να είναι η βενζίνη και τα εισητήρια. Η Νοτια Γαλλία ήταν μονόδρομος. Στα πυρηναία είχαμε πάει και επιπλέον ήταν και ενα χιλιάρικο χλμ παραπέρα από τα ιταλογαλλικά σύνορα. Οπότε τα σύνορα γαλλίας ιταλίας ήρθαν κι έκατσαν.
Μικρο χαριτωμένο μπονους: το ταξίδι θα έπρεπε να γίνει χωρίς την επίσημη άδεια οδήγησης καθώς την είχα χάσει, η επανέκδοση ήταν καμια κατοσταρού, με το που πήρα κάτι ψηλά πέντε μέρες μετά πήρα τον πούλο και η διαδικασία εκδοσης νέας κρατάει κανα μήνα. Η ερώτηση στην υπάλληλο του υπουργείο αν μπορώ να οδηγησω στην ΕΕ με το πρωτόκολο και τον αριθμό άδειας οδήγησης σε μια κακοτυπωμένη φωτοτυπία έφερε σαν απάντηση το βλέμα λουωμένων που τρώνε μαζικά κουτσουλιές από τα αρούρια της παραλίας, τους γλάρους. Νταξ μαναμ η ερωτηση ήταν ρητορική...

Όπως είναι λογικόν, τέσσερα βράδυα πριν φύγω κυκλοφορούσα με την ευτυχισμένη φάτσα κτηνοτρόφου που ξεγέννησε τη γίδα του και το νεογέννητο δεν του μοιάζει...

Να σημειώσουμε επίσης ότι αυτό το ταξίδι, αν αργούσε λίγο ακόμα μέρος της αποζημίωσης, δεν θα γινόταν ποτέ. Δεν είμαι της άποψης ότι τα ταξίδια πρέπει να γίνονται παση θυσία. Δηλαδής δεν είναι τοπ στις προτεραιότητες μου. Είναι μια ανάγκη, γουστω, γκαύλα, αλλα δεν ξεπερνάνε επιλογές της ζωής μου που περιλαμβάνουν και άλλους ή θετουν σε κίνδυνο τη δυνατοτητα να υποστηρίζω βασικές αρχές της ζωής μου... Είναι πολυτέλεια για την τάξη μου και δεν θυσιάζω τίποτα για πολυτέλειες. Οπότε είμαι ο τελευταίος που θα πω “να πάτε”, “μια απόφαση είναι” και αλλα τέτοια που αν κοιτάξεις γύρω σου καταλαβαίνεις ότι στην καλύτερη μας έρχονται από τον κόσμο του πητερ παν και συναγωνίζονται σε ρεαλισμό το λαγουδάκι του πάσχα. Ενιγουει αυτά στο τέλος.

Πάτρα
Ότι και να πεις είναι λίγο. Το λιμάνι στρατόπεδο και οι μπάτσοι στρατός όσο στον κόσμο σου και να' σαι δεν περνάνε απαρατήρητα... Το παπόρο για βενετία παραπέμπει σε παντόφλα πέραμα-σαλαμίνα και ο κόσμος μέσα λιγος με πλειοψηφία τους γλυκύτατους και συμπαθείς οδηγους νταλίκας... Μπηκαμε, ρημάξαμε ζβέλτα της προμήθειες και αναμέναμε τις 30 ώρες να περάσουν συνοδία με τους “αόρατους” του μεσιέ νάνι του μπαλεστρινι...
(στο τέλος κάθε παραγράφου θα ακολουθούν μαγευτικά jpeg)

[thou-vou]

Βενετία
Δεύτερη φορά και πάλι την γράψαμε εκεί που δεν πιάνει μελάνις οπότενες...

Venice-thusis (9/8)
Εξι χρονακια μετά το πρώτο ταξίδι με συνεπιβάτη μόνο τη μικρη πικρή μου αγάπη (το ντακαράκι ενοάω για να μην παρεξηγούμαστε) και δυο χρονια μετά την τελευταία φορά που εξήχθει το προιόν θου-βου, το ματακι μου γυάλιζε και το μόνιμο χαμογελο έκανε το κράνος να μοιάζει μικρότερο. Επιλέγοντας μια διαδρομη λιγουλάκι πανκ διασχίσαμε μικρο κομμάτι των ιταλικών άλπεων χωρις να περάσουμε τα 2000 μετράκια και κατα τις μια το μεσημεράκ φτάκαμε στα σύνορα με τας ελβετίας. Η ιταλογαλλογερμανία λοιπόν, που αν δεν υπήρχε η λύση να φτιάξουνε ενα κράτος τράπεζα θα ήταν βοσνία, ήταν και το μόνο μου αγχος οσων αφορα την έλλειψη γνήσιας αδειας οδηγησης. Τσακωσαμε λοιπόν μια βινιέτα για να είμαστε γκομπλε με τα υπόλοιπα εγγραφα κι ας μην περάσαμε ποτέ απο νασιοναλ ροαντ ναουμ... Με το που φτασαμε τα σύνοραν αρχισε η ανηφόρα και η βροχα. Ε, όπως πάντα τις πρώτες δυο μέρες ο ενθουσιασμός είναι στο θεο τα χιλιόμετρα φευγουν, κανείς δε σου λέει “να σταματήσουμε λίγο” και ο άλλος μου εαυτός είναι δεμένος, φιμωμένος και σέρνεται πίσω απο το τιμημενο ολ αραουντ αμόρε μου. Οπότε οι στάσεις στα δυο πρώτα col (κατα καπταιν ευαγγέλιο passo, col etc είναι μόνο ό,τι ξεπερνά τα 2000 μετρα) ήταν επιπέδου, ά κοίτα χιόνια, ά κοιτα παγωμένη βροχή, α κοιτα το δρομο γιατί θα κουμπώσεις καμια γελάδα ελευθέρας και δεν είναι σαν τις μικρές αγελαδίτσες της φαγε αυτά τα εργοστάσια γάλακτος και σκατου (μιλκο)...
Το γνωστό σχέδιο “δεν φοράμε αδιάβροχα γιατί φαινόμαστε λίγο καραγκιόζηδες” δούλεψε, οπότε όταν κατα τις 8 ο βράδυ σταματήσαμε στο καμπινγ από την μέση και κάτω είμασταν as funny as we can... Στησαμε υπό βροχήν, μαγειρέψαμε στο θερμαινόμενον κιόσκι του καμπ, ντουζαριστήκαμε, φορεσαμε το νυχτικό μας (ισοθερμικά, σκουφι, φούτερ, φλις κουβερτούλα σλιπιν μπαγκ και σφυρήξαμε το ματς ταξιδεύοντας στην αγκαλέα νορβηγού ντετέκτιβ...
πάσσα ημέρας : bernina 2328m (N29), Julierpass 2284 (N3). Δεν βλέπαμε και πολλά καθώς έβρεχε ή-και είχε ουμίχλ... αλλα όπως υποσχέθηκα...
"μαγευτικο.jpeg"

ps. διαδρομη πρώτης μέρας http://goo.gl/maps/2RohV

[thou-vou]

(10/8) Thusis (Ν13)-Ulrichen (N19-furcastrasse)
Υποτίθεται ότι θα έπρεπε να βγάλω την ελβετία με μια διανυκτέρευση, αλλα είπα “δε γαμιε, κάτσε αλλο ενα βραδυ και σταμάτα να περνάς από γκαυλερες διαδρομές διχως αύριο για να προλάβεις”. Οπότε κάναμε λίγα χιλιόμετρα σταματάγαμε κάθε λίγο, τόσο που βαρεθήκαμε να σταματάμε. Λίγα χιλιόμετρα...
3 (μ)πασσα ημέρας: Oberalp (N19) 2044 m, Susten (N11) 2224 m, Grimsel (N6) 2165.
Το καμπ στο Ulrichen δεν είχε εκλπήξεις. Γκαζονάκι, θέα οι βουνοκορφές, πέφτει ο ήλιος φοράς το μπουφαν και αφήνεις τις εξυπνάδες τύπου “να μελετήσω όξω”. Νυχτικιά και νάνι αλλά, η νεαρα που είχε το καμπινγκ (που ήταν του πατέρα της αλλα αυτός δε μίλαγε ούτε στη γυναίκα του στην ίδια γλώσσα), ισχυριζόταν ότι ομιλεί την αγγλικήν. Το “γιαου” είναι το γιες, το οποίο όταν είναι το μόνο που ακούς σαν απάντηση κρατιέσαι να μην κατουρηθείς από γέλια. Σε συνάρτηση με την εμφάνιση κόκκινα μάγουλα γίγας και ατσουμπαλοσύνη στο θεο καταλαβαίνει ότι άξιζε τα 17 ευρωπουλα αφού είχε και σοου... Η εν λόγω νεαρά είχαι για σύζηγο και για όλες τις μικροδουλειές τον Πορτογάλο!!! γκόμενο της ο οποίος δεν μίλαγε -λέει αυτή- καλά αγγλικά... Υπέθεσα ότι δεν προφέρει σωστα το γιάου... σαντουιτσάκι τόνο με σως μαγιονέζα που τσακώσαμε από τραπέζι καφε-ρεσταουραντε στο οποίο σταματήσαμε για να ρωτήσουμε που είναι το καμπ... νυχτικιά, μελέτη, νάνι

http://goo.gl/maps/VX8XD

[thou-vou]

(11-14/8) Urlichen-Megeve (Fr. D1212, Route Nationale) "μαγευτικο.jpeg"
Πάσσ(τ)α ημέρας: Furkapass 2429, St Gotthard pass 2109 m (το παλαιό είναι μια εξαιρετική κατάβαση που κουνάει λίγο αλλα αξίζει τον κόπο), Pso D. Novena ή Nufenenpass 2478 μ.
Νταξ, φτάκαμε. Το καμπ το είχαμε βρει από πριν μου φαινόταν καλό σημείο για αρχή. 10 Ε το βράδυ, μέσα σε συμπαθητικό χωριό-σαλέ κλπ... Φτάσαμε νωρίς αλλα πέσαμε σε μεσαιωνικό γλεντι με πανηγύρι. Ο δρόμος κλειστός και το κάμπινγκ ανάμεσα. Ε, την κάναμε την μικροκαγκουριά μας αλλα σιγα μην περιμένω να έρθει ο λάνσελοτ. Να είχανε μια πορεία ένα πράμα να περιμένω όσο θένε... Αράξαμε εκεί για 4 συμπαθητικά αγχολυτικά βράδυα και τις 3 μέρες που αυτά περιλαμβάνουν. Την πρώτη μέρα όπως είχα αποφασίσει θα περιελάμβανε αγορές στο σουπερμαρκετ, μελετη, αεροβικές ασκήσεις και ελαφρύ περπάτημα. Την δεύτερη μέρα επίσκεψη στο Annecy (τη βενετία της νότιας γαλλίας κι ετς) το οποίο είχε την ίδια τύχη με την οριτζιναλ βενετία. Πολύ τουριστ και δεν την πάλεψα. Οπότε κάναμε τυχαία επιλεγμένους δρόμους ενδιάμεσα με μικρά κολ, ελαφρύ χώμα και κομμάτι λίμνης λουτσα ραφήνα κατάσταση...
Την τρίτη ημέρα μας βγήκε η σπαρίλα, δεν είχε πολύ νόημα οπότε αναδιοργανώσαμε το υπόλοιπο του ταξιδιου. Δηλαδής, αποφασίσαμε αφού έχουμε πολύ χρόνο και λίγο χρήμα, να κάνουμε μικρές διαδρομες “φορτωμένοι”, να βρίσκουμε δηλαδή “βάση” για 3-4 μέρες και να ρημάζουμε τις διαδρομές στα πέριξ. Ε μαζέψαμε την τέταρτη μέρα κατα τας γραφάς και αναχωρήσαμε για...

1. http://goo.gl/maps/N77eE
2. διαδρομη προς annecy και πίσω (τουτεστην μονοήμερης) http://goo.gl/maps/H7A2a

[thou-vou]

(15- 17/8) Megeve – Lanslebourg Mont Senis (D1006)
Οργανωνμένοι πια, με τα γκαζάκια μας, τους καφέδες μας τα μπακετόνια, τόνο αγγούρι κλπ, ξεκινήσαμε για το κυρίως πιατο. Όπως θα καταλάβετε πολύ σωστά όταν θα είναι αργά, δεν υπήρχε κανένα κυρίως πιάτο παρά μια πιατέλα με φοντάν, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Κανονικά λοιπόν πηγαίναμε για διήμερο στην Briancon. Αλλα επειδή εκεί στα λανσλμουργκ ήταν ωραία και είχε διάφορα πράματα τριγύρω, κάτσαμε, νομίζω, τρία βράδυα. Το πιο γλυκό καμπινγκ της διαδρομής. Μικρό, ήσυχο, χαριτωμένο, 6.8 τη μέρα με γκάμα επiλογών για όλα τα γούστα· περπάτημα, ασφαλτινες ή χωματινες διαδρομές, μια ομορφιά...
Την τελευταία μέρα, το βράδυ, μας έπιασε μια μπορα γαμάτη κι εμείς, πιστοι στις αρχες του ανορθολογισμού βαλθήκαμε να βάλουμε τον μεγάλο έξτρα μουσαμά πάνω από την, αποδεδειγμένα ΑΔΙΑΒΡΟΧΗ σκηνή, και αφου γίναμε μούσκεμα για να το κάνουμε, πήγαμε και κάτσαμε κάτω από το κιόσκι, στα πέντε μέτρα από τη σκηνή όπου και κανένας δεν υπήρχε και μπορούσα να κάτσω εκεί με την ησυχία μου... Ταυτόχρονα κατανάλωσα και ενα λιτρο σοκολατούχο που το ζήλεψα στο σουπερμάρκετ. Αι ιδιαιτερότηται του στομαχιού μου και οι δυνατότητες του σοκολατούχου (πολύ περισσότερον) γνωστές... Όμως, από τις τρεις τουαλέτες ανδρών η μια μόνο ήταν καθιστή (που ιδίως σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ)... Οι άλλες δυο ήταν αυτές που λιγίζεις τόσο τα γόνατα που δεν ξέρεις αν δάκρυσες από τη χαρά της διαδικασίας εκκενώσεως ή απο την προσπάθεια να ξανασηκωθείς όρθιος-α... Και η καθιστή ήταν πιασμένη (οχι στη μέση, δε θελω αηδίες)... Κάναμε υπομονή, αλλα το άντερακι μας δεν έχει όση εμείς. Σε άπταιστα ελληνικά ενημέρωσα τον χρήστη της καθιστης τουαλέτας, ότι αυτή του η καθυστέρηση δεν θα του βγει σε καλο. Δεν έδειχνε να καταλαβαίνει. Ε, φτάσαμε (κυριολεκτικά) στα όρια και μπήκαμε στις άλλες. Επειδη διαφοροι-ες δεν μπορεί να σιχαίνεστε γιατί πηγαίνετε στην τουαλέτα μόνο για να πλύνετε τα δόντια σας (ωραια εικόνα.jpeg) και δεν ξέρετε από τέτοια να πω μόνο ότι ο τύπος είναι ακόμα σε silver και βάλε alert και εμείς συνεχίσαμε το έργο μας στην κατάλληλη δι' αυτό λεκάνη. Πριν βγούμε πλύναμε το προσωπάκι μας με ατόφια δάκρυα που έφταναν ακόμα και για λούσιμο μακρυμαλλούσας (υποθετω, δεν γνωρίζω)
Πά(τ)σσα ημέρας πρώτης (από megeve προς lanslebourg):
Piccolo S. Bernardo 2188m, L' Iseran 2764 m (γαμηστερο.jpeg)
δεύτερης ημέρας: La Croix de fer 2068m (και τρια χιλιόμετρα δίπλα το Glandon στα 1924m) Lautaret 2058m, Galibier 2646m...
Χαλαροί και φρέσκοι ξεκινήσαμε για briancooooooon...

1. megeve-lanslebourg http://goo.gl/maps/dtEkl
2. Col de Galibier κλπ... http://goo.gl/maps/oQ1oO

[thou-vou]

(18/8) Lanslebourg – κάπου μετα το finestre
Briancon φτάσαμε την επομένη καθώς στο δρόμο περάσαμε από ενα πάσο που απεδείχθει χωματάκι. Οχι τίποτα τρομερο για τους γνώστες αλλα είμασταν φουλ γεμάτοι, μας κυνηγαγε η ομίχλη και η φουρκέτα πάγαινε σύννεφο. Η κατάβαση είναι μεν ασφάλτινη αλλά έχει και μια χωμάτινη επιλογής ναουμ κι επειδή είμαι πολλά κιλά αντβεντουρ πήγα. Αλλα πήγε τέσσερις με τις όλες στάσεις, η ομίχλη το παραγάμησε και το τηλεφωνο είχε παραδώσει πνέυμα. Οπότε, ξηγιόμαστε γκαζονάκι ξεφωτάκι, σκηνη κατσαρολάκι, κοφτό μακαρονάκι και το βράδυ πάλευα με ενα μικρό ζωακι να ξεκουμπηστει απο τη σακουλίτσα με τα σκουπίδια και να μη γρατζουνάει τη σκηνη. Μαυτα και μαυτα, πάσσα(ς) μέρας Mont Denis 2048m, Finestre (χωματακι Ιταλίας) 2176μ... (ειχεπεθανειτοτηλέφωνοκαιηφωτογραφικημαςαφησε χρονουςτην4ημερα.jpeg)

http://goo.gl/maps/4M9fd

[DimChios]

...... και λέει ο τεραστιος, "ιο νο παρλάρε γκρέκο γελώντας"... "Γαμω, του λέω γιατι δεν έχω και το δίπλωμα μαζί"...

:rotflmao::rotflmao::rotflmao:


συνέχα!

ωραιες φωτό by the way!

[sapila racing]

φαλακρέ πράκτορα ευχαριστώ που μου φτιαξες το κέφι με τα γραφόμενά σου.

[antsoar]

Για κάτι τέτοια αγάπησα το moto, δώσε πράγμα φίλε

[sniper]

(19/8) ..... ο θου-βου είναι Τζεντελεμαν... Πάμε, βρίσκουμε λελουδάδικο, τσακώνουμε κάτι τουλιπόνια με κάτι άλλα περιέργα κι εξωτικά, πάμε στη ματουμαζέλ, τις φιλούμε και το χέρι και αποχωρούμε με το μεγάλο μέτωπο ψηλα...
...

Έπρεπε ρε φίλε να αφήσεις να ξεδιπλωθεί το ταλέντο σου και στις Αλπεις....

Συνέχισε.

[thou-vou]

μετα το ευχαριστο διαλειμμα για εμοτικον συνεχάμε...
(19/8) Briancon (καμια ωρίτσα πιο πριν παν, κατ)-Barcellonette
Ανοίγεις τη σκηνή, βάζεις εσπρεσιέρα στο γκαζάκι και μαστουριάζεις... Πρωινή ομίχλη, δε μιλάει ψυχή, μόνο κάτι ηχοι-γλώσσες του ζωικού βασιλείου ακούγονται... Ξεστήνουμε, φορτώνουμε και αγαπη μόνο... 8.30 είμαστε briancon. Μπαινουμε στην παλαιά πόλη της Briancon για μπακετόνι γαλλικό. Τσακώνουμε κι ενα καφέ σε πλαστικό και αράζουμε απ' όξω να ετοιμάσουμε το κολατσό για το δρόμο. 9.30 πα να φύγουμε. Δεν έχουμε κάνει δέκα βήματα και το φετιχ (μου), κυρία με φακίδες, απλή, ούτε στυλ, ούτε ύφος ούτε γκρίνια που ξύπνησε πρωι, έτσι απαλή και γάργαρη κατηφορίζει την στιγμήνε που ανηφορίζω. Την κοιτώ, με κοιτά γιατί τα βλέμματα δεν ήταν ποτε προστυχα, και συνεχίζουμε το δρόμο μας. Δεκα βήματα παραπάνω ακούω γρήγορα βήματα πίσω μου και μια φωνη κνα καλεί γενικά "Μεσιέ, μεσιέ...". Κοιτάω και είναι Του κουριτς με τα κλειδιά της μηχανής μου στα χέρια. Τα είχα αφήσει έξω από το μαγαζί της όπου κι εφτιαχνα το κολατσιο μου προ ολίγου... Χαμογελάμε, υχαριστώ ματουμαζελ και τέτοια γλυκα. Αλλα ο τζεντελεμαν μέσα μου ξύπνησε απο τις τόσες μέρες αδιαφορία (τι μέρες, μην πω δεκατία και φανεί πολύ) και λεω, δεν ειναι δυναμών, ο θου-βου είναι Τζεντελεμαν... Πάμε, βρίσκουμε λελουδάδικο, τσακώνουμε κάτι τουλιπόνια με κάτι άλλα περιέργα κι εξωτικά, πάμε στη ματουμαζέλ, τις φιλούμε και το χέρι και αποχωρούμε με το μεγάλο μέτωπο ψηλα...
Ε, το βράδυ αργά φτάσαμε barcelonnette αφου πρώτα
A. περάσαμε από ενα col de κάτι σύνορα ιταλία γαλλία πηγαίνοντας briancon, το Col d' izoard 2360m, Col Angel 2744m, col della madallena ????,
B. Προσπεράσαμε (αλλα όχι με πολλά) φορτηγάκι σε δρόμο με συνεχόμενη μονη λωρίδα, ακριβως μπροστα από μπλόκο, στο οποίο ευτυχώς ήταν υπέυθηνοι (και μόνοι) οι ιταλοί μπόλεκ και λόλεκ. Θυμίζω ότι δίπλωμα δεν... Σταματώ, "κάτι στα ιταλικά", "παρλάρε ιγκλέζε" λέω γω, "Νο" λέει ο λόλεκ, "Απο που είσαι;" υποθέτω ότι ρωτάει, "Βαλκάνια, Αθηνα απαντάω", "Ατενα, γκρέκο;", "μμμμμ γκρεκο δεν με λες αλλα ενιγουεη, σι", και λέει ο τεραστιος, "ιο νο παρλάρε γκρέκο γελώντας"... "Γαμω, του λέω γιατι δεν έχω και το δίπλωμα μαζί"... Εγω τώρα απο το ψιλοάγχος ψάχνω να ανοίξω το φερμουαρ απο το μουφαν, εκείνος νομίζει οτι προσπαθω να του πω κάτι και λέει ο τρισμέγιστος σε άπταιστα αγγλικα "ντε γουορντ γου λουκ ισ γκραδιτιουτ"... "Μερσι μποκου" του λέω δεκα μέρες στη γαλλία τι να του πω του ιταλού και με χαιρετα με φιλικά χτυπήματα στην πλάτη και εμένα να του λέω τσαο λολεκ μπέλλα ιτάλια...
Γ. Βενζίνη στην ιταλία στο θεο. Ξεροκεφαλιά δικιά μου ακόμα ψηλότερα. 110 χλμ με αναμένο λαμπάκι ρεζέρβας, 16,2 λιτρα βενζίνη... Με τη μυρωδιά πήγαινε ή έρμη...
και Δ. Αντι να ξανακατέβω το angel, έκανα 160 χιλιόμτρα ιταλία για να μην κάνω το ίδιο δρόμο... Λεβεντομαλάκας όχι αηδίες...
barcelonnette λεπόόόόόόν...

http://goo.gl/maps/NjHqD

[thou-vou]

19-21/8 barcelonnette
Φτασαμε. Αποφύγαμε όλο χάρη τις πινακίδες που οδηγούσαν στα κάμπινγκ για να δούμε όλες τις επιλογές μας και αφου τη βροντάγαμε για καμια ώρα μπήκαμε στο πρώτο που συναντας με το που περνάς το γεφυράκι δεξιά...
"Πόσο πάει μάστορι;", "8.80 περιπου". Νταξ, καλός είσαι. Στήνουμε.
Έχουν περάσει 12 μέρες από τότε που μιλήσαμε σε άνθρωπα για πάνω από πέντε λεπτάν... Αλλα όταν είσαι μόνος σου όλο και κάποιος-οι θα σου' ρθει-ουν. Ειναι πιο ευκολο βρε παιδί μου. Οπότε κατα τις 9 το βραδυ να' σου ο κυρ γερμανος. 58 χρονών, από μικρός είχε φάει κόλλημα με τας μηχανας, όταν βρήκαν με τους φίλους του μια πολεμική μπεμπε στην αποθήκη του παππού (ναζι ο παππούς να υποθέσω. Ενιγουεη, ο ανθρωπας ήταν μια χαρα, (καμια σχεση με τον παππού), και αποφάσισε ο τεράστιος στα 58 του να πάρει το 1200, να το φορτώσει και κουτσα κούτσα να κάνει το ίδιο κομμάτι της γαλλίας με εμένα. Έφερε και το σαμπανιζέ κρασάκι του και μπουρου μπούρου...
Την επόμενη πήγαμε από τη lac de derre pon-con αφου επιλέξαμε μια διαδρομή με τα περισσότερα δυνατά χιλιόμετρα λόγω οικονομίας... Τα υψομετρα είχαν χαλαρώσει πλέον (και αν η κατευθυνση ήταν δυτικά, έστω και για 50 χιλιόμετρα κατεβαινες αρκετα) οπότε οι στροφές στα επαρχιακά κομμάτια ήταν χωρις ανηφοροκατηφόρες και με χαρισματική άσφαλτον... Αντιλαβού τώρα ετς; μια χαρούλα, καναμε και το col de vars (2111m) και μαζευτήκαμε γιατί οι προμήθειες τέλειωναν και το καρφουρ της γειτονιάς μας δεν θα περίμενε μέχρι να το πάρουμε απόφαση να πάμε. Πίσω λοιπόν, ντουζάκι μαγείρεμα και -επιτέλους- αράζουμε και εξω από τη σκηνή μετά δύση του ηλίου... Μπουρου μπουρου με τον γερμανο και νανι.
Την μεθεπομένη (20/8) ήταν η τελευταία μέρα που θα κάναμε και όλα τα υπόλοιπα πασσα άνω των 2000μ που ήταν στο δρόμο μας. Οπότε ξεκινήσαμε από το ομορφότερο (που είχαν περάσει και ο γιάννης με το μικέ, τον νικόλα και τον σονικ το 2009) και συμπτωματικά υψηλότερο πάσσο col de la bonette 2802m. Κάναμε και μια βατη χωματούλα που τη βλέπεις κι από το (γ)κολ και κατηφορήσαμε για το Lombarda (2350m)... Κι ύστερα αρχήσανε οι τρέλες. τρεις κάθετοι δρόμοι που διασχύζουν κόκκινους βράχους. Μ2205, Μ30, D28, D2202-902... μια ομορφιά.
Καταλήξαμε και στο col με τον χειρότερο δρόμο μέχρι τότε (λακουβίτσες, σπασήματα, πάρα πολύ στενός, μηδέν (σχεδόν) σήμανση, de Cayolle 2326... Η ώρα είχε πάει 8 και δεν υπήρχε ψυχη κει πάν. Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι και μοτοτουριστικό χιτ, αλλα δε γαμιέ, δίπλα είμασταν... καταλήξαμε (οι ασθενείς) στο καμπ, ήρθε ο γερμανός με το σαμπανιζέ και μετά τις 10.30 (τόσο άφτερ) συναντήσαμε ενα ξευγος πιστσιρίκια εξ ιταλίας. Το αγοράκι 25 περίπου και φοιτητόφατσα, το κοριτσάκι καμια 22αρα που δεν μίλαγε γρι αγγλικα και συμφωνούσε με το αγόρι. Ενιγουει, το παλικαράκι είχε το 1200 το τενερε, γιατί ενα αγκούστα ή πως το λένε αυτό το φετιχ, κούραζε το κορίτσι στα ταξίδια, και βολτάρουνε για δυο μέρες μέχρι να επιστρέψουν στο εξοχικο του μπαμπα του μικρού λίγο έξω από το κόμο... Καλά στέφανα κι αντίο αφου το ενδιαφέρον της συζήτησης και το υφάκι του νεαρού ιταλου παραλίγο να μας χαλάσει τη νιρβάνα...
νανι και από αυριο αρχίζει η χαλάρωση και το άραγμα της provence στο μαγευτικό moustiers...

day 1 http://goo.gl/maps/h6Pb9
day 2 http://goo.gl/maps/9yQA9

[thou-vou]

22/8
Barcelonnette -Moustier St Marie
Χαλαροί όσο δεν πάει, με καμια διακοσάρα χιλιόμετρα μόλις μπροστά μας, ξεκινήσαμε για το moustiers αφου πρώτα περάσαμε από Col d Allos 2350m, το τελευταίο πλέον πάσσο ανω των 2000 μ. Οχι μόνο δεν σταματήσαμε αλλα δεν καταλάβαμε καν ότι περάσαμε το σποτ... Ο δρόμος απο Barcelonnette προς τα κειθε στενός και κουνιστός (λακουβάκια και σπασήματα). Η καταβαση καλύτερη με ανοιχτό πεδίον στην άπλα της προβηγκίας. Το κριτήριο όμως του "ωραια διαδρομή", "εξαιρετικό πάσο" μάλλο είναι πια επηρεασμένο σε μεγάλο βαθμό από το από που έρχομαι... Δηλαδής, 22, 24, κάπου εκει τελος πάντων πάσσα μετά το μυαλό και το μάτι και η μανταμ ντακαρ έχουν άλλες απαιτήσεις.
Η κατάβαση (γενικά πια) από τα ψηλά θα ερχόταν και αντιμέτωπη με δυο σημεία που είχαμε ξαναπεράσει πηγαίνοντας και επιστρέφοντας από το προσωπικό μας φετιχάκη την Lisboa το 2008. Κι επειδή είμαστε και πολυ συναισθηματικοί κάφροι είχαμε αποφασίσει ότι εδω, στην προβηγκία είναι το κατάλληλο μέρος για να ξεφορτώσουμε ότι μπάζο έχουμε μαζέψει τα τελευταία χρόνια... Για να μπορέσουμε επιστρεφοντας να τραβήξουμε το καζανάκι των εγκεφαλικών wc να ξεβρωμίσει ο τόπος. Και αφου πρώτα το μυαλό μας θα είχε (που είχε) ξεπαστελώσει και οι κινήσεις των σκέψεων δεν έσκαγαν με τα μούτρα πάνω σε ντουβάρια...
Ας επιστρέψουμε όμως στα δικά μας. Εχουν πει κι άλλοι πριν απο μας και άδικο δεν είχαν ότι οι δρόμοι και το περιβάλλον τους σε αυτό τον τόπο είναι ζουπερ. Το επιβεβαιώνουμε με χέρια και με πόδια. Η διαδρομή που ακολούθησαμε ήταν απο το allos που αναφέρουμε και πιο πάνω, πέρασμα από το Annot μετά προς την lac de castillon, barreme (όπου και είχαμε ξεμείνει απο βενζίνα μεσ το μαυρο σκοτάδι το 2008 οπότε και μείναμε στο τοπικό καμπινγκ), chateauredon, brass d asse και φτάκαμε... Η γαμάτη ιδιαιτερότητα του τελευταίου κομματιού ήταν ότι ανεβοκατεβαίνεις το οροπέδιο, δηλαδή μικρές ευθείες και ξάφνου πιστάκια με κλειστες ανηφοροκατηφορικές μεσ' τα δένδρια (και όχι δενδια που να ψοφήσεις)... Φτάνουμε λεπόν στο εξαιρετικό και τουριστικό (ευτυχώς πλέον off season) και σταματάμε στον τελευταίο κόμβο πριν το χωριό. Δεξια έχει ενα κάμπινγκ που είχαμε τσεκάρει. Έλεγε στο site 2 ατομα, σκηνη και μοτο ή αυτοκίνητο 16Ε. Ε, σκέφτηκα, το πολύ δεκάρικο. Σταματώ εξω από τη ρεσεψιον. Αναβω τσιγαράκι και παρατηρώ την αυτόματη μπάρα για τα οχήματα οσων μένουν εδω... "Δε μαρες αυτό" σκέφτηκα και ανέβασα την τιμή στα δώδεκα... Αλλα ειπαμε να ρωτήξουμε. Μπαίνω λοιπόν στη ρεσεψιον, για σας, εχετε χώρο; "Ναι". Και ποσο παει ματουμαζελ για το τριο σκηνη, ντακαρ και μουα;". Σιξτην. "Πως;". "Νοτ σιξτη, σιξτην"... "Γουατ;"... "Μπονζουρ και αντιο. Στα πενήντα μέτρα έχει κι άλλο καμπ. Αλλά όχι. Εμείς θα πάμε στο χωριό να βρουμε ινφοσποτ, να βρούμε αν έχει κανένα κάτω από δέκα αλλιώς πάμε για αλλού. Σταματάμε σε ενα παρκιν εντος του χωριού με ύφος "εγω και ο κόσμος της μοτοσυκλέτας και σας έχω όλους και πολυ κυριλέ μου φαίνεται εδω, etc, etc...". Την ίδια στιγμή ενας λιωμένος κύριος με ενα λιωμένο 800gs που αποχωρεί σταματάει δίπλα μου. Αλληλοχαιρετιόμαστε και, ω, μιλάει αγγλικά με περίεργη προφορά... Με ρωτάει τα βασικά, από που πως κτλ, του λεω, του λεω και μπας και ξέρει για κανα φτηνο καμπ και μου απαντάει ότι όλα εδω είναι πιο ακριβά. Γαμωτ. Στα πλαίσια του σαβουαρ βιβρ, και αφου είχε εντυπωσιαστεί με το ταξιδάκιμ, του λεω με αξαντ "απο που είσαι εσυ ρε μάστορα... "Ξεκινησα από αγγλία..." "Ε, νταξ", σκεφτομαι, κοντά είναι... Ναι, καλά... Ασ' τον άνθρωπο να τελειώσει. "...Απο αγγλία που πήρα το μηχανάκι που ήρθε από αφρική που ήτουνε...". Μας γάμησες, σταμάτα... Και ποσο καιρό είσαι στο δρόμο μωρή σαύρα; "Ε, με στάσεις καμια τετρατία, είμαι από βοστώνη (μάλλον) US"... Α, βοστώνη είχε πάει μια φορά η αδερφή μου για ένα γαμο... Αντε γεια σου τώρα κωλοχανείο κληρονόμε γαμημένε εκατομμυριούχε... Μπον βουαγιαζ τυχοδιώκτη και άλλα που τώρα δεν ενθυμούμε...
βέβαια το καμπινγκ που βρισκόταν πενήντα μέτρα από το πρώτο που συνάντησα και ήταν το ημικοινοτικό ήταν και αυτό που θα μας φιλοξενούσε... Οπότε στρώσαμε για πενθήμερο σε ελαφρά κατηφορική κλίση, μαγειρέψαμε, καναμεν ντουζάκιον και βγήκαμε μια βόλτα στο χωριό το βραδακ... Ξάφνου ανακαλύπτω ότι ζωντάνεψε η φωτογραφική μηχανή οπότε το παίξαμε φωτογράφοι με θεμα νυχτερινές απεικονίσεις τοπίων σε θολούρα και με κίνηση...

road to moustiers http://goo.gl/maps/t71xc

[thou-vou]

moustiers day 2
Ξεκινήσαμε από το ταπεινό (αλλα μικρό και με αντίστοιχη ποικιλία) σουπερμαρκετόνι του χωριού. Στόχος ήταν η aix en provence με μια στάση στη valensole τιμης ένεκεν του φιλλιπα... Αλλα, όπως είπαμε προηγουμένως, η καμερα ζωντάνεψε... μα κανείς δεν σκέφτηκε να τη φορτήσει... Οπότε φτάσαμε βαλενσολ και γυρίσαμε χαλαρά από άλλο δρομο, βολτάροντας αφου για να πάμε στην aix θέλαμε στο δρόμο να ξεδιπλώσουμε το καλλιτεχνικό μας ταλέντο στη φωτογραφία... Φευ...
Οπότε σταματήσαμε και σε ένα άλλο s/m ψωνίσαμε και τα υπόλοιπα και συγκηνημένοι αράξαμε στο καμπ για μελέτη, χαλαρότητα, μπουγαδα χειρός και αγροτικές εργασίες... Μαγειρέψαμε υπο μια εξαιρετική βροχή, ιδανική σε ένταση και μυρωδιά και συνεχήσαμε τη μελέτη... Νανι και ξερώ ψωμί, πλέον χωρίς σκουφί και ισοθερμικό παντελόνι!!!!!!!!

moustiers day 3
Ξυπνήσαμε κατα τις 7 (λαρτζιλίκια λέμε τώρα). Κοιτάξαμε το ντακαράκι που χωρίς να γνωρίζει τις προθέσεις μου χαλάρωνε και περίμενε τον ήλιο να σπάσει την υγρασία... "Θα σου δείξω εγω, θα δείς τι θα πάθεις..." αναφώνησα και το έρμο εκανε να φύγει μόνο του αλλα δεν... Με αστραπιαίες κινήσεις ντουζαριζόμαστε, δοκιμάζουμε το σεσουαρ του καμπ (μετριο θα έλεγα) και πηδαμε στη σέλα... Προορισμός, η μία πλευρά του canyon του verdon με ολίγη απο λίμνη εκεί δίπλα, castellane και ξαναμανα τη λίμνη που συναντήσαμε στον ερχομο και ξαναμανα castellane και επιστροφή από την άλλη μεριά... Στενoι δρόμοι, κλειστές στροφές, ανοιχτές στροφες, και ξανα και ξανα και ξανα... Το ερμο το σαχαρα άρχισε να φαγώνετε αλλιώς, αφου ξεφόρτωτο το ντακαρακι πια κελαηδούσε χωρίς όμως να έχει πια το ίδιο βάρος ούτε εμπρος ούτε πίσω... Εκείνο το "οικονομία στη βενζίνη ρε ψηλε" το ξεχάσαμε στο καμπινγκ. Γυρίσαμε, ξεσ(α)ελλώσαμε και πάνω στο μαγείρεμα, να σου αλλο ντακαράκι με γερμανο, με χωμάτινα και γενικά οφ εξοπλισμό... Χαιρετούρες, αγγλικά και επείδηξη (σεμνη είναι η αλήθεια) εξοπλισμού από τον γερμανό κύριο.
Το βραδυ ήρθε να τα πούμε αφού μέναμε απέναντι και μιας κ εκείνο το κορίτσι με τις φακίδες που είδα το πρωί είχε εξαφανιστεί δεν είχα και τίποτα καλύτερο...
Για να πω εγω ότι κάποιος μιλάει πολύ, καταλαβένουτε πόσο μίλαγε. Ο γερμανός λεπόν, ήταν κάτι σημαντικό σε εταιρία ηλεκτρονικών για αυτοκίνητα και συνεργαζόταν με γνωστές μαρκες αυτοκινήτων. Χαι τεκ και πηγαινέλα αμέρικα.
"Πηγες κανα χωμάτινο;", ρωτάει... "Ε...", απαντώ όλο περηφάνεια, "φινεστρε και κοιμηθηκα εκεί απαραπέρα..."... "," απαντάει "δεν είναι γαμώ και παιχνιδιάρικο;;;" "Γιατί εκείνο και το άλλο και το παράλλο είναι κάπως χαρντκορ" και βγάζει και ένα τόμο με όλα τα χωματινα πάσσα στα ιταλογαλλικά σύνορα το οποίο -λέει- έχει μεταφραστεί απο τα γαλλικά στα γερμανικά γιατί πολλοί γερμανοί κάνουν τους κανγκουρες στα χώματα τα καλοκαίρια. Και υπάρχει και σαιτ λέει και θα μου το στείλει (ακόμα τίποτα) που σου λέει και αν κάποια έχουν κλείσει απο κοτρώνια που πέφτουν και τέτοια... Ε, νταξ, η φάπα πήγαινε σύννεφο, μου δωκε και το βιβλίο και κοίταγα τις εικόνες (που να καταλάβω γερμανικά) και μας γάμησε βραδυάτικα... Τελος πάντων καλό παλικαράκι σαρανταπεντάρης, νταξ, του δωσα το βιβλίο το πρωί, του ευχήθηκα καλό ταξίδι και επειδή είχε κόψει το τσιγάρο και μου κανε τράκα δυο τσιγάρα το βράδυ του έδωσα ενα πακέτο καπνό και χαρτάκια για τιμωρία...

[thou-vou]

moustiers day 4
Και την επομένη, προτελευταία μερα στο mustiers είχαμε υποσχεθεί aix... Γνωρίζοντας ότι θα συγκουνηθούμε τα μάλα εκείθε, την επιλέξαμε σαν τον τόπο που θα τραβήξουμε το καζανάκι που λέγαμε πρην... Εξαιρετική επιλογή τελικα... Φτιαξαμε μια διαδρομή για τοπήγαινε και μια για το έλα... Αυτα είναι τα προβλήματα με τις επιστροφές κάθε είδους... Και ναι, είναι παγκοσμίως γνωστώ ότι η επιστροφή είναι δυσκολότερη και θέλει μεγαλύτερη προσοχή...
Ναι, ναι ωραία διαδρομή. Και ύστερα, κι υστερα (σουπριζ μανταμ μαρινελ, υπάρχει κι υστερα) ήρθε η aix. Βολτάραμε με τα πόδια σε μη τουριστ σοκάκια αναζητώντας ουσιαστικά το παρελθόν. Εκείνο το φούρνο που είχαμε πάρει το γιαουρτάκι βανίλια πίσω στο 2008. Μόνο που τότε δεν περπατήσαμε καθόλου. Περαστικοί γαρ...
Πρωτη πόλη μετά από τόσο καιρό και κάπως με δυσκόλεψε. Οχι τόσο “πόλη” -ευτυχώς- για να με διώξει αμέσως. Αλλα το μυαλό μου εκεί· Που στο διάολο είναι ο φούρνος. Καμια διάθεση για σχέση με το παρόν, εκτός από τη στιγμή που πέρασα περπατώντας από τον σταθμο του τραίνου και λίγο παραπέρα, ο δρόμος βυθιζόταν για εκατό μέτρα κάτω από εργατικές πολυκατοικίες... Τον ακολούθησα από το πεζοδρόμιο...
Είσοδο πολυκατοικίας υπόγεια;;; Ναι, στο ημίφως... Και με την πόρτα πέντε δεκα σκαλιά πάνω και μέσα... Ναι ξέρετε τι τύποι και τύπες μένουν εκεί. Δεν είναι ώρα για να κάνουμε τους μαλάκες. Μένουν εκείνοι-ες που τέτοια “οικονομικά” ταξίδια σαν το δικό μου δεν μπορούν καν να τα φανταστούν. Κι ευτυχώς δεν βγήκε κανείς από την πόρτα. Να με κοιτάξει. Με τις μπότες και τα κράνη μου. Ταξιδιώτης κι ετς... Παπάρια. Η ποσότητα της φρίκης την οποία έχει φάει κάποιος φαίνεται στο μάτι του. Και όσο κι αν μιλήσετε, αν δεν μείνετε στο ίδιο εργοστάσιο καθημερινότητας παπάρια μπορείς να καταλάβεις. Παπάρια μπορείς να μοιραστείς. Θα κάτσεις να ακούσεις. Αλλά μην κάνεις τη μαλακία να νομίσεις ότι κατάλαβες ή -πολύ περισσότερο- ότι ξέρεις. Δεν ξέρεις. Και δεν ενδιαφέρει κανέναν αν παραμυθιάζεσαι ότι μπορείς “να κάνεις κάτι” γι' αυτούς-ες... Όποτε είναι να κάνουν κάτι ρημάζουν τις πόλεις που τους πεθαίνουν. Κι εσείς μυξοκλαίγεσται για τις καταστροφές... Καμια παρεξήγηση... Δε μιλάμε για δηθεν και κάπως πολιτικά στυλ και επιλογές... Βλέπεις το La haine και παίρνεις μια μυρωδιά χαμπάρι. Που να το δεις και ρηαλ ταιμ... Αυτοι ξέρουν πως να την παλέψουν... Εμεις όχι... Στην καβάτζα καμιας οικογένειας θα τρέξουν οι περισσότεροι... Τεσπα... Το παρατραβήξαμε... Ολα καλά... Γαμώ...
Μετά το ευχάριστο διάλλειμα συνεχάμε. Αφου είδαμε κι αποειδαμε οργανωνόμαστε. Πρέπει να βρούμε το φούρνο για να τραβήξουμε το καζανακι etc, etc... Παίρνουμε το χάρτη ανα χείρας. Από που είχαμε έρθει μωρό μου; Απο κει. Ε, τράβα απο κει και ξανάλα. Μεγάλη επιτυχία. Ο φούρνος ήταν πια ρεσταουραν (μικρό)... Αλλά όλα τα υπόλοιπα ίδια... Και είχα φτάσει πενήντα μέτρα από κει και δεν το χα πάρει χαμπάρι δυο ώρες πριν...
Αράζουμε για καφέ, ψιλοερημιά, και δώστου ξεφόρτωμα... Με κοίταγαν και τα δυο παιδάκια που δούλευαν στο καφέ αλλά εμείς στα παπάρια μας... Παίρνουμε το κράνος, στέλνουμε ενα μνμα σε μια φίλη που είχαμε χρόνια να δούμε και τότενες την εγουσταρίζαμε πολύ (είχαμε και μια μακροχρόνια σχέση των δυο μηνών) και βουρ για την επιστροφή... Η επιστροφή είχε γκάζι, πιστάκια, πύργους, ηλιοβασίλεμα, λεβάντες διασκευες τραγουδιών, και ξανα τσίτα γκάζι και ζουμια με χαμόγελα... Ή χαμόγελα με ζουμιά... Μέχρι που φτάσαμε λίγο πριν σκοτεινιάσei στο καμπινγκ, γυρίσαμε το κλειδί στο οφ και νιώσαμε ότι μας λείπουν αyτοί κι αυτές που έχουμε να δούμε τόσες μέρες κι αγαπούμε... Αυτοί οι λίγοι-ες... Το ταξίδι ουσιαστικά είχε τελειώσει με επιτυχία...

Την επομένη απλά κάναμε ενα κομμάτι του φαραγγιού και της λίμνης, που μας είχαν ξεφύγει, μελετήσαμε σαν λυσσασμένοι και που και που κοιτάγαμε στο βάθος... Πέρα από τα βουνα... Εκεί όπου πρέπει και θέλουμε να επιστρέψουμε... Ενα ποτο, καλοί φίλοι, ζόρια, χαμόγελα, καγκουριές και καμία μα καμία ασφάλεια κανενος είδους... Μετράμε αντίστροφα... Πέντε και σήμερα...

day 2 valensole and back http://goo.gl/maps/JEhRC
day 3 http://goo.gl/maps/DHwKl
day 4 moustiers -aix http://goo.gl/maps/3YyTB
day 5 http://goo.gl/maps/OGUH6

και οι πέντε ήταν υπέροχες όμως...