5 Λίμνες της Βόρειας Ελλάδας

[700_Thespieis]

Κάθε τέλος είναι μια νέα αρχή.. Ας ξεκουράσω λίγο τον εαυτό μου, ας του δώσω κάποιο χρόνο μέχρι το νέο ξεκίνημα..

Και τι προτιμότερο από ένα ταξίδι; Κάποιες αισιόδοξες σκέψεις για Νότια Αμερική παίρνουν στην πορεία διάφορους αστερίσκους και στο τέλος μετάθεση για το μέλλον. Άλλωστε κάθε φορά που λέω ή ακούω άλλους να εξαίρουν την απαράμιλλη ομορφιά της πατρίδας μου, απαριθμώ και τους τόπους της που ακόμα δεν έχουν γεμίσει τα μάτια μου.

Χαζεύω το χάρτη. Την ίδια στιγμή στο ραδιόφωνο ρωτάνε μια κυρία ποιες είναι οι τεχνητές λίμνες της Ελλάδας. Τρίβω το μούσι μου και αρχίζω να μαντεύω.. «Κάτσε.. Αυτό είναι, λίμνες! Ένα ταξιδιωτικό που θα είναι επικεντρωμένο σ’ αυτές. Και δεν έχω περάσει ποτέ από Κοζάνη και Έδεσσα, από Σέρρες και Πτολεμαΐδα.»

Τρίβω τα χέρια μου, το πλάνο γεννήθηκε και αρχίζει σιγά σιγά να παίρνει μορφή. Το μόνο που λείπει πλέον είναι οι δυο ρόδες κάτω από τα πόδια μου. Χαλάλι και προσευχές, οι τέσσερις να μου χαρίσουν παρόμοιες εμπειρίες..

[700_Thespieis]

1η μέρα Λίμνη Πολυφύτου


«..Τσεκάρω την τελευταία λέξη της λίστας μου. Έχω πακετάρει και μεταφέρει τα πράγματα στο αυτοκίνητο. Συλλογίζομαι πόσο εύκολη είναι αυτή η διαδικασία για κάποιον που είχε συνηθίσει τα ταξίδια με μηχανή. Χαμόγελο και πίκρα την ίδια κιόλας στιγμή. Απλώνω το χέρι για τα cds- όχι δε χρειάζεται πια να τραγουδώ μέσα απ’ το κράνος, κάποτε απαραίτητη συντροφιά στις μεγάλες ευθείες. Έχω και gps που μιλάει, δε χρειάζεται πλέον να ρίχνω κλέφτες ματιές μη χάσω καμιά πινακίδα..»

- Σε 1 χιλιόμετρο, στρίψτε δεξιά.
- Εντάξει.
- Σε 500 μέτρα στρίψτε δεξιά.
- Τ’ άκουσα..
- Σε 200 μέτρα στρίψτε δεξιά.
- Σκάσε!
- Στρίψτε δεξιά. Στρίψτε δεξιά.
- ‘Ήμαρτον..

«..Ο δρόμος μέχρι τη Λάρισα μου είναι οικείος. Πρώτη στάση στη Στυλίδα να ξεπιαστώ. Μπαίνω στο αμάξι και κατευθύνομαι προς το κέντρο της Λάρισας, όπως φαίνεται είναι αναγκαίο κακό ούτως ώστε να φτάσεις στο Βελβεντό. Δε συναντώ δυσκολίες παρά μόνο κάποια έργα στην έξοδο. Ανεβαίνω σιγά σιγά την οροσειρά, αφήνω τον Τύρναβο, την Ελασσόνα, το τοπίο αλλάζει, η θερμοκρασία πέφτει κάτω από το μηδέν, συνθέσεις φθινοπωρινών χρωμάτων και ομίχλη με κάνουν να χαμηλώσω ταχύτητα. Το οδόστρωμα αξιόλογο, σταματώ να φωτογραφίσω τους μπλε κορμούς που συναντώ μπροστά μου..

[RaGe_Raptor]

Έλα και στη λιμνοθάλασσα του πόρτο-λάγος στην Ξάνθη.(edit:στην επόμενη).σε συνδυασμό με τη φιδίσια διαδρομή στα στενά του Νέστου,το φυσικό σύνορο Μακεδονίας-Θράκης,πιστεύω αξίζει τα παραπάνω χλμ

[700_Thespieis]

Το χωριό δεν απέχει πολύ πλέον. Λίγο πριν τη γέφυρα, στρίβω δεξιά, απομένουν 5-10 χιλιόμετρα. Είναι γύρω στις 3.30, σταματώ σ’ ένα μάρκετ να πάρω τις τελευταίες οδηγίες προς τον ξενώνα «9 μούσες». Παρκάρω δίπλα, η πόρτα ανοικτή, αλλά κανείς μέσα. Καλώ στο τηλέφωνο, καμιά απάντηση. Περιμένω. Περνάει ένα μισάωρο και εν τέλει συνεννοούμαι- μετά από λίγη ώρα καταφθάνει η υπεύθυνη. Το δωμάτιο δεν είναι έτοιμο, τραβάω μια πρώτη βόλτα προς την πλατεία, ξαναγυρνώ, αλλάζω και οδηγούμαι προς την ταβέρνα «Εν βελβεντώ». Πιάνω μια μικρή συζήτηση, περί ‘Καποδίστρια’, μιας και έχω συναντήσει διάφορα πανό. Υποστηρίζουν πως ο νέος δήμος μεριμνά πλέον για άλλα χωριά και όχι για το δικό τους. Το φαγητό νόστιμο και οικονομικό, αφήνω 8 ευρώ και κατευθύνομαι για το δωμάτιο..»

[700_Thespieis]

2η μέρα- Βεγορίτιδα και Άγρα


«..Σηκώνομαι πριν χαράξει- το δωμάτιο κρύο, το air condition δεν είναι αρκετό.. Βάζω τη φόρμα και ξεκινώ ένα γρήγορο περπάτημα- τρέξιμο πέριξ του χωριού. Στο βάθος ξεπροβάλλουν τα Πιέρια Όρη- κάποια σημεία τους είναι καλυμμένα με σύννεφα. Έχει ξημερώσει και σιγά σιγά ξεμυτίζουν μικρές φιγούρες με σάκες στις πλάτες τους, ακούω το κουδούνι και την καμπάνα της εκκλησίας.

Έχω μαζέψει τα πράγματα, είναι κάπου 8.30, βάζω μπροστά και περιμένω να λιώσει ο πάγος στα παράθυρα της Corola. Λίγο έξω από το χωριό φανερώνεται ο ήλιος..

[700_Thespieis]

..Κάνω να περάσω τη γέφυρα, μα το μάτι μου πιάνει πελεκάνους να στέκονται δεξιά, στο βάθος. Αναστροφή και αφήνω το αυτοκίνητο πίσω από την εκκλησία..

[700_Thespieis]

..Περπατώ ανάμεσα σε γρασίδι και λάσπες. Σε κάθε μου βήμα, ένας πελεκάνος αποφασίζει πως δεν του είμαι γνώριμος και πετά μακριά..

[700_Thespieis]

Βάζω πάλι μπροστά και περνάω τη γέφυρα. Αντιλαμβάνομαι πως οι λίμνες που θα συναντήσω όπως και αυτή είναι πολύ μεγαλύτερες από ό,τι τις φανταζόμουν. Συνεχίζω το δρόμο μου, περνώντας έξω από την Κοζάνη. Ομίχλη τριγύρω, τα τζάμια έχουν θαμπώσει. Πάλι 3-4 βαθμούς κάτω από το μηδέν, ο δρόμος πάντως καλός και γω στα περισσότερα κομμάτια να ταξιδεύω μόνος. Περνώ από τα φουγάρα της ΔΕΗ στο Μαυροδέντρι, στην Πτολεμαΐδα, ο ουρανός καλυμμένος από μαύρα σύννεφα. Νέα χωριά προς μεταφορά, νέοι άνθρωποι προς μετοίκηση. Οι περισσότεροι από αυτούς, πρόσφυγες από τον Πόντο, αναγκάζονται πάλι να αφήσουν τον τόπο τους..

Κατευθύνομαι προς Άρνισσα, στο αριστερό μου χέρι η Βεγορίτιδα. Μπαίνω στο χωριό και ρωτάω πως θα πάω στη λίμνη Πετρών. Με συμβουλεύουν να σταματήσω στον Άγιο Παντελεήμονα και από κει να ρωτήσω. Ο δρόμος που σε οδηγεί στο χωριό είναι κατά βάση παραλιακός. Σε κάποια φάση αντικρίζω 2 βοσκούς, μ' ένα τουφέκι στο χέρι ο καθένας, λέω να σταματήσω, τελικά δεν το κάνω και καταλήγω στην είσοδο του χωριού. Στα αριστερά μου, στα 100 μέτρα, βρίσκεται η λίμνη. Αφήνω το αμάξι και κατηφορίζω, αυτή τη φορά κρατώντας τη μηχανή στα χεριά μου..

[700_Thespieis]

..Κάθομαι λίγο στον ήλιο, να τον απολαύσω, συνειδητοποιώ ποσό ζεστός είναι ο ήλιος στην Ελλάδα, κιας είναι Δεκεμβρης. Ανεβαίνω πάλι και σταματώ στο περίπτερο..

- Συγγνώμη η λίμνη Πετρών που βρίσκεται;
- Αυτή είναι.
- Α! Δεν είναι η Βεγορίτιδα;
- Ναι, η Βεγορίτιδα είναι.
- Εεεε..
- Είναι και οι 2 μαζί, απλά έχουν διαφορετικό όνομα..

..Καταλαβαίνω ότι κάτι δεν πάει καλά, ευχαριστώ και στρίβω με το αμάξι πριν το επόμενο εκκλησάκι. Συναντώ διάφορες πεζούλες-αναχώματα και ψαράδες που έχουν μόλις ξεκινήσει να ξετυλίγουν τα ψάρια από τα δίχτυα τους..

[700_Thespieis]

Τους χαζεύω μέχρι να τελειώσουν και παράλληλα μιλώ με έναν συνομήλικο μου. Μου μιλάει αρκετά ανοικτά, μου λέει για τις άσχημες συνήθειες άλλων ψαράδων, περίοικων, χρήματος. Για τους οικογενειακούς δεσμούς που όλο και φθείρουν. Εγώ συμφωνώ και αναρωτιέμαι πόσο δύσκολο μάς είναι να καταλάβουμε ότι αυτό που μετρά περισσότερο είναι να βοηθάμε ο ένας τον άλλον, ειδικά τώρα. Παρόλα αυτά δε χάνει τις ελπίδες του, έχει νέες ιδέες αξιοποίησης του τόπου του- αλλά αν δεν έχεις άλλους να σε συμμερίζονται, τι να τις κάνεις;

Τον αφήνω, χαιρετώ αυτόν και τους γύρω του και κάνω δεύτερες σκέψεις για τη λίμνη Πετρών. Έχει περάσει η ώρα.. Επιλέγω να μην κάνω το γύρο και να κατευθυνθώ προς εκείνη του Άγρα και τον τελικό μου προορισμό, την Έδεσσα. Στο δρόμο έξω από το χωριό συναντώ τον ίδιο βοσκό με πριν. Αποφασίζω να χαμηλώσω το τζάμι και να ανοίξω κουβέντα. Η συζήτηση συνεχίζεται για τα επόμενα 500 μέτρα, εγώ με πρώτη ταχύτητα, αυτός περπατώντας στο δρόμο, ακολουθώντας τα αιγοπρόβατα που βόσκουν έξω από τη μπάρα, 2-3 μέτρα σε πλάτος από το γκρεμό..

- Προτιμάς τα πρόβατα ή τα κατσίκια;
- Κανένα τους! Μου 'φάγαν τη ζωή και τα δυο τους, μου λέει.. «24 ώρες το 24ωρο θέλουν την προσοχή μου, ζωή είν’ τούτη;
- Και το τουφέκι τι το χεις;
- Για τους λύκους και τις αρκούδες, και μου δείχνει με το χέρι του τα βουνά που βρίσκονται στα αριστερά της Βεγορίτιδας.


Συζητάμε και γι' άλλα. Με ρωτάει αν είναι καλύτερα στην Αθήνα, την οποία και επισκέφτηκε τελευταία φορά το ‘84, ως φαντάρος. Με ρωτά τι απόγινε το ωραιότατο ξενοδοχείο της θείας του στην Ομόνοια. Του δίνω στα γρήγορα μια εικόνα της τωρινής κατάστασης της πλατείας και των υπόλοιπων γειτονιών του κέντρου- σαν να ανακουφίζεται λίγο για τη δική του. Δίνουμε τα χέρια..

[700_Thespieis]

..Κατευθύνομαι για τη λίμνη του Άγρα (μια από τις πολλές ονομασίες της). Στο δρόμο μου συναντώ διάφορα έργα και μια πινακίδα εστιατορίου που διαφημίζει τη λέξη που ψάχνω. «Εδώ θα ναι, δε μπορεί», μονολογώ και κόβω αριστερά. Παρατηρώ καλαμιές να ξεπροβάλλουν, 5-6 νερόκοτες να πετούν πάνω από το κεφάλι μου, δυο αετούς να παίζουν στον αέρα. Φτάνω στην ταβέρνα και μπαίνω για ένα πιάτο φαί. Ανταλλάσσω κάποιες κουβέντες με τον ιδιοκτήτη, συζητάμε για τα κεράσια που βγάζει ο τόπος και την απότομη πτώση της τιμής τους, που δεν αφήνει κανένα περιθώριο κέρδους πλέον. Αφήνω τον ταβερνιάρη και τη λίμνη και κατευθύνομαι προς Έδεσσα..

[700_Thespieis]

Στο δρόμο συναντώ ένα πτώμα σκύλου (!) και έναν αετό να γεύεται το απρόσμενο δώρο. Κόβω ταχύτητα αλλά βρίσκομαι σε μικρό επαρχιακό δρόμο και αναγκάζομαι να παρκάρω 100 μέτρα παραπέρα. Βγάζω τη μηχανή και κρύβομαι πίσω από ένα θάμνο, μήπως και κάνω τον αετό να ξαναγυρίσει στο μεσημεριανό του. Την ίδια στιγμή πίσω από το δρόμο υψώνεται ένας λόφος όπου ξεχωρίζω ένα μεγαλόσωμο σκύλο. Η αλήθεια είναι ότι δεν τα πάω πάντα καλά με τα σκυλιά, τελοσπάντων μου έρχεται η ιδέα να του σφυρίξω. Δεν περνάνε 2-3 δευτερόλεπτα και ακούω στο βάθος περισσότερα από ένα γαυγίσματα. «Μπα», λέω, «δε μπορεί..» Αρχίζω να κάνω βήματα προς το αυτοκίνητο, τα γαυγίσματα γίνονται όλο και πιο δυνατά, αρχίζουν και ξεπροβάλλουν φιγούρες στο λόφο, φιγούρες μεγάλων τσοπανόσκυλων, τα βήματα γίνονται ανοίγματα, τα ανοίγματα γίνονται τρέξιμο. Να ναι καλά ο πατέρας μου που μ' έκανε κοντά 2 μέτρα, προλαβαίνω την αγέλη και μπαίνω στο αμάξι, βάζω μπροστά και ξεγλιστρώ από τα σάλια που έχουν κολλήσει στο αριστερό τζάμι.. Bad, bad idea, overall..

..Βρίσκομαι στην Έδεσσα για πρώτη μου φορά. Έχω ακούσει πολύ καλά λόγια η αλήθεια είναι, ανυπομονώ να γνωρίσω τούτη την πόλη. Το gps με οδηγά σωστά έξω από τη Μητρόπολη, παρκάρω και προχωρώ προς τον ξενώνα Βαρόσι..

[700_Thespieis]

Συζητώ με την Κατερίνα, μια από τις τρεις που θα συναντήσεις εκεί, ιδιαίτερα φιλόξενη, όπως και η κυρία Σούλα, η ιδιοκτήτρια. Αφήνω τα πράγματα στο δωμάτιο μου, παραδοσιακό και ζεστό, βάζω την κάμερα στον ώμο και κατευθύνομαι προς τους καταρράκτες..

[700_Thespieis]

Περπατώ ενδιάμεσα του παραδοσιακού οικισμού. Αν και το κρύο είναι αρκετό, διακρίνω παρέες διαφόρων ηλικιών να περπατούν ή να τρέχουν γύρω από τα διάφορα αξιοθέατα. Είναι ένας όμορφος χώρος, που θα ήταν ομορφότερος αν απουσίαζαν τα κακόγουστα tags και οι πολυκατοικίες να τον περικυκλώνουν..

[700_Thespieis]

Σε ένα τμήμα του, παρατηρώ από το τζάμι γυναίκες να ασχολούνται με γλυπτική. Συνεχίζω να περπατώ προς το νερό..