Απο τα 14 βοηθούσα στην δουλειά τον πατέρα μου (ηλεκτρολόγος εγκαταστάσεων) στα 16 μου όμως χρειάστηκα μεγαλύτερο χαρτζιλίκι ( μαντέψτε για ποιό λόγο).
Ενα καλοκαίρι λοιπόν, στο διάλειμμα των σπουδών, δούλεψα τσιράκι σε συνεργείο και εμπορία μοτοσυκλετών στο κέντο της Θεσσαλονίκης (Ιασωνίδου, 200 μέτρα απο την Καμάρα και την μπουγάτσα ο Κώστας με το FZR 750)
Ξεκίναγα λοιπόν 8 το πρωι, βγάζοντας ολα τα μηχανάκια εξω απο το μαγαζί στο παρακείμενο πεζοδρόμιο (γυρω στα 20-30 μηχανάκια, σκούτερ κλπ) καθαριζοντας το μαγαζί, σκούπισμα φασίνα ΑΖΑΧ τα τζαμια και λοιπά) απο της 9 ήμουν έτοιμος μεχρι της 3 οπότε διάλλειμα μεχρι της 5, και ξανά μεχρι της 9 με 9:30 το βράδυ αναλόγως της δουλειάς. στο τέλος της δουλειας, τα μηχανάκια ξανά μέσα και τέλος.
Τα λεφτά ηταν λίγα, και οι ωρες πολλες,
Εκανα πολλές δουλειές απο τότε, με πολλά περισσότερα λεφτά, και λιγότερες ωρες.
Αλλά τωρα που τα σκέφτομαι ξανά, αυτή ηταν οι καλύτερη δουλειά που εκανα ποτέ στην ζωή μου.
Ξεκινούσα την ημέρα μου με μοτοσυκλέτες, την περνούσα με μοτοσυκλετες και φίλους μοτοσυκλετιστές (ποτέ δεν ειδα μοτοσυκλετιστή σαν πελάτη) και όλα αυτά στην αγαπημένη μου γειτονιά, στο νεανικό κέντρο της πόλης που μεγάλωσα, της Θεσσαλονίκης.
Ακόμη θυμάμαι και ευχαριστώ την παρέα απο την Ανατολική Γερμανία, με της αυτοσχέδιες βαλίτσες στα MZ,
που αφησαν μπουρμπουάρ ενα βδομαδιάτικο οταν τους εξηγησαμε ότι δεν θέλουμε λεφτά για επισκευή.
Απάντηση με παράθεση
Δημοσιεύθηκε αρχικά από Μανολης67
