"Τώρα νοιώθω στο σπίτι μου . Βουνά τριγύρω
και κορυφές ορθώνονται , ψηλά , άγρια δάση
θροίζουν νερά κρυστάλλινα , αφρισμένα , βουίζουν
εδώ παντού κοχλάζει η ζωή . Τρυφερή μάνα
γλυκά με νανουρίζει η φύση με τραγούδια ,
κρατώντας με , με αγάπη επάνω στην καρδιά της
Τώρα νοιώθω στο σπίτι μου . Η κορυφή του Ελένιν
τρυπά τον μπλέ ουρανό και με καλεί κοντά της
το Μπριστεμπόρ , με τα έλατα και τα γιγάντια
πεύκα του , νέα μου δίνει ζωή και προς τον Νότο
τεράστια η Τσάρεφ Βρίχ , τη φαλακρή κορφή της
και την ανάμνηση του τσάρου ψηλά ορθώνει …"
Ivan Vazov
(Στο μοναστήρι της Ριλας – απόσπασμα )
Λόγια από έναν Βούλγαρο ποιητή για τα βουνά του που τρύπωσαν για τα καλά στο σκουριασμένο φυλλοκάρδι , σ’ αυτό το διψασμένο για ταξίδι κορμί .
Λόγια που σάλεψαν με μιάς την αργοκίνητη άμαξα του νου να ξεκολλήσει απ την λιωμένη άσφαλτο της πόλης .
Γιατί αν δεν φύγεις πρώτα νοητά ταξίδι δεν βγαίνει