Ήρθε λοιπόν και η σειρά μου ...
Χθες το μεσημέρι την έκανα τη μ@λ@κί@ μου. Ήμουν στη Διδότου στην Αθήνα και στη διασταύρωση με τη Μαυρομιχάλη, ενώ ξέρω ότι δεν έχω προτεραιότητα, δεν ξέρω πως (με βάρεσε η ζέστη φαίνεται) περνώ σαν ... βασιλειάς ο δικός σου.
Έλα όμως που ερχόταν μια κοπελιά με ένα yaris κανονικά από δεξιά ...
Το αποτέλεσμα:
η μηχανή κάτω και εγώ μετά από μια εντυπωσιακή ομολογουμένως τούμπα και αφού έχω αισθανθεί ένα ελάχιστο χτύπημα στο κράνος, μερικά μέτρα πιο πέρα.
Απώλειες:
... μια γρατζουνιά στο γόνατο και ένα σκισμένο παντελόνι,
... μερικά χρόνια από τη ζωή της κοπελιάς από τη λαχτάρα που πήρε χωρίς να φταίει κιόλας, και
... λαμαρίνες στη μηχανή και το yaris. Αλλά αυτά θα φτιαχθούν.
Έψαχνα να βρω που χτύπησε το κράνος και δεν έβλεπα τίποτα. Τελικά είχε μια γρατζουνιά αλλά ... στο σημείο του ΚΡΟΤΑΦΟΥ.
Δεν θέλω να σκέφτομαι καν τι θα γινόταν αν δεν το φορούσα.
Όλο το δεξιά μανίκι του μπουφάν μέσα στη μαυρίλα και γρατζουνιές. Φαίνεται όπως προσγειώθηκα έπεσα και σύρθηκα πάνω στο χέρι μου.
Ειλικρινά ΟΥΤΕ που το κατάλαβα.
Αν δεν το φορούσα θα έψαχνα το δέρμα μου στην άσφαλτο.
Και θα έχανα και την μπάλα με τα πιτσιρίκια μου το βράδυ στο 5Χ5 !!!
Γι αυτό, ακόμα και τώρα με τις ζέστες ΜΠΟΥΦΑΝ και ΚΡΑΝΟΣ πάντα.
ΥΓ Τώρα πάω για τη δήλωση