Η ημέρα της επιστροφής είχε φτάσει. Το σχέδιο έλεγε επιστροφή με ενδιάμεσο σταθμό το Plovdiv της Βουλγαρίας. Ο καιρός για την ημέρα της επιστροφής έδινε βροχή μέχρι να μπώ στη Βουλγαρία. Πράγματι διένυσα σχεδόν 400 χιλιόμετρα ασταματητης βροχής. Όμως ήμουν προετοιμασμένος. Πέρασα περιφερειακά του Βουκουρεστίου και βρέθηκα στην Βουλγαρία μέσω της γεφυρας στη Ruse. Εκεί έπεσα σε κάτι έργα αναστύλωσης και συντήρησης της κακοσυντηρημένης γέφυρας, με συνέπεια ένα αρκετά μεγάλο μποτιλιάρισμα. Βέβαια αυτό είχε και τα «καλά» του. Καποια στιγμή έμεινα ακίνητος για κανένα τεταρτο πανω στη γέφυρα. Αυτό μου έδωσε την ευκαιρία να απολαύσω τον μεγαλειώδη Δούναβη από ψηλά.
Μέσα στα σχέδια της διαδρομής είχα σκοπό να επισκεφθώ ένα απόκοσμο κουφάρι του κομμουνισμού λίγο μετα το Βέλικο Τάρνοβο και πριν το χωριό Shipka στην κορυφή ενός λόφου. Όμως ο καιρός είχε άλλα σχέδια. Όπως ανηφόριζα η ομίχλη γινόταν ολοένα και πιο πυκνή. Δεν μπορούσα πραγματικά να δώ τίποτα πέρα από τα 10 μέτρα. Μούσκεμα από την υγρασία και μέσα στο κρύο, διακρίνω μια αδιευκρίνιστη φιγούρα στην ομίχλη η οποίο έγινε ένα καφέ άλογο που έτρεχε μόνο του στο δάσος, και έκοψε κάθετα τον άσχημο δρόμο. Μέσα σε αυτό το σουρεαλιστικό σκηνικό, σταματώ για να δώ τι θα κάνω. Η ομίχλη ήταν τόσο πυκνή και εγώ τόσο μόνος. Αποφάσισα να συνεχίσω. Αν και τελικά δεν κατάφερα να δω το μνημείο, αν και ήμουν δίπλα του, εντούτοις αυτά τα δύσκολα λιγα χιλιόμετρα μου χάρισαν κάτι πολυτιμότερο από ότι μερικά κλίκ στη φωτογραφική. Μου χάρισαν στιγμές και σκέψεις εσωτερικής συνειδητοποίησης που συμπύκνωσαν το νόημα αυτού του ταξιδιωτικού.
Ετσι ειναι και η ζωη. Μια ομιχλωδης διαδρομη σε δυσβατους δρομους. Δεν μπορεις να προβλεψεις περα απο τα...10 μετρα. Καθε στροφη μια εκπληξη, ενας κινδυνος, μια υπερβαση. Χρειαζεται απλα να πηγαινεις σιγα και να εχεις μερικα πολυ δυνατα "φωτα": τις αρχες σου, την ηθικη σου, 2-3 καλους φιλους, μια οικογενεια. Στο τελος της διαδρομης, παντα παραμονευει η λιακαδα.
Αυτο που με διδαξε το μοναχικο τουτο ταξιδι, ειναι πως μεσα απο τη μοναξια του ταξιδευτη, μεσα απο τους δαιμονες και τις ανασφαλειες σου, τις δυσκολιες και τα προβληματα, τη σιωπη του δρομου, ανακαλυπτεις ξανα τον εαυτο σου. Επικοινωνεις καλυτερα με τους αλλους....ακομα και οταν δεν μιλατε την ιδια γλωσσα. Γιατι οι ψυχες και οι καρδιες των ανθρωπων παλλονται και συντονίζονται στον ιδιο σκοπο. Και οταν αυτο συμβαινει, εχεις την καλυτερη συντροφια του κοσμου!
Απάντηση με παράθεση
Δημοσιεύθηκε αρχικά από taisteal
