Δημοσιεύθηκε αρχικά από
AUFGEBRACHT
Παίζει πάντως το λάδι που έφαγες -ιδιαίτερα το ιταλικό- να ήταν ελληνικό κατά το μεγαλύτερο μέρος του, αν όχι όλο... ιδιαίτερα φέτος οι Ιταλοί αγόρασαν τεράστιες ποσότητες ελληνικού λαδιού, το οποίο θα συσκευαστεί και θα πωληθεί σαν βέρο ιταλιάνικο. Κι είναι αυτονόητο ότι έχουν καλύτερες εξαγωγές γιατί ξέρουν να το προωθούν σωστά. Μπορεί το λάδι μας να είναι premium, η παρουσίασή του όμως, η προώθησή του και η διαφήμισή του δεν είναι καθόλου premium. Όταν είχα πάει Ιταλία όπου κι αν πήγα μου έκανε εντύπωση το πόσο προσεγμένα σου προωθούσαν το προϊόν τους, έκανες μετά τη σύγκριση με την Ελλάδα και σ' έπιανε ένας κόμπος. Πήγαινες ας πούμε σε ristorante, trattoria, osteria και σου έφερναν το λάδι σε καλαίσθητο μπουκαλάκι σφραγισμένο, που απ' έξω έγραφε την περιοχή συγκομιδής, το έτος και μικρές πληροφορίες για το προϊόν και την περιοχή. Η ελληνική πραγματικότητα ποια είναι; Λάδι (που τις περισσότερες φορές είναι λάδι μαζί με σπορέλαιο) σε ένα βρώμικο μπουκαλάκι μαζί με το ξύδι, συνήθως το καπάκι λείπει, θα είναι μέχρι τη μέση ή κάτω από αυτή... Σπάνια έχω πάει σε εστιατόριο ή απλή ταβέρνα και το λάδι χαίρεσαι να το χρησιμοποιείς.
Λέμε για τη μοναδικότητα της φέτας, θυμάμαι παλαιότερα νομικές μάχες με τους Δανούς για την ονομασία και σου πασάρουν "φέτα" με αγελαδινό γάλα ή βλέπεις ελληνικές γαλακτοκομικές επιχειρήσεις να παράγουν "λευκό" τυρί... Γύρισα την Τοσκάνη και τους δρόμους του κρασιού, Strada del Chianti Classico συγκεκριμένα, απίστευτα αγροκτήματα περιποιημένα, αναπαλαιωμένα, με πεντακάθαρα κελάρια όπου μπορείς να δοκιμάσεις το κρασί του παραγωγού, αλλαντικά, τυριά, γάλα. Έχουμε και στην Ελλάδα Δρόμους του Κρασιού, στη Νεμέα, όπου η καταλληλότερη ονομασία θα ήταν Σοκάκια του Κρασιού, Αλάνες του Κρασιού, Παράδρομοι του Κρασιού. Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, τα περισσότερα επισκέψιμα οινοποιία είναι της κακιάς ώρας, κακέκτυπο αντίγραφο της ιδέας φαντάζομαι των Ιταλών. Πας ας πούμε σε επισκέψιμο οινοποιείο και η πρώτη εικόνα που αντικρύζεις κάτι αποθήκες που έχουν ονομαστεί επισκέψιμοι χώροι, στην αυλή σίδερα, σκουπίδια, τσάντες, μηχανήματα, τρακτέρ, κλούβες σε ένα υπέροχο συνονθύλευμα ελληνικής βουκολικής ομορφιάς. Δεν μας αρέσει το ωραίο, το κάλλος που τόσο υμνήθηκε από αυτούς που κατοίκησαν αυτή τη γη χιλιάδες χρόνια πριν και αποτυπώθηκε σε μνημεία, αγάλματα, κτίρια, πολύ απλά δεν ενδιαφέρει τους σύγχρονους κατοίκους της.
Η αγροτική οικονομία απ' όπου κι αν το πιάσεις είναι πονεμένη ιστορία, τι να πρωτοπιάσεις... αγροτικούς συνεταιρισμούς, επιδοτήσεις, χαβούζες, επιδοτήσεις που έγιναν κωλάδικα, Βουλγάρες και BMW; Αγρότες που την είδαν μικρή ΔΕΗ και θα έπιαναν την καλή πουλώντας ρεύμα για να μη χρειάζεται να δουλεύουν; Αγροτική Τράπεζα (νυν Πειραιώς) και τον τρόπο που δούλευε; Άστο σου λέω... Βέβαια, προσωπική καθαρά άποψη, ακόμα κι αν καταφέρουμε να πουλάμε ποιότητα και πανάκριβα, ακόμα κι αν όλα τα κακώς κείμενα αλλάξουν, δε νομίζω πως μπορείς να σταθείς στα πόδια σου πουλώντας μόνο ελιές, φέτα και ζαρζαβατικά. Πολλοί βέβαια πιστεύουν ότι η Ελβετία έχει και γαμώ τα βιοτικά επίπεδα και κράτη επειδή φτιάχνει μόνο σοκολάτες και ρολόγια...
