Πάααλι Ιράν;

[wanaka]

Είχα σκοπό να κάνω διανυκτέρευση στην Zanjan οπότε αφού έφτασα στην Khoy, έβαλα βενζίνη και κινήθηκα προς τον αυτοκινητόδρομο που πάει στην Τεχεράνη.



Με 4,5€ (10.000 Τούμαν ή 0,25€/λίτρο) γέμιζα το ντεπόζιτο και αισθάνθηκα πολύ μαλάκας που την πλήρωνα στην Τουρκία από 1,74€ με 1,80€/λίτρο, αλλά έτσι είναι η κατάσταση και δεν αλλάζει. Βγαίνοντας από το φαράγγι και λίγο πριν την Khoy είχα ξεχάσει τα χωράφια με τα ηλιοτρόπια στην ευρύτερη περιοχή της. Αυτή η εποχή είναι η εποχή της συγκομιδής, οπότε στις άκρες του δρόμου οι κάτοικοι άπλωναν μεγάλα πανιά και έκαναν στοίβες τα μαδημένα ηλιοτρόπια από την μία και τον καρπό τους από την άλλη.

Όπως λοιπόν είχα αφεθεί στην οδήγηση και χάζευα τα τεκταινόμενα, μου κάνουν δύο απανωτά χαριλίκια με προσπέραση στο αντίθετο ρεύμα (το δικό μου) και εγώ να βρίσκομαι τέρμα δεξιά κοντά στο χώμα και να μαζεύω το μηχανάκι μην βγει έξω οπότε συνειδητοποίησα ότι είμαι στο Ιράν και όχι στο μικρό σπίτι στο λιβάδι.





Αν ο προφήτης στην Τουρκία τους απαγορεύει το φλας, στο Ιράν πρέπει να τους το έχει βραχυκυκλώσει γιατί μέχρι την Zanjan δεν το είδα να ανάβει το δόλιο. Καλύτερα όμως έτσι γιατί οι μνήμες από την πρώτη φορά επανήρθαν τάχιστα και εγκλιματίστηκα κατευθείαν οπότε δεν συνάντησα άλλο πρόβλημα.

[wanaka]

Συνέχισα προς Marand, Tabris(Ταυρίδα), Bostan Abad, και τελικά Zanjan. Η διαδρομή από την Khoy μέχρι την Zanjan την έχω ξανακάνει οπότε δεν αναφέρομαι ξανά σε αυτήν εκτός από το κομμάτι που βρίσκεται 3χλμ πριν από την Sufigan όπου αυτοί οι υπέροχοι, πανέμορφοι, χρωματιστοί βράχοι σε αναγκάζουν να σταματήσεις και να τους θαυμάζεις ξανά και ξανά. Κόκκινοι, πράσινοι, καφέ με πτυχώσεις σαν αυτές των ρούχων, δίνουν ένα «κλασσικό» στυλ στην μορφή τους που όμοιό τους δεν έχω ξανασυναντήσει πουθενά.

[wanaka]

Στην Ταυρίδα έχουν φτιάξει περιφερειακό δρόμο (ευτυχώς) και έτσι γλυτώνεις από τα σαμαράκια, το καυσαέριο και το μπλέξιμο της πόλης. Στην Zanjan έφτασα βράδυ (τι πρωτότυπο). Γύρισα λίγο την πόλη και βρήκα ένα ξενοδοχείο και την έπεσα. Να σημειώσω ότι το ξενοδοχείο ήθελε το χρήμα σε δολάρια. Τους πρόσφερα ευρώ αλλά επέμεναν. Όχι ευρώ, δολάρια. Κοιμήθηκα σκεπτόμενος την επόμενη μέρα.



Επόμενος σταθμός μου ήταν η Mashhad. Η ιερή τους πόλη (μαζί με την Qom). Η Mashhad είναι μεγάλο μαγαζί για τους μουσουλμάνους εντός και εκτός Ιράν. Εκεί βρίσκεται το μαυσωλείο του ιμάμη Reza. Ο ιμάμης δολοφονήθηκε το 818 μ.χ από τον Al Mamun. Κανονικά έπρεπε να την είχε καταλάβει ότι ο Μαμούν είναι λάμο μόνο και μόνο από το όνομα αλλά τέλος πάντων. Ο Reza ήταν ο 8ος ιμάμης της αδελφότητας των 12 σιιτών (της μεγαλύτερης αδελφότητας σιιτών του ισλάμ). Προφανώς για πολιτικούς, συγκυριακούς ή άλλους λόγους που μου διαφεύγουν, η δολοφονία του τους έπεσε βαριά για αυτό αποφάσισαν να τον τιμήσουν, χτίζοντας (σταδιακά μέσα στα χρόνια) ένα τζαμί που κατέληξε να είναι το μεγαλύτερο από άποψη διαστάσεων και το 2ο μεγαλύτερο από άποψη χωρητικότητας πιστών. Καθόλου άσχημα για έναν παπά.

Η απόσταση από την Zanjan είναι περίπου 1300χλμ, οπότε το σχέδιο ήταν να πάω όσο πιο μακριά μπορώ και να διανυκτερεύσω όπου βρω. Σαν γνήσιος περιεργόπουλος, το επόμενο πρωί θα πήγαινα στην πόλη, στο μαυσωλείο και σε ένα πάρκο που ήθελα να δω και αν μου άρεσε θα έμενα, αλλιώς θα συνέχιζα νότια προς την έρημο και το Κερμάν. Άλλο ένα εκπληκτικό σχέδιο. Απλό και ξεκάθαρο.

[wanaka]

Το πρωί ξεκίνησα με όρεξη. Μάλλον θα είδα κανα όνειρο ότι οδηγώ στο Νεπάλ και για αυτό ξύπνησα πολύ ευδιάθετος. Ανέβηκα νωρίς στο μηχανάκι και κατευθύνθηκα προς Alvand. Συνέχισα προς Takestan , Qazvin, Mandasht και μετά Τεχεράνη. Η διαδρομή μέσα από απέραντες, άδειες εκτάσεις με σποραδικές καλλιέργειες δεν πρόσφερε κάτι το εντυπωσιακό.



Γεωγραφικά αφήνεις το βόρειο και πιο δροσερό τμήμα της χώρας και αρχίζεις να μπαίνεις στο κεντρικό και πιο ζεστό κομμάτι της. Την εικόνα της διαδρομής την γεμίζουν οι οροσειρές που είναι στο βάθος του ορίζοντα με κορυφές που για πλάκα ξεπερνούν τα 3000 μέτρα. Το Ιράν είναι μια γενικότερα άγονη, ορεινή χώρα (στο σύνολό της) με πολλά οροπέδια. Αυτό έχει σαν επίπτωση το καλοκαίρι να υπάρχει μια γενικότερη θολούρα στο βάθος του ορίζοντα και τον χειμώνα οι κορυφές των βουνών να καλύπτονται από χιόνι. Τουλάχιστον έτσι τις παρουσιάζουν όλα τα κάδρα που είναι αναρτημένα στα ξενοδοχεία του Ιράν. Το πρόβλημα είναι ότι ενώ δεν έχει την ζέστη της Τουρκίας ο ήλιος καίει πάρα πολύ από τις 12:00 με 16:00 (δικιά μας ώρα). Η τοπική είναι 1,30 ώρες μπροστά. Δηλαδή το 12:00 δικιά μας είναι 13:30 δικιά τους. Καίει υπερβολικά και ανάμεσα σε αυτό το τετράωρο τα χλμ δεν βγαίνουν, απλά δεν βγαίνουν. Η ζέστη; Η ατμόσφαιρα; Τα καυσαέρια; Ο αέρας; Δεν ξέρω . Ξέρω όμως ότι η οδήγηση αυτό το τετράωρο είναι εξαιρετικά δύσκολη και χρειάζεσαι συνέχεια στάσεις.

[wanaka]

Στην Τεχεράνη, αυτή την τεράστια, φουλ στην κίνηση πόλη κλασσικά έφαγα τσάμπα 30 χλμ προσπαθώντας να βρω την έξοδο για Gamsar και Mashhad. Όλοι οι δρόμοι του Ιράν καταλήγουν σε αυτό το ρημάδι που είναι η πρωτεύουσα. Υπάρχουν 4 κεντρικές οδικές αρτηρίες που διασχίζουν όλη την χώρα και οδηγούν εκεί. Εννοείται ότι δεν υπάρχει περιφερειακός δρόμος που να την παρακάμπτει. Όποιος θέλει να διασχίσει το Ιράν πρέπει υποχρεωτικά να περάσει μέσα από την πόλη. Υποχρεωτικά όμως. Για κάποιον σαν εμένα που ταξιδεύει χωρίς GPS αυτό είναι τεράστια ταλαιπωρία.

Η λογική των δρόμων είναι ακολουθείς τις εξόδους οι οποίες σε οδηγούν σε τεράστια δαχτυλίδια



(τύπου Κηφισίας – ΟΤΕ στην Αθήνα), τα οποία σε ρίχνουν σε δρόμους ταχείας κυκλοφορίας μέσα στην πόλη, οι οποίοι σε ρίχνουν σε άλλα δαχτυλίδια τα οποία σε ρίχνουν σε άλλους δρόμους ταχείας κυκλοφορίας κ.λπ μέχρι που κάποια στιγμή, και αν έχεις ακολουθήσει σωστά όλες τις εξόδους, έχεις βγει από την πόλη και κατευθύνεσαι στον προορισμό σου.

Τα προβλήματα εδώ είναι δύο. Πρώτον η τεράστια επικινδυνότητα αυτών που βγαίνουν από τα δαχτυλίδια και μπαίνουν στους δρόμους ταχείας κυκλοφορίας γιατί μπαίνουν με χίλια και πάνε σε όποιο ρεύμα τους εξυπηρετεί. Δεύτερον γιατί αλλάζεις τόσο συχνά κατεύθυνση που σε χρόνο μηδέν έχεις χάσει τον προσανατολισμό σου και δεν ξέρεις αν κατευθύνεσαι βόρεια, ανατολικά, αν μπαίνεις, ή αν βγαίνεις στην πόλη. Από την τελευταία φορά που είχα έρθει η κίνηση έχει αυξηθεί κι άλλο (πόσο πια; ) επίσης και τα χαριλίκια των οδηγών , σε εκνευριστικό σημείο όμως. Έχουν εμφανιστεί και κάτι μηχανάκι που στο σουλούπι μοιάζουν με το fazer αλλά έχουν κάτι αυτοκόλλητα πάνω που γράφουνε «APACHEE» και πολύ σωστά το κάνουν γιατί οι οδηγοί τους σίγουρα είναι απόγονοί τους και συμπεριφέρονται στον δρόμο έτσι. Που είσαι ρε Τζων Γουέιν να επιβάλεις την τάξη;

[wanaka]

Αφού βαρέθηκα να κάνω κύκλους και να κάνω Χριστιανούς τους Ιρανούς που φιλότιμα προσπαθούσαν να με πατήσουν, άραξα κάπου για ένα τσιγάρο. Ήταν μεσημέρι και μέσα στην στολή έβραζα από τον ιδρώτα. Βρήκα λοιπόν μια σκιά και την άραξα από κάτω. Δίπλα είχε μία τράπεζα. Ρώτησα κανα δύο (στην νοηματική πάντα) πως βγαίνουν από την πόλη και ένας από αυτούς μου έφερε έναν φύλακα μιας χρηματαποστολής για να μου δώσει οδηγίες. Αυτός είχε έρθει στην Ελλάδα και ήξερε την Αθήνα, την Θεσσαλονίκη και την Βέροια(και την Βέροια;). Φουκαρά σκέφτηκα τι θα έχεις περάσει στην ζωή σου. Με σκόρπιες Ελληνικές και αγγλικές λέξεις μου σημείωσε τις εξόδους που έπρεπε να ακολουθήσω για να βγω από την πόλη.

Όσο το έκανε αυτό είχε ένα ημιαυτόματο (κινέζικης κατασκευής) που το έστρεφε συνέχεια πάνω μου και εγώ του έσπρωχνα την κάνη προς τα κάτω. Με το που την άφηνα, αυτός την ξαναέστρεφε πάνω μου. Αφού έγινε αυτό δύο τρεις φορές του λέω «πάρτο από ρε μαλάκα με αγριεύεις». Αυτός γέλασε και μου είπε «Γιουνάν, μαλάκα, μαλάκα». Τον κοιτάω και του λέω πρόλαβες και τα έμαθες τα γαλλικά έτσι; Τι να πω, εξάγουμε πολιτισμό με αυτή την λέξη. Χαιρετηθήκαμε και συνέχισα τον δρόμο μου.

Μέχρι να φτάσω στην Gamsar ταλαιπωρήθηκα αρκετά κυρίως επειδή η κίνηση έπνιγε τους δρόμους. Και αυτό το ρημάδι το καυσαέριο. Τα φορτηγά κυρίως, αλλά και τα αυτοκίνητα δεν μπορείτε να φανταστείτε τι βγάζουν. Κάργα μαυρίλα από τις εξατμίσεις τους σε σημείο που νομίζεις ότι καίνε λάστιχα αντί για βενζίνη και δεν είμαι καθόλου υπερβολικός. Καυσαέριο όσο δεν πάει και δεν μπορείς να το γλυτώσεις με τίποτα. Για αυτό έβαλα ένα μαντήλι μέσα από το κράνος να μου καλύπτει όλο το μουτσούνι εκτός από τα γυαλιά μπας και κόψω τίποτα. Άσε που είναι και προστασία από τον ήλιο γιατί μια μέρα δεν έβαλα αντηλιακό στο πρόσωπο και η μύτη μου έγινε σαν αστακός.

[wanaka]

Η διαδρομή όμως από την Gamsar μέχρι την Semnan ήταν απολαυστική. Στα αριστερά μου είχα άλλη μια δόση (μικρότερη βέβαια) με αυτά τα πανέμορφα χρωματιστά βουνά με τις πτυχώσεις που σχηματίζονται στις πλαγιές τους, ενώ στα δεξιά μου είχα μια απέραντη πετρώδη έρημο.





Η θερμοκρασία ευτυχώς είχε πέσει γιατί πλησίαζε απόγευμα και αυτό βοηθούσε στο να απολαύσεις την οδήγηση. Λίγο μετά το Semnan o δρόμος ανηφορίζει και περνάει ανάμεσα από μία συστάδα βουνών. Ευχάριστες στροφές, χρώματα, ορεινό τοπίο για τα επόμενα 20χλμ. Μετά ο δρόμος κατηφορίζει και ξαναβρίσκει το αρχικό του επίπεδο, ενώ τα βουνά που διέσχιζε αρχίζουν να ξεμακραίνουν από αυτόν.



Περίπου 40 χλμ πιο μετά έχουν σχεδόν χαθεί στα δεξιά και αριστερά του δρόμου. Στην δεξιά πλευρά η πετρώδης έρημος έχει αντικατασταθεί από αραιές συστάδες πράσινου μαζί με ορισμένες ομάδες καλλιεργήσιμων δέντρων. Υπάρχουν προσπάθειες αναδάσωσης σε όλο το Ιράν αλλά η κλίμακα που εφαρμόζονται είναι σχετικά μικρή και τα αποτελέσματα πενιχρά. Μετά νύχτωσε και δεν έβλεπα τίποτα. Συνέχισα όμως αποφασισμένος να κάνω όσο περισσότερα χιλιόμετρα μπορούσα. Το αρχικό σχέδιο (από την Ελλάδα) ήταν να περάσω Τουρκία, Ιράν, Πακιστάν το συντομότερο δυνατόν και τις εναπομείναντες μέρες να τις αξιοποιήσω στο Κασμίρ και στο Νεπάλ.

[wanaka]

Συνέχισα λοιπόν προς Damghan. Εκεί έχοντας σχεδόν μείνει από βενζίνη βγήκα από τον αυτοκινητόδρομο και κατευθύνθηκα προς την πόλη για να βρω βενζινάδικο. Βενζινάδικο βρήκα αλλά μετά έχασα τον τρόπο για να ξαναβγώ στον αυτοκινητόδρομο. Έψαξα λοιπόν να βρω που έχει πλατεία(μαζεύεται κόσμος συνήθως τα βράδυα εκεί) και να πάρω οδηγίες για την κατεύθυνση που έπρεπε να ακολουθήσω. Σχεδόν αμέσως βρήκα μία και σταμάτησα εκεί που ήταν μαζεμένος ο κόσμος. Με νοήματα αλλά και με το όνομα του ιμάμη Reza ένας από αυτούς με χαρά μου έκανε νόημα να τον ακολουθήσω.

Μπήκε στο φορτηγάκι του και ξεκίνησε να με βγάλει στον αυτοκινητόδρομο. Η διαδρομή που ακολούθησε δεν ήταν πάνω από 4χλμ. Με πέρασε όμως μέσα από κάτι ερημιές, μπροστά από ένα εργοστάσιο (πιθανόν ηλεκτρισμού), από δρόμους που κανένας φως δεν υπήρχε για να με βγάλει ξαφνικά, και αφού περάσαμε κάτω από μια γέφυρα, στα απόλυτα σκοτάδια έξω από την πόλη πάνω σε έναν δρόμο χωρίς φως, από τον οποίο όμως φαινόταν ο αυτοκινητόδρομος. Εξυπακούεται ότι κατά την διάρκεια της διαδρομής δεν υπήρχε ούτε μία πινακίδα. Όχι που να δείχνει κατεύθυνση, δεν υπήρχε ούτε μία πινακίδα γενικά.

Αν ήμουν στην Ισπανία κατά την διάρκεια της διαδρομής θα έλεγα ότι ο τύπος με πάει καρφωτό για ληστεία, κλοπή στην καλύτερη, ειδικά αν τον έβλεπα να μιλάει στο κινητό του όπως έκανε αυτός εδώ. Ήμουν όμως στο Ιράν και δεν ανησυχούσα. Οξύμωρο αλλά πραγματικό. Αφού σταματήσαμε κατέβηκα από το μηχανάκι και του λέω ξέρω τώρα «μουστεργίμ» (ευθεία) κάνοντας και την αντίστοιχη κίνηση με το χέρι μου. Βάλε, βάλε (ναι, ναι) μου απαντάει και μου κάνει νόημα να περιμένω λίγο. Σκύβει μέσα στο φορτηγάκι και αρχίζει να ψάχνει, να ψάχνει, να ψάχνει για να βγει περίπου μισό λεπτό αργότερα περιχαρής με ένα χαρτονόμισμα 5000 Rial (περίπου 0,12€)



στο χέρι του και μου κάνει κίνηση να τα ρίξω λέγοντάς μου ιμάμ Reza, ιμάμ Reza. Σκέφτηκα να του πω ξοδεύτηκες αλλά του λέω άστο πάνω μου. Χαιρετηθήκαμε, βγήκα στον αυτοκινητόδρομο και συνέχισα προς Shahrud.

[wanaka]

Ακολούθησε Mayamey, Abbas Abad, Mehr. Στον δρόμο όπου μπορούσα έσβηνα τα φώτα (έχω βάλει διακόπτη και τα έχω απομονώσει) και απολάμβανα έναν πραγματικά απίστευτο γεμάτο άστρα ουρανό. Καθώς περνούσαν τα χιλιόμετρα, χαλαρά πλησίαζα στον προορισμό μου και λίγο η δροσιά της νύχτας, λίγο τα άστρα, λίγο ο δρόμος έδιωχναν την κούραση των χιλιομέτρων από πάνω μου. Μπήκα στον πειρασμό να κρατήσω τα 5000 Rial για να τα ρίξω στην Μητρόπολη στην Αθήνα μόνο και μόνο για να δω την πρεμούρα στα μούτρα των παπάδων όταν θα έβλεπαν τυπωμένο πάνω στο χαρτονόμισμα το 5000, αλλά κυρίως για να δω την ξενέρα στα μουτσούνια τους όταν θα ανακάλυπταν ότι ο «χρυσός τους» αξίζει μόλις 12 σεντς του ευρώ. Όσο για την υπόσχεση που είχα δώσει στον τύπο που μου έδωσε τα λεφτά έκρινα ότι όλοι οι παπάδες του κόσμου είναι ίδιοι. Ειδικά ισλάμ και χριστιανισμός που έχουν και τον ίδιο θεό.

Στις 00:00 περίπου έφτασα στην Sabzevar. Η Mashhad απείχε περίπου 230 χλ από εκεί. Το βγάλαμε και σήμερα το μεροκάματο σκέφτηκα και έψαξα να βρω κάποιο χώρο πρασίνου να στήσω την σκηνή μου και να την πέσω. Ακριβώς στην είσοδο της πόλης είχε ένα. (άμα σε θέλει), Κοιτάω ήταν πίτα στις σκηνές.



Εδώ είμαστε λέω, παρκάρω , στήνω και την δικιά μου δίπλα στις άλλες και ξαπλώνω. Πριν κοιμηθώ άκουγα και άλλους που ερχόντουσαν και στήνανε.

[wanaka]

Το πρωί που ξύπνησα είχε καμιά δεκαριά σκηνές πιο πέρα από εκεί που είχα στήσει εγώ σαν τελευταίος. Υπάρχει ρυμοτόμηση τουλάχιστον σκέφτηκα… Ο Reza είναι τεράστια μούρη για τον μουσουλμανικό κόσμο. Συρρέουν από πολλές χώρες για να δουν το μαυσωλείο-τζαμί του. Το προηγούμενο βράδυ σε ένα πάρκινγκ – βενζινάδικο κοντά στην Mehr εκεί που είχα αράξει για τσιγάρο με πλησίασαν δύο 25χρονοι; δύσκολο να πω. Πάντως ήταν ανάμεσα 20 με 30. Μετά τις απαραίτητες συστάσεις και βλέποντας τον χάρτη του Ιράν στην ζελατίνα του τανγκμπαγκ άρχισαν να μου λένε Καρμπάλα , Ιράκ και να μου δείχνουν ένα λεωφορείο. Καρμπάλα είπα, κάπου το έχω ξανακούσει αυτό το όνομα. Βγάζω τον χάρτη τον ανοίγω και μου δείχνουν την Καρμπάλα. Είναι μια μεγάλη πόλη στο Ιράκ δίπλα στην Βαγδάτη.

Με νοήματα και τον χάρτη που «περιέγραψαν» ένα δρομολόγιο και το στόρυ τους έχει ως εξής. Πενήντα νοματαίοι από το Ιράκ ξεκίνησαν με το λεωφορείο να πάνε στην Qom και στην Mashhad για να δούνε τα τζαμιά του Reza και της αδελφής του [αν δεν κάνω λάθος αυτή(η Φατιμά) έχει αφιερωμένο ναό στην Qom]. Καλά ρε μαλάκες σκέφτηκα, εδώ στην χώρα σας από τότε που οι γιάνκιδες έριξαν τον Σαντάμ έχετε ισοπεδωθεί από τις βομβιστικές επιθέσεις και τώρα που μιλάμε το χαλιφάτο (ICIL) έχει καταλάβει το βόρειο τμήμα της χώρας σας σκοτώνει Κούρδους, χριστιανούς, μουσουλμάνους και όποιον βρει μπροστά του, βιάζει, εκπορνεύει, βασανίζει, κόβει κεφάλια, κάνει δυτικού τύπου μπίζνες με το πετρέλαιό σας και εσείς τρέχετε να δείτε τους παπάδες σαν να μην τρέχει τίποτα; Εκεί συνειδητοποίησα από πού αντλεί την δύναμή του το ισλάμ.

Είχα ξυπνήσει στις 05:00 δική μας ώρα (τοπική 06:30).



Ήθελα να προλάβω την ζέστη και να δω την Mashhad με την ησυχία μου. Ο ήλιος είχε ήδη σηκωθεί αρκετά ψηλά στον ουρανό. Όταν ταξιδεύεις ανατολικά το ξημέρωμα έρχεται πιο γρήγορα. Το ίδιο όμως και η νύχτα. Ειδικά τώρα που πλησίαζα τον 59ο μεσημβρινό(η Ελλάδα τελειώνει στον 29ο με το Καστελόριζο) και τα ανατολικά σύνορα του Ιράν το ξημέρωμα ερχόταν στις 04:30 περίπου (τοπική ώρα) δηλαδή στις 06:00 δική μας και η νύχτα περίπου στις 18:00 (τοπική ώρα). Αυτό σημαίνει ότι στις 11:00 (δική μας) είναι ήδη 12:30 (τοπική ώρα) και ο ήλιος κάνει πάρτυ. Είχα αρχίσει ευτυχώς να εγκλιματίζομαι με το ξύπνα – κοιμήσου, οπότε τα χλμ από δω και πέρα θα έβγαιναν πιο εύκολα.

[wanaka]

Σε όλο το Ιράν έβλεπα μικρούς οικισμούς φτιαγμένους από πηλόχωμα. Στην πλειονότητά τους όμως ήταν γκρεμισμένοι και εγκαταλελειμμένοι.





Παρόλα αυτά κάποιοι έμοιαζαν να κατοικούνται ακόμα, αν και σαν γενική εικόνα καταλάβαινες ότι είχαν αφεθεί στην τύχη τους. Επισκέφτηκα δύο αλλά δεν βρήκα μεγάλο νόημα γιατί είχαν αφεθεί και τα κτίρια ήταν σχεδόν χαλάσματα. Όμως λίγο έξω από την Sabzevar (περίπου 40χλμ) βρίσκεται η Zaaferanieh. Ένας δεινόσαυρος κοντά στον αυτοκινητόδρομο. Ένα χωριό βγαλμένο από άλλη εποχή σε πλήρη λειτουργία. Η διαρρύθμιση του είναι η παγκόσμια κλασσική διαρρύθμιση του χωριού. Η εκκλησία- τζαμί – ναός – ζιγκουράτ στην μέση και γύρω της αναπτυγμένος όλος ο οικισμός. Κτίσματα φτιαγμένα από μικρά κίτρινα τουβλάκια επικαλυμμένα με λάσπη και θολωτές σκεπές,



κάποια με μαντρότοιχους και μεγάλες δίφυλλες πόρτες, κάποια άλλα κολλημένα το ένα δίπλα στο άλλο, χωματόδρομοι να διασχίζουν το χωριό και στην περιφέρειά του τα χωράφια που προμήθευαν τα απαραίτητα προς το ζην. Ζώα και σκυλιά συμπλήρωναν το κάδρο της ζωής όπως αυτή ήταν 100 χρόνια πριν.

[wanaka]

Το τζαμί περιστοιχισμένο από τούβλινο ψηλό τείχος, με τετράγωνο σχεδόν σχήμα, είχε πιο πολύ την μορφή φρουρίου αλλά οι θολωτές καμάρες στο εσωτερικό του δεν άφηναν αμφιβολία για την θρησκευτική του καταγωγή.





Μία τεράστια ξύλινη επιβλητική δίφυλλη πόρτα με καρφιά στην κεντρική του είσοδο μου θύμισε το δέος που έπρεπε να ένιωθαν όλοι αυτοί που εισέρχονταν στο εσωτερικό του.



Την στιγμή που το επισκέφτηκα εγώ ήταν εγκαταλελειμμένο, οπότε έσπρωξα τις πόρτες και μπήκα στον εσωτερικό του χώρο χωρίς να βγάλω τις μπότες μου. Βγαίνοντας από το κτίριο απ’ έξω με περίμενε ένας παππούς με πράο και γαλήνιο πρόσωπο. Στα γαλανά του μάτια και τα ροζιασμένα του χέρια μου φάνηκε ότι είδα κάποιον που έχει ζήσει με κόπο και ιδρώτα την ζωή του και είναι ευχαριστημένος για αυτό. Προσπάθησα να του πιάσω κουβέντα αλλά δεν ήξερε ούτε μία λέξη στα αγγλικά. Με τις λίγες λέξεις στα Περσικά που ξέρω κάναμε κάτι σαν συνεννόηση αν και αυτός ο άνθρωπος μόνο και μόνο που καθόσουνα δίπλα του σε γέμιζε ηρεμία. Προσπάθησα να τον βγάλω φωτογραφία αλλά δεν ήθελε. Σε αντίθεση με τα άλλα μέρη που όταν σε πλησιάσει κάποιος μετά έρχονται όλοι σαν μιλιούνια γύρω σου εδώ αυτός ήταν δίπλα μου και κάποιοι άλλοι παρακολουθούσαν διακριτικά από μακρυά και δεν πλησίαζαν . Ίσως αυτός να ήταν ο πρεσβύτερος του χωριού και να ακολουθούσαν έναν κώδικα συμπεριφοράς που εγώ δεν καταλάβαινα. Προσφέρθηκε να κάτσω για τσάι αλλά ευγενικά αρνήθηκα .

[wanaka]

Του έδειξα ένα κτίσμα που κατεβαίνεις κάποια σκαλιά σαν υπόγειο και με νοήματα μου έδωσε να καταλάβω ότι είναι αποθηκευτικοί χώροι που μαζεύουν νερό για να πίνεις και να πλένεσαι.



Το γράφω αυτό γιατί αργότερα στην έρημο πριν το Κερμάν είδα πολλά τέτοια κτίσματα στην μέση του πουθενά. Του έδειξα και ένα ψηλό κωνικό, με «κυκλικά βαθμιδωτά πατώματα» που μίκραιναν όσο ανέβαιναν προς την κορυφή, κτίσμα στην άκρη του χωριού και μου είπε πως η ονομασία του είναι « γιακ » χωρίς όμως να μπορέσω να καταλάβω κάτι παραπάνω.



Αν δεν υπήρχαν στύλοι με ηλεκτρικό ρεύμα θα ορκιζόμουνα ότι είχα ταξιδέψει πίσω στον χρόνο σε μια άλλη εποχή.



Πανευτυχής για την περιπλάνησή μου τον ευχαρίστησα προσπαθώντας να σχηματίσω το πιο εγκάρδιο χαμόγελό μου, ανέβηκα στο μηχανάκι και συνέχισα προς την Neyshabur.

Σε ένα πάρκινγκ κοντά στην Neyshabur πέτυχα κάτι τούρκους φορτηγατζήδες. Είχα δει πολλά τουρκικά φορτηγά στα σύνορα και αργότερα μέσα στο Ιράν και είμαι σίγουρος ότι σπάνε το εμπάργκο. Οι συγκεκριμένοι πάντως μου είπαν ότι πήγαιναν στο Τουρκμενιστάν και μάλλον έλεγαν αλήθεια γιατί τα σύνορα ήταν κοντά στα 200χλμ από εκεί και ήμασταν σχεδόν τέρμα ανατολικά στο Ιράν. Από εκεί μέχρι την Mashhad η διαδρομή ήταν σχετικά πράσινη. Κοντά στην Neyshabur είδα στέρνες με νερό και καλλιέργειες οι οποίες βαθμιαία λιγόστευαν μέχρι που εξαφανίστηκαν τελείως λίγα χιλιόμετρα έξω από την Mashhad, που το τοπίο ήταν ξερό με λίγα βουνά να σπάνε την ερημιά.

[wanaka]

Στην Mashhad έφτασα σχετικά πρωί. Οι πιστοί το δηλώνουν όπου και όπως μπορούν ότι είσαι στο Νο1 θρησκευτικό μαγαζί της χώρας.



Δεν δυσκολεύτηκα να βρω τον δρόμο για το τζαμί – μαυσωλείο καθόλου. Το Ιράν που βάζει πινακίδες όπου και όποτε θυμάται για το συγκεκριμένο μαγαζί είχε κυριολεκτικά παντού. Και όταν λέω παντού το εννοώ. Έπρεπε να προσπαθήσεις πολύ για να χάσεις τον δρόμο. Ακόμα και εγώ που έχω έμφυτο ταλέντο στο να χάνομαι μέσα στις πόλεις τους δεν τα κατάφερα. Και να έχανα καμια στροφή επειδή κοιτούσα κάπου αλλού έπεφτα σε πινακίδα που με έστελνε καρφί στο τζαμί. Βρήκα λοιπόν το τζαμί, αλλά βρήκα και την πιο ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΚΙΝΗΣΗ που έχω δει ποτέ στην χώρα.



Θυμάστε στις Ελληνικές χρυσές εποχές του χρηματιστήριου και της Ολυμπιάδας που κάθε οικογένεια είχε 1 αμάξι ανά μέλος και αυτά πλημμύριζαν τους δρόμους όταν είχαν απεργία τα Μ.Μ.Μ.; πολλαπλασιάστε το επί τρία και είστε μέσα. Με μηχανάκι χρειάστηκα 30 λεπτά για 2 χιλιόμετρα. Ήμουν εγκλωβισμένος, απλά δεν μπορούσα να κινηθώ. Ένιωθα σαν σαρδέλα μέσα στο κουτί. Το τι πέρασα μέχρι να φτάσω στην είσοδο της παράστασης δεν λέγετε. Αυτοκίνητα να μου ακουμπάνε τα πόδια, φορτηγάκια να με βρίσκουν στο τιμόνι, πιτσιρίκια που έρχονταν πάνω μου να με ρωτήσουν από πού είμαι. Το αποκορύφωμα ήταν όταν ξεκινώντας σε φανάρι ένα μηχανάκι τρικάβαλο πετάχτηκε από το πεζοδρόμιο και στα φρένα με βρήκε στο δεξί πόδι. Έγειρα λίγο αλλά το κράτησα το vstrομάκι. Δεν οδηγείς τριήρη μαλάκα του φώναξα. Πρέπει να μας την φυλάνε για το κάζο που έπαθαν στην Σαλαμίνα το 480π.χ, δεν εξηγείται αλλιώς…

Στην είσοδο του τζαμιού είχε αστυνομία, στρατό, ταξί, φύλακες και άλλους φύλακες. Μέτρησα 4 διαφορετικές στολές. Οι φύλακες δεν σε άφηναν να παρκάρεις ούτε για πλάκα πέριξ της εισόδου. Άσε που γινόταν ο κακός χαμός.

[wanaka]

Μικροπωλητές, ταξί, κόσμος, και φουλ στις νίντζα.



Τόσους νίντζα είχα να δω από τις ταινίες καράτε που έβλεπα μικρός στο σινεμά (τα Ακατάλληλα κάτω των 13) , όσοι σχετικά παλιοί θυμάστε και τις ταινίες και τον λόγο που πηγαίναμε να τις δούμε. Πάρκαρα καμιά 200σαριά μέτρα από την είσοδο και προσπάθησα να καταλάβω τι παίζει. Αυτό το πολύβουο μελίσσι που συνέρρεε μέσα στο τζαμί δεν είχε τελειωμό.



Με τα πόδια, με μηχανάκια, λεωφορεία, ταξί, αυτοκίνητα, με όποιο μέσο, για να φτάσουν στο «πρώτο όνομα». Κακία, αλλά είχε την φάση του να τους βλέπεις να σπρώχνονται και να στριμώχνονται. Το πραγματικό έργο όμως παιζότανε απ΄ έξω. Όταν κάθεσαι σε ένα μέρος και παρατηρείς, μετά από λίγη ώρα αρχίζεις να παίρνεις χαμπάρι τι ρόλο παίζει ο καθένας που κινείται στον χώρο που εσύ σκανάρεις. Είχε λοιπόν μερικούς αετομούρηδες που έκοβαν βόλτες πέρα δώθε, πέρα δώθε. Μόλις είδα έναν από αυτούς ,στην αδιάφορη, να κάνει κάτι σε μια πόρτα ενός παρκαρισμένου αυτοκινήτου (μάλλον δοκίμαζε αν είναι ανοιχτή) κατάλαβα ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση να αφήσω το μηχανάκι με τα πράγματα χύμα στη σέλα μόνο του και αποφάσισα να την κάνω. Η αλήθεια είναι ότι είχα ξενερώσει από την απίστευτη κίνηση και δεν ψηνόμουνα με την καμία να μπω και εγώ στο στριμωξίδι με τις μπότες και την στολή και τον ήλιο από πάνω μου να με βαράει. Έφτασα μέχρι εδώ και μου φτάνει σκέφτηκα. Ότι δεν είδα θα το δω στο ίντερνετ σκέφτηκα και αποφάσισα να φύγω και να πάω σε ένα πάρκο που είχα σημειώσει στον χάρτη.

Γενικά στο ιράν έχω αφήσει και θα συνεχίσω να αφήνω το μηχανάκι μόνο του με τα πράγματα (εννοείται ότι χρήματα, χαρτιά τα έχω σε τσαντάκι που το παίρνω μαζί μου) για να μπω σε ένα ξενοδοχείο, να αγοράσω κάτι ή να δω κάποιο αξιοθέατο. Επιστρέφοντας έχω δει πολλές φορές κόσμο να το κοιτάει, να πιάνει τις μανέτες, τους καθρέπτες αλλά μέχρι εκεί. Ποτέ δεν έλλειψε τίποτα από αυτά που είχα. Ούτε ο χάρτης που έχω πάντα στην ζελατίνα του τανκμπαγκ. Πότε δεν έλλειψε τίποτα. Εδώ όμως για πρώτη φορά έκρινα ότι δεν με έπαιρνε καθόλου. Και έφυγα. Αποχαιρέτησα τον ιμάμη, είπα ότι τα 5000 Rial θα τα βάλω σε κάποιο κουτί φιλανθρωπίας από αυτά που υπάρχουν κατά χιλιάδες στο Ιράν και όλα καλά. Βρήκα το πάρκο σχετικά εύκολα. Άραξα λίγο εκεί, αλλά όλη η βαβούρα της πόλης και ο απίστευτος σε αριθμό κόσμος με είχε κουράσει και δεν είχα πια την διάθεση να κάτσω να την γυρίσω για να την γνωρίσω καλύτερα όπως ήταν ο αρχικός σχεδιασμός