Και άλλος ένας για Ρουμανία τράβηξε

[AXL954]

Ανήμερα της πρωτοχρονιάς του 2014 είχα δώσει μια υπόσχεση στον εαυτό μου ότι τουλάχιστον, θα προσπαθώ κάθε χρόνο να κάνω ένα μοτοσυκλετιστικό ταξίδι στο εξωτερικό. Τότε είχα αποφασίσει και είχα πάει Τουρκία. Πρίν ακόμα επιστρέψω από εκείνο το ταξίδι, στο μυαλό μου είχα ήδη διαλέξει το επόμενο. Την Ρουμανία. Αυτή τη φορά όμως αποφάσισα να κάνω αυτό που πάντα ήθελα. Να πάω εντελώς μόνος.
Ο «ιερός κουμπαράς» ξεκίνησε από νωρίς. Κάθε μήνα ένα 50άρικο στην πάντα και ότι διευρα μαζευα από τα διαφορα ρέστα. Ο καιρός περνούσε, τα σχέδια έδιναν και έπαιρναν. Πόλεις, διαδρομές αξιοθέατα, έκλεισα και τις διαμονές, ώσπου ένα Σάββατο πρωϊ, διαβάζοντας όπως κάθε πρωί, ειδήσεις, μαθαίνω για το δημοψήφισμα. Μου ήρθε ο ουρανός στο κεφάλι, γιατί πολύ απλά ότι θα ακολουθούσε από εκεί και πέρα, για εμένα προσωπικά ήταν γνωστό και δεδομένο. Μάλιστα ακύρωσα και τις καλοκαιρινές οικογενειακές διακοπές που είχαμε σκοπό να κάνουμε στο Μαυροβούνιο όπου θα πηγαίναμε οδικός με το αυτοκίνητο. Που να τρέχεις τώρα έλεγα με 60 ευρώ τη μέρα.
Με τον καιρό τα πράγματα κάαααπως άρχισαν σαν μπάινουν σε μια πιο διαχειρίσημη κατάσταση και οι περιορισμοί κεφαλαίων λίγο να χαλαρώνουν. Εκεί το όνειρο του ταξιδιού ζωντάνεψε ξανά. Ευτυχώς δεν είχα ακυρώσει τίποτα διότι είχα αρκετό χρόνο μέχρι το Σεπτέμβρη που θα το πραγματοποιούσα, και επιπλέον είχα και δωρεάν ακύρωση μέχρι και 4-5 μέρες πιο πρίν.
Οι μέρες πλησίαζαν. Σε εκείνο το σημείο, σκέφτηκα, για να διασφαλίσω λίγο την απρόσκοπτη χρηματοδότηση του ταξιδιού, μιας και δεν είχα ιδέα τι θα συμβεί εκεί με την χρεωστική μου κάρτα, να κάνω κάτι που κάναμε 20 χρόνια πριν…..να βρώ συνάλλαγμα. Δυστυχώς η Τράπεζα της Ελλάδος που επικοινώνησα δεν εξυπηρετεί πλέον ιδιώτες, ενώ οι μεγάλες συστημικές τράπεζες δεν είχαν ρουμάνικο lei και βουλγάρικο Leva. Μόνο κατόπιν συνεννόησης και αν και αν…σε κεντρικά καταστήματα. Τελικά σκέφτηκα να πάω κατόπιν επικοινωνίας στο Ελευθέριος Βενιζέλος όπου εκεί υπάρχει γνωστό ανταλλακτήριο, και πήρα τόσο συνάλλαγμα όσο χρειαζόμουν για βενζίνη και φαγητό. Για την διαμονή είχα ήδη συνεννοηθεί με τα ξενοδοχεία ότι μπορούσα να πληρώσω το συμφωνηθέν στο booking.com, σε ευρώ αν ήθελα. Συνεπώς πήρα το 50% σε συνάλλαγμα και το 50% σε μετρητά ευρώ. Επιπλέον είχα δυο χρεωστικές κάρτες «προγραμματισμένες» για το μεγιστο όριο ανάληψης των 420€ για την εβδομάδα που θα έλλειπα.
Θα αναχωρούσα το Σάββατο 5/9 με πρώτη στάση τη Σόφια. Εκείνο το διήμερο θα ήταν το πιο ζεστό των τελευταίων ημερών. Έτσι σκέφτηκα 5 το πρωϊ να είμαι στον δρόμο ώστε να καλύψω όσο το δυνατό περισσότερα χιλιόμετρα μεχρι τις 12¨00 το μεσημέρι. Εξάλλου, ήθελα να φτάσω και νωρίς στη Σόφια προκειμένου να μπορέσω να κάνω και μια βόλτα της προκοπής.
Η στιγμή έφτασε, και μαζί με το φόρτωμα της μοτοσυκλετας, φόρτωσα μαζί και την ανασφάλεια του μοναχικού, το φόβο του απρόοπτου, την ανυπομονησία για οδηγικές στιγμές, τη σιωπή του εαυτού μου. Τα χιλιόμετρα στην νυχτερινή εθνική οδό περνούσαν γρήγορα και σιγά σιγά έβλεπα το γλυκό χάραμα στη σέλλα της μοτοσυκλέτας, καθώς ο ήλιος έγλυφε της κορυφές των βουνών και των λόφων. Οι όποιες σκέψεις, βιωτικές, συναισθηματικές, ανασφάλειας, άρχισαν σιγά σιγά να δίνουν την θέση τους σε προσμονής, ανυπομονησίας, ενθουσιασμού.
Με αυτά και με αυτά, πέρασα τον Προμαχώνα και συνέχισα ακάθεκτος για Σόφια. Η ζέση είχε φουντώσει για τα καλά, αλλά ευτυχώς τώρα ήμουν αρκετά βορειότερα. Δυστυχώς όμως, ο δρόμος μέχρι λίγο πριν τη Σόφια είναι στενός, πολλά φορτηγά, πολλές κάμερες και ραντάρ κυκλοφορίας, με συνέπεια να λιώνω κάτω από τον εξοπλισμό. Ευτυχώς είχα camelback με ηλεκτρολύτες και σώθηκε κάπως η κατάσταση. Η άφιξη στη Σόφια κατά τις 15:00, έγινε μέσα από μια παραγκοσυνοικία. Πραγματικές φαβέλες. Παιδάκια έπαιζαν ξυπόλυτα στα γεμάτα σκουπίδα «πεζοδρόμια» και αλάνες, ενώ οι μεγαλύτεροι με κοιτούσαν με βλέμμα απορίας και θαυμασμού. Το ξενοδοχείο λιτό, αξιοπρεπές, με κλειστό πάρκινγκ και μόλις 5 λεπτά με τα πόδια από τον κεντρικό πεζόδρομο. Εκεί συνειδητοποίησα ότι κινητο….καπούτ. Είχα αλλάξει πάροχο κινητής πριν μερικούς μήνες (cyta) και δεν ήξερα ότι το αυτονόητο, η περιαγωγή, τελικά δεν ήταν και τόσο αυτονόητο. Μπήκα σε ένα κατάστημα κινητής, πήρα μια καρτα sim, εβαλα και 5 ευρώ μονάδες για ώρα ανάγκης, και συνέχισα τη βόλτα μου. Παράλληλα έστειλα με wifi mail στην υπηρεσια παραπόνων με τα στοιχεία μου μπας και το ξεμπλοκάρουν. Είχα ΣΚ μπροστά μου δυστυχώς…

[AXL954]

Η βόλτα στη Σόφια με γέμισε όμορφες εικόνες. Ο πεζόδρομος με street art δρώμενα, η εκκλησίας της Αγιας Κυριακής (όπου παρακολούθησα γάμο), η ρώσσικη εκκλησία του Αγίου Νικολάου, το Θέατρο, η εντυπωσιακή Εκκλησία Alexander Nevsky. Εκεί λοιπόν μπροστά από τη συγκεκριμένη εκκλησία, βλέπω ένα κινηματογραφικό συνεργείο με ινδική ενδυμασία. Εχε γούστο μονολογώ. Πλησιάζω ένα μέλος του συνεργείου και τον ρωτώ αν γυρίζουν κάποιο βίντεο κλιπ μιας και εκείνη την ώρα χόρευαν. Μου απαντά όχι, γυρίζουμε ταινία Bollywood!!!. Αφού πήρα το ΟΚ, έκατσα σε μια άκρη που μου υπέδειξε και χάζεψα αυτό το πραγματικά μοναδικό στυλ που αποπνέει αυτό το ιδιαίτερου γούστου κινηματογραφικό προϊόν.

[AXL954]

Την επόμενη μέρα το πρόγραμμα έλεγε είσοδο στη Ρουμανία από το Vidin όπου υπάρχει πλέον και αερογέφυρα τύπου Αντίρριο από το 2014 που συνδέει την απέναντι όχθη του Δούναβη, το Calaffat (που για τις μοτοσυκλέτες είναι δωρεαν παρακαλώ). Εκεί στο συνοριακό φυλάκιο της Ρουμανίας με περίμενε μια αστεία έκπληξη. Ο φύλακας δεν μπορούσε να με αναγνωρίσει στην φωτογραφία του διαβατηρίου, με συνέπεια να φωνάξει και άλλον ένα. Να πώ εδώ ότι τους τελευταίου μήνες έκανα δίαιτα με συνέπεια να χάσω 13-14 κιλά συν του ότι άφησα και μούσι….Του εξήγησα, του φούσκωσα και τα μάγουλα, και αφού γελάσαμε, μου τραβάει τα μάγουλα και μου λέει. «Πω πώωωω έχασες πολλά κιλά. Τι να πώ και εγώ» και χάιδεψε την τουρλωτή κοιλιά του….
Κατά την γνωστή πάλι ώρα, 15:00 το μεσημέρι, φθάνω στον επόμενό σταθμό μου, την Κοιλάδα του Ηρακλή ή Baile Herculane. Το χωριό αυτό πήρε καταρχήν το όνομά του από τον μυθικό Ηρακλή ο οποίος κατά τον μύθο, ήρθε στην κοιλάδα για να ξεκουραστεί και να απολαύσει τα ιαματικά νερά. Η Baile Herculane ήταν γνωστή λουτρόπολη κατά την Ρωμαϊκή κυριαρχία, αλλά και αργότερα όταν βρισκόταν στην επικράτεια της Αυστρουγγαρίας αλλά και μέχρι τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Την διασχίζει το ποταμός Cerna. Ο αέρας που αποπνέει η αρχιτεκτονική των ερειπωμένων πλέον κτιρίων, δείχνουν πραγματικά τις αριστοκρατικές μέρες που έζησε κάποτε αυτό το μέρος. Χαρακτηριστική είναι η έντονη μυρωδιά του θείου, κάτι μεταξύ αυγουλήλας και πορδής κρυωμένου παππού!!! Τον τελευταίο καιρό από ότι είδα, καταβάλλουν έντονη προσπάθεια, μέσω κονδυλίων της ΕΕ, να τα αναστηλώσουν πλήρως για να διατεθούν όπως συνήθως, σε μεγάλες αλυσίδες. Όπως λοιπόν περπατούσα, πέρασα από ένα πολύ χαρακτηριστικό παλαιό spa, το οποίο όμως ήταν περιφραγμένο. Σε κάποιο σημείο είδα ένα κενό και ένα σπασμένο παράθυρο. Χωρίς να το σκεφτώ, όπως έκανα πιτσιρικάς στις οικοδομές, μπουκάρω γρήγορα μέσα. Το θέαμα ανατριχιαστικό. Σαν φαντάσματα ξεπηδούσαν εικόνες από το παρελθόν. Κυρίες με τουαλέτες και κύριοι με παπιγιόν και ψηλά καπέλα, να διασχίζουν τους διαδρόμους για να φτάσουν στο μεγάλο σαλόνι με τον πορσελάνινο πολυέλαιο και το συντριβάνι, για ένα τσάι και κουβέντα πριν ίσως απολαύσουν ένα χαλαρωτικό ιαματικό λουτρό. Τράβηξα αρκετές φωτογραφίες και όπως γρήγορα μπήκα, τόσο γρήγορα την έκανα πριν με πάρει κανείς χαμπάρι.

[AXL954]

Αφού περπάτησα αρκετά...ανάμεσα σε ηλικιωμένους που άλλοτε πέρδονταν και άλλοτε ρεύωνταν(!!!!), κατέληξα νωρίς στο υπέροχο πραγματικά δωμάτιό μου δίπλα ακριβώς στο ποτάμι, με το κελαριστό νερό να γαληνεύει και να ξεπλένει την ψυχή μου. Είπα να φάω στο εστιατόρειο που είχε εκεί γιατί ήθελα να αποφύγω το τουριστικό κεντρο που πέρασα λίγο πρίν. Εκεί μου έκανε παρέα και ο Τζόν, ο ιδιοκτήτης. Ρουμάνος μετανάστης στην Αυστραλία για 25 χρόνια που τώρα γύρισε στην γενέτειρά του για να φτιαξει μια ξενοδοχειακή μονάδα, αλλά και τη ζωή του…με ένα πιπινάκι 20 χρόνια μικρότερό του. Ήπιαμε μπύρες και μιλήσαμε αρκετά για διάφορα επίκαιρα θέματα.

[AXL954]

Το κλίμα πλέον είχε αλλάξει για τα καλά. Περισσότερη υγρασία, και αρκετή ψυχρούλα που σήκωνε ζακέτα. Το επόμενο πρωϊ είχα αναχώρηση για την μικρή πόλη Sibiu περίπου 300χλμ με μια διαδρομή που θα με περνούσε μέσα από το ορεινό πέρασμα του 67C η αλλιώς Transalpina στα 2300 μετρα περίπου. Η διαδρομή μέσα από την κοιλάδα υπέροχη αν και με πολύ κακή άσφαλτο. Μετά από κάποια χιλιόμετρα συναντώ πλέον τον 67C για να αφεθώ στο ανελέητο ανηφορικό στροφιλίκι του με εξαιρετική άσφαλτο σε πολύ μεγάλο μέρος του. Εκεί συνάντησα και όλο το μοτοσυκλετιστικό σύμπαν. Η χαιρετούρα πήγαινε σύννεφο. Αναβάτες από πολλά μέρη της ευρώπης, κυρίως Γερμανία, Τσεχια, Αυστρία, αλλά και πάρα πάρα πολλούς μοναχικούς όπως και εγώ. Το κρύο αρκετό, αλλά το τοπίο όμορφο, Αλπικό. Συνέχισα μέχρι λίγο πρίν την πόλη Sugag όπου εκεί πήρα ένα άλλο ορεινό πέρασμα που κατέληγε ακριβώς λίγο πρίν από το Sibiu. Αν και είχα αρχίσει να κουράζομαι από το ανέβα-κατέβα-φρενο-γκαζι, οι εικόνες που ρούφαγα μου έλεγαν «και άλλο και άλλο». Αυτό που μου έμεινε όμως περισσότερο, ήταν τα μικρά παιδάκια στα χωριουδάκια, που με χαιρετούσαν με πάθος και κάποιες φορές έτρεχαν μαζί μου. Σκεφτόμουν ότι ίσως για αυτά τα παιδιά να είμαι ένας απειροελάχιστος λίθος προκειμένου να βρούν κίνητρο να υπερβούν με τα όνειρά τους την μίζερη ίσως πραγματικότητα και το ζοφερό μέλλον που τους φέρνει οσονούπο η ευρωζώνη.

[AXL954]

Το Sibiu είναι μια μικρή γραφική πόλη περίπου 150.000 κατοίκων, η οποία το 2007 ήταν και πολιτιστική πρωτεύουσα της ευρώπης, και είναι ένα από τα πιο σημαντικά πολιτιστικά κέντρα της Ρουμανίας. Το περιοδικό Forbes έχει κατατάξει την παλαιά πόλη του και ως μια από τις 8 πιο ειδιλιακές στην ευρωπη. Το ξενοδοχείο μου 500-600 μέτρα από το κέντρο, μου έδωσε την ευκαιρία να κάνω ένα αρκετά μεγάλο χαλαρωτικό περίπατο στα καλντερίμια, μετά από μια εξαιρετική αλλά δύσκολη οδηγική μέρα.

[AXL954]

Την επόμενη μέρα, το πρόγραμμα δεν είχε καθόλου οδήγηση. Πρόθεσή μου ήταν να επισκεφθώ νωρίς το πρωϊ το εθνολογικό πάρκο Astra Museum, περίπου 7 χιλιόμετρα από το ξενοδοχείο. Μιας και είμαι πολύ του περπατήματος, αλλά και του δόγματος ότι μια πόλη τη μαθαίνεις μόνο όταν την περπατάς, είπα να πάω με τα πόδια. Μετά από περίπου 1 ώρα και 20 λεπτά έφθασα στο πάρκο. Το πάρκο αυτό είναι σε μια μεγάλη ημιδασική έκταση στην οποία έχουν μεταφέρει από όλη τη Ρουμανία, παραδοσιακά κτίρια, ανεμόμυλους, νερόμυλους, άμαξες και άλλα, τα οποία καλύπτουν ένα μεγάλο εθνολογικό κομμάτι και εκτίθενται με τέτοιο τρόπο, που νομίζεις πραγματικά ότι βρίσκεσαι στη Ρουμάνικη εξοχή. Μέχρι και πάπιες, πρόβατα, γάιδαρους έβλεπες . Είναι πραγματικά καταπληκτικό και σε ταξιδεύει σε όλη τη χώρα, μεσα από ένα υπέροχο φυσικό περιβάλλον με συμπυκνωμένες εικόνες και πληροφορίες. Μου πήρε σχεδόν 4,5 ώρες να το γυρίσω όλο.
Είχε μεσημεριάσει και το περπάτημα μου άνοιξε την όρεξη. Μέσα στο πάρκο είχε και δυο παραδοσιακά εστιατόρια. Ετσι είπα να πάω για φαγητό. Εκεί μου έφεραν ένα κατάλογο στα ρουμάνικα και στα γερμανικά. Του ζήτησα στα αγγλικά και η απάντηση ήταν ότι δεν έχουν. Ο σερβιτόρος δε, ελαχιστότατα αγγλικά. Αφού δεν είχε νόημα πλέον του λεω αργά και καθαρά: “ traditional μασα (με την ανάλογη κίνηση) and beer. I trust you”. Επέστρεψε με την επιτομή των λιπαρών και της χοληστερίνης. Κάτι σαν το δικό μας απάκι σε μέγεθος μπριζόλας το οποίο το είχαν περάσει λίγο από το γκριλ και μετά το είχαν σωταρει σε ζωικό βούτυρο. Το συνόδευσε με βραστες πατάτες που είχαν σωταριστεί μαζί με κρεμμύδια προφανώς στο ίδιο βούτυρο που ειχαν περάσει το παστό, μαζί με ψιλοκομμένο τύπου μπέηκον. Για σαλάτα κοκκινες πιπεριες τουρσί. Και όλα αυτά με συνοδεία βλαχορουμάνικης τσιγγανο παραδοσιακής μουσικής με echo εφε σαν να εισαι σε πανυγήρι στη Λεστινίτσα! Ευτυχώς πήρα από το δρόμο ένα σορμπέ λεμόνι και το στομάχι μου στανιαρε λίγο από το λίπος. Το απόγευμα περιπλανήθηκα πάλι στα σοκάκια της πόλης. Μάλιστα επισκέφθηκα μια ευαγγελική εκκλησία η οποία είχε ένα προσβάσιμο καμπαναριό και έτσι έβγαλα όμορφες φωτογραφίες της πόλης από ψηλά.

[AXL954]

[AXL954]

Το κλίμα είχε πλέον ψυχράνει. Το πρωϊ είχε 10 βαθμούς που έφταναν μέχρι τους 18 το μεσημέρι. Αφού πέρασα δύο όμορφα βράδια στο Sibiu, επόμενη στάση του ταξιδιού μου ήταν το Brasov. Το Brasov απέιχε περίπου 140 χιλιόμετρα, όμως επέλεξα να τα κάνω…320 και να περάσω μέσα από το έτερο μεγάλο ορεινό πέρασμα την Transfagarasan. Ξεκίνησα όπως πάντα νωρίς, δηλαδή 8 το πρωϊ. Σιγά σιγά άρχισα να ανηφορίζω την στριφτερή διαδρομή. Επειδή είχα ξεκινήσει νωρίς και ήμουν σχετικά κοντά, ήμουν σχεδόν απόλυτα μόνος κατά την ανάβαση. Πολύ κρύο, και όσο ανέβαινα, γινόταν ακόμα περισσότερο. Η άσφαλτος δεν είχε καμία σχεση με την transalpina που ειχα ανέβει λίγες μέρες πρίν. Το τοπίο πολύ πιο άγριο. Με τα πολλά φτάνω στο ψηλότερο σημείο, εκεί που βρίσκεται και η λίμνη Balea στα 2100 μετρα περίπου. Πάρκαρα τη μοτοσυκλέτα Ο αέρας ξύριζε και το κρύο τσουχτερό. Εβγαλα το κράνος αλλά όχι την μπαλακλάβα. Εκανα μια βόλτα στην λίμνη και στους πάγκους των μικροπωλητών με τα παραδοσιακά προϊόντα και τις προβιές. Κάποιος είχε ανάψει και μια φωτιά σε βαρέλι. Τον πλησίασα, του χαμογέλασα και έκατσα δίπλα του λίγο να ζεστάνω τα παγωμένα χέρια μου. Εκεί θυμήθηκα το Top Gear που έλεγαν ότι η Trasfagarasan είναι ο καλύτερος δρόμος για να οδηγήσεις. Μάλλον δεν θα πέρασαν από tsansalpina σκέφτηκα. Ξεκίνησα την κάθοδό μου προς την Curtea de Arges και από εκεί ανηφόρισα πάλι προς Bran και Brasov. Στο Bran υπήρχε και το καστρο του ξεροσταλιασμένου για αίμα Κόμη Δράκουλα, αλλά δεν μου έκανε κέφι να σταματήσω, γιατί πιο πολύ μου έκανε σε βλαχοπανηγύρι. Οπότε περιορίστηκα σε μια αναμνηστική τύπου «ήμουν και εγώ εκεί», και συνέχισα για τον τελικό προορισμό, το Brasov.

[AXL954]

To Brasov είναι μια πόλη 250.000 περίπου. Όπως σχεδόν το μεγαλύτερο μέρος της κεντρικής και δυτικής Ρουμανίας, έχει επηρεαστεί πολύ από τους Σάξωνες και ειδικότερα από τους Γερμανούς και τους Ουγγρους για μια περίοδο από το 1100-1300 αλλά και τους Οθωμανούς Στην ιστορία της πόλης θα βρείς πολλές ιστορίες με Ιππότες, Τεύτονες και άλλους «ευγενείς», που διαμόρφωσαν την διαχρονική κουλτούρα της πόλης. Αν και μεγάλο σχετικά, το Brasov έχει ένα όμορφο ιστορικό κέντρο και μια ανεπτυγμένη αγορά συγκριτικά με τις μικρότερες πόλεις. Το δωμάτιο μου ήταν σε μια γραφική πανσιον με παρκινγκ μερικά τετράγωνα από το κέντρο. Εκανα ένα ζεστό μπάνιο και κίνησα όλο λαχτάρα να σεργιανίσω στα σοκάκια. Εκείνη την ημέρα έπεσα πάνω σε δυο μεγάλα γεγονότα. Το ένα ήταν μια συναυλία στην κεντρική πλατεία με την Φιλαρμονική του Brasov για την υποστήριξη της υποψηφιότητας του ως πολιτιστικής πρωτεύουσας της ευρώπης το…2021, και το άλλο το γνωστό…Oktoberfest. Ειδικά το δεύτερο μου έκανε τρομερη εντύπωση. Αλλά αν ανατρέξεις στην ιστορία του τόπου, είναι απόλυτα λογικό. Μεταξύ μας, προτίμησα να μην ανακατευτώ με την τσίκνα του λουκάνικου και τα ξινολάχανα, και να απολαύσω….ποιότητα στην πλατεία. Όμως αυτή μου έπεσε λίγο βαριά και είπα να πάω να γιατρέψω την πείνα μου σε ένα εστιατόριο που μου είχε προτείνει μέλος του forum, το Sergiana. Ένα προφανώς πολύ γνωστο εστιατόρειο σε ένα υπόγειο κελάρι. Πράγματι πήγα, κατέβηκα και αντίκρισα ένα πολύ όμορφο χώρο. Αν και δεν είχε εκείνη τη στιγμή τραπέζι, με το που είδα να μπαίνει γρκρουπ 20-25 τουριστών με το σημαιάκι μπροστά, έχασα κάθε διάθεση να περιμένω και είπα να πάω κάπου αλλου. Όπως περπατούσα στο δρόμο, μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο πάνω, βλέπω μια πολύ όμορφη βιτρίνα που διαφήμιζε το εστιατόριο που βρισκόταν στο…υπόγειο. Μιας και το τηλέφωνό μου πλέον λειτουργούσε (αφού έπιασε το ηλεκτρονικό μπινελίκι που είχα στείλει στη cyta), μπήκα στο ίντερνετ να διαβάσω για το Bella Musica. Δεν χρειάστηκε. Με το που είδα 1-2 φωτογραφίες λέω: Μέσα με τα 1000!!! Ω, τι αποκάλυψη. Ένα γραφικότατο υπόγειο κελάρι, με εξαιρετική διακόσμηση και φωτισμό, σε δυο επίπεδα. Αφέθηκα στα χέρια του ευγενέστατου σερβιτόρου ως προς την επιλογή του κυρίως, και πραγματικά δεν έκανα λάθος. Μου έφερε ένα φιλέτο μόσχου sirloin, προφανώς μαριναρισμένο για τουλάχιστον 24 ώρες, ελαφρά περασμένο σε δυνατό γκριλ, πάνω σε δυο καυτές πέτρινες πλάκες. Το σοκ βέβαια ήταν όταν έκοψα το πρώτο κομμάτι και διαπίστωσα ότι απλά από κάτω είναι…ωμό. Δεν βαριέσαι λέω. Αφού το τρώνε αυτοί, γιατί όχι και εγώ. Πράγματι, η τρυφερότητα και γευστικότητα που ανέδιδε αυτό το φαγητό με έκανε να αναθεωρήσω αρκετά το θέμα του ψησίματος. Βέβαια δεν νομίζω ότι η γυναίκα και ο γιος μου θα έχουν την ιδία άποψη…Η μουσική αντάξια του ονόματος Bella Musica, με Ramazzoti, Santana, Bryan Adams, Eric Clapton και αλλοι!

[AXL954]

Το επόμενο πρωϊ είπα να επισκεφθώ δύο μικρές πόλεις σχετικά κοντά. Τη Sighisoara και το Fagaras. Η πρώτη, μια πόλη με σημαντικό εμπορικό ρόλο κατά των μεσαίωνα για την περιοχή της Τρανσυλβανίας, το κέντρο της οποίος έχει διατηρήσει τα στοιχεία μιας μικρής μεσαιωνικής οχυρωμένης πόλης και ως εκ τούτου κάθε χρόνο τον Ιούλιο λαμβάνουν χώρα ανάλογα φεστιβαλ. Τελεί υπό την αιγίδα της Unesco. Περπάτησα κάθε σοκάκι της μικρής αυτή πόλης. Βασικό αξιοθέατο φυσικά, αποτελεί ο μεσαιωνικός πύργος με το ρολόι του, ο οποίος περιλαμβάνει ένα μικρό, αλλά αρκετά ενδιαφέρον μουσείο το οποίο σε εισάγει αρκετά καλά στην ιστορία της πόλης.

[AXL954]

[AXL954]

Επόμενος σταθμός το Fagaras. Αρχικά σκέφτηκα να μην πάω αφού επί της ουσίας μόνο ένα οχυρό υπάρχει στο κέντρο της πόλης. Από την άλλη βέβαια έλεγα ότι ακόμα και έτσι, τουλάχιστον θα ευχαριστηθώ οδήγηση μεσα από επαρχιακούς δρόμους, όπως και τελικά έκανα. Στο Fagaras υπάρχει ένα παλαιό οχυρό με τάφρο γύρο γύρο που φιλοξενεί και αρκετούς κύκνους. Το οχυρό είναι ένα μουσείο με αρκετά εκθέματα από το μεσαιωνικό παρελθόν του φθάνοντας μέχρι τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τελικά άξιζε την επίσκεψη. Το απόγευμα με βρήκε πάλι στο γνωστό κελάρι με καλό φαγητό και μπύρες.

[AXL954]

Το επόμενο πρωϊ θα ήταν και το τελευταίο που θα περνούσα στη Ρουμανία αφού την μεθεπόμενη θα ξεκινούσα το ταξίδι της επιστροφής. Το πρόγραμμα περιελάβανε επίσκεψη στο χωριό Slanic μέσα από το ορεινό πέρασμα Cheia, για να επισκεφθώ ένα ορυχείο αλατιού, ενός από τα μεγαλύτερα της Ευρώπης. Η μέρα όμως ξεκίνησε με βροχή. Ολο το διήμερο το έδινε έτσι. Όμως αυτό ήταν αδύνατο να μου αλλάξει τα σχέδια. Άλλωστε ήμουν προετοιμασμένος για όλα. Η ομίχλη αρκετή, και η διαδρομή μέσα από πανέμορφα δασικά κομμάτια. Το Slanic είναι ένα άσχημο χωριό που δεν νομίζω να έχει κάτι άλλο να δεις πέρα από το ορυχείο. Εκεί σε παραλαμβάνει ένα μικρό πουλμανακι 16 ατόμων και σε κατεβάζει μέσα από μια στριφογυριστή διαδρομή στα 200 μετρα που είναι η πρώτη αίθουσα. Το θέαμα είναι μοναδικό. Ενας τεράστιος χώρος πέρα από κάθε φαντασία σαν 3 γήπεδα ποδοσφαίρου, με ύψος στα 60 μετρα, με 12 βαθμούς θερμοκρασία, και μια απόκοσμη μυρωδιά. Επειδή η ατμόσφαιρα είναι αποστειρωμένη λόγο του αλατιού και των ιδιαίτερων συνθηκων, και των ιόντων, δημιουργούν ένα μικροκλίμα το οποίο είναι ιδιαίτερα ευεργετικό για παθήσεις του αναπνευστικού. Για το σκοπό αυτό, υπάρχουν σημεία με κρεβάτια, όπου μπορείς αν θέλεις να πάρεις έναν υπνάκο και να ωφεληθείς των ευεργετικών συνθηκών. Κάποιοι με υπνόσακους και σκουφιά την είχαν πέσει για τα καλά. Είχε μέσα παιδότοπο, τραπέζια πικ νικ, κάποια χειροτεχνήματα από αλάτι και μια καφετέρια με μπαλκόνι με αρκετούς να παίζουν σκάκι και επιτραπέζια παιχνίδια.

[AXL954]

Μετά το Slanic σειρά είχε η πόλη Sinaia στην οποία σκοπό είχα να δω Peles Castle. Η βροχή εκεί, πιστή σύντροφος. Αλλά είπαμε, δεν υπήρχε περίπτωση να μου χαλάσει τη διάθεση και τα σχέδια. Η Sinaia, το κέντρο της, μου έδωσε μια πολύ αρχοντική αίσθηση, με ομορφα κτήρια και καταστήματα. Το Peles, αποτελούσε τη θερινή κατοικία του μακροβιότερου βασιλιά της Ρουμανίας, ο οποίος δεν ήταν καν Ρουμάνος. Τον είχαν φέρει από Γερμανία προκειμένου να κάνει καλύτερες δημόσιες σχέσεις με τις βασιλικές οικογένειες της ευρώπης και υπάρχει γραμμή αίματος μεχρι σήμερα με την Ελισσάβετ της Αγγλίας. Ο τύπος αυτός λοιπόν, πήρε για σύζυγο μια χαρισματική και ταλαντούχα γερμανίδα (ποιήτρια, μουσικό, ζωγράφο, συγγραφεα), με την οποία απέκτησαν μια κόρη που δυστυχώς έχασαν από πυρετό στα 4. Δεν απέκτησαν άλλο παιδί και έκτοτε υιοθέτησαν τον ανιψιό τους. Το παλάτι αυτό όταν ολοκληρώθηκε το 1880, ήταν το πιο σύγχρονο σε όλη την Ευρώπη αφου διέθετε ηλεκτρισμό, ύδρευση, αποχέτευση, τηλέφωνο και κεντρική θέρμανση. Εντυπωσιακό εξωτερικά, ασύγκριτα εντυπωσιακότερο μέσα. Μια αχαλίνωτη πολυτέλεια, μεγαλοπρέπεια δοσμένη με μπόλικη όμως καλαισθησία, κορυφαία υλικά, και γωνιές από όλο τον κόσμο. Το καλύτερο παλάτι από όσα έχω δεί μεχρι στιγμής. Στο εισιτήριο περιλαμβάνονταν και ξεναγός ανα ομάδα 20 ατόμων. Εξαιρετικό!!! Στην επιστροφή ενας πλανόδιος πουλούσε κεσεδάκια με βατόμουρα από το δάσος, και ανέλαβε να δώσει μια όμορφη, ελαφρια και γλυκιά νότα στο ήδη καταπονημένο από τα κρέατα στομάχι μου.