ΧΤ 600 με ντεπίζιτο ατσέρμπις μεγάλο, ρόδες από το παλιό και φτιαγμένη ανάρτηση.
Οκ άντε DR, άντε και KLR.
ΧΤ 600 με ντεπίζιτο ατσέρμπις μεγάλο, ρόδες από το παλιό και φτιαγμένη ανάρτηση.
Οκ άντε DR, άντε και KLR.
ανανήψαντας
thank you sirΔημοσιεύθηκε αρχικά από Λευκάδιος
Ρε ακόμα δεν έχετε προσθέσει το κανάλι του Riemann στα αγαπημένα;
Καλά οι πορτοκαλοβαμενοι που δεν το χουν κάνει είναι απαραδεκτοι να 'ουμ...
θα γυρίσουμε τη κουβέντα στο "και με τι μηχανάκι μπορείς να κάνεις ταξίδι adventure" ή το παραθέτεις ως δείγμα ιδανικού μηχανακιού για adventure?Ωραια συζητηση,θα επανελθω οταν εχω χρονο.Αφιερωμενο σ'ολους τους επιδοξους advεντσουραδες
http://www.youtube.com/watch?v=eqlFCG_KR8I
2012: 150 ημέρες στη νότια Αμερική
2010: Βόρειο Ακρωτήρι, 2009: Πυρηναία, Χώρα Βάσκων, Άλπεις, 2008: Άλπεις
Το θέμα με εχει προβληματίσει πολλές φορές. Τελικά εχω καταλήψει ότι για πραγματικό χωμάτινο μεγάλο πολυήμερο ταξίδι, σε δύσκολο απαιτητικό τερεν θα επέλεγα μοτό με βάση τα παρακάτω:
-μονοκύλινδρο ελαφρύ από 250 εως 650cc
-με μεγάλη αυτονομία
-με ικανό υποπλαίσιο που να αντέχει λογικό φόρτωμα
-σχετικά απλό μοτέρ, ροπάτο, με δυνατότητα λειτουργίας από τα 20km/h εως τα 120km/h (και πολλά λέω) χωρίς προβλήματα υπερθέρμανσης
-ανθεκτικό σε πτώσεις
-με ανθεκτικά στεφάνια-κέντρα τροχών
-με καλές αναρτήσεις
-με σχετικά ανετη σελα γιατί δεν είναι δυνατόν να οδηγάς ολη τη μέρα όρθιος
Θα ήθελα δηλαδή κάτι σαν ενα 640 adventure οπως εγραψε και κάποιος παραπάνω. Εχω δει και ενα f 650 gs με απειρες μετατροπές (άλλα ντεπόζιτα, φαίρινγκ, αναρτήσεις usd κτλ) που πιστεύω ότι θα ήταν και αυτό ενα καλό οπλο σε ενα τέτοιο ταξίδι. Οπως και το χάσκυ του Βασίλη μια χαρά ετοιμο το εχει για τέτοια ταξίδια.
Σημαντικό, δεν θα του εβαζα με τιποτα μεταλλικές βαλίτσες πλαινές γιατί εξέχουν πολύ και σε δύσκολες χώρες οι ντόπιοι συνήθως δεν οδηγούν καλά. Σε πρόσφατο ταξίδι αν είχα τέτοιες βαλίτσες θα είχα θέμα σε ενα προσπέρασα που εκτίμησα λάθος τα δεδομένα.
Για μένα πολύ σημαντικό είναι επίσης ότι ο αναβάτης θα πρέπει να λύνει και να δενει το μηχανάκι που θα επιχειρήσει ενα τέτοιο ταξίδι, με τα εργαλεία που θα κουβαλάει μαζί. Αρα πρέπει να μάθει να μαστορεύει το μηχανάκι ώστε να επιλέξει τα κατάλληλα εργαλεία (καλής ποιότητας) και φυσικά να ξέρει να αντιμετωπίσει κάποιες βλάβες στο πουθενά και χωρίς υποστήριξη. Δεν αγοράζεις ή φτιάχνεις μια μοτο και ξεκινάς την αλλη μέρα.
(Γι' αυτό και δεν αλλάζω το άφρικα πέρα από τους οικονομικούς λόγους. Μπορώ ανά πάσα στιγμή να το κάνω βίδες και για μένα αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί μου διώχνει το άγχος της βλάβης. Αλλά ταξίδι σε δύσκολο αμμώδες ή λασπωμένο τερέν δεν θα ξεκινούσα με τίποτα με ενα τόσο βαρύ μηχανάκι.)
Να σταθώ σε αυτά τα σημεία. Όσον αφορά το πρώτο, τότε δεν θα μιλούσαμε για μοτοτουρισμό και όχι περιπέτεια; Δεν πας απλώς να δεις την περιοχή, πας και επειδή είναι δύσκολο. Πας και για το κατόρθωμα και την ικανοποίηση της επίτευξης. Αλλιώς θα επέλεγες τον ευκολότερο τρόπο. Και το πόσο δύσκολο θα είναι, το επιλέγεις κατά ένα μέρος όταν προγραμματίζεις την διαδρομή σου.
Και έτσι έρχομαι στα άλλα δυο. Παρατηρώ σε διάφορους αγώνες εντούρο που από διάφορα σημεία τα μηχανάκια τα περνάνε όλα δεμένα με σκοινιά ανεβάζοντάς τα οι θεατές. Τι νόημα έχει να επιλέξεις το ακατόρθωτο; Τα μηχανάκια δεν ανεβαίνουν γκρεμούς, δεν γίνονται υποβρύχια, είναι από κατασκευής τους ασταθή και με μικρή αυτονομία κτλ. Οπότε ναι το μηχανάκι θα σου βάλει κάποια όρια και μόνο ως αντικείμενο.
Από κει και πέρα και το τέλειο να βρεις πάλι δεν θα σε πάει παντού στον κόσμο έχοντας τους παραπάνω περιορισμούς. Ακόμα και τα χαρακτηριστικά του τέλειου adventure bike: βάρος, αυτονομία, ανθεκτικότητα, απλότητα, πάλι έχουν όρια. Δεν μπορείς να έχεις το 1200άρι με 110 κιλά, 20 λίτρα τεπόζιτο και 1000χλμ αυτονομία.
Και για να το ξανασυνδέσω με το πρώτο μου ποστ. Νομίζω πως πολλοί πηγαίνουν με σκοπό την ταλαιπωρία (=περιέτεια και όχι μαζοχισμός) γιατί αλλιώς δεν καταλαβαίνω πως επιλέγουν να μπουν πχ στην έρημο όταν έχουν ένα όχημα με λεπτούς τροχούς, πολύ μικρή ευστάθεια και τις τόσες άλλες ιδιαιτερότητες που φυσικά γνωρίζουν. Πως αποφασίζεις να περάσεις το ποτάμι όταν το νερό είναι στο όριο να μπει στην εξάτμιση ή θα μπει σίγουρα στην πολυ πιθανή πτώση σου.
Το ξέρεις ότι θα ζοριστείς (τόσο όσον αφορά τα όρια σου αλλά και του οχήματός σου) και γιαυτό είναι adventure!
Ελπίζω να βγάζω νόημα
Πάει φιλοσοφικά το θέμα, μ' αρέσει! Θα επανέλθω!Να σταθώ σε αυτά τα σημεία. Όσον αφορά το πρώτο, τότε δεν θα μιλούσαμε για μοτοτουρισμό και όχι περιπέτεια; Δεν πας απλώς να δεις την περιοχή, πας και επειδή είναι δύσκολο. Πας και για το κατόρθωμα και την ικανοποίηση της επίτευξης. Αλλιώς θα επέλεγες τον ευκολότερο τρόπο. Και το πόσο δύσκολο θα είναι, το επιλέγεις κατά ένα μέρος όταν προγραμματίζεις την διαδρομή σου.
Και έτσι έρχομαι στα άλλα δυο. Παρατηρώ σε διάφορους αγώνες εντούρο που από διάφορα σημεία τα μηχανάκια τα περνάνε όλα δεμένα με σκοινιά ανεβάζοντάς τα οι θεατές. Τι νόημα έχει να επιλέξεις το ακατόρθωτο; Τα μηχανάκια δεν ανεβαίνουν γκρεμούς, δεν γίνονται υποβρύχια, είναι από κατασκευής τους ασταθή και με μικρή αυτονομία κτλ. Οπότε ναι το μηχανάκι θα σου βάλει κάποια όρια και μόνο ως αντικείμενο.
Από κει και πέρα και το τέλειο να βρεις πάλι δεν θα σε πάει παντού στον κόσμο έχοντας τους παραπάνω περιορισμούς. Ακόμα και τα χαρακτηριστικά του τέλειου adventure bike: βάρος, αυτονομία, ανθεκτικότητα, απλότητα, πάλι έχουν όρια. Δεν μπορείς να έχεις το 1200άρι με 110 κιλά, 20 λίτρα τεπόζιτο και 1000χλμ αυτονομία.
Και για να το ξανασυνδέσω με το πρώτο μου ποστ. Νομίζω πως πολλοί πηγαίνουν με σκοπό την ταλαιπωρία (=περιέτεια και όχι μαζοχισμός) γιατί αλλιώς δεν καταλαβαίνω πως επιλέγουν να μπουν πχ στην έρημο όταν έχουν ένα όχημα με λεπτούς τροχούς, πολύ μικρή ευστάθεια και τις τόσες άλλες ιδιαιτερότητες που φυσικά γνωρίζουν. Πως αποφασίζεις να περάσεις το ποτάμι όταν το νερό είναι στο όριο να μπει στην εξάτμιση ή θα μπει σίγουρα στην πολυ πιθανή πτώση σου.
Το ξέρεις ότι θα ζοριστείς (τόσο όσον αφορά τα όρια σου αλλά και του οχήματός σου) και γιαυτό είναι adventure!
Με τον Ηλία έχουμε συζητήσει αρκετά. Οι κύριοι λόγοι που επέλεξε τόσο μικρό μηχανάκι είναι δύο. 1ον επειδή στο ταξίδι στην Ασία ήταν εντελώς μόνος του και έπρεπε σε να μπορεί να ανταπεξέλθει σε οποιαδήποτε κατάσταση χωρίς βοήθεια. 2ον ένα μικρό μηχανάκι εκτός του ότι είναι ελαφρύ καίει και λίγο. Αν δείτε τα στατιστικά του στο τέλος του ταξιδιού το μεγαλύτερο έξοδο το αποτελούσε η μηχανή και κυρίως η βενζίνη. Οπότε με λιγότερη βενζίνη μπορούσε να φτάσει εκεί που τα άλλα θα χρειάζονταν περισσότερη και κυρίως με συνολικά μικρότερο βάρος. Η τσέπη μας δεν γεννάει χρήματα όταν είμαστε στο δρόμο.
Θεωρώ λοιπόν , ότι το κατάλληλο adventure bike δεν το ορίζει το μηχανάκι αυτό καθεαυτό , αλλά ο αναβάτης του .
Παράδειγμα 1o για να γίνω κατανοητός .
Ο γνωστός Ηλίας , κάνει αυτό που κάνει με ένα xr250 . Στo οποίο xr250 έχει απόλυτη τεχνογνωσία ώστε να επισκευάσει "οτιδήποτε" χρειαστεί . Θα μπορούσε ας πούμε να κάνει το ίδιο και με ένα 690 enduro , αλλά θα χρειαζόταν αρκετά (μικρά ) ανταλλακτικά μαζί του , ένα διαγνωστικό , ίσως περισσότερα εργαλεία και φυσικά και την τεχνογνωσία να τα κάνει όλα αυτά .
Ας πάρουμε τώρα έναν άλλο αναβάτη . Έναν που εργαζόταν χρόνια στο εργοστάσιο της bmw στη Γερμανία . Έναν που έχει απόλυτη τεχνογνωσία στο πως θα φτιάξει ή αλλάξει και το παραμικρό σκατολοίδη στη μέση του πουθενά .
Αυτός λοιπόν θα μπορούσε να κάνει το ίδιο με τον Ηλία , με ένα βαλιτσάκι να χωράει ότι χρειάζεται από ανταλλακτικά , με ένα gs1200 adv .
Πέραν του χαβαλέ , θεωρώ πως το κατάλληλο adv bike ,
εξαρτάται από τον αναβάτη του ,
από την τεχνογνωσία του πάνω στη μοτοσυκλέτα του ,
από το σωματότυπο του ,
και από την ίδια την ικανότητα του , ως οδηγός .
Τι νομίζεις ότι θα γινόταν αν κάποιος ήταν μόνος του σε μια περίπτωση σαν αυτή?
http://www.youtube.com/watch?v=6maYF..._embedded#t=12
Τώρα όσον αφορά τα υπόλοιπα ο αναβάτης (σωματότυπος και δεξιότητες) παίζει σημαντικό ρόλο στην επιλογή της μηχανής αλλά τον καθοριστικό ρόλο θα τον παίξει το τερεν που θα κινηθεί και τα μέρη που θα επισκεφτεί.
Αν διαβάσεις το λινκ που έβγαλε ο kostas2b και ο road spirit θα δεις ότι είναι αδύνατον να κάνεις κάποια πράγματα με βαρύ μηχανάκι όποιος κι αν είσαι. Θα βρεις επίσης και μια αναφορά παρόμοια με το παράδειγμα που έφερες. Ενός νέου και γεροδεμένου Γερμανού και μιας gs.
Αυτό όμως που είναι το πιο αντιπροσωπευτικό είναι το παρακάτω.
Τα σύνορα της Μογγολίας δεν μπορείς να τα διασχίσεις απ' όπου θέλεις. 4 ή 5 είναι τα σημεία απ' όπου μπορείς να μπεις ή να βγεις. Μετά από 2 ή 3 χρόνια και 95.000 και με το μηχανάκι σε σχετικά άθλια κατάσταση προσπαθούσε να αποφασίσει από που είναι προτιμότερο να μπει, απ' τα ανατολικά ή από βόρεια? Η visa του του επέτρεπε να μπει και να βγει μόνο μια φορά ενώ μετά την Μογγολία θα έπερνε τον δρόμο της επιστροφής μέσω της Ρωσίας. Έμεινε λοιπόν στην όαση Ulaanbaatar και προσπάθησε να πάρει κάποιες πληροφορίες για τον δρόμο απ' τους αναβάτες που έφταναν εκεί. Δεν μπόρεσε όμως να βγάλει ακριβές συμπέρασμα. ...
"A guy,who hasn't ridden a bike for years,did it on a XT250 and discribed it as pure fun.
Others on XT660 described it as challenging but O.K.
Then there were two guys on BMW 1200 GS Adventure who ended up on a truck."
http://www.horizonsunlimited.com/hub...3-2#post425818
Το ανέφερε και ο Juohmaru και το εφάρμοσε στο ταξίδι του στο Μαρόκο πριν το διαβάσει απ' τον Walter Colebatch. "Τα κριτήρια επιλογής με τα οποία πρέπει να συμβιβαστείς λιγότερο, είναι εκείνα που απαιτούνται για τα πιο σκληρά κομμάτια του ταξιδιού σου. Η σοφή επιλογή δεν είναι ένας ακόμη συμβιβασμός με όλες τις πτυχές του ταξιδιού, είναι ένας συμβιβασμός που συγκλίνει πιο πολύ προς τα δυσκολότερα κομμάτια του ταξιδιού αυτού". Walter Colebatch (Αν η μετάφραση δεν είναι ακριβής και αλλάζει το νόημα παρακαλώ να μου το πείτε).
Και το παράδειγμα του juohmaru είναι πολύ αντιπροσωπευτικό. Διέσχισε όλη την Ευρώπη για να κάνει λιγότερο απ' το ΄1/10 των συνολικών χιλιομέτρων του ταξιδιού του στην έρημο. Και σοφά, άλλαξε το 990 με ένα 690 όπως και η παρέα του το 1200 με ένα 640.
Και κάτι που το λέω σε πολλά θρεντ αλλά κανείς δεν το παίρνει τόσο σοβαρά τελικά.
“Soon after the tunnel I met a guy from Germany on a brand new BMW 1200. I told him about the tunnel and the southern route along the Pamir. He said he would skip the southern route because he is not confident in his ability with this heavy bike. I wanted to ask him why? Why have a big bike if it will limit your trip?”
ADVrider RTW with Noah on a KTM 690
Why have a big bike if it will limit your trip?
http://www.advrider.com/forums/showp...postcount=1688
Sent from me using a computer.
Σε βρίσκω σωστό κατά την γνώμη μου. Καταλαβαίνω ότι ξέρεις τα μειονεκτήματα που έχεις με μια άφικα και πόσο σημαντικά είναι αλλά όταν δεν υπάρχει η δυνατότητα για κάτι καλύτερο, είναι προτιμότερο να συμβιβαστούμε με ότι έχουμε παρά να μην κάνουμε τίποτα επειδή δεν είναι το ιδανικό. Με όσα κι αν χρειαστεί να συμβιβαστείς, θα ζήσεις καταστάσεις που απ' τον καναπέ του σπιτιού σπιτιού σου δεν θα τις φανταζόσουν ποτέ.
Το ότι πιστεύω πως ένα παλιό μηχανάκι μπορεί να αποτελέσει μια πολύ καλή βάση για ένα τέτοιο ταξίδι, μάλλον οφείλετε στο γεγονός ότι τα παλιά μηχανάκια τα γνωρίζω καλύτερα και αισθάνομαι πιο άνετα με αυτά. Καταλαβαίνω όμως ότι δεν είναι απόλυτο αυτό, ούτε το ιδανικό. Το τελευταίο προπύργιο ίσως πέσει όταν καταφέρω να βρω τις απόψεις του Colebatch για τα καρμπ.
ΜΗΠΩΣ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΤΙΣ ΜΑΝΙΒΕΛΕΣ ΚΥΡΙΕ ROAD SPIRIT?
Τελευταία τροποποίηση από daz; 21/10/2013 στις 23:18.
Sent from me using a computer.
Να σταθώ σε αυτά τα σημεία. Όσον αφορά το πρώτο, τότε δεν θα μιλούσαμε για μοτοτουρισμό και όχι περιπέτεια; Δεν πας απλώς να δεις την περιοχή, πας και επειδή είναι δύσκολο. Πας και για το κατόρθωμα και την ικανοποίηση της επίτευξης. Αλλιώς θα επέλεγες τον ευκολότερο τρόπο. Και το πόσο δύσκολο θα είναι, το επιλέγεις κατά ένα μέρος όταν προγραμματίζεις την διαδρομή σου.
Και έτσι έρχομαι στα άλλα δυο. Παρατηρώ σε διάφορους αγώνες εντούρο που από διάφορα σημεία τα μηχανάκια τα περνάνε όλα δεμένα με σκοινιά ανεβάζοντάς τα οι θεατές. Τι νόημα έχει να επιλέξεις το ακατόρθωτο; Τα μηχανάκια δεν ανεβαίνουν γκρεμούς, δεν γίνονται υποβρύχια, είναι από κατασκευής τους ασταθή και με μικρή αυτονομία κτλ. Οπότε ναι το μηχανάκι θα σου βάλει κάποια όρια και μόνο ως αντικείμενο.
Από κει και πέρα και το τέλειο να βρεις πάλι δεν θα σε πάει παντού στον κόσμο έχοντας τους παραπάνω περιορισμούς. Ακόμα και τα χαρακτηριστικά του τέλειου adventure bike: βάρος, αυτονομία, ανθεκτικότητα, απλότητα, πάλι έχουν όρια. Δεν μπορείς να έχεις το 1200άρι με 110 κιλά, 20 λίτρα τεπόζιτο και 1000χλμ αυτονομία.
Και για να το ξανασυνδέσω με το πρώτο μου ποστ. Νομίζω πως πολλοί πηγαίνουν με σκοπό την ταλαιπωρία (=περιέτεια και όχι μαζοχισμός) γιατί αλλιώς δεν καταλαβαίνω πως επιλέγουν να μπουν πχ στην έρημο όταν έχουν ένα όχημα με λεπτούς τροχούς, πολύ μικρή ευστάθεια και τις τόσες άλλες ιδιαιτερότητες που φυσικά γνωρίζουν. Πως αποφασίζεις να περάσεις το ποτάμι όταν το νερό είναι στο όριο να μπει στην εξάτμιση ή θα μπει σίγουρα στην πολυ πιθανή πτώση σου.
Το ξέρεις ότι θα ζοριστείς (τόσο όσον αφορά τα όρια σου αλλά και του οχήματός σου) και γιαυτό είναι adventure!
Δεν θα πω ότι το βλέπεις λάθος (και κανείς δεν μπορεί να σου πει κάτι τέτοιο), αλλά το βλέπω με άλλο τρόπο.
Ο σκοπός του adventure ταξιδιού δεν είναι ο μαζοχισμός ούτε το επίτευγμα της διάσχισης μιας πχ γιγάντιας ατελειωτης λασπουριάς. Όποιος θέλει να κάνει κάτι τέτοιο, για να νιώσει ότι "το έχει", ότι μπορεί, για να αποδείξει στον εαυτό του (ή σε άλλους) ότι κάτι έκανε οδηγικά, δεν χρειάζεται να τραβηχτεί μέχρι την άλλη άκρη του κόσμου. Μπορεί κάλλιστα να πάρει το ον-οφφ του και να επιχειρήσει διάσχιση της Πίνδου Δεκέμβρη μήνα. Θα είναι ότι πιο επικό και γαμηστερό και άμα το βάλει στο advrider θα συγκεντρώσει διθυραμβικά σχόλια από τα αμερικανάκια (και θα κάνει και φοβερή διαφήμιση στη χώρα).
Ο σκοπός του adventure, και των δυσκολιών που πάνε με αυτό, προκύπτει απο πάρα πολλούς παράγοντες.
Όσον αφορά το δύσκολο οδηγικά κομμάτι, δεν επιλέγω μια διαδρομή για την ταλαιπωρία. Την επιλέγω γιατί θέλω να φτάσω σε ένα μέρος το οποίο είναι μαγικό, εξωπραγματικό, μοναδικό στο κόσμο και η όψη του θα με κάνει να παραμιλώ και να το θυμάμαι σε όλη μου τη ζωή. Το επιλέγω γιατί στο τέλος της θα βρώ ανθρώπους σπάνιους και ανόθευτους από άλλες εποχές. Για να φτάσω όμως εκεί πρέπει αναγκαστικά να περάσω πχ από μια έρημο γιατί δεν υπάρχει άλλη διαδρομή. Είναι τόσο απλό. Δεν διέσχυσα την έρημο στο altiplano της βολιβίας γιατί είμαι "βαρεμένος" και γούσταρα να δοκιμαστώ στην άμμο. Την διέσχυσα γιατί ήταν ο μόνος τρόπος για να βιώσω το απίστευτο.
Επίσης, και αυτό είναι τροφή για σκέψη για όσους από εσάς διαβάζετε το θρεντ και έχετε στο μυαλό σας κάποια στιγμη να κάνετε ένα μεγάλο τέτοιο ταξίδι (που σας το εύχομαι ολόψυχα):
Ξεχάστε κάθε τι που ξέρετε όσον αφορά τη διαχείριση των σωματικών δυνάμεων και αντοχών σας, τη διαχείριση της ψυχολογίας και των συναισθημάτων (φόβος, άγχος, αίσθημα επιβίωσης, άισθημα χαμού), την διαχείριση των αποσκευών, των εφοδίων, της συντήρησης της μηχανής, και τη διαχείριση της οδήγησης, σε σχέση με το πως όλοι αυτοί οι παράγοντες έχουν ενεργήσει πάνω σας ή σας έχουν επηρεάσει σε μέχρι πρότεινος μικρές ταξιδιωτικές αποδράσεις. Μιλάω για πολύμηνο ταξίδι. Δεν μιλάω για 20 μέρες.
Η διαφορά είναι απλά χαοτική και δυστυχώς μόνο αν το βιώσει κάποιος μπορεί να το καταλάβει.
Και όλα τα παραπάνω συνδέονται με το θέμα του θρεντ διότι η επιλογή της μοτό μπορεί και θα επηρεάσει κάθε έναν παράγοντα με τον ένα τρόπο ή με τον άλλο, αργά ή γρήγορα κάποια στιγμή στο ταξίδι.
Τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά.
Πχ αναφέρθηκε μηχανάκι απαιτητικό στην συντήρηση (allstarf, αν δεν κάνω λάθος?). Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου, 4 μήνες στο δρόμο στη Ν. Αμερική να έχω το νου μου μεταξύ χίλιων άλλων σκέψεων ΚΑΙ στη συντήρηση και ότι θα πρέπει κάθε 10 μέρες να αλλάζω λάδια και κάθε 2η εβδομάδα να τσεκάρω βαλβίδες. Όχι ευχαριστώ. Καλύτερα να πάω με ποδήλατο.
2012: 150 ημέρες στη νότια Αμερική
2010: Βόρειο Ακρωτήρι, 2009: Πυρηναία, Χώρα Βάσκων, Άλπεις, 2008: Άλπεις
Joy υπομονή μέχρι να βρω χρόνο.
(Αν δε με καλύψει κάποιος άλλος).
Edit. Οκ τη γλίτωσα.Thanks John.
Sent from me using a computer.
http://www.sibirskyextreme.com/2013/09/ --> adv bike selection 2Το τελευταίο προπύργιο ίσως πέσει όταν καταφέρω να βρω τις απόψεις του Colebatch για τα καρμπ.
δεν μας χέζεις ρε Αποστόλη?ΜΗΠΩΣ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΤΙΣ ΜΑΝΙΒΕΛΕΣ ΚΥΡΙΕ ROAD SPIRIT?
2012: 150 ημέρες στη νότια Αμερική
2010: Βόρειο Ακρωτήρι, 2009: Πυρηναία, Χώρα Βάσκων, Άλπεις, 2008: Άλπεις
Έχω πολλά να πω. Άλλη ώρα όμως..
Γενικά μονοκίλυνδρο, ψεκαστό.
δεν μας χέζεις ρε Αποστόλη?
Τώρα περίμενε να βρω τη φωτογραφία και θα σου πω!
Sent from me using a computer.
Οι μεταλλικές βαλίτσες ... ένας ακόμα μύθος του adventure riding. Είναι γυαλιστερές οι παντέρμες και τονόνουν το "εγώ" μας και χωράνε και αυτοκόλλητα.
Ένα ακόμα απο τα μαθήματα που πήρα. Μεταλλικές βαλίτσες ποτέ σε τέτοια ταξίδια, όπως συμφωνούν εξάλλου και όλοι όσοι έχουν κάνει κάτι παρόμοιο. Colebatch, Lewis, κλπ κλπ κλπ ...
Σπάνε πόδια, προσθέτουν βάρος, αν τσαλακωθούν σε μια πτώση λες αντίο στην αδιαβροχοποίηση, θες λαμαρινατζή να στις ισιώσει (μέχρι τότε πανικόβλητος τυλίγεις ότι έχεις μέσα σε σκουπιδοσακούλες για να μη βραχεί), μεταφέρουν δυνάμεις απο το χτύπημα/πτώση στο υποπλαίσιο, δεν βοηθούν στην απόσβεση κραδασμών, γενικά ΔΕΝ.
2012: 150 ημέρες στη νότια Αμερική
2010: Βόρειο Ακρωτήρι, 2009: Πυρηναία, Χώρα Βάσκων, Άλπεις, 2008: Άλπεις
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση
