Ταξιδιωτικές Heep stories

[Uriah Heep]

Καλές οι Heep stories ...αλλά υπάρχουν και τα ταξιδιωτικά Heep moments...
.
.
...γιατί τα ταξίδια είναι στιγμές!

Και πολλές φορές, αυτές οι στιγμές είναι σουρεαλιστικές...

Ιντζόι!

ΣΥΡΙΑ, Χαλέπι 2008.
Σταμάτησα έξω απ' το μικρό ξενοδοχείο... Σε δευτερόλεπτα μαζεύτηκαν καμιά 20αριά περίεργοι για χάζι και μουχαμπέτι... Μέχρι ν' ανέβω να δω το δωμάτιο των 9 ευρώ, 4 κελεμπιοφόροι πήραν την μοτοσυκλέτα μου "σηκωτή" και την έβαλαν μέσα στον μικροσκοπικό χώρο της ρεσεψιόν! Ο τσιφ χαίρ στάιλιστ από γειτονικό μπαρμπέρικο, με το αλμπενί του Αλαουϊτη, φορώντας ριγέ έξτρασμολ Τ-shirt Roberto Cavalli και πλαστική σαγιονάρα με στρουμφάκια, μ' ενημέρωσε ότι μετά τα μεσάνυχτα αναλαμβάνει καθήκοντα ρεσεψιονίστ και θα κοιμηθεί στο πάτωμα δίπλα στη μοτοσυκλέτα, παρόλο που δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος κλοπής. Κάποιος από το πλήθος μ' ενημέρωσε για το μαγαζί με τα καλύτερα φαλάφελ, 2 φοιτητές Αγγλικής Φιλολογίας με κάλεσαν για φαγητό στα σπίτια τους, κάποιος ανέφερε το όνομα της Άντζελας Δημητρίου και ένας μαγκάκος με πονηρό βλέμμα αραβικού what's up και αρίστης ορθοδοντικής χαμόγελο μου φώναξε: "Γιούρο 2004, Γιουνάν γκουντ τιμ! Νέξτ κάπ άφτερ 100 γίαρς!"
Οι συγκεντρωθέντες γέλασαν με το εξαιρετικό καλαμπούρι και κατόπιν διελύθησαν ησύχως...

[Uriah Heep]

2008, IRAN.
Η Χίλαρι Κλίντον βρυχάται σαν ύαινα, από τα τηλεοπτικά briefing των πεθαμενατζήδων της ενημέρωσης, απειλώντας να σβήσει από τον χάρτη το Ιράν... Από την άλλη, ο Αχμαντινετζάντ και λοιποί jazz της Ιρανικής τηλεοπτικής μπάντας, απειλούν τις ΗΠΑ με "πόλεμο χωρίς όριο", κουνώντας το δάχτυλο και κάνοντας τα νεύρα της διεθνούς κοινότητας ...χορδές από σαντούρι!
Ιν δε μιντάϊμ, γράφοντας αμφοτέρους σε ...στρατηγικό σημείο, διασχίζουμε την έρημο Dash e Kavir για να καταλήξουμε μετά από 1000 χιλιόμετρα σε ψαροταβέρνα στην Κασπία, καμιά 50αριά χιλιόμετρα από το Τουρκμενιστάν.
Παρκάροντας τις μοτοσυκλέτες στο VIP πάρκιν, οι θαμώνες μας φωτογραφίζουν με επιφωνήματα άκρατου ενθουσιασμού, σαν να κάναμε πασαρέλα σε ντεφιλέ της Σίλιας Κριθαριώτη...

[Uriah Heep]

Oasis Dakhla 2010, Αίγυπτος.
Η ζέστη δεν δείχνει τον παραμικρό οίκτο… Σταματάω ν’ αγοράσω 1-2 μπουκάλια νερό όταν χτυπάει το κινητό.
"Κύριο Βασίλη, πάρε με τελεφόν. Προμπλέμα!" Η χαρακτηριστική προφορά της ορεινής επαρχίας Δυρραχίου, δεν αφήνει καμιά αμφιβολία ότι είναι ο Μουράτι ο μάστορας κι έχει πρόβλημα με την κατασκευή της περίφραξης στο κάντρυ χάουζ του Χολομώντα.
Αποφασίζω να βρώ κατάλυμα για διανυκτέρευση και σταθερό τηλέφωνο ή ίντερνετ για να λύσω το πρόβλημα.
Αγοράζω 2 μπουκάλια νερό από το μαγαζάκι του κελεμπιοφόρου, στη γωνία. Τον ρωτάω για ίντερνετ και φτηνό δωμάτιο και το πρόσωπό του φωτίζεται μ’ ένα χαμόγελο ρωμαίου τοκογλύφου… Χρησιμοποιώντας την υψηλή τέχνη της ολικής αλείψεως με σάλιο, μΕ προτείνει να πάω στο διαμέρισμά του στον επάνω όροφο και να χρησιμοποιήσω το κομπιούτερ του, όση ώρα θα ετοιμάζει το δωμάτιό μου στο ισόγειο.
Ανοίγει την πράσινη πόρτα για να βάλω μέσα τα πράγματά μου, ενώ φωνάζει σ’ ένα πιτσιρικά με φράντζα παρελθούσης δεκαετίας, να αδειάσει έναν αποθηκευτικό χώρο από δεκάδες πλαστικά γκιούμια αιγοπρόβειου γάλακτος.
Μέχρι να βγάλω τα πράγματά μου από της βαλίτσες της μοτοσυκλέτας, ο κελεμπιοφόρος με κινήσεις εξαισίου εικαστικής δεινότητος, διακοσμεί τον χώρο με κάτι βρωμερούς καναπέδες κι ένα ετοιμόρροπο κρεββάτι.
"Και το κόστος του ...δωματίου?" ρώτησα υπό πλήρη ματαιογνωσία…
"85 ευρώ!" Ακούστηκε his master's voice…
"Εκλιπαρώ την συγγνώμη σας?" Ψέλλισα στραβοκαταπίνοντας.
Επί τριάντα απλανή έτη, μπαινόβγαινα σε Πολεοδομίες, αρχιτεκτονικές επιτροπές και λοιπούς οίκους ανοχής και το δούλευα καλά το πετάλι…
"10!" του πέταξα με θράσος, σαν να βίωνα σενάριο ταινίας του Ιντιάνα Τζόουνς!
"35!" μΕ λέει με το γνωστό αραβικό double action ύφος απογοήτευσης κι απελπισίας… λες κι ετοιμαζόταν να πέσει στις γραμμές του τραίνου!
Με αποφασιστικότητα λοχαγού της Φρουράς του Διαβόλου στην Ινδοκίνα, σηκώνω τα συμπράγκαλά μου και κατευθύνομαι προς την μηχανή.
"15!" Οkey? Ακούω να ψελλίζει ο κελεμπιοφόρος σε στάση εδαφιαίας μετάνοιας.
Παρκάρισα μέσα στο …δωμάτιο και την μοτοσυκλέτα, έβγαλα 85 αιγυπτιακές λίρες (γύρω στα 12 ευρώ) και του έκανα νόημα παντομίμα να μΕ οδηγήσει στο κομπιούτερ.
Έπρεπε να δω επειγόντως τι πρόβλημα είχαν δημιουργήσει οι κάτοικοι του χωριού στον Μουράτι… γιατί εκτός από την κτηνοτροφία και την αμπελουργία ασχολούνταν και με την συστηματική καταγγελία πολεοδομικών και μη παραβάσεων.
Ο κελεμπιοφόρος με οδήγησε πίσω στο μικρομάγαζο, σ΄ένα σαραβαλιασμένο κομπιούτερ.
"Internet is extra, my friend", μΕ πέταξε ενώ ένα λευκό κατσίκι μπήκε στο μαγαζί και στάθηκε δίπλα του.
"3 ευρώ η ώρα, οkey?" Συμπλήρωσε με βραχνή φωνή…
"1 ευρώ!" του απάντησα γνωρίζοντας ότι πληρώνω τα τριπλά…
Άρχισα να πατάω τα πλήκτρα κάνοντας τη σκέψη ότι έμπλεξα με …κελεμπιοφόρο "παρ’ αρίω τράγω"…

[Uriah Heep]

...more Heep moments!


2010. Αίγυπτος.

Έπινα το τσάι μου στο θρυλικό καφέ Φαρούκ στην Αλεξάνδρεια, αναμένοντας βραδυφλεγώς τον Μπίμπο -ένα αγνώστου ταυτότητος περιφερόμενο υποκείμενο- που είχε αναλάβει να μΕ φέρει "στο πιάτο" την βίζα του Σουδάν, όταν η Ελληνική Πρεσβεία του Χαρτούμ αρνήθηκε να μΕ κάνει πρόσκληση λόγω της έκρυθμης κατάστασης, εν όψει του δημοψηφίσματος για την απόσχιση του Ν. Σουδάν.
Ο Μπίμπο, συστημένος από έναν μπαρουτοκαπνισμένο Γερμανό 70άρη τζιπά ταξιδευτή, πολυίστωρ και πολύξερος, τρίβοντας μονίμως τον δείκτη με τον αντίχειρά του και γρυλίζοντας κάτι ακατάλυπτα αράβικα επιφωνήματα, ήταν ζογκλέρ στο να ντριπλάρει τα τεράστια κενά λογικής των αφρικανικών υπηρεσιών... Όλα τα περιέγραφε γρήγορα κι απλά, σαν διαφημιστικό τραπεζοδανείου!
Όμως αργούσε γύρω στη μια ώρα στο ραντεβού και παρασύρθηκα σε έκφρονες υποθέσεις, βλέποντας την συνέχεια του ταξιδιού μου πιό καυτή κι από την καρβουνιά του αναστενάρη...
Το ηλικιωμένο γκαρσόν -που υποθέτω ότι θα είχε σερβίρει και τον βασιλιά Φαρούκ στο παρελθόν- με πλησίασε και μΕ ρώτησε διακριτικά... "αρ γιου μιστερ Μεταλλίνος?"
Έγνεψα καταφατικά μετά πολλαπλών κόμπων στο λαιμό...
"Μπίμπο ιζ κάμιν" συμπλήρωσε σε στάση ορθίου γονυκλισίας.
Ήπια την τελευταία γουλιά από το τσάι μου ανακουφισμένος και παρήγγειλα ένα δεύτερο φλυτζάνι με την ηρεμία -πλέον- Περουβιανού οπιοφάγου.
Τελικά, αυτά που είναι αδύνατα στα Υπουργεία και τις Πρεσβείες, στην Αφρική και τη Μέση Ανατολή είναι δυνατά με τον κατάλληλο άνθρωπο και 2-3 φλυτζάνια τσάι...
.
...άντε και με κανα εκατόευρο!

[Pan (dvs)]

Γραψτο αυτο το ρημαδι το βιβλιο.

[Uriah Heep]

Heep moments 40 χρόνων ...σ' έναν espresso lungo.


17 μήνες ταξιδιωτική αγαμησιά και στα εντευκτήρια του μυαλού συνωστίζονται τρελλές αναμνήσεις ενός ανεπανάληπτου παρελθόντος...
Ανεπαισθήτως συνειδητοποιώ ότι πέρασαν 40 χρόνια απ' το πρώτο μεγάλο ταξίδι.
1974, την εποχή που ο Μάικλ Τζάκσον ήταν ακόμα μαύρος, δέκα έξι χρόνων, τελών υπό υπαρξιακή σύγχυση, ανυπόφορα διψασμένος για νέες εμπειρίες και με μια κάρτα interrail στη κωλότσεπη, ξεκινούσα με το Οριάν Εξπρές για ένα ταξίδι 30 ημερών στην Ευρώπη. Γενικώς κι αορίστως προς δυσμάς, από Γιουγκοσλαβία, Ιταλία προς Γαλλία για διάφορες συναυλίες με Bad Company, Procol Harum, Tangerine Dream, Lou Reed, Soft Machine, Ginger Baker, John Cale και βάλε...
Που να σΕ τα εξηγώ τώρα?
Συνέχεια προς Ισπανία όπου κατέβαιναν για γονιμοποίηση κάτι Σκανδιναβικές ανατομικές βόμβες ουρανίου αιθέρος, χωρίς ν' απαιτούν στεφάνι, λίστα γάμου και παρανυμφάκια...
Mε δύο 36άρια φίλμ για την Kodak instamatic, "τραβούσαμε" χαλαρά πριν εξαπλωθεί η επιδημία της νευρωτικής καταγραφής εμπειριών, όπου η εμπειρία της ταξιδιωτικής στιγμής έχει αντικατασταθεί ...ολοκληρωτικά από την εμπειρία της ψηφιακής καταγραφής της!
Ήταν η εποχή που το ταξίδι το ζούσαμε -άχρι μυελού οστέων- για πάρτη μας, το γνώριζαν 5 φίλοι και 2-3 συγγενείς και δεν γινόταν ταξιδιωτικό σίριαλ εθνικής καθημερινότητας σε φόρα και τινές ακόμη μορφές κοινωνικού(?) ιστολογείν, με αντίδωρο τα ...like!
Εποχή εντελώς ξένη από τους σύγχρονους ταξιδιωτικούς μηρυκασμούς, με ναϊφ ρομαντισμό και βαθιές ευαισθησίες...
Που να σΕ τα εξηγώ τώρα?
Θα μΕ πεις ...τελικά τι έμεινε μετά από 40 χρόνια στους δρόμους?
Να κρατάς την σημασία του νοήματος και όχι των μέσων και των τοπωνυμίων, αφού στεγάσεις στην καρδιά σου τις εμπειρίες, τους ανθρώπους και τις αντιφάσεις.
Τέλος ο espresso lungo, τέλος και οι αναπολήσεις μετά φιλοσοφίας αμπέλου...

Καλούς δρόμους να 'χετε!

[Uriah Heep]

Heep moments...
.
...γιατί τα ταξίδια είναι στιγμές!

2008. Παλιά πόλη Δαμασκού. Μπαίνω στον παμπάλαιο καφενέ, πιθανολογώ από την εποχή των Σουμέριων και παραγγέλνω ένα τσάι. Τρείς κελεμπιοφόροι υπό ακατάσχετη αφηγηματική διάρροια, γελάνε σαν ξεκούρδιστοι μπαγλαμάδες και ξεφυσώντας τους καπνούς των ναργιλέδων, "φτιάχνουν" ατμόσφαιρα φοιτητικού αμφιθεάτρου... Παραδίπλα δυό παρέες νεαρών παρακολουθούν στην ασπρόμαυρη τηλεόραση το ματς μεταξύ Al-Jaish και Al- Karamah με τεντωμένα σαγόνια από πάθος και φανατισμό. Ρωτάω τον καφετζή -στ' αγγλικά- πως να βγώ στην Bab Al Salam (την Πύλη της Ειρήνης) αλλά μ'απαντά στη γλώσσα του, προφέροντας τις λέξεις σα να προσπαθεί να βγάλει ροχάλα! Ομολογώ ότι δεν έχω επαρκώς εντρυφήσει στην διάλεκτο της Μέσης Αραμαϊκής και αναζητώ έξωθεν βοήθεια στο μικροσκοπικό μαγαζάκι δίπλα στον καφενέ.
Επαναλαμβάνω την ερώτησή μου.
Ο μαγαζάτωρ μΕ απαντά ρωτώντας:
"What is your nationality mister"?
"Γκρήκ ...Γιουνάν" του απαντώ, ενώ από το καφενείο ακούστηκε ολόκληρη η playlist των βρισιών της τοπικής αργκό για το χαμένο γκολ της Al-Jaish!
Αντί απαντήσεως στο ερώτημά μου, ο μαγαζάτωρ μου επιδεικνύει την ταμπέλα της φωτό ...στα Ελληνικά!!!


Επιμύθιον. Πιό εύκολα βρίσκεις συγχώρεση και συμπόνια στο λάκκο των κροκκοδείλων ...παρά στην πεθερά σου όταν έχεις γράψει σε "στρατηγικό" σημείο την ταμπέλα του μαγαζάτορος!

[tsompanis]

εκτός και αν έχεις πεθερά ντεφαρίκι


Τα σέβη μου!

[o_gavros]

διάβασα και τις 9 σελίδες ανάποδα,απο την τελευταία στην πρώτη.
και δεν είχε καμία σημασία!
Συνέχισε να μας ταξιδεύεις!

όλοι οι "αντβέντσουρ" του ντουνιά
εσένα καρτερούνε
μόλις θα σε διαβάσουνε,
μπουχός θε να γενούνε

[GFawkes]

Μας την πεσαν οι βαρβαροι....


https://www.youtube.com/watch?v=xoVgiVOkdSE

[MG]

Μετα απο σχεδον 2 χρονια που εχω να μπω στο μοτο καφενε για μοτοσυκλετισκες τζουρες, κι αφου το απεφευγα οπως ο διαολος το λιβανι σαν α-μηχανος που ειμαι για να μη ξανακυλισω στην ασθενεια, τελικα ειδα φως και μπηκα. Κι επεσα πανω εδω.... δε με σωζει τιποτε. Παω να δω αγγελιες

να σαι καλα

[Uriah Heep]

Heep stories ...γι' αγρίους
Δεν περιέχουν γλουτένη

Επιστρέφοντας απ' το Σουδάν, η φυγή μου απ' την Αίγυπτο θα 'κανε το "εξπρές του μεσονυκτίου" να φαντάζει σαν παιδική ταινία με τον Τάμπο το ελεφαντάκι...
Αλλά ...αυτή είναι μια άλλη ιστορία.
Μετά από τρείς αποτυχημένες προσπάθειες να πάρω το μαγικό χαρτάκι "traffic clearence" από την Traffic Police της Nuweibaa, απαραίτητο για κάθε ταξιδευτή με όχημα όταν εγκαταλείπει την χώρα, προσπαθώ να λαδώσω ένα τελωνειακό για να "την κάνω".
Ξέρω πολύ καλά ότι μου το 'χουν μπλοκάρει oι κελεμπιοφόροι Κλουζώ των Σουδανο-Αιγυπτιακών συνόρων, αποτυχάνοντας για τρίτη συνεχή μέρα, να εντοπίσουν το ονοματεπώνυμό μου σε κάποια λίστα διαπρεπών μορφών της διεθνούς τρομοκρατίας, στους σκληρούς δίσκους της Ασφάλειας του Aswan.
Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία... Μια εμπειρία που δεν θα χωρέσει ποτέ ολοκληρωτικά στα συρτάρια της ταξιδιωτικής λογοτεχνίας. Παραλογοτεχνίας εν προκειμένω...
Γνωστά πράγματα αυτά, μην επαναλαμβανόμεθα...
Γνωρίζοντας ότι οι τελωνειακοί στις Αφρικανικές χώρες σε κολλάνε σαν λιγούρικες βδέλλες για μπαξίς, τα "χώνω" ίσα και σταράτα στον ελεγκτή των αναχωρήσεων.
"Να σΕ δώσω 300 δολάρια και γίνομαι ατμός με το επόμενο καράβι για Ιορδανία..."
Με βλέμμα καυλωμένου κεραμιδόγατου, μου κάνει νόημα να τον ακολουθήσω σ' ένα μικρό γραφείο όπου ένας τελωνειακός, με φάτσα που "έφερνε" στον μαφιόζο Sam "Momo" Giancana, μασουλούσε μια αλληλουχία από ψαροκροκέτες που τις πασπάλιζε με χούμους...
"Δώσε 500 δολάρια και ίσως μπορέσω να σε απαλλάξω απ' την ταλαιπωρία να τρέχεις και πάλι στην Traffic Police" μΕ πέταξε συνωμοτικά ο πιθηκοειδής ελεγκτής, κάνοντας το ηθικό μου περντέ πιλάφ...
"Θρη χάντρεντ μπαξ" επέμεινα με προφορά και στιλ καουμπόυ στο Κάνσας...
"350" απάντησε με την αταραξία της πυραμίδας του Χέοπα... ενώ ο συνάδελφος στο βάθος του φώναζε κάτι ακατάληπτα αραβικά σαν να προσπαθούσε να βγάλει ροχάλα...
Η κακούργα η ανάγκη σκέφτηκα, ξαναφέρνοντας στο μυαλό μου σκηνές απ' το "Εξπρες του μεσονυκτίου".
"ok" ψιθύρισα μετά πολλαπλών κόμπων στο λαιμό αλλά ...ικανοποιημένος συγκρίνοντας την διαπραγμάτευση αντίστοιχα με κάτι απαιτητικούς υπαλλήλους Πολεοδομικών γραφείων ...που βρυχώνταν σαν πεινασμένες ύαινες!
Και οι δύο βγήκαν έξω. Ήρθε κι ένας τρίτος, γαλονάς, άνευ πηλικίου με σβέρκο κητοκαρχαρία . Μιλούσαν για 10 λεπτά.
Με πλησιάζει ο ελεγκτής και με ρωγμώδη λυγμό μΕ λέει "μπαντ νιούζ φορ γιου, αϊ κενότ ντου ένυθινγκ μάι φρεντ. Νο τράφικ κλίρενς νο μποτ. Δις ιζ δε ρουλς!"
Παθαίνω ψαϊκολότζικαλ κολάπσους... Λέω πάει τελείωσε για μένα...

Συνεχίζεται...

[Uriah Heep]

Heep stories ...γι' αγρίους (συνέχεια)
Δεν περιέχουν γλουτένη
.
Βάζω μπρος τη μηχανή και ξαναπηγαίνω στην Traffic Police.
Η κατάσταση στους διαδρόμους ήταν εφιαλτική. Ατέλειωτες ουρές με φωνακλάδες κελεμπιοφόρους να διαγκωνίζονται για τη σειρά και μιά μπόχα μεταξύ ληγμένου τραχανά και χημικής τουαλέτας πακιστανικού πλοίου... Ευτυχώς το γραφείο που μ' ενδιέφερε είχε ένα γκισέ στο προαύλιο του κτιρίου και δεν είχε καθόλου κόσμο.
Δίνω το διαβατήριό μου σε μια στρουμπουλή υπάλληλο με φράντζα μαλλί meche blonde και μια μαντήλα με gold νήμα από την παρτίδα που πιθανολογώ ότι ράβεται κι ο Φλωρινιώτης.
Χτυπάει το σαραβαλιασμένο κομπιούτερ. Σε 30 δευτερόλεπτα παίρνει ένα μικρό χαρτάκι, κάτι γράφει, το σφραγίζει και μου το δίνει...
"Υour traffic clearence mister" μου λέει, σηματοδοτώντας το τέλος μιας αγωνιώδους εκκρεμότητας και κάνοντας την καρδιά μου να πετάρει σα να κέρδισα το τζόκερ!
Καβαλάω τη μοτοσυκλέτα και με φουλ γκάζια οδηγώ προς το λιμάνι. Πεντακόσια μέτρα από την πύλη, πατάω πάνω σε βρεγμένα σάπια σκουπίδια και χάνω τον έλεγχο της μηχανής. Με 3-4 ζίγκ ζάγκ και πολύ τύχη, την κρατάω όρθια και γλυτώνω τη μετωπική μ' ένα σαράβαλο φορτηγό που δεν έκοψε καθόλου ταχύτητα βλέποντάς με να χορεύω "τσάρλεστον" με τη μοτοσυκλέτα...
Φτάνω στην πύλη του τελωνείου. Δίνω το χαρτάκι στον γνωστό ελεγκτή, που με κίνηση εκδοροσφαγέως το αρπάζει και μου κάνει νόημα να περάσω στον επόμενο έλεγχο.
Επτά ώρες αργότερα βρίσκομαι μέσα στο πλοίο, περιμένοντας την αναχώρηση στριμωγμένος σ' έναν ελεεινό καναπέ, ψόφιος απ΄τη κούραση, ανάμεσα σε κάτι κελεμπιοφόρους με φάτσες ..."national geographic"...
Κι εκεί που χαλαρώνουν οι νευρώνες του εγκεφάλου μου από το στρες και την αγωνία, από τα μεγάφωνα του πλοίου ακούω στ' αγγλικά να καλούν τον οδηγό της μοτοσυκλέτας με αριθμό ΝΕΒ 83 να κατέβει αμέσως στην μπουκαπόρτα του πλοίου!!!
"Το εισιτήριο μου 'πεσε απ' το χέρι, είπα δεν γίνεται δεν είναι δυνατόν!" (για να παραφράσουμε και λίγο τους στίχους από "το προσκλητήριο" του Χριστοδουλόπουλου...)
Δραματική αναστροφή φάσης. Μου 'φυγε η μαγκιά..."Τελειώσαμε" σκέφτηκα σε κατάσταση εξάχνωσης της ταξιδιωτικής μου λίμπιντο.
Κατεβαίνοντας τις σκάλες με τρεμάμενα γόνατα, σαν να εκτελούσα χορογραφία του Σαρμπέλ, και κατευθυνόμενος προς την μπουκαπόρτα, πέρασε όλη μου η ζωή σε φλας μπακ!
Ανεπαισθήτως έριξα και μια πονετική ματιά στη μοτοσυκλέτα μου που ήταν παρκαρισμένη δίπλα σε κάτι κασόνια με φρέκους χουρμάδες.
Πλησίασα στην έξοδο ...κι ενώ περίμενα τη γνωστή σκηνή με τα 3-4 περιπολικά με περιστρεφόμενους φάρους, ανοιχτές πόρτες κι από πίσω αστυνομικούς να με σημαδεύουν με τα πιστόλια τους ουρλιάζοντας, βλέπω μια βλακόφατσα, ένα τελωνειακό ξυπόλυτο με πλαστική παντόφλα να μου κάνει νόημα να πλησιάσω. Δίπλα του ήταν ένα σαραβαλιασμένο DR600, μανιβελάτο, με προβιά στη σέλα και βέλγικες πινακίδες.
"Εσύ που ξέρεις από μηχανές, οδήγησέ το μέσα στο πλοίο, για να το στείλουμε ασυνόδευτο στην Ιορδανία" μου ζήτησε με αυτιστικά αγγλικά, κάνοντας τα νεύρα μου χορδές από σαντούρι και τη γλώσσα ναυτικό κόμπο...
Μισή ώρα αργότερα.
Ξαπλωμένος στο βρώμικο κατάστρωμα, εξαντλημένος άκουγα τις αλυσίδες από τις άγκυρες να γρυλίζουν και τις μηχανές του πλοίου να φουλάρουν κάνοντάς το να τρίζει σαν να 'ναι έτοιμο να διαλυθεί.
Σε λίγα λεπτά αρχίζει να κινείται αργά στα νερά της Ερυθράς Θάλασσας προς το λιμάνι της Aqaba.
Βλέποντας απέναντί μου μια παρέα φωνακλάδων Ιταλών υπό ακατάσχετη φωτοδιάρροια, να στέλνει κατά ριπάς αδιάφορες εικόνες του λιμανιού στο ιντερνετικό υπερπέραν...
...κι ακούγοντας παραδίπλα ένα βαρεμένο τύπο που προσπαθούσε με ούτι να παίξει το ριφ του "smoke on the water"...
...γύρισα να δω το λιμάνι, έστρωσα το υπόστρωμα στο πάτωμα και...
.
...χωρίς καν να θυμηθώ το χρώμα των ματιών της ...αποκοιμήθηκα.

[dimitris777]

Βασιλη πω ρε φιλε....καθε σου μηνυμα ειναι μια ταξιδιωτικη απολαυση!!!

[tsompanis]

Άρχισε το κρύο έξω,αλλά εμένα μου μύρισε καλοκαίρι!