λίγο αλλιώς,λίγο κομμένο...
35 λεπτα...
Τόσα χρειάστηκαν για να μετατρέψω το γέρικο minarelli σε μια μάζα λυμένα σίδερα.Να κάνω το μεταφορικό μέσο,μέσο για να κατανοήσω πολλά.
Μοντέλο 1974,αυτό με τα πετάλια στο μοτέρ,ενα απο αυτά που κλέβαμε από τους μπαρμπάδες μας και κάναμε τις πρώτες μας βόλτες.Ποδηλατούσαμε πάνω στο διπλό σταντ με αγωνία, μέχρι να ακούσουμε το μικρό δίχρονο μοτεράκι να παίρνει μπροστά αγκομαχώντας.Τρικάβαλα σε ανηφόρες του χωριού,να προσπαθεί να μας ικανοποιήσει,κρύβωντας τα αδύναμα ψευτοπενήντα του κυβικά.49 ήταν στην πραγματικότητα,το ένα του το είχαν αφαιρέσει για να μην πάρει ο κύλινδρος του αέρα και ονειρεύεται ταξίδια και πίστες.
Έλυνα μηχανικά και γρήγορα θέλοντας να δείξω στον μικρό μου γιο πόσο άνεση είχα σ αυτό.Κακομοίρη ξεγελιούνται τα παιδικά μάτια;Κανένας σεβασμός στην ιστορία του,στον άνθρωπο που είναι έτοιμος να ανοίξει πόρτα στον πραγματικό κόσμο και πρέπει να προλάβει να το δει.Δυο τρεις φωτογραφίες δήθεν για το αρχείο και η καστανιά δούλευε υπερωρίες στο μικρό του κόρμι.Κανα δυο βίδες που κόλλησαν δεν τις καλόπιασα με λάδι να αμολύσουν.Δεν ειχα υπομονή,τροχός και φωτιά.Πως έγινα ετσι;Δεν έφτιαχνα μηχανάκια εγώ έτσι.
Τελειώνοντας ,τα κομμάτια σε κατηγορίες.Συνήθιζα ότι σώζεται να το σώζω,τώρα ήδη έψαχνα στο net για αντικατάσταση,δεν υπάρχει διάθεση για σωτηρία κανενός απ αυτά...
Ο ιδιοκτήτης με κοίταξε πάνω από τη μάζα των σιδερικών και με ρώτησε "Σπύρο πιστεύεις σε θεό?Γιατί αν δεν πιστεύεις όταν το δέσεις δεν θα είναι το ίδιο μηχανάκι"
Τώρα που ξαναβλέπω την παλιά αλυσίδα,δεν έχουν χαλαρώσει και τόσο οι δεσμοί της.Θα βάλω πάλι την ίδια...