Πάααλι Ιράν;

[wanaka]

Το πρωί στο μηχανάκι με περίμενε μια έκπληξη λίγο δυσάρεστη. Το προστατευτικό της αλυσίδας σχεδόν ακουμπούσε στο έδαφος. Είχε σπάσει από την βάση του πάνω στο ψαλίδι.



Γαμώ την κηδεία μου, πώς έγινε αυτό σκέφτηκα και πόσα χλμ το είχα έτσι; Το μάζεψα, το έβαλα στην τσάντα και πήγα να δω αν έχει τίποτα να φάω για πρωινό γιατί ο αέρας της λίμνης μου είχε ανοίξει την όρεξη. Ύστερα από ένα αναπάντεχα καλό πρωινό (είχε πεντανόστιμες ντομάτες και ζυμωτό ψωμί) μάζεψα και ετοιμάστηκα να κάνω τον γύρο της λίμνης. Η λίμνη Βαν πάντα ηχούσε στα αυτιά μου σαν κάτι το «εξωτικό» οπότε την είχα βάλει στο πρόγραμμα να την γνωρίσω λίγο καλύτερα.

Έχω διασχίσει την Τουρκία ακολουθώντας τα παράλια του Εύξεινου Πόντου (από την Γεωργία) και την έχω διασχίσει κατά μήκος της (κεντρικά). Η νότια διαδρομή που έκανα τώρα μου φάνηκε η πιο φτωχή, από φυσικό κάλλος τουλάχιστον. Όλα αυτά όμως μέχρι το Silvan. Καλλιέργειες, χωράφια, ξεροτόπια ,ξεροπόταμα που και που κάποια λίμνη (συνήθως στο βάθος του οπτικού μου πεδίου) να σπάει την μονοτονία. Το χρώμα που κυριαρχούσε ήταν το κίτρινο των θερισμένων και μη σπαρτών



σε σημείο που ήρθε στο μυαλό μου ο πίνακας «το σταχοχώραφο με τα κοράκια» του Βαν Γκογκ. Τόσο πολύ ήταν το κίτρινο.

[wanaka]

Από την Tatvan και μετά όμως αποζημιώθηκα. Η πόλη αυτή στην κάτω αριστερά πλευρά της λίμνης Βαν σηματοδοτεί την έναρξη ενός άλλου διαφορετικού, πανέμορφου τοπίου. Η λίμνη, με υψόμετρο 1646 περίπου μέτρα, στεφανώνεται με κορυφές βουνών που με ευκολία ξεπερνούν τα 2000 μέτρα και φτάνουν μέχρι τα 4058 στα βόρειά της (κορυφή Suphan Dagi κοντά στο Adilcevaz). Ο μεγάλος της όγκος δε, της προσδίδει μία περίεργη ηρεμία. Το χρώμα του νερού είναι μπλε σε διάφορες αποχρώσεις, και ενίοτε σε κάποια πολύ σκούρα απόχρωση.



Ξεκίνησα να κάνω τον γύρο της λίμνης με φορά αντίθετα από αυτήν που ήρθα. Φυσικά το κάμπινγκ που έψαχνα να βρω ήταν 200 μέτρα από το ξενοδοχείο. Είχε όμως την πινακίδα του στην αντίθετη φορά από αυτήν που ερχόμουνα για αυτό και δεν το είδα το προηγούμενο βράδυ. Χωρίς δεύτερη σκέψη σταμάτησα, μπήκα μέσα έκλεισα για 10€ μία διανυκτέρευση και έφυγα για να κάνω τον γύρο της λίμνης. Η θερμοκρασία ήταν ανεκτή, υπήρχαν και λίγα σύννεφα που κάπου κάπου πρόσφεραν απλόχερα την σκιά τους. Η οδήγηση σε τέτοιο υψόμετρο είναι συνήθως ξεκούραστη και η σημερινή μέρα ευτυχώς δεν διέφερε σε αυτό.

Έφυγα με κατεύθυνση το Τatvan. Η διαδρομή δίπλα στην λίμνη ήταν απλά πανέμορφη. Ο γύρος της λίμνης είναι περίπου 400 χλμ. Τα 300 από αυτά είναι σχεδόν δίπλα στην λίμνη, δηλαδή έχεις άμεση οπτική επαφή με το νερό. Περίπου 20χλμ από το Gevas ο δρόμος περνάει από ένα πέρασμα στα 2.234 μέτρα ή από ένα τούνελ για όποιον θέλει διαφορετικά. Το τούνελ το είχα περάσει χθες οπότε επέλεξα το πέρασμα. Μια ομολογουμένως σωστή απόφαση.

[wanaka]

Η διαδρομή στο σύνολό της μέχρι το Resadiye που ξαναβγαίνεις στην λίμνη δεν είναι μεγάλη, περίπου 8 χλμ, είναι όμως μια πανέμορφη πορεία ανάμεσα σε κιτρινισμένα βουνά



με πλινθόκτιστα σπιτάκια και κοπάδια με ζώα που βόσκουν αμέριμνα στις μικρές κοιλάδες που σχηματίζονται. Πράσινες τούφες από συστάδες δέντρων σπάνε το καφεκίτρινο χρώμα,




ο ουρανός πεντακάθαρος, ο αέρας δροσερός και στο βάθος μιας κοιλάδας χωρικοί ασχολούνταν με ένα μεγάλο κοπάδι ζώων.





Το τοπίο είναι άγριο και τραχύ και ευχάριστο στην οδήγηση. Ένα μικρό και άκρως απολαυστικό σύνολο εικόνων.

[wanaka]

Μετά το Resadiye ουσιαστικά ξεκινάει η δόμηση, στην αρχή αραιή και μετά πιο έντονη όσο πλησιάζεις στο Tatvan. Το Tatvan είναι μια κλασσική πολύβουη πόλη (όχι σχετικά μεγάλη) με τον κόσμο να έχει γεμίσει τον κεντρικό της δρόμο (που βρίσκεται η αγορά). Την προσπέρασα γρήγορα και συνέχισα για Ahlat. Εδώ ο δρόμος είναι πολύ κοντά στην λίμνη και με μικρή υψομετρική διαφορά. Η μορφολογία του εδάφους που δημιουργεί κολπίσκους, το χρώμα και η κίνηση του νερού, οι ακτές, συνδυάζονται και ξεγελάνε το μάτι οπότε νομίζεις ότι βρίσκεσαι δίπλα σε κάποια θάλασσα.

[wanaka]

Το άσπρο και γκρι χρώμα συμπληρώνει την οφθαλμαπάτη της ακτής,



ενώ σε πολλά σημεία της λίμνης κόσμος απολάμβανε το μπάνιο του. Εντωμεταξύ στα δεξιά σου έχεις το νερό και στα αριστερά σου τα βουνά, ένας σπάνιος συνδυασμός, τουλάχιστον όσον αφορά την διάρκειά του.

Ακολούθησε Adilcevaz, Ecris και μετά δεξιά στον 975 για Βαν. Εδώ τα βουνά έχουν απομακρυνθεί από την ακτή και έχουν παραχωρήσει τον χώρο τους σε πεδινές εκτάσεις οι οποίες καλλιεργούνται ανηλεώς θα έλεγα. Διέκρινα ντομάτες, έφαγα κιόλας - πεντανόστιμες, πεπόνια και νομίζω ολόκληρα στρέμματα σπαρμένα με λεβάντα αν και δεν είμαι 100% για αυτό. Η μυρωδιά τους όμως προς τα εκεί πήγαινε την σκέψη μου. Οι αγρότες πουλάνε την πραμάτεια τους κατά μήκος της λίμνης, όπως γίνεται γενικότερα κατά μήκος των δρόμων σε όλη την Τουρκία.

Η πόλη Βαν στα 1717 μέτρα είναι η μεγαλύτερη πόλη από αυτές που βρίσκονται στην ευρύτερη περιοχή. Είναι αμιγώς Κουρδική όπως και η πλειοψηφία των πόλεων μετά το Diyarbakir (Άμιδα). Οι άνθρωποι του τουρκικού Κουρδιστάν μορφολογικά είναι διαφορετικοί από τους τούρκους παρόλο που κατοικούν στην ίδια χώρα (πιο σωστά οι τούρκοι έχουν καβατζώσει τα εδάφη τους).

[wanaka]

Αρχικά δεν φαίνεται η διαφορά, όταν όμως τους παρατηρήσεις προσεκτικά θα βρεις χαρακτηριστικά που διαφέρουν. Το Βαν έχει τα καινούργια του κτίρια,





την καθαριότητα στους κεντρικούς δρόμους, αλλά παραμέσα οι εικόνες δεν είναι τόσο όμορφες. Χαρακτηριστικό είναι ότι εδώ δεν υπάρχει περιφερειακός δρόμος να παρακάμπτει την πόλη. Υπάρχει όμως ένας συνδυασμός υπόγειων και υπέργειων γεφυρών που σου επιτρέπει να διασχίσεις σχεδόν ολόκληρη την πόλη χωρίς να χρειάζεται να σταματήσεις πουθενά ούτε να στρίψεις. Στις άκρες της πόλης υπάρχουν μαγαζάκια δίπλα στην λίμνη με φαγητό, ενώ δεν λείπουν και οι εγκαταστάσεις αναψυχής.

[wanaka]

Οι κάτοικοι περνάνε χαλαρά τον χρόνο τους κάνοντας βόλτες στην παραλία ή μπάνιο. Από το Βαν το Gevas απέχει περίπου 40χλμ. Συνέχισα την διαδρομή και έκλεισα τον κύκλο της λίμνης. Τα βουνά που περικλείουν την λίμνη,





είναι μια πραγματικά απίθανη συμπλήρωση του τοπίου.

Πάντως νιώθεις ότι έχεις πάντα έναν ορεινό όγκο πίσω από την πλάτη σου να σε παρακολουθεί, κάτι σαν το όρος Σάος στην Σαμοθράκη για όσους έχουν πάει. Στο κάμπινγκ με περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη. Δύο Γάλλοι που πήγαιναν και αυτοί Ινδία (έγραφαν στην βαλίτσα τους France to India) είχαν σταματήσει πριν από 10 λεπτά εκεί και σκόπευαν να διανυκτερεύσουν και αυτοί στο κάμπινγκ. Αφού έγιναν οι απαραίτητες συστάσεις στήσαμε τις σκηνές και πιάσαμε κουβέντα.

Συνημμένο 325769

[wanaka]

Τους ρώτησαν αν είχαν βίζα για το Πακιστάν και μου απάντησαν ότι η πρεσβεία του Πακιστάν στο Παρίσι αρνήθηκε να τους χορηγήσει βίζα για την χώρα επικαλούμενη τα προβλήματα στην περιοχή του Βαλουχιστάν. Άρα μου έλεγαν την αλήθεια στην πρεσβεία στην Ελλάδα. Εγώ τους είπα ότι μου έδωσαν βίζα που γράφει «είσοδος μόνο από το λιμάνι στο Καράτσι » και τους έδωσα το διαβατήριο να την δούνε. Ο ένας με κοίταξε με περιέργεια και με ρώτησε αν πραγματικά υπάρχει πλοίο. Του είπα πως θεωρητικά υπάρχει αλλά όταν θα φτάσω στο Μπαντάρ Αμπάς θα ξέρω με σιγουριά.

Το δρομολόγιο που θα ακολουθούσαν αυτοί ήταν Ιράν -Τουρκμενιστάν – Ουζμπεκιστάν – Κιργιστάν – Θιβέτ και από εκεί Ινδία. Αυτό μάλιστα, αυτό είναι δρομολόγιο σκέφτηκα. Στο Θιβέτ μόνο θα έμεναν 17 μέρες. Ο δε νέζος οδηγός που θα τους συνόδευε ήθελε 2000€ το κεφάλι (θα έβρισκαν έναν τρίτο αναβάτη στα σύνορα) και θα έμπαιναν όλοι μαζί στην χώρα. Για όσους δεν ξέρουν, η είσοδος στην Κίνα με δικό σου μεταφορικό μέσο κοστίζει 3.200€ το κεφάλι. Ουσιαστικά πληρώνεις τον συνοδό σου (νέζος κυβερνητικός) που σου λέει που μπορείς να πας και που όχι. Εγώ όταν πάντως πριν από μερικά χρόνια είχα πάει στην πρεσβεία της Κίνας μου είχαν αρνηθεί βίζα για είσοδο στο Θιβέτ. Το όλο εγχείρημα θα κρατούσε τρεις μήνες. Τους ρώτησα τι δουλειά κάνουν και μου είπαν ότι ο ένας είναι computer scientist και ο άλλος οδηγός φορτηγού. Κάνουν ταξίδια και αναλαμβάνουν να οδηγήσουν άλλους μοτοσικλετιστές σε διαδρομές που έχουν κάνει έναντι διόλου ευκαταφρόνητου τιμήματος.

[wanaka]

Συνεχίσαμε για λίγη ώρα ακόμα την κουβέντα και μετά πήγα να κάνω μια βουτιά στην λίμνη.



Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας είναι ότι το μέγιστο βάθος της λίμνης είναι 451 μέτρα. Είχα διαβάσει ότι το νερό της έχει πολύ αλάτι. Όταν κολύμπησα δεν ένιωσα κάποια διαφορά στην άνωση. Ο βυθός ήταν αφύσικα καθαρός χωρίς φύκια ή άλλη χλωρίδα που να φαίνεται με γυμνό μάτι. Το νερό στην γεύση του μου έκανε κάτι από ιαματικά λουτρά ενώ υπήρχε και μια ελαφριά μυρωδιά όπως κολυμπούσες. Ελαφριά όμως, σχεδόν ανεπαίσθητη. Έψαξα στο ίντερνετ και είδα ότι το νερό έχει ph 9,7 με 9,8 αλκαλικό (άραγε θα φορτίζει μπαταρίες) Σε αυτό το αφιλόξενο περιβάλλον το μόνο ψάρι που μπορεί να ζήσει είναι το Chalcalburnus Τarichi, ή μαργαριτάρι ή κέφαλος. Συμπεριφέρεται όπως ο σολομός, δηλαδή τον Μάιο και τον Ιούνιο που είναι να γεννήσει ανεβαίνει τα ποτάμια- ρυάκια που τροφοδοτούν την λίμνη με νερό για να εναποθέσει τα αυγά του σε βιώσιμο περιβάλλον. Όταν αυτά γίνουν ψαράκια ξαναγυρνούν στην λίμνη. Το πρόβλημα είναι ότι οι ψαράδες την στήνουν στα ρυάκια και κάνουν παιδομάζωμα στα ψάρια που εξαντλημένα ανεβαίνουν προς τα πάνω. Μάλιστα τα θέλουν και αυγωμένα γιατί τα αυγά τους γίνονται εκλεκτό χαβιάρι. Οπότε δεν το πολυβλέπω καλά το φουκαριάρικο το Τarichi από άποψη μελλοντικής επιβίωσης.

[wanaka]

Το βράδυ στην σκηνή δρόσισε πολύ έως υπερβολικά αλλά ο ύπνος ήταν απλά τέλειος. Το πρωί ξεκίνησα για το Ιράν. Είχα αποφασίσει να μπω από τα σύνορα του Razi. Πήγα πάλι πίσω στο Βαν και από εκεί ακολούθησα τις πινακίδες για Ozlap και τον δρόμο D300. Από το Βαν τα σύνορα απέχουν περίπου 100χλμ. Λίγο έξω από την πόλη στα αριστερά υπάρχει η λίμνη Ercek στα 1890 μέτρα.



Η διαδρομή μέχρι την Ozlap ήταν πανέμορφη. Πολύχρωμα, «ήρεμα» βουνά γύρω από τον δρόμο με καταπράσινες κοιλάδες να ξεφυτρώνουν στις στροφές.





Στην Ozlap ο δρόμος είναι άσφαλτος με κολλημένο χαλίκι επάνω. Υποθέτω ότι είναι η λύση τους για το χιόνι γιατί σε τέτοια υψόμετρα θα πρέπει να το στρώνει για πλάκα και να το κρατάει αρκετό καιρό. Η οδήγηση σε τέτοιο δρόμο είναι ύπουλη και θέλει μεγάλη προσοχή. Κάτι αντίστοιχο είχα κάνει και σε κάτι ανηφόρες στην λίμνη Βαν κοντά στο Gevas οπότε είχα πάρει το κολάι.

[wanaka]

Μπήκα λοιπόν χαλαρά με 100 χλμ στο χαλίκι και εκεί που απολάμβανα το τοπίο, ξαφνικά αρχίζω να χάνω το μπροστινό, κάνει να διπλώσει, το πίσω λάστιχο αρχίζει τις γυροβολιές και εκεί που λέω τώρα τη γάμησα, το μηχανάκι επανέρχεται μόνο του και όλα καλά. Καπάκια κόβω στα 60χλμ και σκέφτομαι ότι ο θεός έκανε την καλή του πράξη για σήμερα και την έβγαλε την υποχρέωση. Οπότε ας μαζευτώ, γιατί για σήμερα οι χάρες τέλος. Πως είχε μαζευτεί τώρα εκεί τόσο χαλίκι και μάγκωνε το λάστιχο δεν ξέρω και ούτε γύρισα ποτέ να μάθω.



Συνέχισα με 60χλμ μέχρι την Saray. Εκεί ο δρόμος λόγω έργων γίνεται χωματόδρομος μέχρι 10 χλμ από την Κapikoy που είναι και η είσοδος για το Ιράν από την πλευρά της Τουρκίας. Στην διαδρομή από το Βαν μέχρι τα σύνορα με συντρόφευε ένα μεγάλο σύννεφο που αν και έριχνε ένα τόνο μελαγχολίας στα υπέροχα τοπία γύρω μου, έριχνε παράλληλα και την θερμοκρασία σε σημείο που δεν ένιωθες την κούραση της ζέστης. Τα 100 αυτά χιλιόμετρα από το Βαν μέχρι τα σύνορα ήταν απλά μαγευτικά. Τα βουνά, οι πεδιάδες, τα χρώματα είναι όλα τοποθετημένα με ακρίβεια εκεί που πρέπει για να δώσουν την μέγιστη ομορφιά που μπορεί να βγάλει το μέρος.

[wanaka]

Είδα κοπάδια ζώων που τα κουμαντάριζαν βοσκοί με άλογα, γυναίκες να πλένουν τα ρούχα χτυπώντας τα με τα ξύλα, πιτσιρίκια να κυλάνε στεφάνια και να καβαλάνε ξύλα για παιχνίδι, είδα εικόνες που βλέπω πια μόνο σε ντοκιμαντέρ.

Εδώ να κάνω μια παρένθεση και να πω ότι μου έκανε τεράστια εντύπωση το γεγονός πως από το Diyarbakir και μετά έβλεπα πολλά παιδιά μόνα τους στον δρόμο, στην εξοχή, στα χωράφια, μέσα στις πόλεις, στα πιο πιθανά και απίθανα μέρη με ηλικίες από 4-5 μέχρι 12-13 πάντα αγόρια και χωρίς την συνοδεία κάποιου μεγάλου. Αντίθετα τα κορίτσια πάντα συνοδευόντουσαν από μια μεγαλύτερη γυναίκα και φορούσαν και μπούργκα.(κάτι που στις τουρκικές περιοχές δεν συνέβαινε σε ποσοστό 100%). Ξεφτίλα αλλά και πραγματικότητα συνάμα. Κρίμα. Το υπερατού της υπόθεσης όμως ήταν ότι δεν είδα πουθενά πλαστικά παιχνίδια τύπου Jumbo.

Σκουπίδια πλαστικά είχε παντού διάσπαρτα, αλλά πλαστικά παιχνίδια πουθενά. Στην λίμνη που έκαναν μπάνιο, στις παιδικές χαρές, στους χώρους αναψυχής, στους δρόμους που περπατούσαν, στα μαγαζιά που κάθονταν οι γονείς και τα παιδιά έπαιζαν, κανένα πλαστικό παιχνίδι πουθενά. Τα «χαμίνια»(γιατί πραγματικά έτσι έμοιαζαν) αυτοσχεδίαζαν με πέτρες, ξύλα ότι τους έδινε το μέρος και από ότι φαίνεται το διασκέδαζαν. Δεν είμαι ψυχολόγος για να εξάγω συμπεράσματα αλλά δεν μου φάνηκε να τους ενοχλεί η έλλειψη του πλαστικού παιχνιδιού όπως τα δικά μας πιτσιρίκια εδώ.

[wanaka]

Αυτό που μου άρεσε από την φετινή μου ενασχόληση με την χώρα ήταν η λίμνη Βαν και η διαδρομή μετά το Kozluk και αυτό που με πέθανε ήταν η απίστευτη ζέστη μέχρι να φτάσω στην Bitlis. Τέτοια ζέστη δεν θυμάμαι να έχω συναντήσει ξανά. Έλιωνα στο τιμόνι, έσταζε το κεφάλι μου μέσα στο κράνος και όποτε φύσαγε, φύσαγε ένας ξερός αέρας που σου στέγνωνε όλο σου το σώμα. Έπινα, χωρίς υπερβολή, 3 λίτρα νερό την ημέρα αλλά «έβγαζα» μόνο μία φορά. Το μόνο που σκεφτόμουνα ήταν να μην συναντήσω τέτοιες συνθήκες και στο Ιράν.

Φτάνοντας στα σύνορα με το Ιράν, ένα μεγάλο ερωτηματικό γέμισε το κεφάλι μου. θα γίνει το πέρασμα στο Καράτσι ή θα φάω σούπα πάλι;

[wanaka]

ΙΡΑΝ

Στο Ιράν μπήκα από το Razi στις 26/8/2014. Το Razi είναι η απόλυτη επιλογή εισόδου στο Ιράν. Μικρό, στενό, πενταβρώμικο έχει όλα τα χαρακτηριστικά για να ξεμπλέξεις σε χρόνο μηδέν. Και πράγματι έτσι έγινε. Από την πλευρά της Τουρκίας ένας αστυνομικός που μίλαγε άπταιστα αγγλικά με καθάρισε με την χαρτούρα σε 10 λεπτά. Από την πλευρά του Ιράν και παρά το γεγονός ότι είχα ένα πρόβλημα με το carne de passage μέσα σε μία ώρα είχα ξεμπλέξει και είχα μπει στην χώρα.

Το πρόβλημα ήταν ότι από λάθος σφραγίδα στο τελωνείο Χίου, σφράγισαν την δεύτερη σελίδα αντί για την πρώτη, οι Ιρανοί ψάχνονταν να βρουν ποιος πήρε την πρώτη σελίδα. Την παρεξήγηση την έλυσε ένας Ιρανός καθηγητής Πανεπιστημίου που τυχαία βρέθηκε εκεί και μιλούσε και αυτός άπταιστα αγγλικά. Οι τελωνειακοί δεν μου ζήτησαν μπαξίσι, δεν έψαξαν καν τα πράγματά μου, χάλασα 100€ προς 40.000 Rial/€ ή 4.000 Τούμαν /€ έδωσα στον κολαούζο που έρχεται και σου παίρνει τα χαρτιά και σε πηγαίνει από εδώ και από κει (ύστερα από παζάρι) 100.000 Rial ή 10.000 Τούμαν ή 2,5€ ή 10λίτρα βενζίνη και μπήκα στην χώρα για δεύτερη φορά.

Προορισμός μου η Khoy (περίπου 60χλμ) που ξεκινάει ο αυτοκινητόδρομος (3+1 λωρίδες) προς Τεχεράνη και το πρώτο βενζινάδικο που θα έβρισκα. Για όσους ενδιαφέρονται να χρησιμοποιήσουν το Razi σαν είσοδο θα πρέπει να έχουν υπολογίσει να έχουν περίπου 100χλμ μέσα στο ντεπόζιτο τους γιατί μέχρι την Khoy δεν έχει βενζινάδικο. Η είσοδος ήταν εξίσου όμορφη με την έξοδο από την Τουρκία. Διέσχισα ένα φαράγγι που το συντρόφευε ένα ποτάμι στο βάθος του, με νερό όμως θολό.

[wanaka]

Σκέφτηκα ότι αν δεν κάνουν έργα κάπου κοντά τότε κάπου έχει βρέξει και το ποτάμι έχει κατεβάσει. Ευτυχώς σκέφτηκα, καλύτερα νερό παρά ζέστη. Η ποιότητα του δρόμου δεν ήταν καλή και υπήρχαν αρκετά μικρά χωμάτινα κομμάτια. Η διαδρομή όμως μέσα από το φαράγγι ήταν αρκετά όμορφη οπότε η άσφαλτος δεν με ενόχλησε καθόλου.







Όταν έκανα αίτηση για βίζα διάβασα ότι από τον Δεκέμβριο του 2012 πέρασαν νόμο που έλεγε πως όποιος θέλει να επισκεφτεί την χώρα με δικό του μεταφορικό μέσο και ειδικά μηχανή πάνω από 250 cc θα χρειαστεί να τον συνοδεύσει κάποιος. Πιθανόν αστυνομικό ή στρατιωτικό όχημα. Το ίδιο είχα διαβάσει και σε κάποια φόρουμ στο ίντερνετ. Ευτυχώς στην περίπτωσή μου στα σύνορα δεν μου ανέφεραν κάτι τέτοιο, εγώ έκανα τον κινέζο οπότε υποθέτω ότι θα γυρίζω μέσα στην χώρα ελεύθερος.

Η αλλαγή αυτή στον κανονισμό με είχε παραξενέψει γιατί ο Ροχανί(που διαδέχθηκε τον Αχμαντινεζάντ στην προεδρία της χώρας) χαρακτηριζόταν από τα δυτικά ΜΜΕ ως πιο μετριοπαθής. Μπορεί να σταμάτησε την ρητορική εναντίον του Ισραήλ αλλά οι κινήσεις του όπως μείωση του χρονικού πλαισίου της βίζας, ενδεχόμενη συνοδεία για όσους εισέρχονται στην χώρα με δικό τους μέσο, μου δείχνουν ότι αρχίζει να θωρακίζει την χώρα του. Αυτό το λέω γιατί περίπου 20 χλμ από τα σύνορα σε ένα στρατιωτικό φυλάκιο ,με σταμάτησε ένας βαθμοφόρος και μου ζήτησε διαβατήριο, μου ζήτησε να βγάλω κράνος και γυαλιά, να πω το όνομά μου, που θα κοιμηθώ αν είμαι εγώ αυτός στο διαβατήριο. Εκεί κρανιώθηκα και του ύψωσα τον τόνο της φωνής μου και του είπα στα αγγλικά ποιος άλλος μπορεί να είναι. Μάλλον έπιασε το κόλπο γιατί μου επέστρεψε κατευθείαν το διαβατήριο και έτσι συνέχισα. Τα σύννεφα εντωμεταξύ είχαν αρχίσει να πυκνώνουν και σαν αποτέλεσμα μετά από λίγο μια εικοσάλεπτη βροχή ξέσπασε που πιο πολύ με δρόσισε παρά με ενόχλησε. Απλά έκοψα λίγο την ταχύτητά μου γιατί η ποιότητα της ασφάλτου ήταν μέτρια.