Bρισκόμαστε λοιπόν πίσω, κάπου στις αρχές των ‘90ς. Πλησιάζει το τριήμερο του Αγ. Πνεύματος και
σχεδιάζουμε μετά της συμβίας τριήμερο Λευκάδα. Η μοτοσυκλέτα η γνωστή από τον βαρύ χειμώνα του198…..ΒΜW R 51/3 τσόπερ……Εγώ σχόλασα γύρω στις δύο το μεσημέρι, η κυρά θα σχόλαγε στις πέντε το απόγευμα.. Πήγα λοιπόν πρώτος στο σπίτι, έκανα το μπάνιο μου και ξεκίνησα να φορτώνω τα μπαγκάζια, πρώτα τα είδη κατασκήνωσης και αφήνοντας για το τέλος, τα προσωπικά μας αντικείμενα και ρούχα……
Με τον ερχομό της συζύγου και βλέποντας το τι πρέπει να φορτώσω ακόμα, ένιωσα ένα κρύο ρίγος στην
πλάτη μου, καταλαβαίνοντας τελευταία στιγμή, πώς τα χταπόδια δεν είναι αρκετά, για να πιάσω το μισό μας σπίτι
πάνω στην μοτοσυκλέττα… (εντάξει έχει και μεγάλη μπανιέρα…….)
Οπότε, κάτω όλα τα πράγματα και φτού κι’ από την αρχή……μιάς και χρόνος για να αγοράσω νέα χταπόδια δεν υπήρχε. Τα πόστιασα λοιπόν όλα στην σκάρα, πίσω από την πλάτη της σέλας και σαν άλλος Χουντίνι άρχισα να κάνω τα μαγικά μου για να τα σταθεροποιήσω …. Μετά από αρκετά γαμοσταυρίδια, τα κατάφερα, τα πίεσα, τα ζούληξα και ξεκινάμε κατά τις
εξι το απόγευμα…..
Μιάς και τα χλμ αρκετά και μην θέλοντας να φτάσω νύκτα στην Λευκάδα, ώστε να έχω λίγο φώς για να στήσω την σκηνή (καναδέζικη καμιά 10αριά κιλά….) πήγαινα, όσο πιο γρήγορα μου επέτρεπαν οι πίσω αναρτήσεις του ρ51, οι οποίες συχνά- πυκνά τερμάτιζαν…..(λογικό με δύο άτομα και καμιά 40αριά κιλά στην σκάρα......
Το Μπεμβέ πήγαινε μια χαρά , ο κινητήρας δούλευε τέλεια , το ταξίδι προχωρούσε όμορφα…. Περνώντας την Κλεισούρα (μετά το Μεσολόγγι) η κίνηση ελάχιστη και η θερμοκρασία στα ύψη, μιάς και ήταν μια αρκετά ζεστή ημέρα…..άρχισα να λαμβάνω μια μυρουδιά καμμένου καλωδίου, η οποία ερχόταν κατά διαστήματα. Μία μύριζε καμένο καλώδιο, μία όχι…..Γυρίζω λοιπόν στην σύζυγο και της λέω ‘’μπροστά μας πρέπει να πηγαίνει κάποιο αυτοκίνητο ή νταλίκα και έχει πάρει φωτιά και ο οδηγός δεν έχει καταλάβει τίποτα’’ Τα χλμ όμως περνούσαν η μυρωδιά πήγαινε κι’ ερχόταν και περάσαμε το Αγρίνιο φτάνοντας Αμφιλοχία.
Να κάνουμε μια στάση, μου λέει η γυναίκα μου, στο καφενείο που είναι στην έξοδο της πόλης, να πιούμε κάτι και να ξεπιαστούμε λίγο….
Πραγματικά βγαίνοντας από Αμφιλοχία είχε (πιθανόν ακόμα να υπάρχει) ένα καφενείο με ευκάλυπτα και πανοραμική θέα του Αμβρακικού. Με το που σταματάμε και κατεβαίνουμε από την μοτοσυκλέτα τα πράγματα πίσω στην σκάρα πιάνουν φωτιά!!!!!!!!!!!Σ’ όλο τον δρόμο εμείς καιγόμαστε…. Ακουμπάγαν τα υποστρώματα των σλήπινγκ-μπάγκς στον πίσω τροχό και από την τριβή καιγόντουσαν σιγά – σιγά, οπότε μόλις σταμάτησα…… φούντωσαν…….
Και να τρέχω σαν τον Βέγγο να κουβαλάω ποτήρια νερό από τον εμβρόντητο καφετζή να σβήσω την φωτιά….
Ο απολογισμός καμένα καλώδια πίσω φαναριού βραχυκύκλωμα, καμένη μπομπίνα……. Ευτυχώς το
Ρ51 δεν επηρεάζεται από τα ηλεκτρικά η λειτουργία του κινητήρα, έτσι συνεχίσαμε το ταξίδι ………