Πάααλι Ιράν;

[wanaka]

Κάθε φορά που ανεβαίνω στο μηχανάκι για να ξεκινήσω ένα ταξίδι οι πρώτες σκέψεις που έρχονται στο μυαλό μου είναι πού πάω τώρα. Πώς θα βγάλω το ταξίδι, και αν πάθει τίποτα το μηχανάκι; αν αρρωστήσω; Αν τρακάρω; Αν, αν, αν…. Μερικές εκατοντάδες μέτρα όμως παρακάτω όλες οι αρνητικές σκέψεις έχουν φύγει μαζί με τον αέρα και γεμίζω με περιέργεια για το τι καινούργιο θα δω. Φέτος προσπάθησα για δεύτερη φορά να πραγματοποιήσω ένα μετεφηβικό μου όνειρο. Προσπάθησα να πάω στο Νεπάλ και να οδηγήσω στους ψηλότερους δρόμους του κόσμου στο Γιαμμού & Κασμίρ. Δεν τα κατάφερα όμως για άλλη μια φορά. Πέρα από την πίκρα και την απογοήτευση όμως κάτι έμεινε από τα σχεδόν 11.000χλμ που έκανα και αυτό θα μοιραστώ μαζί σας, μπας και μου φύγει η κάψα και βρω κανα άλλο πραγματοποιήσιμο δρομολόγιο.

[wanaka]

Ο σοφός λαός λέει ότι η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται. Εγώ μάλλον δεν ανήκω σε αυτόν γιατί συστηματικά έκανα ότι δεν έβλεπα τα καμπανάκια που βάραγαν συνέχεια σε κάθε μου ενέργεια για τον σχεδιασμό και την πραγματοποίηση του ταξιδιού. Η Μέση Ανατολή συχνά πυκνά έχει γεωγραφικά και πολιτικά προβλήματα. Είναι σαν τις λεπίδες του αεραγωγού που γυρνάνε. Πρέπει απλά να βρεις το σωστό timing για να μπορέσεις να περάσεις ανάμεσά τους.

Το φετινό καλοκαίρι απ’ ό,τι φάνηκε δεν είχε το σωστό timing. Όταν ξεκίνησα τις προπαρασκευαστικές ενέργειες για την βίζα του Ιράν το πρώτο δεκαήμερο του Ιουνίου (με προγραμματισμένη ημερομηνία αναχώρησης από Ελλάδα 15/08/2014) το Ιρανικό ταξιδιωτικό πρακτορείο που θα μου έστελνε την πρόσκληση για την βίζα είπε ότι ήθελε 15 μέρες για να την στείλει στην πρεσβεία στην Αθήνα. Σκέφτηκα ότι τόσο είχε πάρει και την άλλη φορά οπότε δεν ανησύχησα. Άρχισα να ανησυχώ όμως μετά τις είκοσι μέρες. Έστελνα mail να ρωτήσω τι γίνεται με την βίζα και δεν έπαιρνα απάντηση. Πίστεψα ότι μου έφαγαν τα λεφτά και άρχισα να σκέφτομαι τι ωραία που θα είναι να κάνω διακοπές στο χωριό μου. Στον μήνα επάνω μου απαντάει ότι θα μου στείλουν την πρόσκληση μέσα στην εβδομάδα.

[wanaka]

Μετά από 35 μέρες είχα την πρόσκληση στα χέρια μου (καμπάνα Νο1). Στην πρεσβεία όταν ζήτησα να μου βγάλουν την βίζα ο υπάλληλος μου είπε ότι το ανώτερο που μπορώ να πάρω είναι οκτώ μέρες (καμπάνα Νο2) και πως έχει αλλάξει ο νόμος της έκδοσης όσον αφορά το χρονικό πλαίσιο. Το χρονικό πλαίσιο στο οποίο μπορεί κάποιος να κάνει χρήση της βίζας του είναι πλέον ένας μήνας και όχι τρεις όπως ήταν παλιότερα. Δηλαδή αν σου τυπώσουν την βίζα και την σφραγίσουν στην πρεσβεία την 1η Αυγούστου μέχρι τις 31 πρέπει να έχεις περάσει από την χώρα αλλιώς πάπαλα. (καμπάνα Νο3).

Του είπα ότι πρέπει να πάρω βίζα από Πακιστάν και Ινδία και πως αν γυρίσω αρχές Αυγούστου για να μου την δώσει δεν θα πρέπει να με καθυστερήσει γιατί θα μου τινάξει το πρόγραμμα στον αέρα και μου είπε να μην ανησυχώ. Καινούργιο στοιχείο τα δακτυλικά αποτυπώματα που μου πήραν (με μελάνι, δεν έβγαινε από τα δάχτυλα με τίποτα). Με περιέργεια τους ρώτησα γιατί το κάνουν αυτό και μου είπαν πως το κάνουν γιατί το άρχισε η Ευρωπαϊκή Ένωση για τους Ιρανούς πολίτες που εισέρχονται σε αυτήν, οπότε αντίστοιχα το εφαρμόζουν και αυτοί. Καλή αρχή σκέφτηκα, από ό,τι φαίνεται τα πράγματα έχουν σκληρύνει …

[wanaka]

Όσοι θέλουν οδικώς να ταξιδέψουν προς Ινδία μέσω Πακιστάν (όταν ξανανοίξουν τα σύνορα) πρέπει να πάνε πρώτα στην πρεσβεία της Ινδίας για να πάρουν βίζα και μετά στην πρεσβεία του Πακιστάν. Μην κάνετε το λάθος να πάτε πρώτα στην πρεσβεία του Πακιστάν για βίζα και μετά στην πρεσβεία της Ινδίας γιατί οι Ινδοί αν δουν στο διαβατήριο βίζα Πακιστάν και πέρασμα οδικώς στην χώρα τους, θα αρνηθούν να σας δώσουν βίζα. Την πάτησα έτσι πριν από δύο χρόνια για αυτό το λέω. Πήγα στην πρεσβεία της Ινδίας και καθάρισα με την βίζα σε χρόνο dt. Σε ερώτηση πώς θα μπεις στην χώρα απαντάμε με αεροπλάνο. Καινούργιο στοιχείο και εδώ βιομετρική αποτύπωση ίριδας ματιού και δακτυλικών αποτυπωμάτων.

[wanaka]

Η πρεσβεία του Πακιστάν τώρα… Τι να πω για αυτό το έργο. Τα πράγματα είχαν ξεφύγει από κάθε έλεγχο ήδη από τις αρχές του καλοκαιριού στην περιοχή του Βαλουχιστάν



δηλαδή στα σύνορα με το Ιράν. Οι επιθέσεις των ταλιμπάν (που περνάνε από το Αφγανιστάν σε Πακιστανικό έδαφος) και των ντόπιων ταλιμπάν (τζιχαντιστών) είχαν αυξηθεί, η Quetta (βασική πόλη στην οποία υποχρεωτικά κάνεις διανυκτέρευση, περίπου 630χλμ από τα σύνορα) μετρούσε ήδη δύο βομβιστικές επιθέσεις το 2014 και το κερασάκι στην τούρτα ήταν ότι είχαν σημειωθεί και κάποιες απαγωγές «δυτικών» στην διαδρομή προς αυτήν.

Ξεκίνησα τις επαφές και τις συζητήσεις με τους υπεύθυνους της πρεσβείας για την έκδοση βίζας από τον Ιούνιο. Όταν η κατάσταση στην χώρα τους είναι «περίεργη», καλό είναι να βολιδοσκοπείς τις προθέσεις τους πριν προβείς σε κάποια ενέργεια. Αρχές Ιούνη μου είχαν πει ότι στην χώρα πας μέχρι το Ισλαμαμπάντ. Πιο πάνω απλά δεν πας. Είχε προηγηθεί το περιστατικό με την δολοφονία των 11 Ουκρανών ορειβατών και των οδηγών τους στην περιοχή του Καρακορούμ για αυτό συνιστούσαν στους αλλοδαπούς τουρίστες να μην πηγαίνουν προς τα εκεί.

[wanaka]

Στην αρχή δεν τους είπα ότι θέλω να πάω οδικώς. Μου είπαν ότι δίνουν βίζα και ότι δεν υπάρχει πρόβλημα. Όταν τους ξεφούρνισα ότι θα μπω με το μηχανάκι μου στην χώρα άρχισαν τα προβλήματα (καμπάνα Νο4). Μίλησα με όλους όσους υπάρχουν στην πρεσβεία και έχουν σχέση με την βίζα. Κυριολεκτώ όταν το λέω αυτό. Μίλησα με τον λογιστή, τον υπεύθυνο για την έκδοση, άλλους δύο υπάλληλους, τον πρόξενο και φυσικά το θέμα μου είχε φτάσει μέχρι τον πρέσβη και το Υπουργείο Εξωτερικών στο Πακιστάν.

Στον πρόξενο όταν μου πήρε «συνέντευξη» του είπα ότι ένας φίλος πέρασε τον Μάρτιο από το Ιράν στο Πακιστάν. Μου λέει τον Μάρτιο πέρυσι. Του λέω κατηγορηματικά τον Μάρτιο φέτος αλλά αυτός αρνήθηκε ότι συνέβη αυτό. Χωρίς να το παραδεχθεί ποτέ ότι συνέβη αυτό, προφανώς από αμηχανία ή ενοχές έπιασε μια ολιγόλεπτη κουβέντα μαζί μου και μου είπε ότι τα πράγματα έχουν ξεφύγει στο Βαλουχιστάν και πως ο Πακιστανικός στρατός κάνει επιχειρήσεις στην περιοχή. Δηλαδή έχετε πόλεμο του λέω. Δεν είπα αυτό μου λέει . Γαμημένη διπλωματία...

[wanaka]

Το ρεζουμέ ήταν ότι η κυβέρνηση του Πακιστάν είχε εκδώσει οδηγία που απαγόρευε την είσοδο από το Ιράν στην περιοχή του Βαλουχιστάν. Σκέφτηκα ότι απλά δεν θέλει να μου δώσει βίζα και με κοροϊδεύει, αλλά όπως αποδείχθηκε στην λίμνη Βαν μου έλεγε την αλήθεια. Εκείνη την στιγμή μου ήρθε μια ιδέα, να μπω στο Πακιστάν με πλοίο από το Ιράν και να πάω στο Καράτσι. Από εκεί θα ανέβαινα τον δρόμο που είναι δεξιά του Ινδού ποταμού και θα έμπαινα Ινδία από την Λαχόρη. Με κοίταξε διερευνητικά και μου είπε πως αυτό είναι κάτι το οποίο ίσως να μπορεί να γίνει. Στο ίντερνετ που έψαξα βρήκα δρομολόγια Ρ/Ρ (οχηματαγωγά Roll on /Roll Off) από το Μπαντάρ Αμπάς (στο Ιράν) για το Καράτσι.



Πήγα στην Ομόνοια σε ένα Πακιστανικό ταξιδιωτικό πρακτορείο ο πράκτορας μπήκε στο Ασιατικό σύστημα και μου είπε πως υπάρχει πλοίο που φεύγει από το Μπαντάρ Αμπάς κάθε εβδομάδα τις ημέρες Σάββατο-Κυριακή-Δευτέρα-Τρίτη 09:00 τοπική και φτάνει στο Καράτσι στις 23:00 το βράδυ. Το εισιτήριο κοστίζει 100$ για μηχανή και επιβάτη. Του ζήτησα να μου βγάλει το εισιτήριο επιτόπου αλλά μου είπε πως δεν είναι διαπιστευμένος και δεν μπορεί (καμπάνα Νο5). Τον ρώτησα ξανά και ξανά αν υπάρχει το πλοίο (έχει καεί η γούνα μου με τα ρημάδια) και ξαναπήγα μετά από δύο μέρες με τον χάρτη του έδειξα δρομολόγια, του είπα ότι θα φάω μεγάλο πακέτο εγώ και αυτός συνεπακόλουθα και τον ξαναρώτησα. Μου επιβεβαίωσε ότι υπάρχει το δρομολόγιο. Με τις καινούργιες αυτές πληροφορίες ξαναπήγα στην πρεσβεία του Πακιστάν.

[wanaka]

Ο καιρός εντωμεταξύ είχε περάσει και είχαμε ήδη μπει στο πρώτο πενθήμερο του Αυγούστου. Έβγαλα (τύπωσα) την βίζα του Ιράν αυθημερόν και περίμενα την βίζα του Πακιστάν .Τότε άρχισαν τα προβλήματα (καμπάνα Νο6). Ξαφνικά δεν τους έφταναν τα χαρτιά που είχα συμπληρώσει (ήθελαν και άλλα), ήθελαν και τραπεζικό λογαριασμό. Όταν τους τα πήγα αυτά, μου είπαν ότι ο τραπεζικός λογαριασμός έπρεπε να έχει μέσα τουλάχιστον 1.000,00€. Εξυπακούεται ότι στο έγγραφο που γράφει τα δικαιολογητικά έκδοσης βίζας πολλά από αυτά που μου ζήτησαν και ειδικά το θέμα με τα χρήματα δεν αναφερόταν πουθενά.

Έβαλα τις φωνές, κυριολεκτικά άρπαξα τα χαρτιά μου από τα χέρια του υπεύθυνου έκδοσης της βίζας, πήγα να αρπάξω και αυτόν, με σταμάτησε κάποιος που δεν θυμάμαι ούτε καν πως ήταν, τους έκανα και τους δύο Χριστιανούς και έφυγα. Βγαίνοντας από την πόρτα προσπάθησα να ηρεμήσω και να κάνω υπομονή. Σκέφτηκα ότι ευτυχώς που δεν τον έπρηξα (ή δεν τις μάζεψα) γιατί δεν πρόκειται να ξαναέπαιρνα βίζα για το Πακιστάν ποτέ. Εδώ μπορεί να πει κάποιος ότι τόσοι Πακιστανοί έρχονται στην χώρα και μάλιστα παράνομα και εγώ παρακαλάω να μου δώσουν βίζα για την χώρα τους; Η ειρωνεία είναι ότι τα λεφτά τα ήθελαν να υπάρχουν στον λογαριασμό σαν απόδειξη ότι δεν θα μπεις στην χώρα τους και θα μείνεις σαν παράνομος μετανάστης. Κοροϊδευόμαστε δηλαδή…

[wanaka]

Μια δεύτερη σκέψη πιο ώριμη (παροιμία : τον θυμό τον βραδινό φύλα τον για το πουρνό) λέει ότι εσύ ζητάς να μπεις στην χώρα τους και μάλιστα σε περίοδο πολέμου και γενικότερης αποσταθεροποίησης οπότε και αυτοί αν δεν μπορούν για κάποιο προφανή λόγο να σου αρνηθούν την είσοδο, προσπαθούν με τεχνάσματα να σε αποθαρρύνουν. Ή μπορεί να φοβούνται ότι είσαι κατάσκοπος, τζιχαντιστής ή οτιδήποτε άλλο και να μην θέλουν να σε βάλουν στην χώρα. Για την ιστορία τότε είχαν αρχίσει και διαδηλώσεις σε όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας. Οπότε ή πας με τα νερά τους ή εγκαταλείπεις.

Εγώ δεν ήμουνα σίγουρος τι από τα δύο ήθελα να κάνω όταν δύο μέρες μετά χτύπησε το τηλέφωνό μου και μου ζήτησαν να πάω από την πρεσβεία για το θέμα της βίζας. Τους είπα ότι θα έρθω μόνο με την προϋπόθεση ότι θα μου δώσουν βίζα και χωρίς περαιτέρω χαρτούρα. Συμφώνησαν, έκλεισα ραντεβού και πήγα. Το χρονικό πλαίσιο όμως δεν ήταν ευνοϊκό γιατί έπεσα πάνω στις ετοιμασίες τους για την ημέρα της Ανεξαρτησία τους (14 Αυγούστου) και η πρεσβεία υπολειτουργούσε (καμπάνα Νο7). Έφαγα πακέτο, καθυστερήσεις, το πρόγραμμά μου πήγε περίπατο (καμπάνα Νο8), άλλαξα ημερομηνία αναχώρησης, άδεια από την δουλειά και μετά από απίστευτη ταλαιπωρία πήρα την βίζα ή οποία έγραφε πάνω «είσοδος μόνο από το λιμάνι στο Καράτσι».



Πραγματικά δεν νομίζω να έχει εκδοθεί ποτέ άλλη τέτοια βίζα.

[wanaka]

Κάπως έτσι ξεκίνησα από την Χίο στις 22/08 του σωτήριου έτους 2014 για τις κορυφές του κόσμου… Κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί γιατί τέτοια σπουδή να πάω σώνει και ντε κάπου που έχουν πόλεμο και όλα τα σημάδια είναι εναντίον μου και φωνάζουν παράτα το. Είναι πολύ απλό. Η Μέση Ανατολή δεν είναι Ευρώπη που απλά ανεβαίνεις στο μηχανάκι και πας όπου γουστάρεις και το μόνο που σε νοιάζει είναι οι καιρικές συνθήκες. Η Μέση Ανατολή είναι ένα εύφλεκτο μέρος το οποίο από καιρό σε καιρό παίρνει φωτιά. Για να μπορέσεις να την διασχίσεις πρέπει υποχρεωτικά να παρακολουθείς τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα εκεί και να προσπαθείς να καταλάβεις τι θα συμβεί στο μέλλον.

Το καλοκαίρι του 2014 η κατάσταση είχε ως εξής: Το Ισραήλ βομβάρδιζε την λωρίδα της Γάζας, η Τουρκία είχε σποραδικές συγκρούσεις στην επαρχία Χακκάρι με τους Κούρδους, ο Λίβανος είχε κάποιες συγκρούσεις με το ICIL, η Συρία ήταν σε πόλεμο, στο Ιράκ οι τζιχαντιστές είχαν καταλάβει το Βόρειο τμήμα και τα πετρέλαια (Κιρκούκ και Μοσούλη), στο Αφγανιστάν με δεδομένη την αποχώρηση των Αμερικανών στρατιωτών μέσα στο 2014 οι Ταλιμπάν είχαν αρχίσει τις επιδρομές, στην Κίνα οι Ουιγούροι είχαν αρχίσει τις εξεγέρσεις και στο Πακιστάν το Βόρειο μέρος λόγω ταλιμπάν ήταν απλά απροσπέλαστο.

[wanaka]

Αν συνυπολογίσει κανείς τα 150.000.000 μουσουλμάνους της Ινδίας και την Ινδονησία ανατολικά με αμιγώς μουσουλμανικό πληθυσμό (άλλα 240.000.000 - ο μεγαλύτερος συμπαγής μουσουλμανικός πληθυσμός στον πλανήτη) έχεις ένα βαρέλι με δυναμίτη και του πετάς φωτιές. Κάποια στιγμή θα σκάσει. Σύμφωνα με την δικιά μου οπτική και ερμηνεία των γεγονότων για την Ινδία είχε μείνει μόνος ένας δρόμος ανοικτός και αυτός περνούσε από το Πακιστάν. Αν δεν τα κατάφερνα φέτος θα έπρεπε να περιμένω πολλά χρόνια για να δοκιμάσω πάλι, γιατί πολύ απλά θα έκλεινε και το τελευταίο πέρασμα. Πιστεύω ότι η ευρύτερη περιοχή θα πάρει φωτιά κάποια στιγμή στα επόμενα δύο χρόνια και στην χειρότερη των περιπτώσεων θα μπορείς να πας μέχρι την Καππαδοκία, ενώ στην καλύτερη θα πρέπει να περάσει ίσως και μια πενταετία μέχρι να εξομαλυνθεί η κατάσταση. Αυτά πάντα με την δικιά μου οπτική γωνία.

Πάμε λοιπόν Τουρκία...

[wanaka]

Κλασσικό ξεκίνημα από Χίο, Τσεσμέ.



Στο λιμάνι και τελωνείο του Τσεσμέ αφού τελειώσεις τις διαδικασίες εισόδου στην χώρα, πληρώνεις και 6 Τούρκικες λίρες (περίπου 2 €) φόρο Λιμενικού Ταμείου. Ο τελώνης που ήρθε και μου ζήτησε τα λεφτά μου ζήτησε 2€. Εγώ (που είχα λίρες από προηγούμενο ταξίδι μου) του λέω να σου δώσω λίρες. Αυτός έκανε τον αδιάφορο και ζήταγε το αντίτιμο σε €. Στο μεροκάματο όλοι σκέφτηκα. Του έδωσα γελώντας τις λίρες και ξεκίνησα την πορεία μου. Συνέχισα προς Σμύρνη, Salihli, Usak, Afyon(Καραχισάρ), Cay, Aksehir, Konya. Αδιάφορη διαδρομή χωρίς «χτυπητές» φυσικές ομορφιές. Λίγο πράσινο και καλλιέργειες οι οποίες βαθμιαία λιγοστεύουν όσο μπαίνεις στο εσωτερικό της χώρας. Συνέχισα προς Karapinar, Eregli και Άδανα (Αντιόχεια της Κιλικίας). Το κομμάτι αυτό δεν το είχα ξανακάνει. Δεν προσέθεσε τίποτα όμως. Καλλιέργειες, επίπεδες εκτάσεις, μια συνεχής μονοτονία. Ίδιο περίπου σκηνικό και στην συνέχεια, Osmaniye (αρχαία Κιλικία),



Gaziantep (φοβερός μπακλαβάς), Nizip, Hilvan, Siverek, Diyarbakir (Άμιδα, η μεγαλύτερη πόλη του τουρκικού Κουρδιστάν).

[wanaka]

Από εκεί και πέρα τα πράγματα άρχισαν να βελτιώνονται. H διαδρομή άρχισε να προσθέτει μέτρα στο υψόμετρό της και οι εικόνες έγιναν ομορφότερες. Ειδικά από το Silvan και έπειτα ξεκίνησε η αλλαγή . Εκεί ανακάλυψα και το κρησφύγετο του BATMAN. Ποιο Gotham City και παραμύθια, ο νυχτερίδας έχει κάνει κολεγιά με τον Ερντογάν και έχει στήσει το μαγαζί του εδώ, στην Νότια Ανατολία. Ορίστε και η απόδειξη.





Από το Silvan συνέχισα, Kozluk, Ziyaret, και εκεί κάπου αρχίζει ένα υπέροχο φαράγγι με τον ποταμό Bitlis να κυλάει στο βάθος του.





Μια στριφογυριστή διαδρομή με ψηλά βουνά γύρω σου και ωραίες στροφές για να παίζεις λίγο, χωρίς όμως πολλές υπερβολές γιατί οι οδηγοί έχουν χαρέψει σε μεγάλο βαθμό.

[wanaka]

Το φαράγγι τελειώνει και δίνει την θέση του σε μια περίεργη διαδρομή





που σε οδηγεί στην πόλη Bitlis. Η Bitlis βρίσκεται στα 1545 μέτρα υψόμετρο. Είναι μια όμορφη πόλη, 25 χλμ από την λίμνη Βαν, με κάτοικους έτοιμους για χασομέρι και φυσικά τσάι. Φυσικά τους ακολούθησα και εγώ στην παρέα τους και έφαγα καμιά ώρα μαζί τους για αυτό έφτασα στο Gevas (στην λίμνη Βαν) βράδυ και δεν βρήκα το κάμπινγκ που ήθελα, βρήκα όμως το χειρότερο ξενοδοχείο ever. Πιο άθλιο ξενοδοχείο δεν θυμάμαι να έχω δει. Είναι χειρότερο και από ένα που είχα μείνει στο Κόσσοβο που από την υγρασία νόμιζες ότι θα βγει κανα νερόφιδο κάτω από την μοκέτα. Καταρχήν είναι γεμάτο με ιστούς από αράχνες (δεν θα έχει τουλάχιστον κουνούπια σκέφτηκα), πέφτουν σοβάδες, και απ΄ έξω λόγω του μηδενικού φωτισμού μοιάζει με στοιχειωμένο.



Είπα να δοκιμάσω τις αντοχές μου γιατί αν φτάσω στην Ινδία θα μείνω σε πολλές τρώγλες και μπήκα. Φυσικά ήμουν ο μοναδικός πελάτης του. Μέσα το πάτωμα δεν είχε πλακάκι, ξύλο ή μωσαϊκό είχε όμως το πλαστικό με σχέδια ξύλινου πατώματος οπότε είμαστε οκ. Είχε και κάτι λακκούβες αλλά ευτυχώς δεν έφαγα τα μούτρα μου.

[wanaka]

Το δωμάτιο ήταν μεγάλο με τρία κρεβάτια για να χωράει εμένα και τα μυγάκια που τα είχαν κατακλύσει. Διάλεξα αυτό με τα λιγότερα και την έπεσα. Όπως ξάπλωσα κοιτώντας το ταβάνι είδα κάτι να προεξέχει. Σηκώθηκα και παρατήρησα ότι ήταν ένα καρφί



Τώρα τι ή ποιον είχαν καρφώσει από πάνω και το καρφί προεξέχει από κάτω ούτε ξέρω ούτε θέλησα να μάθω. Από την στιγμή που δεν τρέχει αίμα όλα είναι καλά σκέφτηκα. Μετά θυμήθηκα ότι ήμουν ο μόνος πελάτης του ξενοδοχείου και αγριεύτηκα λίγο. Για αυτό κοιμήθηκα με το φως ανοικτό. Έπρεπε να την είχα καταλάβει ότι το ξενοδοχείο είναι φιάσκο μόνο από το όνομα. Hotel ABALI,




δηλαδή πόσο πιο χάλια; Όφειλα να το είχα καταλάβει. Παρόλα αυτά βρισκόταν σε αξιοζήλευτη θέση στην λίμνη.