Μια φράση από το προοίμιο της Οδύσσειας όταν ήμουν 12 χρονών χαράχτηκε βαθειά στο μυαλό μου. Δεν ήταν κάτι σπουδαίο, όμως ήταν αρκετό για να ξεκλειδώσει μέσα μου τον ταξιδευτή που έκρυβα. Άλλωστε, και η Οδύσσεια, ένα ταξίδι ήταν. Μια βασανιστική περιπλάνηση που κράτησε 10 και πλέον χρόνια με ένα και μόνο στόχο. Την Ιθάκη. Και όπως έλεγε και ο ποιητής:
«Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.
…………………………….
…………………………….
Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.
Aλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει•
και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.»
Από τότε τα χρόνια πέρασαν, αλλά το νεαρό της ηλικίας από την μία, τα όχι και τοσο θαρραλέα οικονομικά από την άλλη, αποτελούσαν αυτό τον ούριο άνεμο που έλειπε για να φουσκώσουν τα πανιά.
Το 2000 με βρήκε στα 24 μου χρόνια, να απολύομαι από τον στρατό, να ψάχνω για δουλειά, και να χωρίζω από μια μακρόχρονη σχέση. Αυτό το τελευταίο νόμιζα ότι ήταν ότι χειρότερο σε εκείνη τη φάση. Και όπως αποδείχτηκε, μάλλον ήταν το καλύτερο. Είναι αυτές οι μικρές πινελιές που βάζει η ζωή εν αγνοία σου γιατί πολύ απλά ξέρει καλύτερα.