..ακούγεται όλο και πιο δυνατά και συντονισμένα, μέχρι που φτάνω ακριβώς από πάνω του..
..ακούγεται όλο και πιο δυνατά και συντονισμένα, μέχρι που φτάνω ακριβώς από πάνω του..
Γυρίζω πίσω στον ξενώνα. Καθόμαστε στο τζάκι, έχω πάρει τον «Τελευταίο μαύρο γάτο» του Τριβιζά να διαβάσω αλλά τελικά προτιμώ τις διηγήσεις της κυρίας Σούλας. Τα παιδιά της έχουν δημιουργήσει ένα ακόμη μεγαλύτερο χώρο στην ίδια συνοικία, επίσης καλαίσθητο τον οποίο και επισκέφτηκα το επόμενο πρωί για το πρωινό μου. Κάπου εκεί καταφθάνει η παρέα μου, χαιρετούμε και πηγαίνουμε σ' ένα κοντινό μεζεδοπωλείο..
3η μέρα- Λουτρά Πόζαρ, Μενέλαος Λουντέμης
Ξυπνώ με ιδιαίτερη όρεξη για τη σημερινή μέρα. Θα έχω την ευκαιρία να επισκεφτώ το σπίτι του Μενέλαου Λουντέμη, του αγαπημένου μου, έως τώρα, συγγραφέα. Παίρνω ένα δυνατό πρωινό και ξεκινάω για την πρώτη μου στάση, τα λουτρά Πόζαρ, στα βόρεια της Έδεσσας. Ο δρόμος είναι πάρα πολύ όμορφος, έχω πάλι ελάχιστα αυτοκίνητα να με συνοδεύουν. Περνά ίσως και μισή ώρα που δεν έχω δει άνθρωπο. Παρόμοια κατάσταση επικρατεί και στο Λουτράκι (όταν άρχισα να φεύγω πάντως παρατήρησα περισσότερους να έρχονται, είχα πάει και σχετικά νωρίς). Περπατώ μονάχος μου έως το τέλος του φαραγγιού, ένας κοκκινολαίμης δείχνει ιδιαίτερη περιέργεια ακλουθώντας με για 20 μέτρα, στεκόμενος απρόσμενα, ιδιαίτερα κοντά μου.
Κάνω να φύγω μα παρατηρώ ένα εγκαταλελειμμένο κτήριο, παλιό ξενοδοχείο, «Η Αύρα..». Έχω μια αδυναμία σε κάτι τέτοια, οπότε δε μου παίρνει καιρό να βρω το δρόμο μου μέσα..
Έχει φτάσει η ώρα 11, παρατηρώ κάποια ζευγάρια που ετοιμάζονται να βουτήξουν. Αν ερχόμουν ξανά και βασιζόμενος σε ό,τι έχω ακούσει, νομίζω πως θα διάλεγα τούτη την περίοδο.. Συνεχίζω το δρόμο μου προς Αριδαία. Το gps έχει παραδώσει πνεύμα και αναγκάζομαι να σταματήσω στο επόμενο χωριό να ρωτήσω το δρόμο. Είναι οι Πιπεριές, ένα χωριουδάκι που μου κάνει αρκετά καλή εντύπωση. Παρατηρώ ένα σπίτι ανοιχτοκίτρινου χρώματος περιτριγυρισμένο με διάφορα δέντρα και δίπλα του ένα άλλο εντελώς διαφορετικό, χωρίς περίφραξη, μια μπουγάδα απλωμένη με πολύχρωμα μανταλάκια να την βαστά, με μια αυτοσχέδια κούνια στο πλάι κι ένα σκύλο από δίπλα που με κοιτά μα δε μου γαυγίζει. Αφήνω αυτή την ωραία εικόνα και με τις οδηγίες που αποκόμισα, μπαίνω στην Αριδαία. Τα επίσης κιτρινωπά κτήρια, τα παλιά λεωφορεία με φέρνουν σε μιαν άλλη εποχή, που δεν έζησα ή που ίσα-ίσα πρόλαβα.. Σε λίγη ώρα έχω φτάσει στον Εξαπλάτανο, τη δεύτερη στάση της ημέρας, το χωριό που μεγάλωσε ο Μενέλαος Λουντέμης..
Ο,τι και να πω θα είναι λίγο. Η αλήθεια είναι πως δε στενοχωριέμαι πλέον όπως παλιότερα με την κατάντια και την λησμονιά των γύρω μου..
Διαβάζω την επιγραφή και μειδιάζω, σκέφτομαι πως θα ντρεπόμουν προσωπικά να την έβαζα..
Προσπαθώντας να σκεφτώ καθαρά, αποβάλλοντας τις Σωκρατικές προκαταλήψεις, στέκομαι απέναντι και κοιτώ το σε πολύ καλύτερη κατάσταση κτήριο που βρίσκεται ακριβώς απέναντι. Εκείνη την ώρα μια γυναίκα περνά και με κοιτάζει με την κάμερα, έρχεται κοντά μου και με ρωτά αν θέλω να φωνάξει τον πρόεδρο του συλλόγου, γιατί τώρα δε βρίσκεται κανείς μέσα. Αποφασίζω να πάω εγώ σ' αυτόν. Τον χαιρετώ, πιάνουμε κουβέντα, με ενημερώνει τι κάνει ο σύλλογος, πως η αποκατάσταση του οικήματος έχει κολλήσει σε δικαστικές διαμάχες, κληρονομικές, γι' αυτό και η τωρινή του κατάσταση. Εκφράζει τους φόβους του, ότι ακόμα κι αν όλα κάποτε συμφωνήσουν ίσως το σπίτι δε θα υπάρχει πια για να αποκατασταθεί. Του αφήνω στο τέλος κάποια χρήματα για το ημερολόγιο του συλλόγου και κάπως έτσι αφήνω τον τόπο του δευτέρου πιο αναγνωσμένου Έλληνα συγγραφέα..
Τελευταία στάση της ημέρας είναι η Θεσσαλονίκη. Κατηφορίζω, από τον απέναντι δρόμο προς τον Στρυμόνα, δε βλέπω κάτι αξιόλογο καταγραφής. Όσο πλησιάζω στην πόλη, τόσο η ποιότητα του δρόμου και του τοπίου φθίνει. Η επόμενη μέρα είναι ημέρα ξεκούρασης και προγραμματισμού του υπόλοιπου οδοιπορικού μου.
5η μέρα- Λίμνη Δοϊράνη, Λίμνη Κερκίνη
..Αυτήν τη φορά έχω δυο αγαπημένα μου πρόσωπα να με συνοδεύουν. Ξεκινάμε νωρίς από Θεσσαλονίκη και κατευθυνόμαστε για την πρώτη στάση της ημέρας, τη λίμνη Δοϊράνη. Το κρύο αρκετό και σήμερα αλλά ο ήλιος εξισορροπεί τη διάθεση μας. Φτάνουμε γύρω στις 9 και σταματάμε στον ομώνυμο οικισμό, ακριβώς στα σύνορα με τα Σκόπια..
Ντυνόμαστε καλά και περπατάμε γύρω από τη μικρή πλατεία. Στέκομαι και παρατηρώ το περιβάλλον. Σημεία εγκατάλειψης, ίσως παρακμής, με κάνουν να φαντάζομαι πως μπορεί να ήταν στο παρελθόν..
Ξαφνικά ακούμε μια φωνή στο βάθος, ένας κύριος μας κάνει νεύμα να τον πλησιάσουμε..
Μας ζητά τη βοήθεια μας, φαίνεται έχει χαλάσει η ξυλόσομπα και χρειάζεται κάποιον να διαβάσει το manual που είναι γραμμένο στα Βουλγάρικα. Κάνουμε μια προσπάθεια και μέσα στο σκοτάδι ξεχωρίζουμε μια διεύθυνση και το όνομα του μοντέλου, ή τουλάχιστον ελπίζουμε. Πιάνουμε συζήτηση με τον κύριο και τη γυναίκα του, ιδιοκτήτες της ταβέρνας. Η κατάσταση έχει όντως αλλάξει τα τελευταία χρόνια, ελάχιστοι πια σταματάνε στο χωριό μιάς και η άλλη πλευρά των Σκοπίων έχει περισσότερα να προσφέρει, σε πολύ χαμηλότερες τιμές. Η κουβέντα όσο πάει ελαφραίνει, χαχανίζουν και πειράζουν ο ένας τον άλλον- τουλάχιστον σκέφτομαι είναι καλά μεταξύ τους. Χαιρετούμε και κατευθυνόμαστε προς τη λίμνη.
..δεν απέχει παρά 200 μέτρα από εκεί που βρισκόμαστε. Χωρίς να το θέλουμε αφήνουμε τη συζήτηση και ακούμε την πιο ωραία μουσική του κόσμου, αυτήν της ελεύθερης φύσης..
Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και παίρνουμε τον δρόμο για την Κερκίνη. Βρίσκουμε τον ξενώνα «ο Οικοπεριηγητής», που έχουμε επιλέξει μετά από συστάσεις. Συναντώ τον Γιάννη Ρέκλο, ιδιοκτήτη του ξενώνα, σφίγγουμε τα χέρια και μας κατευθύνει προς το δωμάτιο. Ο χώρος είναι πολύ όμορφος, τα δωμάτια είναι σε διαφορετικά επίπεδα το καθένα, σαν ημιώροφοι και ιδιαίτερα καλαίσθητα και προσεγμένα. Συζητώ με τον Γιάννη τί μπορούμε και τί προτείνει να επιχειρήσουμε για σήμερα, κάνει κάποια τηλεφωνήματα και εν τέλει αποφασίζουμε, συνοδεία δυο ζευγαριών, να δούμε τη λίμνη μέσα από ένα καΐκι. Η μαρίνα δεν απέχει πολύ. Διάφοροι πλανόδιοι παρατάσσουν φιστίκια και άλλα ντόπια καλούδια. Ένας κύριος μας προτείνει βόλτα πέριξ της λίμνης με τα αλογάκια που στέκονται παραπέρα..
Τους ευχαριστούμε διότι έχουμε κάνει ήδη την επιλογή μας. Μπαίνουμε στο καΐκι ένας-ένας, βαριά ντυμένοι-μας έχουν ενημερώσει για το κρύο που θα επικρατήσει σε λίγο. Η ξενάγηση είναι μέλημα του κυρίου Γιάννη (όχι του ιδιοκτήτη) ο οποίος με ξάφνιασε με την όρεξη και τη λεπτομερή περιγραφή του. «Οι φωτογράφοι να κάτσουν σιγά-σιγά μπροστά», μας καλεί.
Παίρνω την ευκαιρία και αρχίζω να αποτυπώνω το περιβάλλον.
Η ενημέρωση για τη λίμνη συνεχίζεται..