Περίπου 15 χλμ από την Ravar ο δρόμος αφήνει πίσω του τα βουνά κατηφορίζει και βγαίνει σε μία πεδιάδα στην οποία η εικόνα είναι τελείως διαφορετική. Σχεδόν στην έξοδο του δρόμου προς την πεδιάδα ξαναβλέπω καμήλες στην αριστερή πλευρά του δρόμου. Αυτή την φορά το κοπάδι ήταν μεγάλο. Σταμάτησα και μέτρησα περίπου 40 ζώα !
Καλλιέργειες φιστικιών (τύπου Αιγίνης) γεμίζουν και πρασινίζουν ταυτόχρονα την κοιλάδα. Το Ιράν είναι από τους μεγαλύτερους παραγωγούς φιστικιών παγκοσμίως και μάλιστα άριστης ποιότητας. Δοκίμασα και αυτήν την φορά και έμεινα πάλι ικανοποιημένος. Από το Ravar το Κερμάν δεν απείχε πολύ. Το σκηνικό με τις καλλιέργειες συνεχίστηκε.
Η ευρύτερη περιοχή του Κερμάν και της Shiraz αποτελούν το μέρος που παράγεται ο κύριος όγκος του φιστικιού του Ιράν. Ενδιάμεσα από το Κερμάν υπήρχε το Hojedk. Κοντά στην έξοδο της πόλης μία «συστάδα» πράσινων βουνών σε κάνει να κοιτάς για άλλη μια φορά περίεργα.
Η διαδρομή συνεχίζει μέσα από ένα σύμπλεγμα βουνών, έχει ανεβοκατεβάσματα και πολύ όμορφες εικόνες και ακόμα πιο όμορφους σχηματισμούς βράχων.
Το αποκορύφωμα ήταν στο σημείο όπου ο δρόμος έχει βυθιστεί ανάμεσα στις πλαγιές δίνοντας σου την εντύπωση ότι οδηγείς μέσα σε ένα φαράγγι, για να ξαναβγεί λίγο αργότερα σε ένα μικρό άνοιγμα, ενώ το τοπίο γύρω σου, σου θυμίζει οροπέδιο με πολλές μικρές κορυφές στις άκρες του.
Μετά από αρκετές όμορφες εικόνες και αφού πλέον ο ήλιος είχε αρχίσει να με τσουρουφλίζει έφτασα στο Κερμάν.
Το Κερμάν στα 1750 μέτρα υψόμετρο είναι η «καθαρότερη» πόλη της χώρας. Δεν μπορώ να πω ότι το είδα αυτό, αλλά πάμε παρακάτω. Αφού βρήκα κατάλυμα περίμενα να πέσει ο ήλιος, και να σκοτεινιάσει λίγο, για να ξετρυπώσω και να πάω στο «περίφημο» σκεπαστό παζάρι. Δεν ήθελα να οδηγήσω άλλο και για αυτό ζήτησα από την ρεσεψιόν να καλέσει ένα ταξί. Περίμενα να έρθει το ταξί (τα ταξί είναι πράσινα και κίτρινα) και αντί για ταξί σκάει ένα πεζό με ένα τυπάκι μέσα και που μου έλεγε παζάρι, παζάρι. Κατάλαβα, στο μεροκάματο όλοι.
Μπήκα μέσα, το κοντέρ δεν δούλευε και από τα φώτα δούλευε μόνο το ένα. Ο τυπάκος με σκόρπιες λέξεις μου λεγε, του λεγα και εγώ μου έβαλε και τα Ιρανικά ντιριντάχτα στο κασετόφωνο (Pioneer παρακαλώ) και άρχισε να με κάνει κύκλους. Το προσυμφωνημένο αντίτιμο ήταν 50.000 Rial ή 1,25€ αλλά επειδή το ποσό ήταν προφανώς τεράστιο για αυτούς με έκανε βόλτες για να αποδείξει ότι η διαδρομή αξίζει τόσο. Στον δρόμο πεταγόντουσαν αυτοκίνητα από παντού, περνούσαν κόκκινα, έκαναν ότι να ναι. Του έλεγα εεεεεεεε τι είναι αυτά θα μας μορτάρουν. Αυτός καταλάβαινε τις κινήσεις μου και έκανε με το στόμα του τσ-τσ-τσ-τσ-τσ παίρνοντας ταυτόχρονα μία έκφραση αποδοκιμασίας και μετά καπάκια πέρναγε και αυτός ένα κόκκινο. Αφού φτάσαμε στην πλατεία έξω από το παζάρι του είπα σε τρεις ώρες να έρθει να με ξαναπάρει. Δεν ξέρω, μου έκανε κέφι ο τυπάκος γιατί ήταν γειαχαρόπουλος.
Έφερα τον χώρο λίγο βόλτα μέτρησαν τουλάχιστον 3 εισόδους ξαναγύρισα στην κεντρική και μπήκα.
Το σκεπαστό παζάρι του Κερμάν είναι φημισμένο για τα χαλιά του. Όχι όμως για τα χάλια του. Καταρχήν δεν είναι όλο σκεπαστό. Σαν κατασκευή αποτελείται από δύο κύριους διάδρομους που τέμνονται στο κέντρο τους και σχηματίζουν το σχήμα της πρόσθεσης (+). Κατά μήκος των δύο αυτών διαδρόμων υπάρχουν μικρότεροι διάδρομοι που μετρούν από μερικά έως το πολύ 40 μέτρα μήκος. Σε όλους τους διαδρόμους (μικρούς και μεγάλους) υπάρχουν μαγαζιά. Στα αριστερά της κεντρικής εισόδου του, και εντός του χώρου, υπάρχει ένα αίθριο με παγκάκια, λίγο γρασίδι και επιπλέον καταστήματα.
Μούφα Νο1:Το παζάρι είναι σκεπαστό στις άκρες του και όχι στο σύνολό του. Στο κέντρο του είναι ανοιχτό και αντί για πάτωμα έχει χαλίκια, λακκούβες και σε μερικά σημεία λάσπες. Επιπλέον στο κέντρο του και εκεί ακριβώς που τέμνονται οι δύο κύριοι διάδρομοι υπάρχει ένας στύλος με κάμερα (βοήθειά μας). Μούφα Νο2: Χαλιά δεν είδα (όχι ότι ήθελα να πάρω) έτσι από περιέργεια. Τα μόνα που είδα ήταν χαλάκια μπάνιου και μοκέτες made in China. Είδα όμως παπούτσια και ρούχα σαν αυτά που βρίσκεις στην Αγία Βαρβάρα Αττικής. Επίσης είχε πλήθος από μπιχλιμπίδια, ηλεκτρονικά και γενικά ότι μπορεί να βρει κανείς στα παζάρια που στήνονται το καλοκαίρι έξω από τις εκκλησίες μας τις ημέρες των εορτών τους. Το τσίρκο συμπληρώνεται με καταστήματα από μπαχαρικά, φρούτα, φαγητό και πλανόδιους πωλητές στο ξεσκέπαστο μέρος του. Για τα χαλιά κρατάω μια επιφύλαξη γιατί κάποια μαγαζιά ήταν κλειστά. Χαλιά είδα έξω από το παζάρι στα καταστήματα που είναι πέριξ της πλατείας αλλά όχι κάτι το εντυπωσιακό.
Τα μόνα καταστήματα που άξιζαν ήταν κάποια που πουλούσαν τόπια από υφάσματα. Χωρίς να είμαι γνώστης από την αφή κατάλαβα ότι η ποιότητά τους ήταν καλή και η τιμή τους χαμηλή. Κάπου 50.000 Rial(1,25€) το μέτρο αν η τιμή που αναγραφόταν δίπλα στα Περσικά εννοούσε τιμή/μέτρο. Μου πέρασε από το μυαλό να πάρω κανα δύο αλλά σκέφτηκα ότι με το τόπι πάνω στην μηχανή είχα δύο επιλογές. Ή να το κρατάω σαν κοντάρι μπροστά και να μοιάζω με τον Ιβανόη, ή να το βάλω πάνω από την βαλίτσα κάθετα και το μηχανάκι να αποκτήσει σπόιλερ όπως το enterprise στο Star Treck. Οπότε όπως καταλαβαίνεται την εγκατέλειψα την ιδέα. Όχι ικανοποιημένος έφυγα και διασχίζοντας την μεγάλη πλατεία που έχει μπροστά,
βρήκα ένα μαγαζάκι στα αριστερά της που πουλούσε το γιαουρτοποτό (Dough)
που πολύ το κάνω κέφι οπότε πήρα τρία γιατί περίπου τόσα έπινα κάθε μέρα. Δύο πιτσιρικάδες που ήταν μέσα μου έλεγαν για τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό ενώ ο καταστηματάρχης όταν με είδε να στρίβω τσιγάρο μου ζήτησε ένα. Του έστριψα αλλά δεν το κάπνισε. Δεν μου άρεσε αυτό. Και πράγματι στα καπάκια ήρθε και μύριζε τον καπνό μου και μου έλεγε μπλακ, μπλακ. Την κατάλαβα την δουλειά γιατί πολλές φορές όταν με έβλεπαν να στρίβω τσιγάρο με ρωτούσαν χασίς, χασίς. Δεν υπάρχουν στριφτά τσιγάρα στο Ιράν μόνο φίλτρου, οπότε όταν με έβλεπαν να στρίβω συνειρμικά προφανώς νόμιζαν ότι έστριβα «τσιγάρο». Διακριτικά αποχώρησα από το μαγαζί γιατί το κλίμα είχε αρχίσει να γίνεται περίεργο.
Ήθελε λιγότερο από 3 τέταρτα για να έρθει το ταξί οπότε ξαναγύρισα στην πλατεία να αράξω και να πιω κανα γιαούρτι(σαν συνταξιούχος ένιωθα) μέχρι να έρθει το ταξί. Εκεί που ήμουν αραχτός ήρθαν δύο άτομα και με ρώτησαν κάτι αλλά μόνο όταν τους απάντησα κατάλαβαν ότι δεν είμαι Πέρσης. Αυτό το πρόσεξε μια παρέα φαντάρων που καθόταν παραδίπλα και ήρθαν και μου έπιασαν κουβέντα. Για άλλη μια φορά σκόρπιες λέξεις και νοηματική και η ώρα περνούσε. Κάποια στιγμή, ένας από αυτούς μου ζήτησε αναπτήρα. Πρόσεξα ότι κρατούσε ένα κανονικό τσιγάρο στο χέρι του αλλά κρυμμένο. Περίεργο θέμα έχουν εδώ με τα τσιγάρα σκέφτηκα. Δεν πέρασε ένα λεπτό και σκάνε μύτη δύο ασφαλίτες, άλλος ένας αστυνομικός με καπέλο σοφέρ,
ο φιάνος καταστηματάρχης που είχα αγοράσει τα γιαούρτια
και ένας 55άρης ασπρομάλλης . Ο 55άρης ήρθε από πίσω μου ενώ η άλλη η «παρέα» από αριστερά μου. Ωραία σκέφτηκα, το κατάλαβα το σενάριο : ο λύκος, τα λυκόπουλα και ο ρουφιάνος. Οι λήτες τράβηξαν όλους τους φαντάρους αριστερά, τους μύριζαν τα χέρια, τους έψαχναν για τσιγάρα και από τις κινήσεις τους έμοιαζε σαν να θέλουν να τους «τραβήξουν». Ο ασπρομάλλης έκατσε δίπλα μου στο παγκάκι. Εγώ για να του δώσω να καταλάβει ότι δεν έχω ναρκωτικά πάνω μου έστριψα ένα τσιγάρο και του πρόσφερα και τον ρώτησα τι έγινε. Αυτός με πιο πολλές λέξεις αγγλικών (εξαιρετικά περίεργο για άτομο της ηλικίας του με αυτό το ντύσιμο και σε αυτό το μέρος) μου είπε ότι έχει έρθει η Secret police, και στην συγκεκριμένη κατηγορία φαντάρων δεν επιτρέπεται να καπνίζουν. Του λέω αυτό ισχύει και για μένα; Μου λέει ότι εσύ δεν έχεις πρόβλημα. Πουλάκι μου σκέφτηκα, αφού είναι έτσι του λέω ότι εγώ του έδωσα το τσιγάρο και πως δεν φταίει αυτός και σηκώνομαι και πάω προς το μέρος τους. Εκείνη την στιγμή είδα με την άκρη του ματιού μου τον 55άρη να τους κάνει κάποιο νόημα.
Τότε ο ιδιοκτήτης του καταστήματος άρχισε να με δείχνει και να λέει κάτι για τον καπνό μου. «Good morning» Του κάνω γιατί έτσι με είχε χαιρετίσει όταν πήγα στο κατάστημα του. Ο ένας ασφαλίτης μου ζήτησε διαβατήριο και εγώ του έβγαλα την κάρτα του ξενοδοχείου. Στο Ιράν τα διαβατήρια τα κρατάνε στα ξενοδοχεία από την στιγμή που μπαίνεις μέχρι την στιγμή που φεύγεις. Κάποια στιγμή είχα ρωτήσει και αν με σταματήσουν και μου ζητήσουν διαβατήριο τι κάνω, και μου είχαν πει να τους δείξω την κάρτα του ξενοδοχείου. Οπότε. όποτε έβγαινα από τα ξενοδοχεία φρόντιζα πάντα να έχω μία κάρτα τους μαζί μου.
Ο λήτης με το που είδε την κάρτα ίσιωσε, εγώ καπάκια άρχισα να μετράω μέχρι το δέκα στα Ιρανικά και να του λέω ότι λέξεις ήξερα και η ένταση έπεσε αμέσως. Τον φαντάρο τον αφήσανε, ο 55άρης είχε εξαφανιστεί. Ο ρουφιανομαγαζάτορας με χαιρέτησε 4 φορές με «Good morning» αλλά δεν έφευγε, εγώ βγήκα φωτογραφία με όποιο «όργανο» ένστολο και μη υπήρχε στον χώρο και αφού χαιρέτησα (με «Good morning» φυσικά ) πήγα να πάρω το ταξί γιατί η όλη η ιστορία είχε τραβήξει μία ώρα και. Ο φουκαράς ο τυπάκος (ο ταξιτζής μου) που είχε δει όλο το σκηνικό είχε κρυφτεί πίσω από μια κολώνα. Secret police του λέω no problem. Μπήκαμε σβέλτα στο ταξί και με γύρισε στο ξενοδοχείο στον μισό χρόνο, φυσικά περνώντας όλα τα φανάρια κόκκινα. Στο ξενοδοχείο η ρεσεψιονίστ με ρώτησε Secret police, problem; Νο, no είπα αλλά το κλίμα για μένα στο Κερμάν είχε βαρύνει… Ήταν μια πραγματικά γεμάτη μέρα.
Συνέχεια, δεν έχει;
Πρωί, πρωί ξεκίνησα με προορισμό πρώτα την Περσέπολη και μετά την Shiraz. Τράβηξα προς Bardsir. Θα διέσχιζα την προστατευόμενη περιοχή Bidoyeh. Η διαδρομή δεν πρόσφερε κάτι το ιδιαίτερο. Επόμενος σταθμός η Sirjan. Ο δρόμος περνούσε μέσα και πάνω από βουναλάκια. Στην πλειονότητα αυτών υπήρχαν φυτρωμένες αφάνες όπως στα κυκλαδίτικα νησιά. Μετά την Sirjan κατευθύνθηκα δυτικά προς την Neyriz. Το κομμάτι Sirjan – Neyriz ήταν πιο ενδιαφέρον. 25χλμ περίπου πριν την Neyriz στο βάθος του δρόμου φαινόντουσαν αχνά επίπεδες επιφάνειες με χρωματική διαφορά από το γύρω τοπίο. Επρόκειτο για την ξερή κοίτη της λίμνης Bakhtegan.
Στην επιφάνειά της δεν υπήρχαν ούτε καλλιέργειες ούτε κάποιο κτίσμα. Οι καλλιέργειες και τα κτίσματα άρχιζαν εκεί που τέλειωνε η ξερή κοίτη της λίμνης. Αν οι κάτοικοι ήξεραν ότι δεν θα γέμιζε η λίμνη ή ότι σπάνια έχει νερό θα είχαν προχωρήσει στην εκμετάλλευσή του εδάφους κάτι το οποίο όμως δεν είχαν κάνει. Σταμάτησα και κοίταξα τον χάρτη μου. Μετά την Neyriz (η ξερή λίμνη Bakhtegan συνέχιζε) ο δρόμος περνούσε μέσα από το εθνικό πάρκο Bakhtegan και διέσχιζε μία άλλη λίμνη, πιθανότατα και αυτή ξερή, την Tashk.
Ωραία θα είναι σκέφτηκα και ξεκίνησα. Πράγματι. Αμέσως μετά την πόλη της Neyriz οι εικόνες της ξερής λίμνης ήταν υπέροχες. Η ασπριδερή, επίπεδη κοίτη της σε συνδυασμό με τις ακτίνες του ήλιου σε ξεγελούσε σε σημείο που πίστευες ότι υπάρχει νερό.
Αποκορύφωμα τα βουναλάκια μέσα στην λίμνη τα οποία περικυκλωνόντουσαν από την κοίτη και έμοιαζαν σαν νησιά μέσα στην θάλασσα.
Μικρά χωριουδάκια που ξεφύτρωναν κατά την διάρκεια της διαδρομής, πλαισίωναν το θέαμα με τον καλύτερο τρόπο. Τα χωριουδάκια στην δεξιά πλευρά του δρόμου και η λίμνη στην αριστερή. Πραγματικά εξαιρετική διαδρομή.
Επόμενη μεγάλη πόλη η Abadeh Tashk. Έχω περάσει στην επόμενη ξερή λίμνη και υπάρχουν στις όχθες της ατελείωτες καλλιέργειες με ροδιές.
Είδα και αυλάκια με νερό για να ποτίζονται τα δέντρα. Η απορία μου από πού προέρχεται όλο αυτό το νερό λύθηκε όταν είδα πλαστικούς σωλήνες άρδευσης που έπαιρναν το νερό από γεωτρήσεις το έχυναν σε μικρές στέρνες και αυτές το διοχέτευαν σε αυλάκια. Συνεπώς το έδαφος κάτω από την λίμνη κρατάει το νερό που στραγγίζει. Ή τουλάχιστον μέρος από αυτό, διαφορετικά δεν εξηγείται η ύπαρξη τόσων οικισμών και καλλιεργειών σε αυτό το μέρος. Οι πρωτόγνωρες αυτές εικόνες με συντροφεύουν για αρκετά χιλιόμετρα
Συνεχίζω προς Arsanjan και περίπου 20 χλμ από αυτό συναντώ καλλιέργειες καλαμποκιού, πρασινάδας, ενώ οι καλλιέργειες της ροδιάς έχουν λιγοστέψει.
Εκεί και λίγο πριν το τέλος της λίμνης είδα και ένα λατομείο.
Απ ότι φαίνεται από αυτό το μέρος του Ιράν προέρχεται η πλειονότητα των μαρμάρων. Μετά το Arsanjan ο δρόμος ανηφορίζει και περνά ανάμεσα από βουνά. Μαζί του ακολουθεί και η κοιλάδα. Στην αρχή μικρή και στενή με φάρδος όχι παραπάνω από 200 μέτρα για να ξεδιπλωθεί αργότερα και ύστερα από λίγα χιλιόμετρα σε όλη της την έκταση καταλαμβάνοντας μεγάλη έκταση και μήκος αφού συνεχιζόταν μέχρι την Περσέπολη, δηλαδή κάπου 40χλμ μετά. Οι αρχαίοι πάντα ήξεραν που να χτίσουν τις πόλεις τους και αυτό αποδεικνύεται σε κάθε αρχαία πολή. Τα βουνά έχουν μεταφερθεί τώρα στις άκρες του δρόμου και είναι σαν να οδηγείς ανάμεσα σε ένα πεπλατυσμένο φαράγγι με ισιωμένη κοίτη. Η κοιλάδα ανάμεσά τους είναι γεμάτη καλλιέργειες, κτηνοτροφία, αγροικίες και κάποια σκόρπια χωριουδάκια.
Η κίνηση εδώ είναι πιο ζωηρή με τους αγρότες να ασχολούνται με τα χωράφια τους και τους κτηνοτρόφους με τα κοπάδια τους. Αγροτικά φορτωμένα με κρεμμύδια, ντομάτες και σανό πηγαίνουν τον δρόμο πάνω κάτω σε ένα πολύχρωμο πανδαιμόνιο. Παίρνω κατεύθυνση προς Marvdasht και Περσέπολη. Παρόλο που είχα φτάσει σε απόσταση αναπνοής από την Περσέπολη δεν είχα δει ούτε μία πινακίδα στον δρόμο που να υποδεικνύει την ύπαρξή της.
Το ισλάμ δεν θέλει ανταγωνιστές. Είναι αυτό, είναι μόνο αυτό, πριν από αυτό δεν υπήρχε τίποτα ή αν υπήρχε ήταν υποδεέστερο. Κάτι δηλαδή σαν τα βιβλία που πουλάει ο Άδωνις. Το ισλάμ δεν αφομοιώνεται και ίσως αυτή να είναι η αδυναμία του. Περίπου 3 χλμ πριν από την Περσέπολη είδα την πρώτη πινακίδα. Τα ερείπια της αρχαίας πόλης τα είχα δει όμως από πολύ πιο μακρυά.
Φτάνοντας εκεί το εισιτήριο για τους αλλοδαπούς ήταν 150.000 Rial (3,5€) ενώ για τους Ιρανούς το 1/3. Καλά ξηγιούνται σκέφτηκα και προχώρησα στον τεράστιο διάδρομο που οδηγεί στην αρχαία πόλη. Αισθάνθηκα ένα δέος να με πλημμυρίζει. Επιτέλους πολιτισμός! Κάθισα κανα δίλεπτο χαζεύοντάς την και μετά ξεκίνησα να ανέβω τα σκαλιά που οδηγούν στους χώρους της.
Η Περσέπολη ξεκίνησε να χτίζεται περίπου το 500π.χ επί δυναστείας Δαρείου Α΄ στους πρόποδες του βουνού Μίθρα (Mehr) το οποίο είναι και γνωστό και ως «βουνό του ελέους». Το αρχικό της όνομα ήταν Πάρσα(το εθνικό όνομα των Περσών). Οι Έλληνες την ονόμασαν πόλη των περσών (Περσέπολη) και η ονομασία αυτή πέρασε στην ιστορία. Η έκτασή της είναι περίπου 125 στρέμματα και μέσα σε αυτήν συμπεριλαμβάνονται βασιλικά και άλλα κτίρια. Ξεκίνησε να χτίζεται επί βασιλείας Δαρείου Α΄, συνεχίστηκε να χτίζεται επί βασιλείας Ξέρξη Α΄ και η επέκτασή της κράτησε μέχρι την παρακμή της δυναστείας των Αχαιμενιδών το 330π.χ, δηλαδή όταν ο Μέγας Αλέξανδρος κατέλαβε την πόλη, της έβαλε φωτιά και κατέλυσε την περσική αυτοκρατορία.
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση