Είχα μια παλιά εργαλειοθήκη.Αυτές τις μεταλλικές που ανοίγουν σαν ακορντεόν.Μέσα σ αυτή μάζευα από πιτσιρικάς ότι εργαλείο περίσσευε από τους άλλους.Κατσαβίδια με φαγωμένες μύτες,τανάλιες με κενά,πολύγωνα ξεχειλωμένα.Τα άπλωνα στην κουρελού μεσημέρια καλοκαιρινά παρέα με τζιτζίκια και προσπαθούσα να μαστορέψω πλαστικά φορτηγά.
Την κούραση και το μόχθο στην δουλειά,τα έχω συνδέσει με το πρώτο αφεντικό μου σε συνεργείο.Αυτός μου έλεγε συχνά πυκνά.
-Ξέρετε εσείς από δουλειά; Επτά χρονών πιτσιρίκι φόρτωνα σ ένα καροτσάκι μπαταρίες και όταν έβρεχε πήγαινα κάτω από τις γέφυρες που πλημμύριζαν να βοηθήσω τα αυτοκίνητα να πάρουν μπροστά για χαρτζιλίκι.
Έτσι λοιπόν κάθε φορά που ήμουν κατάκοπος, αισθανόμουν βρεγμένος ως το κόκαλο και στ αυτιά μου βούιζε μονότονα ο ήχος από τις ρόδες του καροτσιού.
Τρομάρα σου,η φωτογράφιση σε μάρανε.Να μαζέψεις το χώρο λίγο να ρθουν οι άνθρωποι να μπορούν να δουλέψουν.Να καθαρίσεις,να είναι ανθρώπινα αλλά να δείχνει και μόχθο και προσπάθεια και χειροποίητο και custom.Ποιον πας να κοροιδέψεις;Aυτές τις φωτογραφίες τις έχεις ήδη στο μυαλό σου.
Κάπου εκεί ξαναμπλέχτηκε στα πόδια μου η παλιά εργαλειοθήκη .Περισσότερο χρησίμευε σαν αποκούμπι πλέον,να βάλεις πάνω χρώματα και σπρέι ,μιας και άλλα ,πιο φανταχτερά και πιο σύγχρονα εργαλεία πιάνουν τώρα τα χέρια σου. Μαγκωμένοι οι μεντεσέδες της,μαγκωμένος και γω φοβόμουν τι θα δω μα πιο πολύ τι θα θυμηθώ.Το δέκα που ταιριάζει με όλα,που κρατά τα μικρά για να συνδέσει τα μεγάλα.Το δώδεκα που συμπαθεί τα σχιστομάτικα και κάναν καλή παρέα με το δεκατέσσερα.Το δεκατρία που του χα συμπάθεια και ας προσπαθούσα να το κρύψω .Το δεκαεπτά που τα χε καλά με όλους παριζιάνους,κοκορόφτερους ακόμα και αυτούς πέρα από τον ωκεανό.
Τα βγαλα έξω και τα καθάρισα μ ένα στουπί και ξεκίνησα δήθεν να μαστορέψω κάτι.Βρήκα ένα πλαστικό φορτηγό του γιου μου και έκανα κινήσεις στον αέρα.Μα οι κινήσεις γίναν δύσκολες και απαιτούσαν προσπάθεια, ζεστάθηκα και έβγαλα τη μπλούζα,ιδρώτας άρχισε να τρέχει και να μπαίνει στα μάτια και αυτά άρχισαν να τσούζουν και να τρέχουν με τη σειρά τους. Έγινα όλος ιδρώτας και αγχώθηκα ,ένιωσα στουπί και στ αυτιά μου αντηχούσε το μονότονο σφύριγμα από τις ρόδες του καροτσιού.
Τα πέταξα με δύναμη πάλι μέσα,την έκλεισα και αυτή τη φορά της έβαλα και ένα λουκετάκι.την βόλεψα σε μια γωνιά να μην φαίνεται στα πλάνα και πάνω της έβαλα όλα τα σπρέι και τα χρώματα που έχουν λήξει να μην ξαναχρειαστεί να την μετακινήσω.
Πήρα το δρόμο της επιστροφής.Το καρότσι μου φαίνεται ελαφρύτερο και οι ρόδες με λίγο λάδωμα θα ησυχάσουν και αυτές…
Φώτα, πάμε…
πηγη http://spiroslitsas.blogspot.gr/2014...l-stories.html
Απάντηση με παράθεση
Δημοσιεύθηκε αρχικά από lspiros
