Πάααλι Ιράν;

[wanaka]

Το πρωί σηκώθηκα στις 06:00 τοπική ώρα, φόρτωσα τα πράγματα στο μηχανάκι, πήρα πρωινό, έφαγα μια μεγάλη ποσότητα από ιπποφαές + κράνμπερυ + γκότσιμπέρι (κάνουν τεράστια δουλειά πιστέψτε με) και στις 07:30 δική μας ώρα ξεκίνησα για επιστροφή και όπου φτάσω. Ακολούθησα την διαδρομή προς Sirjan, Shahr-e-Babak, Javazm, Mehriz. Υπήρχαν αρκετά όμορφα κομμάτια με οδήγηση ανάμεσα σε βουναλάκια με μυτερές κορυφές.



Συνέχισα βορειότερα προς Ahar, Mehriz, Yazd. Ευτυχώς έφυγα νωρίς από την ζέστη του νότου και τώρα η κατάσταση ήταν πιο υποφερτή. Σειρά είχε η Naein και το Ardestan. Είχα σταματήσει πια να κοιτάω τα χιλιόμετρα, τις πινακίδες, να υπολογίζω τις αποστάσεις. Έκανα στάση περίπου ανα 200 χλμ και προσπαθούσα να οδηγώ με 140χλ/ώρα. Κοντά στο Ardestan έχασα και τον αριστερό μου καθρέφτη από τους κραδασμούς. Σκέφτηκα ότι το μηχανάκι μου διαλύεται σαν τον «πύραυλο» του Βέγγου στο κυνήγι του δόκτορος Τσι και γέλασα με την ψυχή μου.



Τον καθρέφτη τον επιδιόρθωσα άμεσα, σύμφωνα με το Ελληνικό ISO 9002, γιατί το να οδηγείς σε αυτή την χώρα είναι από μόνο του ένα θέμα, πόσο μάλλον χωρίς να μπορείς να βλέπεις πίσω σου.

[wanaka]

Από Ardestan συνέχισα για Badroud. Κάπου εκεί άρχισε να σουρουπώνει. Σταμάτησα για λίγο στην άκρη του δρόμου και χάζευα το ηλιοβασίλεμα πίσω από τις πολλαπλές κορυφές των βουνών στο βάθος του ορίζοντα.



Τότε θυμήθηκα τα δύο στρατιωτικά μπλόκα που με σταμάτησαν στις εξόδους αντίστοιχων πόλεων, που ούτε τα ονόματά τους δεν θυμάμαι. Όταν έβλεπαν την βίζα του Πακιστάν στο διαβατήριο ανέβαζαν τον τόνο της φωνής τους και έβγαζαν μία νευρικότητα. Μετά το Badroud έκανα το πέρασμα στον αυτοκινητόδρομο. Οι εθνικές οδοί στο Ιράν, όπως και στην Τουρκία ξαναφτιάχνονται. Μπορεί η ποιότητα της ασφάλτου και το στρώσιμο να μην είναι τέλεια (στο Ιράν), αλλά σημασία έχει ότι όλο σχεδόν το οδικό τους δίκτυο αναβαθμίζεται.

Όπου και να πήγα στο Ιράν είχαν χαράξει ή έφτιαχναν δρόμους με δύο λωρίδες ανά κατεύθυνση. Επειδή η χώρα είναι πραγματικά απέραντη σε πολλά σημεία το ένα ρεύμα απείχε για πλάκα 50 μέτρα από το άλλο. Οπότε δεν ήταν λίγες οι φορές που αναγκαζόσουν να οδηγείς στο ένα ρεύμα το οποίο εκτελούσε χρέη εθνικής οδού, επειδή στο άλλο έκαναν έργα. Δυστυχώς λόγω έλλειψης πόρων και μηχανημάτων η αναβάθμιση των δρόμων γίνεται με πολύ αργούς ρυθμούς (όπως στην χώρα μας). Έκανα πολλά χιλιόμετρα βλέποντας το αντίθετο ρεύμα στρωμένο με πατημένο χώμα περιμένοντας να στρωθεί με άσφαλτο, αλλά δεν έβλεπα ούτε ένα μηχάνημα στον χώρο που να υποδηλώνει την έναρξη του τελικού σταδίου της κατασκευής. Ευτυχώς κατά την επιστροφή μου το σύνολο των χιλιομέτρων μέχρι τον αυτοκινητόδρομο έγινε σε έτοιμους δρόμους με εξαίρεση ελάχιστα χιλιόμετρα.

[wanaka]

Λίγο μετά το πέρασμα στον αυτοκινητόδρομο από το Badroud βλέπω δίπλα μου ένα Honda CBF. Τα πράγματα όμως που είχε φορτωμένα επάνω δεν μου έδιναν την εντύπωση ότι είναι ταξιδιώτης. Και πράγματι. Λίγο πιο κάτω σταματήσαμε και είδα ότι δεν είχε πινακίδα. Ήταν ιρανός και με νοήματα μου έδωσε να καταλάβω ότι αν βάλει πινακίδα θα του κατάσχει την μηχανή η αστυνομία. Το γιατί απαγορεύονται οι μεγάλες μηχανές στην χώρα, ούτε αυτός ήξερε να απαντήσει. Όπου είχα ρωτήσει μου έλεγαν bad ή δεν ήξεραν ή ήξεραν και δεν μου έλεγαν.

Συνέχισα να κατευθύνομαι προς τα σύνορα. Πέρασα από το Kashan, την Qom και έφτασα στην Τεχεράνη. Η διαδρομή Qom – Τεχεράνη ήταν πάλι φωτισμένη. Στάση όμως αυτή την φορά έξω από το τζαμί δεν έκανα. Αυτή ήταν η τέταρτη φορά που περνούσα από την πρωτεύουσα. Έχοντας μάθει πια τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το σύστημα με τις πινακίδες ήμουν σίγουρος πως δεν θα χρονοτριβούσα καθόλου. Μπήκα φορτσάτος στην πόλη ακολουθώντας τις πινακίδες για Karaj, πέρασα πέντε δαχτυλίδια και από την αραίωση της δόμησης συμπέρανα ότι είχα περάσει το κέντρο της πόλης, βρισκόμουν στην άλλη πλευρά και πολύ κοντά στο να βγω πάλι στον αυτοκινητόδρομο. Μετά φυσικά ήρθε η καταστροφή.

Σε μία έξοδο από ένα δαχτυλίδι βλέπω ότι έχουν κλείσει την λωρίδα για Karaj λόγω έργων και έκαναν εκτροπή της κυκλοφορίας προς άγνωστη κατεύθυνση. Δεν μπορεί να μου συμβαίνει αυτό σκέφτηκα, κάποιος μου κάνει πλάκα. Ρώτησα πως θα βγω, μου έδειξαν προς βορά. Το κατάλαβα το έργο, πακέτο πάλι… σταμάταγα, ρώταγα, μου έλεγαν από δω, από κει αλλά άκρη δεν έβγαζα. Μετά από ένα χαμένο μισάωρο άσκοπης οδήγησης βρήκα ένα αυτοκίνητο με έναν Ιρανό που πήγαινε Ταυρίδα και ανέλαβε αυτός να με βγάλει στον αυτοκινητόδρομο. Μπήκε μπροστά και μόλις φτάσαμε στην κλειστή λωρίδα κατάλαβε τι του έλεγα πριν (ότι ο δρόμος είναι κλειστός).

Έκανε κάτι απίθανες παρακάμψεις, αλλάζοντας συχνά πορεία, περάσαμε μέσα από συνοικίες, αλλά τελικά μετά από 15 περίπου λεπτά βγήκαμε στον αυτοκινητόδρομο. Αν έψαχνα μόνος μου να βγω, ακόμα εκεί θα ήμουνα.

[wanaka]

Μόλις βγήκα στον αυτοκινητόδρομο έκανα μερικά χιλιόμετρα και σταμάτησα λίγο πριν το Abyek για βενζίνη. Η ώρα είχε πάει περίπου 02:00. Είχα ήδη διανύσει 1400χλμ και είχα μπροστά μου άλλα 850 περίπου. Μέτρησα τα κουράγια μου και αποφάσισα να συνεχίσω. Πέρασα την Qazvin και λίγο πριν το Takestan ένιωθα τα μάτια μου να κλείνουν.

Η ταχύτητα οδήγησής μου είχε εδώ και αρκετές ώρες πέσει, οπότε έψαχνα ένα σημείο να την πέσω έστω και για μια ώρα. Το σημείο αυτό το βρήκα μετά το Takestan. Σε ένα σημείο στάθμευσης με βενζινάδικα και άλλα καταστήματα βρήκα ένα μικρό κήπο με γκαζόν. Εκεί είχε ξαπλώσει άλλο ένα «σκετάκι» πάνω σε μια κουβέρτα. Εδώ είμαστε είπα. Άπλωσα ξερό το στρώμα θαλάσσης έβαλα και το τανκμπαγκ για προσκέφαλο και κατά τις 04:00 καληνύχτα.

Δεν μπόρεσα να κοιμηθώ πολύ. Στις 05:15 άνοιξα τα μάτια μου και πετάχτηκα σαν ελατήριο. Ένα σύντομο πρωινό, και στον δρόμο πάλι. Τα σύνορα απείχαν περίπου 700 χλμ. Ευτυχώς ήμουν πλέον αρκετά βόρεια και αυτό θα με βοηθούσε να μην λιώσω από τον ήλιο κατευθείαν. Λίγο μετά το Takestan η ομορφιά του τοπίου μου ανέβαζε την καταρρακωμένη μου διάθεση.

[wanaka]

Συνέχισα προς Zanjan, Bostan Abad, Ταυρίδα. Ενδιάμεσα έκανα άλλη μια μεγάλη στάση για να ξαναθαυμάσω αυτούς τους απίθανους χρωματικούς σχηματισμούς των βουνών. Στις παρυφές αυτών υπήρχε και ένας μικρός οικισμός με λίγα σπίτια, χτισμένα από λάσπη, σχεδόν κολλητά το ένα με το άλλο. Πανέμορφο μέρος για να ζει κανείς σκέφτηκα.

[wanaka]

[wanaka]

[wanaka]

[wanaka]

Στο τέλος του σχηματισμού των «χρωματιστών βουνών» το χρώμα των βράχων έχει αλλάξει σε πορτοκαλί και το ύψος καθώς και ο όγκος των βουνών έχει μειωθεί αισθητά. Πανέμορφες εικόνες που πραγματικά τις χρειαζόμουνα.

[wanaka]

Πέρασα Ταυρίδα, Sofian, Marand και τα σύνορα ήταν πλέον μία Αθήνα Πάτρα. Δεν ένιωθα σημάδια κούρασης. Η μία ώρα ύπνο είχε κάνει την δουλειά της. Είχα σκοπό να βγω από την χώρα από το Bazzargan και να κινηθώ προς το Dogubayazit (Τουρκία) που απείχε μόλις 35 χλμ από τα σύνορα. Από την Marand συνέχισα προς Hacilar, Maku. Στο Maku φούλαρα βενζίνη, αν και πιο μετά στο Bazzargan, ακριβώς πάνω στα σύνορα, έχει και βενζίνη και γκάζι.

Στο Bazzargan έφτασα 13:30 τοπική ώρα. Είχα οδηγήσει 30 ώρες σερί και είχα διανύσει 2364,5χλμ. Αυτό είχε γράψει το κοντέρ.

Η επιλογή αυτής της εξόδου δεν αποδείχθηκε σοφή. Ενώ λόγω κολαούζου δεν καθυστέρησα με τα χαρτιά, επειδή αυτό είναι το κύριο πέρασμα οι αμοιβές είναι αυξημένες. Ένιωσα σαν να ζω την μέρα της μαρμότας. Οι τελώνηδες μου κουνούσαν τα χαρτιά μου, και μου ζήταγαν 30€ για να μου τα δώσουν. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Είχα μείνει από ψιλά χαρτονομίσματα. Τους έκανα παζάρι αλλά λόγω έλλειψης 10ευρου τους έδωσα ένα εικοσάρικο μόνο και μόνο γιατί δεν είχα καμία όρεξη να συζητάω άλλο μαζί τους. Εντωμεταξύ ο ήλιος ήταν στα φόρτε του και με έλιωνε μέσα στην στολή. Το μόνο που ήθελα ήταν να ξεμπλέξω. Σιχτίρισα τον εαυτό μου που διάλεξα αυτό το πέρασμα αλλά δεν μπορούσα πλέον να κάνω κάτι.

[wanaka]

Το κερασάκι στην τούρτα της ειρωνείας ήταν ό,τι ενώ είχα τελειώσει με τα χαρτιά σε λιγότερο από μισή ώρα, έφαγα 40 λεπτά κάτω από τον ήλιο περιμένοντας να ανοίξουν οι Ιρανοί την πύλη για να περάσω στην τουρκική πλευρά και ας είχα τελειώσει με τα διεκπεραιωτικά. Μαζί μου στην ουρά ήταν και ένας τούρκος, σακακωμένος με ένα καγιέν ο οποίος φώναζε, έβριζε, έπαιρνε τηλέφωνα, μίλαγε στους φρουρούς, γκρίνιαζε στους στρατιώτες, στους τελώνηδες και έκανε σαματά για να ανοίξει η πύλη.

Για να είμαι ειλικρινής πιστεύω ότι εξαιτίας του δεν άνοιγαν την πύλη. Για σπάσιμο στον τούρκο που τους είχε ζαλίσει τα ούμπαλα. Στην πλευρά της τουρκίας δεν καθυστέρησα πάνω από 20 λεπτά. Ο τούρκος τελώνης, που μόλις είχε γυρίσει από διακοπές στην Κω, ανέλαβε οικειοθελώς την διεκπεραίωση των εγγράφων μου και αφού, προς έκπληξη των στρατιωτών, δεν έψαξε καθόλου το μηχανάκι με καλωσόρισε στην τουρκία ανοίγοντάς μου την πύλη και μιλώντας μου Ελληνικά. Με αυτά και αυτά βγήκα στον δρόμο για το Dogubayazit στις 14:50. Στα δεξιά μου υψωνόταν το Αραράτ. Είχα ξεχάσει πόσο όμορφο είναι.

[wanaka]

Κατά τις 15:30 είχα φτάσει στην πόλη. Πήγα στο ίδιο ξενοδοχείο(όπως πριν 2 χρόνια), πάρκαρα το μηχανάκι στο ίδιο σημείο, και έτρεξα για μπάνιο.



Το νερό όμως ήταν κομμένο και θα ερχόταν το βράδυ. Ε και; τι στην ευχή σκέφτηκα και την έπεσα για ύπνο. Κάθισα δύο μέρες εκεί. Την πρώτη κοιμήθηκα όσο δεν έχω κοιμηθεί ποτέ στην ζωή μου. Τα χιλιόμετρα με είχαν εξαντλήσει και το σώμα μου χρειαζόταν απεγνωσμένα ξεκούραση. Την δεύτερη, έκανα μία βόλτα με τα πόδια σε ολόκληρη την πόλη για να χαζέψω τους κατοίκους της.





Αυτό όμως που διαπίστωσα ήταν η αυξημένη αστυνομική και στρατιωτική παρουσία σε όλη την πόλη και τα περίχωρά της.

[wanaka]

Λίγα λόγια για το Ιράν.

Το Ιράν μου φάνηκε ακόμα πιο δυτικό ειδικά ως προς τον τρόπο της κατανάλωσης. Κινητά τηλέφωνα παντού (smartphones + iphones), δυτικό ντύσιμο, καινούργια αυτοκίνητα, διαφημίσεις με γαριδάκια και αναψυκτικά στην τηλεόραση, τηλεοπτικές σειρές δυτικού τύπου, ταχυφαγεία δυτικού τύπου. Μέχρι και καγιέν είδα με ιρανικές πινακίδες στον δρόμο. Σύγχρονες κατασκευές ξεφυτρώνουν παντού ενώ οι νεαρές στις μεγάλες πόλεις δεν είναι και πολύ φαν της σαρίας. Φοράνε μόνο την μπούργκα και το υπόλοιπο σώμα τους είναι ακάλυπτο.

Στον αντίποδα λόγω των γεγονότων σε Πακιστάν, Συρία και Ιράκ τα μέτρα ασφαλείας έχουν δραματικά αυξηθεί. Πάρα πολλά μπλόκα, καχυποψία, έλεγχοι, έλεγχοι, έλεγχοι. Το οξύμωρο είναι πως το Ιράν αυτή την στιγμή είναι το πιο ασφαλές κράτος στην περιοχή και από ότι φαίνεται έχει τον τρόπο του να παραμείνει. Δεν θα μου έκανε εντύπωση αν κάποια στιγμή οι Αμερικάνοι τα ξαναέβρισκαν μαζί του και το έκαναν ξανά «χωροφύλακα» στην μέση Ανατολή όπως επί εποχής Σάχη.

[wanaka]

Για όσους ενδιαφέρονται να οδηγήσουν στην χώρα έχω να πω τα εξής: Προσοχή στον δρόμο. Οδηγούν χωρίς οδική παιδεία και τα ατυχήματα είναι πολλά και συχνά.








Μέσα στις μεγάλες πόλεις δεν μπορείς να κάνεις και πολλά πράγματα. Οδηγούν σαν τρελοί. Τόσο απλά. Τα μηχανάκια περνάνε κάργα τα κόκκινα. Τα αυτοκίνητα όχι και τόσο. Όμως τα αυτοκίνητα γεμίζουν κάθε πιθαμή της ασφάλτου. Μην παραξενευτείτε αν νιώσετε κάτι σε απόσταση αναπνοής ενώ είστε στην αριστερή λωρίδα από τα αριστερά σας. Σαν τα γατιά οι ιρανοί οδηγοί όπου βρουν κενό τρυπώνουν. Ξεχάστε τα περί προτεραιότητας και τα ρέστα. Προτεραιότητα έχουν όλοι και όποιος αντέξει.

Τεράστια προσοχή στα «δαχτυλίδια» και τις εισόδους και εξόδους τους. Το ότι κάποιο Ι.Χ. βγαίνει από το δαχτυλίδι και εισέρχεται στον δρόμο ταχείας κυκλοφορίας από δεξιά δεν σημαίνει ότι στα καπάκια δεν θα διασχίσει με μεγάλη ταχύτητα όλες τις λωρίδες για να πάει τέρμα αριστερά. Εκτός των πόλεων τα πράγματα είναι πιο μαζεμένα. Καταρχήν να γνωρίζετε ότι οι πινακίδες με μπλε χρώμα είναι για τον αυτοκινητόδρομο (3+1 λωρίδες ανά κατεύθυνση), ενώ οι πινακίδες με πράσινο χρώμα είναι για τον εθνικό δρόμο (2 λωρίδες ανά κατεύθυνση). Αντίθετα δηλαδή από ότι ισχύει στην χώρα μας και στην Ε.Ε.

[wanaka]

Οι αυτοκινητόδρομοι δεν έχουν περίφραξη στις άκρες τους και αυτός είναι ένας πρόσθετος λόγος ανησυχίας για όσους επιλέξουν να οδηγήσουν βράδυ. Είδα πολλά ζώα (σκύλους κυρίως) πατημένα στους αυτοκινητόδρομους. Από τα σύνορα της Τουρκίας μέχρι το Kashan τα φορτηγά αποτελούν περίπου το ¼ των οχημάτων που κυκλοφορούν στους δρόμους (εκτός πόλεων). Στις υπόλοιπες κεντρικές οδικές αρτηρίες που οι πόλεις και τα χωριά μειώνονται, αποτελούν το 1/3 και το νούμερο αυτό είναι πραγματικό και όχι υπερβολή. Τα φορτηγά αποτελούν την ραχοκοκαλιά των μεταφορών της χώρας. Μεταφέρουν τα πάντα. Από τρόφιμα, πέτρες, καύσιμα, σίδερα μέχρι και φορτηγά.



Με δεδομένη την έλλειψη ανταλλακτικών για τις εναέριες μεταφορές και την ελάχιστη ανάπτυξη του σιδηρόδρομου θα τα βρείτε παντού να κάνουν προσπεράσεις σε ανηφόρες, κατηφόρες, τούνελ, γέφυρες, αντίθετο ρεύμα, πάντα χωρίς φλας. Παρόλα αυτά έχουν έναν απλοϊκό κώδικα οδήγησης τον οποίο τον τηρούν σχετικά. Αν σε δουν πίσω τους στο αριστερό ρεύμα θα κάνουν δεξιά για να τους προσπεράσεις. Αν σε δουν πίσω τους και το φορτηγό είναι στο δεξί ρεύμα και θέλει να προσπεράσει το πιθανότερο(ποσοστό 90%) είναι να κάνει την κίνηση για προσπέραση και όποιον πάρει ο χάρος.