..δίνει τη σκυτάλη σε ερωτοαπαντησεις, σε διάλογο, σε διήγηση για τη δύσκολη ζωή των προσφύγων από τον Πόντο που εγκαταστάθηκαν στα γύρω χωριά. Πολλές όμορφες ιστορίες από τον κυρ-Γιάννη, ίσως κάποιες με μια επιπλέον δόση, αλλά όλες κάθε άλλο παρά επιφανειακές.
Βγαίνουμε από το καΐκι και κατευθυνόμαστε προς το αυτοκίνητο.
Κάπου εκεί κάνω νόημα στα παιδιά- από κάτω βοσκά ένα κοπάδι νεροβούβαλων..
..Στην επιστροφή στον ξενώνα, δοκιμάζουμε πιάτα βουβαλίσιου κρέατος. Τα σουτζουκάκια εξαιρετικά, συνοδευόμενα από ζοχούς και κρασί. Δεν έχει ακόμα νυχτώσει και αποφασίζουμε να επισκεφτούμε ένα γειτονικό χωριό που είχα διαβάσει όταν κανόνιζα το ταξίδι, τα Άνω Πορόια.
Πιο συγκεκριμένα, θέλουμε να δοκιμάσουμε τα σπιτικά γλυκά από τον συνεταιρισμό γυναικών που δρα στο χωριό. Παραγγέλνουμε καρυδόπιτα και γαλακτομπούρεκο, τα οποία και είναι γευστικότατα. Μας κρατά παρέα η πρόεδρος του συναιτερισμού, συνομιλούμε κάμποσο για την πορεία του και τη ζωή των γύρω οικισμών. Χαιρετούμε και κάνουμε έναν τελευταίο περίπατο γύρω από την πλατεία.
Ορεινό το χωριό, γεμάτο πλατάνια, πανέμορφο τούτη την περίοδο. Σα νυχτώνει αποφασίζουμε να γυρίσουμε πίσω στον ξενώνα. Οι υπόλοιπες ώρες αφιερώνονται σε συζητήσεις με τον Γιάννη και τα υπόλοιπα παιδιά, σε σκάκι και σκραμπλ, σε φρουτοσαλάτες και όλα αυτά πάντα δίπλα στα 2 τζάκια του ισογείου..
6η μέρα - Στρυμόνας - Θεσσαλονίκη
Την επόμενη μέρα ο καιρός, αν και βροχερός, έχει καταφέρει να ρίξει το πολύ κρύο. Πρωινό τρέξιμο λοιπόν, με λίγους τόνους βροχής, από τον ξενώνα μέχρι και τη λίμνη.
ΤΕΛΕΙΟ φιλε!!!
Αν και ειχαμε μιλησει πριν καιρο γι αυτο το ταξιδι σου και περιμενα οταν θα ερχοσουν να πιναμε και καφε και να σου εδινα και οδηγιες
Αλλα τα πηγες μια χαρα
Για το σπιτι του Λουντεμη τα ειπαμε και τοτε
Η λιμνη πετρων ειναι μετα τον παντελεημονα προς Αμυνταιο απλα επικοινωνουν υπογειως
Τελος παντων νεξτ ταιμ κολ μη και παντα τετοια
Στην πορεία έχουμε και μια μοναδική συνάντηση με τα άλογα της λίμνης. Ένα από αυτά ίσως αισθάνεται την αδυναμία μου προς εκείνα και έχοντας γυρισμένη την πλάτη μου, περνάει το λαιμό του από το μπράτσο μου σα να με αγκαλιάζει. Του προσφέρω όποια λουλούδια βρίσκω εκεί κοντά και επιστρέφουμε στον ξενώνα για το πολλά υποσχόμενο πρωινό. Οι προσδοκίες μας δεν πάνε χαμένες. Καταλήγουμε στο τζάκι και πάλι, όπου πιάνουμε κουβέντα μ’έναν δάσκαλο του χωριού, δεινό μηχανόβιο και άνθρωπο που σίγουρα θα ήθελα να μοιραστώ περισσότερες ιστορίες μαζί του, για τον τρόπο ζωής και τα ταξίδια του.
Φτάνει σιγά σιγά η ώρα της αναχώρησης μας για Θεσσαλονίκη. Κατόπιν εξίσου ουσιωδών διαλόγων με τον Γιάννη Ρέκλο, τον ασπαζόμαστε και χαιρετούμε μέχρι την επόμενη φορά. Από το λίγο που τον γνωρίζω, μου φαίνεται ένας άνθρωπος πολύ δουλεμένος, σωματικά μα κυρίως ψυχικά. Ο,τι βλέπω γύρω μου δείχνει ότι πιάνουν τα χέρια του, αλλά πολύ περισσότερο, ότι έκανε πολλά μέχρι τα χέρια του να μάθουν να πιάνουν.
Είναι σχετικά νωρίς, δε μας κάνει καρδιά να γυρίσουμε στο τσιμέντο. Μετά από λίγα χιλιόμετρα, βρίσκουμε ένα χωριό και μια πινακίδα που οδηγεί σε κάποιο σημείο του Στρυμόνα. Κάνω δεξιά και καταλήγουμε σε ένα κιόσκι, δίπλα στον ποταμό. Στο βάθος φαίνεται ένα λεωφορείο, παρκαρισμένο εκεί που δρόμος έχει τελειώσει, με κόσμο να βγαίνει στο ψιλόβροχο και να γελάει - «Που πάνε οι κουζουλοί;» σκέφτομαι και ακολουθώ την παρέα στα αριστερά της γέφυρας. Περπατάμε για λίγο. Στο δεξί μας χέρι ξεχωρίζουμε κάποια φλαμίνγκο, κοντοστεκόμαστε και χαζεύοντας τα, αφηνόμαστε πάλι στη φυσική ησυχία.
Κάπου εκεί μας ξυπνάει το βέλασμα μιας καφέ, τροφαντής αγελάδας που μοιάζει να την ενοχλεί η παρουσία μας στα χωράφια της. Κινούμαστε πίσω προς το κιόσκι, κι' όσο περισσότερο πλησιάζουμε, τόσο προσπαθούμε να ξεβουλώσουμε τ’ αυτιά μας- « Ρε συ, ακούς και συ γκάιντα να παίζει;»
Συστηνόμαστε, εμείς οδοιπόροι, εκείνοι μέλη ενός θιάσου από την Κατερίνη έχουν διάλειμμα από τα γυρίσματα της ταινίας τους βασισμένη στο «Παραμύθι χωρίς όνομα». Ιδιαίτερα φιλικοί, μας προσφέρουν τσίπουρο και γεμάτα κομμάτια σπανακόπιτας, ανταποκρινόμαστε με κάποια σπιτικά μπισκότα που έχουμε φέρει μαζί μας. Μας εξηγούν το σκοπό τους, συζητάμε για το θέατρο και το σχολείο, μαθαίνουμε πως φτιάχνεται μια γκάιντα, βλέπουμε πως παίζεται, ακούμε.. Το διάλειμμα τελειώνει και το κιόσκι αφήνει τους φιλοξενούμενους να συνεχίσουν τον δρόμο τους..
7η και 8η μέρα-Θεσσαλονίκη
Δεν είναι η πρώτη φορά που την επισκέπτομαι. Χωρίς να θέλω να προσβάλλω κανέναν, δεν μπορώ να μοιραστώ τα τόσο κολακευτικά σχόλια που έχω κατά καιρούς ακούσει ή διαβάσει. Το μαγικό μου ραβδί θα τη γκρέμιζε όλη -πέραν κάποιων μνημείων και χώρων και μεγάλου μέρους της Άνω Πόλης- και θα την έφτιαχνε από την αρχή. Ναι, γνωρίζω για το ‘17 για το ότι είναι φοιτητούπολη, για τους ανθρώπους της που της δίνουν έναν άλλον αέρα, για το ότι αρκετά μέρη της Αθήνας θα έπρεπε να έχουν την ίδια τύχη. Δε θα διαφωνήσω σ’ αυτά, ίσως να φταίει το πολύ παίνεμα που έχει κάτσει για τα καλά στο υποσυνείδητο μου. Και δεν πέρασα άσχημα, κάθε άλλο. Αλλά ήταν τόσες οι φορές που γυρνούσα στους δρόμους με μόνιμο και απαράλλακτο déjà vu από τσιμέντο, που έψαχνα μάταια για μια δόση πράσινου να πάω να τρέξω σαν άνθρωπος, που έβλεπα τα ελάχιστα πλέον μικρά κονάκια να περικυκλώνονται από άμορφα τέρατα σαν να έβλεπα το «UP» και μ’ έπιανε η καρδιά μου..
10η – 13η μέρα- Άγιο Όρος
Μια ξεχωριστή ιστορία για κάποια άλλη διήγηση από μέρους μου. Ίσως τη μοιραστώ, ίσως την κρατήσω για μένα. Να είστε όλοι καλά, ευχαριστώ όλους όσους με βοήθησαν στο πλάνο μου από εδώ για τις πολύτιμες και χρήσιμες συμβουλές τους, όλους όσους συναναστράφηκα σ' αυτό το ταξίδι μου. Καλούς δρόμους..
Υπέροχος!
Ευχαριστούμε για το ταξίδι και τις υπέροχες φωτο και περιγραφές…
Απλα συνεχίζω στα χνάρια σας που με δίδαξαν τόσα χρόνιαΔημοσιεύθηκε αρχικά από ggs
Ευχαριστούμε για το ταξίδι και τις υπέροχες φωτο και περιγραφές…
@makis Χαίρομαι που σου άρεσε πατριώτη.
Έχει πλάκα να ξαναγνωρίζεις τα μέρη που σου είναι συνηθισμένα από τα μάτια κάποιου που τα βλέπει πρώτη φορά.
Ωραίες φωτογραφίες
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση