Τσαί Μπακλαβα και αμάν αμαν

[AXL954]

Αφήνοντας πίσω μας γεμάτοι σκέψεις και απορίες το «Αεράτο Μουσείο», κινήσαμε να επισκεφθούμε κάποια γειτονικά χωριά, το Ortahisar και το Cavusin. Το πρώτο μας άφησε μάλλον μια αδιάφορη γεύση οπότε συνεχίσαμε για το δεύτερο. Σε κάποια φάση της προετοιμασίας του ταξιδιού, και κατά την διαδικασία χάραξης διαδρομών και «πονταρίσματων» σημείων ενδιαφέροντος στο GPS, είπα να βρώ και μια διαδρομή εκτός δρόμου. Πράγματι, με τη βοήθεια του google earth, βρήκα ένα σημείο εισόδου από το Ortahisar, μέχρι και το Cavusin, με μια φαινομενικά αδιατάρακτη διαδρομή. Βρήκαμε εύκολα το σημείο και από εκεί και πέρα συνεχίσαμε χωρίς βοήθεια πλοήγησης αφού είχαμε μπει σε αχαρτογράφητη περιοχή. Το τοπίο γύρω μας άγριο, επιβλητικό, αλλά συνάμα όμορφο. Τον φόβο για το άγνωστο τον αντικατέστησε η ικανοποίηση μιας υπέροχης εμπειρίας που είχαμε σκοπό να την τραβήξουμε μέχρι το σημείο που μπορούσαμε. Εκεί βέβαια συνειδητοποίησα πως, αυτό που ΔΕΝ μπορεί να σου πεί το google earth, είναι οι κλίσεις και η ποιότητα του εδάφους που θα συναντήσεις. Πράγματι οι κλίσεις σε κάποια σημεία ήταν αρκετά απότομες, με στενά περάσματα, και πολλές φορές με σχετικά αμμώδες έδαφος. Αυτό που με ανυσηχούσε περισσότερο ήταν το γεγονός ότι έβλεπα ροδιές από μοτοσυκλετες με καθαρά χωματινα ελαστικά, κάτι που με προ-ιδέαζε για τη συνέχεια. Σε κάποιο σημείο ο δρόμος έγινε ξαφνικά ανηφορικός και μας έβγαλε στην κορυφή ενός μικρού λόφου ο οποίος μετατρεπόταν σε μια εξαιρετικά απότομη κατηφόρα με αμμώδες έδαφος. Ευτυχώς την «ψιλιαστήκαμε» και σταματήσαμε έγκαιρά στην κορυφή του λόφου τα βαριά μηχανάκια μας (vstrom 1000 και gs 1200). Άφησα το μηχανάκι και το έκοψα με το πόδι προς αναζήτηση εναλλακτικής διαδρομής μιας και η περίπτωση να ρισκάρουμε κωλοτούμπες στην άμμο, ήταν ξεκάθαρα εκτώς ημερήσιας διάταξης. Με τα πολλά καταφέραμε να κινηθούμε εναλλακτικά και να φτάσουμε στο χωριό Cavusin. Η αδρεναλίνη που είχε προηγηθεί, εκτός από ωραίες φωτογραφίες, μας χάρισε και ένα αίσθημα ευφορίας ψυχικής. Αράξαμε τις «καμήλες» μας ως άλλοι νομάδες σε παραδοσιακή τσαγερή με art-κιλίμη-deco διακόσμιση, και απολαύσαμε τον φρεσκοστημένο χυμό μας. Αν με ρωτήσει κάποιος αν θα το ξαναέκανα, η απάντηση είναι ξεκάθαρη: ΟΧΙ. Αν δεν εχεις ανάλογο όχημα και λάστιχα, καλύτερα μην ρισκάρεις να κλείσεις άδοξα το οδοιπορικό σου…..

[AXL954]

Συνέχεια είχε το χωριό Uchisar με το ομώνυμο κάστρο του. Ένας βράχος από πορόλιθο, που μάστορες είχαν σμιλέψει με τα χέρια τους σε οχυρό. Αν και η γλώσσα μου έφτασε στον αστράγαλο μέχρι να ανέβω τα σκαλιά, ήταν και ντάλα μεσημέρι γαρ, η θέα από την κορυφή, έκοβε την ανάσα. Είχες μιας πανοραμική άποψη της περιοχής σε ακτίνα πολλών χιλιομέτρων. Πήρα τις ανάσες μου, ήπια και λίγους ακόμα ηλεκτρολύτες, και απόλαυσα κάτω από τη σκιά ενός βράχου, την όμορφη αυτή θέα.

[AXL954]

Την επόμενη, και τελευταία μας μέρα στην Καππαδοκία, είχαμε στο πρόγραμμα να επισκεφθούμε την υπόγεια πόλη στο Derinkuyu, περίπου 60χλμ νοτιοδυτικά του Goreme, και την Ihlara Valley (επιπλέον 40χλμ) με είσοδο από το χωριό Belisirma. Ξεκινήσαμε αρκετά νωρίς για να αποφύγουμε τον συνωστισμό. Αν και στην περιοχή υπάρχουν και άλλες τέτοιες πόλεις, όπως π.χ στο Kaymakli, αυτή του Derinkuyu είναι η μεγαλύτερη και για αυτό γνωστότερη. Η διαδρομή κύλησε γρήγορα και ευχάριστα. Όταν φτάσαμε στην είσοδο, συναντήσαμε μια τεράστια ουρά από γκρουπ ασιατών. Που να ερχόμασταν πιο αργά σκέφτηκα. Χρησιμοποιώντας τη μέθοδο του «κινεζου», καταφέραμε να κερδίσουμε μερικά μετρα. Ντροπή μας ξέρω….Η είσοδος 30TL. Αφού περάσαμε την είσοδο, αρχίσαμε να κατεβαίνουμε τα σκαλιά. Το πέρασμα στενό, σκοτεινό και η μυρωδιά της κλεισούρας, αρχικά ενοχλητική. Ατελείωτοι διάδρομοι, σκάλες, αίθουσες και δωμάτια. Η πόλη αυτή ήταν οχυρό και μπορούσε να φιλοξενήσει περίπου 12-15.000 άτομα, και είχε για το σκοπό αυτό, πηγάδια, αεραγωγούς, οινοποιεία, αποχέτευση, ακόμα και νεκροταφείο. Είναι εντυπωσιακό….και συνάμα τρομακτικό. Τα περάσματα σε πολλά σημεία είναι τόσο στενά και σκυφτά, που είναι αδύνατο να συναντηθούν αντίθετα δύο άνθρωποι και να περάσουν. Ηταν και αυτό κομμάτι της οχύρωσης. Ο εχθρός δεν μπορούσε να μπεί κατά ομάδες, και έτσι τους…ξεπάστρευαν έναν έναν. Για να είμαι ειλικρινής, κάποια στιγμή, όλη αυτή η στενώτης, η μυρωδιά και η αίσθηση ότι είμαι αρκετά βαθειά, με έκαναν να αισθανθώ ένα αίσθημα κλειστοφοβίας. Δυο γουλιές νερό και μια δυο λογικές σκέψεις, έφεραν τα πράγματα στη θέση τους. Αφού βγήκαμε, πήγαμε να πάρουμε τις μοτοσυκλέτες για να συνεχίσουμε την εκδρομή μας. Εκεί μας σταματούν τρείς μοτοσυκλετιστές από την Σλοβακία που είχαν φθάσει την προηγούμενη μέρα στην Καππαδοκία και συγκεκριμένα στο ίδιο χωριό που μέναμε και εμείς, το Goreme. Μιλήσαμε λίγη ώρα και ανταλλάξαμε εμπειρίες από τις διαδρομές μας μέχρι στιγμής. Αυτοί είχαν περάσει από Βουλγαρία και ακολουθούσαν την ίδια πορεία με εμάς αλλά από την ανάποδη. Δώσαμε αμοιβαία συμβουλές για πράγματα που μας έκαναν εντύπωση, για μπλόκα της αστυνομίας, για ποιότητα δρόμων και άλλα πρακτικά θέματα. Συμπτωματικά θα πήγαιναν αργότερα στην Ihlara Valley αλλά δεν ήξεραν από ποιο σημείο να μπουν. Τους δώσαμε μια συμβουλή να βαλουν στο GPS τους το ίδιο χωριό που βαλαμε και εμείς, μιας και οι αναφορές που είχαμε διαβάσει έλεγαν ότι ηταν το πιο ευκολο σημείο πρόσβασης και ίσως το πιο γραφικό. Σφίξαμε τα χέρια σαν αλληλέγγυοι μοτοσυκλετιστές και ευχηθήκαμε καλή συνέχεια.

[AXL954]

Η διαδρομή μας προς το χωριό Belisirma, ηταν πολύ όμορφη κατά την γνώμη μου. Αδεια άγονα χωράφια, με τον δρόμο να γλυστρά φιδίσια ανάμεσά τους. Σε πολλά σημεία δεν ήταν τίποτα άλλο από πατημένο με οδοστρωτήρα χαλίκι, που στο πέρασμα μας σήκωνε σκόνη προσθέτοντας μια …. Adventure νοτα στο σκηνικό.

Η είσοδος της κοιλάδας, ήταν και η στάση μας. Περάσαμε το γεφυράκι και αφήσαμε τις μοτοσυκλέτες να δροσιστούν και αυτές κάτω από τη σκιά ενός πλατάνου. Το μήκος του φαραγγιού από άκρη σε άκρη είναι περίπου 14 χλμ και σε κάποια σημεία θυμίζει μικρογραφία του Grand Canyon με το ποταμάκι ως άλλος Corarado, να διασχίζει τους καθετους βράχους. Σίγουρα θα άξιζε μια πεζοπορία 2-3 ωρών, όμως μάλλον δεν ήταν του στυλ …και της φυσικής μας κατάστασης. Έτσι, προτιμήσαμε ένα από τα διάσπαρτα καφενεδάκια που υπάρχουν πάνω στο ποτάμι με την γνωστή κιλίμη-αρτ-ντεκο διακόσμιση για να απολάυσουμε ένα τσαγάκι με θέα το καταπράσινο τοπίο και τους ήχους του κελαριστού νερού. Η ώρα πέρασε ευχάριστα με κουβέντα.

[AXL954]

Αφήνωντας πίσω μας το όμορφο αυτό τοπίο, συναντούμε τους Σλοβάκους που είχαμε γνωρίσει νωρίτερα στην υπόγεια πόλη. Τελικά αποφάσισαν και αυτοί να ακολουθήσουν την διαδρομή που τους προτείναμε. Παίξαμε ιπποτικά τα φώτα και σηκώσαμε τα χέρια, δίνοντας μια νοερή χειραψία και μια ευχή για καλό κατευόδιο.

Ήταν το τελευταίο μας βράδυ στην Καππαδοκία. Το επόμενο πρωϊ θα έπρεπε να αφήσουμε την μαγεία της Ανατολής, και να καλύψουμε τα 730 χλμ περίπου, που μας χώριζαν από την τρέλα της Κωνσταντινούπολης. Ήπιαμε το καθιερωμένο μας παραδοσιακό απογευματινό …esspesάκι κάνοντας μια μικρή ανακεφαλαίωση του ταξιδιού. Ανάμεικτα συναισθήματα. Το ταξίδι έμπαινε στην τελική φάση. Από την άλλη αυτές οι μέρες που περάσαμε σε αυτή τη χώρα, μας έδωσαν τόσες πολλές εικόνες, πληροφορίες και συναισθήματα, που αισθανόμασταν ότι ο «εγκεφαλικός επεξεργαστής» είχε υπερφορτωθεί. Για αυτό λατρεύω τα ταξίδια. - Ρε Γιώργο, αισθάνομαι ότι γυρνάμε ένα μήνα- είπα στον συνταξιδιώτη και συνάδελφο. Φεύγοντας από το café, στο ταμείο, συναντούμε τον ερασιτέχνη μουσικό που κάθε βράδυ στόλιζε με μελωδίες την ατμόσφαιρα. Σφίξαμε τα χέρια και λίγο μιλήσαμε. Άνθρωπος μποέμ και φευγάτος αλλά παράλληλα και κοσμοπολίτης, με καλά αγγλικά. Περίεργο φρούτο είπα μέσα μου ενώ αναρωτιόμουν πώς φύτρωσε αυτός εδώ στις ερημιές. Ο συνταξιδιώτης Γιώργος του είπε ότι απόψε είναι το τελευταίο μας βράδυ και ότι την επομένη θα αναχωρούσαμε νωρίς το πρωϊ για Κωνσταντινούπολη, και θα ήταν ιδιαίτερη χαρά για εμάς να έρθει κάποια στιγμή στο μπαλκόνι του να μας συντροφεύσει μουσικά. Πράγματι, λες και περίμενε πότε θα γυρίσουμε, πάνω που είχα ξαπλώσει, ακούω το φοβερό παίξιμό του. «Α, ρε φίλε, είσαι γίγαντας. Ευχαριστούμε» μονολόγησα.

Νωρίς το πρωϊ, κατά τις 7, φορτώνουμε τις μηχανές. Το παλικάρι στη reception, που ή θα κοιμόταν στον καναπέ ή θα έβλεπε Karadayi, σηκώθηκε να μας ξεπροβοδήσει με το γνωστό αυτό βλέμμα που έχεις όταν πετάγεσαι από το κρεβάτι, με ανάλογη κουπ. Και σαν να μην έφτανε αυτό, του ζητήσαμε να βγάλει μερικές φωτόγραφίες με τα κινητά μας μπροστά από την είσοδο του ξενοδοχείου. Στήσαμε μηχανές, πήραμε πόζα, .ενώ ο Μεχμέτ, ως άλλος τζιχαντιστής, έκοβε σε κάθε φωτογραφία, κεφάλια, μηχανές, φόντο, ότι μπορούσε εν πάσει περιπτώσει. Μου άρεσε δε που εσκυβε, γονατιζε, άλλαζε γωνίες για να δώσει μια πιο αρτιστίκ χρεία. «Τραβα ρε φίλε να τελειώνουμε, αφού θα τις σφάξεις που θα τις σφάξεις τις φωτογραφίες» ψυθίρησα μέσα από το κλασσικό “smileeeee”.

[AXL954]

Τα χιλιόμετρα περνούσαν γρήγορα, σαν τις διακεκομμένες γραμμές στο δρόμο, το ένα μετά το άλλο. Περάσαμε την Άγκυρα, με το τοπίο να γίνεται σχετικά ορεινό και…δροσερό. Ο καιρός άρχισε σιγά σιγά να επιβεβαιώνει την πρόβλεψη που είχαμε για πιθανότητα καταιγίδων από εκείνο το σημείο και μετά. Πράγματι ψιχάλισε λίγο, αλλά φαίνεται πως και στη χώρα του Αλλάχ, ο Θεός, μας έκανε το θαύμα του. Αυτό γιατί ενώ ο ουρανός ήταν βαρύς και σκοτεινός σε μεγάλη απόσταση με κατακλυσμιαίες υποσχέσεις, είχε κάποια μικρά ανοίγματα σαν περάσματα, που κοιτώντας στο GPS, έβλεπα ότι ο δρόμος πήγαινε ακριβώς σε αυτά. Σε μια στάση λέω στο Γιώργο: «Δεν ξερω αν πιστεύεις στο Θεό, αλλά ξεκίνα. Φτηνά τη γλυτώσαμε»

Αρχίσαμε σιγά σιγά να πλησιάζουμε το φυσικό σύνορο, τα στενά του Βοσπόρου που χωρίζουν την Κωνσταντινούπολη στα δύο, μεταξύ Ευρώπης και Ασίας. Υπερβολική κίνηση, οδηγοί καουμπουδες να πασχίζουν να κερδίσουν κάθε μέτρο με μανουβρες και ελιγμους σε κάθε κενό που τους παριουσιαζόταν. O νόμος του πιο μεγάλου, ή του πιο γρήγορου. Πολύ νωρίς αποδεχθήκαμε τη μοίρα μας και είπαμε απλά να υπομείνουμε καρτερικά το μποτιλιάρισμα.

Και εκεί που οι σταγόνες του ιδρώτα κυλούσαν γαργαλιστικά στην πλάτη μου, αντικρίζω την μεγάλη γέφυρα του Βοσπόρου. Σιγά σιγά άρχισα να διασχίζω τα 1500 μετρα του μήκους της προς της Ευρωπαϊκή πλευρά, απολαμβάνοντας τη γραφικότητα που σου αποπνέει το σημείο αυτό με τα πλοια και πλοιάρια να τον διασχίζουν. Ήταν το πιο σύντομο διηπειρωτικό ταξίδι που είχα κάνει ποτέ.



Λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω ήταν και το ξενοδοχείο μας, που ευτυχώς βρήκαμε αμέσως. Δεν είναι εύκολο να ψάχνεις χαμένος σε μια πόλη 15 εκατομμυρίων.

Λίγο πριν φτάσουμε στο ξενοδοχείο, βγήκαμε από τον κεντρικό δρόμο. Εκεί θυμήθηκα τα λόγια του φίλου μου Δημήτρη που είχε επισκεφτεί την Πόλη πριν περίπου 10 χρόνια. Μου είχε πεί ότι αυτό που βλέπεις είναι μια βιτρίνα. Αν χαθείς λίγο στα στενά θα δείς και παραγκο-συνοικίες….

[AXL954]

Φθάσαμε απόγευμα. Αποθέσαμε, και ξεκινήσαμε την περιήγησή μας από την πλατεία Ταξίμ. Είχα ακούσει διάφορα για τη συγκεκριμένη πλατεία, η οποία έγινε γνωστή κυρίως από τα πρόσφατα γεγονότα που έλαβαν χώρα εκεί. Σίγουρα αυτή κάθε αυτή δεν έχει απολύτως κανένα ενδιαφέρον. Όμως από εκεί ξεκινούν δύο δρόμοι που οδηγούν σε δύο διαφορετικούς κόσμους.

Ο πρώτος, είναι ένας πεζόδρομος ο οποίος οδηγεί νότια της συνοικίας Beshiktas και καταλήγει στη θάλασσα. Μια τεράστια Αθηναϊκή Ερμού, με αμέτρητα καταστήματα, επώνυμα και μη, καφετέριες, ζαχαροπλαστεία, γυράδικα και κάθε λογής, εθνικότητας και καρυδιάς καρύδι. Και τους γνωστούς «ελληναράδες» (αυτοί αποτελούν ξεχωριστή φυλή) οι οποίοι στις αποσκευές, κουβαλούν πάντα την πολύτιμη γκρίνια συγκρίνοντας αρνητικά τα πάντα γύρο, με τη δική τους συνήθως μίζερη πραγματικότητα.

Ο δεύτερος κινείται βοριοδυτικά προς την “sic” συνοικία Nisantasi. Prada, Chanel, Lui Vuiton και άλλοι «οίκοι οικονομικής ανοχής» διαφημίζουν την πραμάτια τους με τις περιποιημένες βιτρίνες, ενώ καλοντυμένες γυναίκες παρκάρουν τα πολυτελή αυτοκίνητά τους. Άλλος κόσμος, άλλος αέρας που μπορεί να συγκριθεί μόνο με την Champs Elysees στο Παρίσι που είχα επισκεφθεί μερικά χρόνια πρίν.

Το επόμενο πρωϊ ο καιρός ξεκίνησε με άσχημες διαθέσεις. Ο Γιώργος πρότεινε να πάμε στην πλατεία Ταξιμ και να πάρουμε το τουριστικό λεωφορείο για μια βολτα στην πόλη. Η ιδέα, δεδομένου του καιρού αποδείχθηκε εξαιρετική. Το εισιτήριο τσουχτερό (90 TL περίπου 30€ για 24 ωρες), όμως μας έδωσε μια πολύ καλή εικόνα της πόλης αλλά και ένα πλάνο για το πώς θα κινηθούμε την υπόλοιπη ημέρα, και σε συνδυασμό με τον ηλεκτρονικό ξεναγό του λεωφορείου, μας παρείχε και αρκετές πληροφορίες. Συν, ότι γλιτώσαμε και μια καταρρακτώδη βροχή.

[AXL954]

Μετά από 2 ώρες περίπου ο καιρός άνοιξε, και εμείς είπαμε να κατέβουμε στη στάση για την Αγια Σοφιά.



Σίγουρα, η στιγμή που έρχεσαι για πρώτη φορά σε οπτική επαφή με ένα μνημείο για το οποίο έχουν τόσα ειπωθεί, ένα μνημείο σύμβολο τόσο θρησκευτικό όσο και πολιτισμικό, σίγουρα σου προκαλεί σεβασμό και δέος. Όμως, όσο προετοιμασμένος και αν ήμουν, σίγουρα δεν ήμουν προετοιμασμένος για το εσωτερικό.



Το μυαλό σου μοιραία ταξιδεύει στο χρόνο και εικόνες από βιβλία και περιγραφές ξεπηδούν σε κάθε γωνία. Η συναισθηματική κορύφωση ήρθε όταν είδα την Παναγία με τα εξαπτέρυγα ανάμεσα στα μουσουλμανικά σύμβολα. «Α ρε Κυρά Δέσποινα που σε έχουν βάλει ανάμεσα» είπα. Ακριβώς από κάτω, το σημείο όπου κάποτε ήταν η Αγία Τράπεζα που η παράδοση θέλει να βρίσκεται στο βυθό της θάλασσας του Μαρμαρά, και με την πληροφοριακή πινακίδα να λέει μεταξύ άλλων «…..ο ναός ολοκληρώθηκε και πήρε την τελική του μορφή το 1922…..»



Στην έξοδο του ναού υπήρχαν διάφορα εκθέματα μεταξύ άλλων μια σαρκοφάγος που θέλει να είναι της Αυτοκράτειρας Ειρήνης, αλλά και μια καμπάνα από το πάλαι ποτέ καμπαναριό. Στην καμπάνα αυτή υπήρχε μια επιγραφή και ένα απόσπασμα από κάποιον ψαλμό. Όπως έσκυψα να διαβάσω, αισθάνομαι να με πλησιάζει ενας κύριος ο οποίος με ρωτά σε σπαστά ελληνικά «Διαβάζεις?». Ναι του απαντώ. Ετσι κουβέντα στην κουβέντα ξεκίνησε μια γνωριμία με τον Yilmaz, Πόντιο από την Τραπεζούντα, Έλληνα 4ης γενιάς και δάσκαλο σε δημοτικό σχολείο. Γυρνούσε από τις διακοπές στου στην Κάρυστο. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα και δώσαμε ραντεβού…σε κάποιο μέλλον.

[AXL954]

Συνεχίσαμε τη βόλτα μας με επίσκεψη στο μεγάλο παζάρι, ένας λαβύρινθος από διαδρόμους και μαγαζιά λογιών λογιών. Μπαχαρικά, χαλιά, ρούχα, χρυσαφικά. Κόσμος να πηγαινοέρχεται, ενώ οι πραματευτάδες ντουφεκάγανε με κάθε δυνατό τρόπο το ανυποψίαστο θύμα. Δεν μπορώ να πω ότι μας ενθουσίασε ιδιαίτερα. Σίγουρα πολύ καλό σημείο για φωτογραφίες, αλλά κατά τη γνώμη μου, βασίλειο και άντρο υπερτιμημένων και αμφιβόλου ποιότητας και γνησιότητας αντικειμένων. Αποτελεί μια περισσότερο τουριστική ατραξιόν παρά τόπο για σοβαρές αγορές, πλην εξαιρέσεων. Άλλωστε βρήκαμε ακριβώς τα ίδια πράγματα στους γύρο δρόμους με αρχική τιμή το ½ ή και 1/3 αυτής του παζαριού.



Επόμενη στάση μας η Αιγυπτιακή αγορά. Εδώ υπήρχε μια «ειδίκευση» σε μπακίρια, μπαχαρικά, αλλαντικά αλλά και διάφορα σουβενίρ και λιγότερο σε κοσμήματα. Τιμές ελαφρώς πιο τίμιες.

[AXL954]

Δυστυχώς η παραμονή μας στη Πόλη περιλάμβανε μόλις δύο βράδια. Έτσι δεν είχαμε χρόνο για περισσότερα αξιοθέατα. Δώσαμε όμως ραντεβού για κάποια στιγμή στο μέλλον. Συνεχίσαμε περιπλανώμενοι στα σοκάκια της πόλης ρουφώντας εικόνας και μυρωδιές ενός τόπου που σε κάθε στροφή, σε κάθε συνοικία, σε περιμένουν εκπλήξεις. Μίας πόλης που άλλοτε σύγχρονη, άλλοτε οπισθοδρομική, πλούσια αλλά και φτωχή, με υπέροχα κτίρια αλλά και με φαβέλες, πολύ όμορφη αλλά και πολύ άσχημη, που μπορείς εύκολα να λατρέψεις αλλά και να μισήσεις. Μια πόλη που σφυρηλατείτε λόγο γεωγραφικής θέσης από λαούς, πολιτισμούς και θρησκείες, άλλες φορές περισσότερο ως δυτική πόλη και άλλες ως σουλτανάτο του Σουλεϊμαν. Μια πόλη με τόσο ακραίες εκφάνσεις που δεν μπορώ να καταλάβω πως αυτή η «συνεχής εναλλαγή της θερμοκρασίας» δεν ραγίζει το ευαίσθητο αυτό γυαλί

[AXL954]

Το επόμενο πρωϊ θα έπρεπε 7 να είμαστε στο δρόμο για το ταξίδι της επιστροφής. Με τον Γιώργο είχαμε πάρει την απόφαση, από τον σχεδιασμό του ταξιδιού ακόμα, να επιστρέψουμε από Κωνσταντινούπολη αυθημερόν. Μια διαδρομή 1200 περίπου χιλιομέτρων μέχρι τα σπίτια μας. Ηταν ένα στοίχημα που είχαμε βάλει με τους εαυτούς μας. Όπως είπα στην αρχή, το ταξίδι ήταν ένα εσωτερικό κυρίως ταξίδι αναζήτησης. Έτσι και εμείς θέλαμε να δοκιμάσουμε τις αντοχές μας, έχοντας βέβαια κατά του, πως μπορεί να έπρεπε τελικά κάπου να σταματήσουμε. Μιας και ήμουν επιφορτισμένος με το κομμάτι της πλοήγησης, έκανα τις τελευταίες μου επαληθεύσεις και υπολογισμούς.

Η ώρα ήταν 7 το πρωϊ. Εγώ και ο Γιώργος ήμασταν ήδη στον κεντρικό δρόμο που μας έβγαζε από την Πόλη. Ο καιρός μουντός. Η πρόγνωση έλεγε ξεκάθαρα πώς θα τρώγαμε βροχή με το τουλούμι από Κωνσταντινούπολη μέχρι και Θεσσαλονίκη. Είχα όμως μια μικρή ελπίδα ότι ίσως γλυτώναμε κάποια σημεία. Τουλάχιστον έτσι έδειχναν κάποιοι μετεωρολογικοί χάρτες. Σκοπός μας ήταν να μπορέσουμε να κρατήσουμε ένα σταθερό ρυθμό, με ταχύτητες κοντά στα 130, σύντομες στάσεις, και πολύ προσεγμένη διατροφή.

Μέχρι τα ελληνοτουρκικά σύνορα φθάσαμε γρήγορα και απροβλημάτιστα σε περίπου 3 ώρες, με ελάχιστη βροχή κατά περιόδους. Η διαδικασία ελέγχου αρκετά σύντομη και γρήγορα βρέθηκα να χαιρετώ στρατιωτικά τους φαντάρους μας στην Ελληνική πλευρά.

[AXL954]

Τα χιλιόμετρα φεύγουν γρήγορα…ώσπου στο υψος της Αλεξανδρούπολης, ο Γιώργος από πίσω με πλησιάζει και μου δείχνει το αριστερό μου πόδι. «Κάτσε να κατεβάσω μια ταχύτητα» σκέφτομαι. «Μα που στο καλό είναι ο λεβιές των ταχυτήτων?» αναρωτήθηκα, για να καταλάβω κατόπιν ότι μάλλον αυτό εννοούσε ο Γιώργος. Πράγματι, το μοχλικό όλο κρεμόταν σαν ώριμο τσαμπί κάτω από το πόδι μου, λυκνιζόμενο στο αέρα της μοτοσικλέτας. Ψύχραιμα, προσπαθώ να καταλάβω τι έχει γίνει. Για ένα περίεργο, ακατανόητο λόγο, είχε ξεβιδωθεί η κεντρική βίδα, χωρίς ευτυχώς να πέσει. Προφανώς ήταν μια διαδικασία που γινόταν σιγά σιγά και που εντάθηκε με τα χιλιόμετρα Βγάζω τα εργαλεία και βιδώνω. Και εκεί που όλα δείχνουν ότι έχουν ξεπεραστεί, με το που γυρνώ τον διακόπτη και παράλληλα κατεβάζω για νεκρά, παγώνουν τα όργανα και το μηχανάκι δεν παίρνει εμπρός. Ευτυχώς κατόπιν τηλεφωνικής συνεννόησης με τον μηχανικό Θανάση, το πρόβλημα λύθηκε. Καμένη ασφάλεια.

Με αυτά και αυτά χάσαμε περίπου μια ώρα, ήταν μεσημέρι, και είχαμε ακόμα μπροστά μας τουλάχιστον 700 χλμ. Η Εγνατία, πολύ καλός δρόμος, όμως, η έλλειψη σταθμών ανεφοδιασμού είναι απαράδεκτος.

Λίγο μετά την Ασπροβάλτα ο καιρός βαραίνει πάρα πολύ, τα καύσιμα τελειώνουν, και ο κατακλυσμός όλος μπροστά μας. Λίγο έξω από τη Θεσσαλονίκη, μας υποδέχεται με μια βροχή τέτοιας έντασης, που είχα μια δυο φορές στο παρελθόν ξανασυναντήσει. Δεν μπορούσαμε να δούμε στα 10 μέτρα. Η αγωνία μου ήταν στα καύσιμα για πρώτη φορά. Και οι δύο ήμασταν με ρεζέρβα για πολλά χιλιόμετρα και δεν μπορούσαμε να ρισκάρουμε να μπούμε κατευθείαν στην Αθηνων – Θεσσαλονίκης. Ετσι μια παράκαμψη σε διπλανό χωριό έλυσε το πρόβλημα ενώ παράλληλα μας έδωσε και μια ανάσα από την καταρρακτώδη βροχή. Ξεκουραστήκαμε λίγο και συνεχίσαμε.

Η διαδρομή κύλησε με εναλλαγές του καιρού. Εμείς απτόητοι κρατούσαμε το ρυθμό μας. Κάποια στιγμή αισθάνθηκα μια μικρή κούραση στο ύψος του πέταλου του Μαλιακού, όμως η σκέψη του εγχειρήματος αυτού, αλλά και η προσμονή να αγκαλιάσω την γυναίκα και το παιδί μου, μου έδωσαν πραγματικά απίστευτη ενέργεια. Είναι φοβερό πως μπορούν οι διάφορες σκέψεις να έχουν αντίκτυπο ακόμα και στη φυσική σου κατάσταση.

Είχε πλέον νυχτώσει για τα καλά. Η ώρα ήταν 21:00 και εμείς περνούσαμε τα διόδια του Καπανδριτίου. Μέσα από το κράνος φώναζα από χαρά, κουνούσα το κεφάλι μου. Με τον Γιώργο σφίγγαμε και υψώναμε τις γροθιές μας σαν πρωτόγονοι που έπιασαν το θήραμα τους. Οδηγούσα τα τελευταία χιλιόμετρα σαν φουσκωμένο παγώνι από περηφάνια. Το ταξίδι μας αν και έλαβε τέλος, αισθανόμουν ότι ζωντάνευε ξανά μπροστά μου πλέον ως γλυκιά ανάμνηση. Ακόμα και τα διόδια που μόλις πέρασα ήταν για εμένα μακρύ παρελθόν. Κοίταξα από τους καθρέπτες μου τον συνταξιδιώτη Γιώργο. Συνάδελφος από τη δουλειά σε άλλο όροφο, που αν και δεν κάναμε παρέα, πλέον στεναχοριώμουν που σε 2-3 χιλιόμετρα θα χώριζαν οι δρόμοι. Για αυτές τις 8 ημέρες ήμασταν ο ενας η παρέα του άλλου, ο ένας ήταν τα μάτια του άλλου, βάζαμε πλάτη ο ένας στον άλλον. Ήμασταν ο ένας για τον άλλο. Είχε γίνει ένας αδερφός μοτοσικλετιστής. Είναι σπουδαίο πόσο μπορεί να ενώσει η μοτοσικλέτα ανθρώπους με διαφορετικές συνήθειες, με διαφορά ηλικίας, με ιδιοτροπίες εκατέρωθεν. Λίγο πριν χωριστούμε, πλησιάσαμε τις μηχανές, και αυθόρμητα και ταυτόχρονα χτυπήσαμε τα στήθη μας, λέγοντας ένα τεράστιο ευχαριστώ ο ένας στον άλλον. Έσφιξα λίγο τα δόντια μου από τη συγκίνηση και συνέχισα το δρόμο προς τη δική μου καθημερινότητα.

[AXL954]

Η τουρκία με μια ματια

Η Τουρκία είναι ένας προφανώς, δημοφιλής προορισμός ανάμεσα στις τάξεις των μοτοσυκλετιστών με πολλά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, τόσο γεωγραφικά και τοπογραφικά, όσο και πολιτιστικά και θρησκευτικά. Είναι μια χώρα τόσο με ασιατικές όσο και με ευρωπαϊκές συντεταγμένες. Είναι ένας εναλλακτικός κατ’ εμέ μοτοσυκλετιστικός προορισμός μακριά από τα συνήθη δυτικοευρωπαϊκά στάνταρ για αυτούς που επιθυμούν λίγο παραπάνω δόση περιπέτειας κινούμενοι ανατολικότερα, Μια διαδρομή 1500-1800 χιλιόμετρα ανατολικά των παραλίων, μπορούν να ξεδιπλώσουν μια χρωματική παλέτα με απίθανους συνδυασμούς διαδρομών που μπορεί να καλύψει από μια σύγχρονη δυτική πόλη (πχ Σμύρνη) μέχρι το παλάτι του Dogubayazit βγαλμένο από τις 1000+1 νύχτες και το Βιβλικό όρος Αραράτ.

Η σύνθεση του πλυθησμού παρουσιάζει εξαιρετική ανομοιγένεια. Η Σμύρνη, η Αγκυρα, η Κωνσταντινούπολη είναι καθ’όλα δυτικές πόλεις. Σύγχρονα κτίρια, ελάχιστοι μιναρέδες αναλογικά του πλυθησμού, καταστήματα με γνωστές μάρκες, γυναίκες σύγχρονα ντυμένες χωρίς μαντήλες, με σορτς ή φούστα, και γενικά ένα κόσμο που τρέχει με σύγχρονους ρυθμούς χωρίς να τον πολυενδιαφέρουν εθνικιστικές επιδιώξεις ή εξάρσεις για να προλάβει κάποιο ευρωπαϊκό τρένο ανάπτυξης…όπως του έχουν τάξει…. Αντίθετα όσο προχωράς ανατολικά, το σκηνικό γίνεται πιο παραδοσιακό, πιο θρησκευάμενο, πιο ξεκομμένο. Είναι προφανώς λογικό, για να ελέγξεις το ηθικό μιας τετοιας χώρας, να επενδύεις και σε εντάσεις με τους γείτονες τόσο στα δυτικά (Ελλάδα) όσο και στα νότια σύνορα με το Ιραν και τη Συρία, χωρίς βέβαια να παραβλέπουμε τα γεωστρατηγικά παιχνίδια. Έτσι η Τουρκία προχωρά στο 21ο αιώνα μέσα από ακραίες κοινωνικές και θρησκευτικές τάξεις, ομοιάζοντας πιο πολύ με ένα λάστιχο που στη μια άκρη έχει ένα βάρος, που πρώτα τεντώνεται, και μετά ακολουθεί η άλλη άκρη. Αυτή η συνεχόμενη εναλλαγή έντασης και αποφόρτισης, ίσως κάποια στιγμή σπάσει τον συνεκτικό δεσμό αυτής της ετερόκλητης κοινωνίας. Άλλωστε η Κωνσταντινούπολη αυτό ακριβώς είναι. Η επιτομή των αντιθέσεων. Ένα περίεργο παιχνίδι πλούτου, ανάπτυξης, ανοικοδόμησης, αλλά και ακραίας φτώχειας. Και όταν τα νούμερα ευημερούν, οι άνθρωποι δυστυχούν. Και το στοίχημα της Τουρκίας είναι ακριβώς αυτό. Να ισορροπήσει σε έντονα αντίρροπες δυνάμεις. Εκτιμήσεις θέλουν η επόμενη χρηματοπιστωτική κρίση να ξεκινήσει εξ ανατολάς, με το Χρηματιστήριο της Κωνσταντινούπολης, να αποτελεί την πιο ενεργή βραδυφλεγής βόμβα.

[AXL954]

Πρακτικά Θέματα

Νόμισμα η Νέα Τουρική Λίρα (TL). Η ισοτιμία διαχρονικά κυμαίνεται στο 2,7 με 2,9 λίρες ανά ευρώ ή 0,35€/TL. Χρήματα βγάζαμε από τα ΑΤΜ χωρίς κανενα πρόβλημα, τόσο με maestro, οσο και με βίζα. Προσοχή μόνο στις χρεώσεις. Παίζουν από τράπεζα σε τράπεζα. Η πιο ακριβή είναι η Garanti Bankasi (6 ευρώ σε 200 ευρω ανάληψη) ενώ η πιο φθηνή (αλλά βρίσκεις μονο σε κετρικά σημεία) η ING (με 1,5 ευρώ). Μια ενδιάμεση λύση είναι η Turkiye Bankasi και η Ziraat με περίπου 2,5 ευρώ προμήθεια.

Η είσοδος στη χώρα γίνεται με ταυτότητα νέου τύπου η διαβατήριο. Με διμερή σύμβαση που κυρώθηκε το 2001 δεν απαιτείται πλέον η διεθνής άδεια κυκλοφορίας οχήματος (δεν εννοώ το διεθνές δίπλωμα) παρά μόνο πράσινη κάρτα του οχήματος (με την απαραίτητη προϋπόθεση η άδεια να είναι στο όνομα του οδηγού).

Στην Τουρκία δεν υπάρχουν διόδια στο μεγαλύτερο μέρος του οδικού δικτύου. Εξαίρεση ο οδικός άξονας Κωσταντινούπολη- Αγκυρα και Τσεσμε/Σμύρνη – Aydin. Όπου αυτά υπάρχουν, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να περάσεις παρά μόνο με το ειδικό αυτοκόλλητο σήμα των αυτοκινητοδρόμων HGS. Η προμήθειά του γίνεται από ελάχιστα κεντρικά πρατήρια Shell (πληροφορίες στο επίσημο site) και από τα υποκαταστήματα των ταχυδρομείων (PTT). Πιθανό και σε κάποιους μεγάλος σταθμούς διοδίων. Η διαδικασία είναι απλή…αλλά πρέπει να βρείς κάποιον να μιλά αγγλικά ή να μιλάς Τουρκικά αφού τα έντυπα είναι στα τουρκικά και συνήθως δεν γνωρίζουν αγγλικά. Χρειάζεται η άδεια του οχήματος και ο αριθμός ταυτότητας η διαβατηρίου. Ελάχιστη φόρτωση: 30TL (περίπου 10€) που είναι υπέραρκετά. Εμείς προμηθευτήκαμε από το PTT στο Aksaray…με τη βοήθεια διερμηνέα….

Τα όρια ταχύτητας είναι πολύ αυστηρά. Κανονικά για τις μοτοσυκλέτες είναι τα 90km. Βέβαια ο όρος μοτοσυκλέτα στην Τουρκία είναι σχετικός. Μιλάμε για άγνωστες μάρκες 300-350 κυβικών. Τα μπλόκα είναι εξαιρετικά συχνά, κυρίως κοντά σε κατοικημένες περιοχές. Ευτυχώς τα απέναντι διερχόμενα οχήματα ενημερώνουν εγκαίρως. Η τροχαία έχει δικαίωμα να εισπράττει πρόστιμα επί τόπου.

Η ποιότητα του δρόμου κυμαίνεται από πατημένο χαλίκι μέχρι εξαιρετικής ποιότητας άσφαλτος (κυρίως στους αυτοκινητοδρόμους). Για τον λόγο αυτό απαιτείται συνετή και ελεγχόμενη οδήγηση. Οι οδηγοί, αν εξαιρέσεις την Κωνσταντινούπολη (που είναι σε άλλη κλάση…), είναι ελάχιστα χειρότεροι από εμάς…. Η κίνηση στις μεγάλες πόλεις είναι ένα θέμα. Στην Κωνσταντινούπολη μπορεί να γίνει εφιαλτική. Μην ξεχνάμε ότι επίσημα, είναι 15.000.000. Στην Κωνσταντινούπολη ειδικά, υπάρχει πλέον ικανοποιητικό δίκτυο γραμμών του μετρό που καλύπτουν σε μεγάλο βαθμό τις αναγκες μετακίνησης ενός ταξιδιώτη με τιμή εισιτηρίου 4TL (1,40€).

Επειδή η Τουρκία είναι μια χώρα με αχανείς εκτάσεις, με χωριά και κομωπόλεις που είναι στην άκρη του πουθενά, ο καλύτερος τρόπος άσκησης δημοσιονομικής πολιτικής είναι η υψηλοί έμμεσοι φόροι επί της κατανάλωσης. Έτσι οι υψηλοί δασμοί στα καύσιμα, εκτινάσσουν την τιμή της αμόλυβδης στο 1,78-1,85 ευρώ το λίτρο (1,68 στην Ελλάδα, Αύγουστος 2014). Η ποιότητα είναι καλή, τουλάχιστον εκεί που κινηθήκαμε, με οργανωμένα πρατήρια (mini market, τουαλέτα) κάθε λίγα χιλιόμετρα.

Από υγειονομικής πλευράς δεν υπάρχει κάτι το ιδιαίτερο τουλάχιστον στις περιοχές που κινηθήκαμε. Ότι συναντάς λίγο πολύ παντού. Με λίγη κοινή λογική, η κατανάλωση φαγητού και ποτών είναι ασφαλής. Δεν αντιμετωπίσαμε κανένα απολύτως πρόβλημα γαστρεντερικής φύσης.

[gior-gos]

Απολαυστικοτατο στον αναγνωστη το ταξιδιωτικο σου φιλε!
Συμπαγης και συναμα αναλυτικη περιγραφη! Χρησιμες οι πληροφοριες που παραθετεις.
Και στα επομενα!