Ένας ύπνος θάλασσα τους χώριζε,βαθύς νανουρισμένος με τριξίματα λαμαρίνας και ανακοινώσεις ρεσεψιόν.Φτάσανε ξημερώματα και έκανε ψύχρα λόγο της ώρας αλλά και της χθεσινοβραδινής ψιχάλας.Όλα γνώριμα σαν να μένανε χρόνια εδώ,σαν να είχαν πλαγιάσει σ αυτούς τους δρόμους χιλιάδες φορές.Το ίδιο λυτρωτικό συναίσθημα μπαίνοντας στην πόλη κάτι σαν “σπίτι μου σπιτάκι μου” αλλά μακρύτερα από τη βάση τους.
-δεν με νοιάζει ο πόνος,ούτε η ταλαιπωρία,δεν παραπονέθηκα ποτέ για τις ζαλάδες και τη ναυτία,δεν λογάριασα στιγμή χρήμα και χρόνο,τους άλλους δεν αντέχω.Τους γύρω που με κοιτάνε με οίκτο και ψεύτικο ενδιαφέρον.
Τις πρώτες τρεις μέρες δεν απομακρύνθηκαν απο την πόλη,ήταν η κούραση τέτοια αλλά και το μυαλό θέλει το χρόνο του να μπει σε mode διακοπών.Περιπλανήθηκαν άσκοπα στα σοκάκια της παλιάς πόλης,έπιναν καφέ και ψώνιζαν άχρηστα σουβενίρ.Πήγαν μέχρι και για ψώνια μαζί,κάτι που είχαν να το κάνουν πάνω απο πέντε χρόνια.Λίγος ο χρόνος βλέπεις και πάντα ο ένας έπρεπε να βρίσκεται στο μαγαζί.
-την τρίτη θα κάνουμε άλλη μια προσπάθεια,με ποιο φυσικό τρόπο αυτή τη φορά,λιγότερα φάρμακα και πόνος.Θα ξέρουμε το Σάββατο,11 ώρα το πρωί.
Γέμισαν τη μηχανή βενζίνη και άρχισαν να διασχίζουν το νησί κατά πλάτος. Πέρασαν μικρά χωριά,υπαίθρια τυροκομία και πάγκους με φρούτα και λαχανικά.Στο δρόμο που και που, τουρίστες ερυθρόδερμοι με σανδάλια και κάλτσες ,έδειχναν αταίριαστοι με το σκληρό τοπίο.Έφτασαν στη θάλασσα λίγο πριν το μεσημέρι..
-κάθε φορά νοιώθω πως κάτι συμβαίνει μέσα μου.Χωρίς να συμβαίνει στην πραγματικότητα, ένα διαιρείται σε δύο και αυτά με τη σειρά τους σε τέσσερα και όλα αυτά σε μια κατάψυξη.Απ αυτές που δύσκολα βρίσκεις μπάρμπα Στάθη μέσα αλλά που όλοι ελπίζουν να βρούν το μικρό φασουλή τους.
Η παραλία ήταν χωρισμένη νοητά σε δυο κομμάτια.Στο πρώτο που συναντούσες έκαναν μπάνιο γυμνιστές και στο άλλο οι πιο σεμνότυφοι σαν την αφεντιά τους.Με το υγρό στοιχείο είχαν στενές σχέσεις μέσα στα όρια μόνο της μπανιέρας τους.Απρόθυμα άπλωσαν πετσέτες και αφέθηκαν στον ήλιο προσπαθώντας να καταλάβουν τί άρεσε στους άλλους.Πέντε λεπτά αργότερα έσβηναν στη θάλασσα και πάλι απο την αρχή.Ένα νεαρό ζευγάρι πέρασε απο μπροστά τους με την κοπέλα να έχει ακάλυπτο το στήθος της.Έμεινε λίγα δευτερόλεπτα να χαζεύει την αναίδεια του μαστού που αψηφούσε τη βαρύτητα και κινούταν με ζωντάνια.
-ξέρει η φύση,για να μην έχει γίνει μέχρι τώρα κάποιος λόγος θα υπάρχει.Έχω υπομονή αρκεί όμως να γίνει,αρκεί κάποια στιγμή να συμβεί.
Μέχρι εκείνη τη στιγμή ούτε ένα κλικ.Κουβάλαγε τη μηχανή μαζί σαν αξεσουάρ αλλά τίποτα δεν του κίνησε το ενδιαφέρον ούτε καν οι εαυτοί τους.Τα άλογα ξεκουράζονταν στην παράλια κρεμώντας το ένα τους πόδι μόνο, περιμένοντας το επόμενο ζευγάρι τουριστών για μια σύντομη βόλτα στα σοκάκια.Κάπου εκεί ένας ήχος ακορντεόν έκοψε τη σκέψη του.Μακρυά στην άκρη του λιμανιού ένας μουσικός πάνω σε μια γέφυρα γέμιζε τον αέρα νότες και παφλασμούς.
Σάββατο 11 ώρα μαζεμένοι σε μια καφετέρια έκαναν ότι δεν είχαν αγωνία και μιλούσαν περί ανέμων και υδάτων.Σηκώθηκε αμίλητος με το κινητό του στο χέρι ,πέρασε το δρόμο και πήγε στο απέναντι πεζοδρόμιο.Προσπαθούσαν να καταλάβουν κάτι από την έκφραση του ή τις κινήσεις των χεριών.Γιατί μιλάει τόση ώρα;Αν κάτι δεν είχε πάει καλά θα το είχε ήδη κλείσει.Γιατί δεν κάνει ένα νόημα;Κάτι να τους καθησυχάσει.Ήρθε στην παρέα σοβαρός.Ήλπιζαν να είναι αστείο και με μια έκρηξη ενθουσιασμού να τους πει καλά νέα.Μα αυτός συνέχιζε να σκοτεινιάζει και μαζί του αυτοί και η φύση όλη.Ο Σεπτέμβρης είχε μπει για τα καλά και μια εβδομάδα αργότερα να είχαν έρθει θα προλάβαιναν τα πρωτοβρόχια.
-σε 17 μέρες είναι ο επόμενος κύκλος,θα ξαναπροσπαθήσουμε...
Το κλίμα βάρυνε πολύ και η συζήτηση για ταχύτητες και διαφράγματα άρχισε να ενοχλεί,μα με ποιο δικαίωμα να σκοτεινιάσεις εσύ περισσότερο, όταν αυτοί δεν χάνουν την ελπίδα τους;
Σε 17 μέρες...
ξηνιώρη και ξηνιώρα ευχαριστούμε πολύ...
Απάντηση με παράθεση
