To Σ/Κ που μας πέρασε βρήκα την ευκαιρία μετα από πολύ καιρό να κάνω ένα διημεράκι με τη συμβία χωρίς τα παιδιά με τη μηχανή. Πολυτέλειες πια.
Το Σάββατο το μεσημέρι αναχώρηση και χαλαρά Αθήνα – Μάνδρα – Θήβα – Δόμβραινα - Αγία Άννα - Δίστομο - Αντίκυρα. Μπόλικο ουζομεζεδάκι και ένα κεφάλι που άρμοζε σε γονείς που ξέδιναν λόγω των μαύρων κύκλων γύρω απο τα μάτια.
Επιστροφή την ίδια μέρα δεν είχε οπότε κράτησε αρκετά και το χαρήκαμε.
Τα Αντίκυρα δε μας έψησαν από άποψη διαμονής οπότε τη κάναμε για Ιτιά.
Ιτιά μετά το πρωινό στο ξενοδοχείο και την απαραίτητη ξάπλα στη παραλία, η Ελένη κατάλαβε ότι εγώ δεν κοίταγα προς το ακρογιάλι αλλά ανάποδα προς τα βουνά. Η κατάληξη ήταν να βρεθούμε στον Προφήτη Ηλία (μια από τις άνω των 15 κορυφών που ξεπερνάνε τα 2.000μ) στη Γκιώνα.
Ιτιά - Αγία Ευθυμία - Καψίτσα - Προφήτης Ηλίας.
Αν και αρκετά φορτωμένος για τέτοιου είδους ανάβαση ο δρόμος ήταν σουπερ μέχρι τη Καψίτσα και από εκεί και πάνω τσουκου τσουκου αλλά χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες.
Κάτι το υψόμετρο, κάτι ο συννεφιασμένος καιρός με τις περίεργες σκιές, κάτι η θέα απο ψηλά, κάτι το γλυκόσκληρο και απόκοσμο αυτού του βουνού μας έκανε λίγο περισσότερο θρήσκους.
Ένα άναμμα του καντηλιού και μια γλυκιά σκέψη για τον Μάνο άρμοζε στη περίσταση.
Απάντηση με παράθεση
