Άμβωνας και πίσω από αυτόν το παλάτι Rector
Και πάνω που έχουμε δει τόσα πράγματα συνειδητοποιούμε ότι πρέπει να ανέβουμε όλα αυτά τα σκαλιά. Πίκρα κι απογοήτευση..
Όταν επιστρέφαμε είχε νυχτώσει για τα καλά. Η θέα της κροατικής ριβιέρας από ψηλά by night με τα αμέτρητα φωτάκια πραγματικά δε μπορεί να περιγραφεί.
Τσιμπήσαμε πίτσα στην παραλία και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο να ξεκουραστούμε έχοντας περάσει άλλη μια αξέχαστη μέρα.
Συνεχίζεται ..
Πέμπτη 15.8
Cavtat (Croatia) – Radanovici (Montenegro) 86 km
Φέτος ο δικός μας δεκαπενταύγουστος είναι πολύ διαφορετικός. Αντί για οικογενειακές μαζώξεις και γαστριμαργικές υπερβολές, βρισκόμαστε πολύ μακριά από τα σπίτια μας, κάνοντας αυτό που στη ζωή ευχαριστιόμαστε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Είχαμε να καλύψουμε μια ογδονταπενταριά km από το Cavtat στο Radanovici, ένα μικρό χωριό 7 km νοτιότερα του Kotor στο Μαυροβούνιο. Λέμε τα έχουμε για πλάκα. Ναι καλά..
Εδώ την πρώτη στάση για καφέ λίγα μόλις km μετά τα σύνορα Κροατίας – Μαυροβουνίου.
Στο καφέ για μοτοσικλετιστές BAJKER !
Τα περίπου 85 km βγήκαν περίπου σε 4 ώρες.. Με το που περάσαμε στο Μαυροβούνιο διανύσαμε μερικά km ημιαγροτικών δρόμων και όταν μπήκαμε σε αστικές περιοχές η κίνηση ήταν πραγματικά απερίγραπτη. Τα περισσότερα km κυλούσαν με δεύτερη ταχύτητα στα κιβώτια μας και που και που καμία τρίτη. Στην αρχή είχα πιστέψει πως είχε γίνει κάποιο τροχαίο και συνέβαινε αυτό αλλά έτσι ήταν όλο το παραλιακό Μαυροβούνιο. Πολύ εκνευριστική και κουραστική κατάσταση. Περάσαμε το Kotor και κινηθήκαμε προς το Radanovici που ήταν και το κατάλυμα μας περνώντας μέσα από το τούνελ Vrmac το οποίο ήταν μια φοβερή εμπειρία. 1637 m μέσα σε ένα τρομακτικά εκκωφαντικό θόρυβο από τους εξαεριστήρες του. Μετά από πολλές ερωτήσεις (είπαμε δεν έχουμε gps) φτάσαμε στο χωριό και στο δωμάτιο που μέναμε το οποίο ήταν το μεγαλύτερο από όλα όσα μείναμε. Μέχρι και μηχάνημα step για γυμναστική είχε.
Ο Βασίλης έμεινε για ξεκούραση και εγώ το ανήσυχο πνεύμα πήρα κατευθείαν τους δρόμους για το διπλανό Tivat. Έλπιζα η πολύ άσχημη γνώμη που είχα για το Μαυροβούνιο να αλλάξει αλλά αυτή η παραλιακή κωμόπολη δε μου άρεσε καθόλου.
Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις θα δεις και έναν έλληνα από κάτω
Ακόμα κι εκεί η κίνηση πραγματικά απίστευτη. Παντού ουρές αυτοκινήτων, αστυνομικοί, μπλόκα. Σε ένα σημείο του δρόμου με διακεκομμένη γραμμή πήγα να προσπεράσω ένα λεωφορείο και άρχιζαν όλοι να μου παίζουν φώτα, ένας είχε βγει ο μισός απ’ το παράθυρο του, όλοι τους με ένα μορφασμό “ μα τι κάνεις!!” οπότε κατάλαβα τι παίζεται. Επέστρεψα στο δωμάτιο και το απόγευμα κατεβήκαμε στο Κοτόρ με το Βασίλη περνώντας από το τούνελ του τρόμου.
Για το Κοτόρ κρατούσα πολύ μεγάλο καλάθι και απογοητεύτηκα. Οκ, είναι – πάντα κατά την ταπεινή μου γνώμη – ένα πολύ όμορφο φιόρδ με εξίσου όμορφα τοπία αλλά τίποτα περισσότερο. Η αλήθεια είναι ότι ερχόμενοι από τη χλιδή της Κροατικής ριβιέρας και του Ντουμπρόβνικ ήμασταν επηρεασμένοι αλλά εγώ όσο ήμουν στο Μαυροβούνιο δεν έβλεπα την ώρα να φύγω λόγω της αφόρητης κίνησης και της γενικά άναρχης εικόνας.
Πάντως τα χρώματα του το σούρουπο ήταν τουλάχιστον εντυπωσιακά
Για το τέλος της βραδιάς δεν είχε τίποτα ιδιαίτερο. Τα μεσημέρια μας έβρισκαν στους δρόμους οπότε κι απόψε το βράδυ βρήκαμε ένα όμορφο στέκι εντός του κάστρου, τσιμπήσαμε κάτι κι επιστρέψαμε στο Radanovici για νανάκια. Ανυπομονούσα για την επόμενη μέρα τόσο γιατί ήξερα ότι η διαδρομή είναι απείρου κάλλους αλλά κυρίως γιατί μας περίμενε η πόλη που ήθελα να δω περισσότερο από όλες στο ταξίδι.
Το Σεράγεβο
Συνεχίζεται.. (οι κινέζοι πανταχού παρόντες)
Παρασκευή 16.8
Radanovici (Montenegro ) – Sarajevo (Bosnia) 277 km
Η μέρα αυτή με βρίσκει να ανυπομονώ να φύγω και γιατί δε μου άρεσε το Μαυροβούνιο ως τώρα αλλά και γιατί έχω πληροφορηθεί ότι η διαδρομή από το Κοτόρ για Σεράγεβο είναι καταπληκτική. Επιπλέον πηγαίναμε στο Σεράγεβο που τόσα πολλά είχα ακούσει και τόσο πολύ ήθελα να δω. Αφήσαμε το Radanovici, περάσαμε από το τούνελ του τρόμου για τελευταία φορά, σταματήσαμε στο Κοτόρ για πρωινό και μετά ανηφορίσαμε στα όρη του Μαυροβουνίου περνώντας πάλι σχεδόν ολόκληρο τον όρμο της περιοχής. Μόλις φύγαμε από την παραλία η διαδρομή ήταν μια χαρά, πολλές πολλές στροφές χωρίς καθόλου κίνηση.
Περίπου μετά από μια ώρα φτάσαμε στα σύνορα Μαυροβουνίου - Βοσνίας όπου εκεί μας περίμενε ένα ευτράπελο. Στον έλεγχο κατά την έξοδο από το Μαυροβούνιο βλέπουμε μπροστά μας μόλις 4 οχήματα και λέμε ωραία θα περάσουμε χωρίς καθυστέρηση. Βρεθήκαμε όμως να περιμένουμε περισσότερο από 20 λεπτά κι αναρωτιόμασταν με το Βασίλη τι μπορεί να συνέβαινε. Όπως μπορείτε να δείτε στη φωτογραφία μέσα στον μεταλλικό κλωβό υπήρχαν δύο συνοριοφύλακες, ένας για κάθε κατεύθυνση. Σε κάθε όχημα ζητούσαν τα έγγραφα που ήθελαν και μετά άνοιγαν την πόρτα και πήγαιναν μέσα στο σπιτάκι όπου υπήρχε ένας υπολογιστής, περνούσαν τα στοιχεία και περίμεναν να δουν αν όλα ήταν καλά. Μετά έβγαιναν από το σπιτάκι άνοιγαν την πόρτα από τον κλωβό, σου έδιναν τα έγγραφα σου και έφευγες. Στο επόμενο όχημα το ίδιο βιολί πάλι, πέρνανε τα έγγραφα πήγαιναν στο σπιτάκι, καταχωρούσαν δεδομένα, περίμεναν και επέστρεφαν. Η βλακεία τους χτυπούσε κόκκινα..
Η Βοσνία ήταν η ομορφότερη χώρα από άποψη φυσικής ομορφιάς. Μας κέρδισε από τα πρώτα km.
Η λίμνη Bilecko
Πολύ πράσινο και πολλά νερά παντού. Εδώ το σημείο που κάτσαμε για τον πρώτο μας καφέ επί βοσνιακού εδάφους
Ώσπου φτάσαμε στο Σεράγεβο. Η ζέστη αφόρητη και σήμερα, κι εδώ πολλά πολλά έργα και έχουμε να βρούμε το ξενοδοχείο μας χωρίς να δουλεύει το gps. Επιστράτευσα το κινητό μου με λίγο ψάξιμο και λίγο εκνευρισμό βρήκαμε το ξενοδοχείο.
Αφήσαμε τα πράγματα και εγώ κλασσικά πήρα τους δρόμους. Αρχικά ρώτησα πόσο απείχε το τούνελ του Σεράγεβο που ήθελα να δω και μου είπαν ότι είναι 12 km εκτός πόλης, μου έφυγε η ιδέα αλλά τώρα το έχω μετανιώσει. Αφορμή να ξαναπάω # 2..
Καλωσορίσατε λοιπόν στο Σεράγεβο, μια πόλη-χωνευτήρι πολιτισμών και θρησκειών, που μεγάλωσε τον Γκόραν Μπρέγκοβιτς και τον Εμίρ Κουστουρίτσα, ενέπνευσε τον γνωστό Σέρβο ποιητή Αλεξέα Σάντιτς και ανέδειξε τον νομπελίστα συγγραφέα Ιβο Αντριτς. Εδώ, στην καρδιά των Βαλκανίων, διαφορετικές θρησκείες, κουλτούρες, ήθη και έθιμα συνυπάρχουν, επιβεβαιώνοντας την άποψη ότι στην πρωτεύουσα της Βοσνίας, η Ανατολή συναντά τη Δύση και ο χριστιανισμός τον ισλαμισμό.
Είναι μια πόλη με τη δική της γοητεία. Μια πόλη πολυπρόσωπη. Υπάρχει η μια της όψη της σύγχρονης, ευρωπαϊκής πόλης
Με μερικούς ουρανοξύστες σαν αυτόν, τον πύργο Avaz Twist 176 μέτρων στο ύψος. Εκεί στεγάζεται η Dnevni avaz, μια από τις μεγαλύτερες εφημερίδες της Βοσνίας.
Ο συγκεκριμένος ουρανοξύστης κατασκευάστηκε σε μόλις δύο χρόνια και είναι ιδιαίτερος λόγω της περιστροφικής εμφάνισής του
με τον καθεδρικό του