Fail Trip 2015 ή αλλιώς Διπολικός Μοτοκυνισμός

[QSpec]

Τα πριν.

Πάνε 6 γαμημένα χρόνια από το τελευταίο ταξίδι με μηχανή στο εξωτερικό. Υπάρχουν διάφοροι λόγοι που μέχρι τώρα δεν κατάφερα να το επαναλάβω, τρακάρισμα, σπασμένα κόκκαλα, λεφτά, χρόνος, γκόμενες, όρεξη, πόλεμοι, δικαιολογίες μπορώ να βρω άπειρες. Φέτος, όπως και κάθε χρόνο, σκεφτόμουν που και με τι να πάω. Τα τελευταία χρόνια το πλάνο ήταν να κάνω όλη την Τουρκία (μέχρι το Αραράτ) με την Μάρα (Husqy 610). Φέτος δεν είναι καλά τα πράγματα στην Ανατολική πλευρά της Τουρκίας, η Μάρα περιμένει μήνες ένα ανταλλακτικό και η φυσική μου κατάσταση δεν είναι και η καλύτερη. Το άλλο πλάνο, που το σκέφτομαι από το 2009, είναι ο γύρος της Μαύρης Θάλασσας. Πάντα ήταν στο μυαλό μου με μικρό, οικονομικό μηχανάκι. Οπότε όταν επιτέλους βρήκα την Minnie, ένα Volty 250 που έψαχνα σχεδόν έναν χρόνο, την άρπαξα και άρχισα να το σκέφτομαι σοβαρά. Ο Putin είχε άλλα σχέδια για την περιοχή, επίσης ο χρόνος και τα λεφτά ξέφευγαν λίγο. Γάμησε το, δεν κάνω τον κύκλο, ας φτάσω Οδησσό.

Μια παρέα φίλων μου λένε να πάμε ένα 5ήμερο στην Αμοργό. Σκέφτομαι πως μπορούν να συνδυαστούν όλα και βουτάω στους χάρτες και στο internet. Ανάβαση από Δυτικά Βαλκάνια, μέσω Ουγγαρίας μπαίνω Ουκρανία παρακάμπτοντας την Ρουμανία την οποία δεν έχω καμιά ιδιαίτερη επιθυμία να ξαναεπισκεφθώ. Κατέβασμα παραλιακά με ένα πέρασμα από Μολδαβία και κατεύθυνση προς Βόσπορο. Παράλια Τουρκίας, καράβι Κω, καράβι Αμοργό. Πιεσμένο και από χρόνο και από χρήμα αλλά βγαίνει. Κάποιες μέρες θα πρέπει να βγάλω 800άρες, big deal, το έχω ξανακάνει.

Κάπου εκεί είναι που συνειδητοποιώ ότι το έχω παρακάνει με τον σχεδιασμό. Αφού δεν είμαι τέτοιος τύπος, τι το παλεύω; Εξάλλου δεν έχει σημασία. Δημοψήφισμα, Capital Control, όλα άκυρα. Όλοι είναι στον πάγο. Η Αμοργός ακυρώνεται. Λόγω κακής διαχείρισης των τραπεζικών μου λογαριασμών βρίσκομαι να έχω την «καβάτζα» μου σε τράπεζα χωρίς κάρτα. Όντας πνιγμένος στις δουλειές ώστε να προλάβω να κλείσω υποχρεώσεις και να ταξιδέψω, δεν το αφήνω να με απασχολήσει. Μαζεύω κάποιες οφειλές, πληρώνω τους λογαριασμούς στις υπηρεσίες που απειλούν να μου κόψουν πράγματα (ΔΕΗ, τηλέφωνο) και αφήνω τους υπόλοιπους για μετά. Δεν γαμιέται, πάω Βαλκάνια και βλέπω που θα φτάσω...

[QSpec]

Θυμάσαι όταν ήσουν στο συνεργείο και βλέπατε με τον μάστορα την σαπίλα στο κάτω μέρος της εξάτμισης; Θυμάσαι που σκεφτόσουν, “Έλα μωρέ, θα κρατήσει. Μόλις γυρίσω θα δω μήπως κάνω καμιά πατέντα για Scrambler”; Δεν σε χάλασε τώρα που κάθεσαι πάνω σε ένα πεζούλι στην άκρη της εθνικής με 40 βαθμούς, 30 χιλιόμετρα από την Λαμία περιμένοντας την οδική προβληματισμένος γιατί το μηχανάκι σβήνει με το που πάρει μπρος. Τι κι αν τηλεφώνησες στον μάστορα και σε στέλνει σε έναν δικό του στην Λαμία; Εσύ σκέφτεσαι ότι το ταξίδι τελείωσε και το μηχανάκι θέλει λύσιμο μοτέρ. Τα διαφράγματα της 15 ετών εξάτμισης διαλύσανε και η λύση είναι να κολληθεί μια Motorsport (racing, fuck yeah) για να συνεχίσεις. 90 ευρώ χτύπημα στο budget σου για άρχισε να αφαιρείς μέρες από το ταξίδι...
Αθήνα – Θεσσαλονίκη 12 ώρες. Γελάνε οι ποδηλάτες. Οι 40 γαμημένοι βαθμοί και τα 8 γαμημένα μποφόρ εκείνης της μέρας σου έχουν φτιάξει μια γαμάτη ηλίαση και αναρωτιέσαι πως μπορεί να κάηκαν τα μούτρα σου μέσα από την φιμέ ζελατίνα. Η μια νύχτα στην Θες/νίκη γίνεται δύο. Περνάς σύνορα με μηχανή μετά από 6 χρόνια (στον Γράμμο ήσουν με τα πόδια όταν πέρασες το κολωνάκι). FYROM με προορισμό την Πρίστινα πάντα συνοδευόμενος από μια απίστευτη γαμημένη ζέστη. Απόλαυσε το. Εθνική, επαρχιακός, επίπεδα, βαρετά, ζεστά. Θυμάσαι πως ήταν τα πρώτα χιλιόμετρα στην Βουλγαρία το 09; Ε ξέχνα αυτό το συναίσθημα. Μόνο νεύρα τώρα. Το ωραίο hostel που έχεις σταμπάρει στην Πρίστινα και το γεγονός ότι θα πας και θα αράξεις, θα διαβάσεις το βιβλίο σου, θα προχωρήσεις τις σημειώσεις για το project που έχεις ξεκινήσει και θα γνωρίσεις και κάνα δυο άτομα είναι το μόνο θετικό πράγμα που σκέφτεσαι. Θυμάσαι όμως, πίσω στην Αθήνα επί Capital Control, που έψαξες στο internet και αποφάσισες να μην βγάλεις διαβατήριο (80€ είναι πολλά για low budget trips) γιατί περνάς από όλες τις χώρες με ταυτότητα; Νόμιζες...

- Λυπάμαι, δεν μπορείτε περάσετε, χρειάζεται διαβατήριο.
- Μα μπορώ και με ταυτότητα.
- Πρέπει να έχουν βιομετρικά στοιχεία.
- Μα... Έχετε ευρώ έτσι;
- Ναι.
- Και δεν είστε στην Ε.Ε.
- Όχι ακόμα, ίσως φέτος, ελπίζουμε.
- Για εμάς δεν δούλεψε και πολύ καλά...
- Χεχε.
- Χεχε. Δεν παίζει με τίποτα να περάσω, ε;
- Λυπάμαι, για Μαυροβούνιο θα πρέπει να πας μέσω Αλβανίας ή Σερβίας.

Εκεί που έλεγες λοιπόν ότι θα φτάσεις και θα αράξεις, και βασικά θα βρεις λίγη γαμημένη σκιά, πρέπει να κάνεις καμιά 200άρα χιλιόμετρα ακόμα. Τράβα πίσω στα Σκόπια να πιείς έναν καφέ ίσως να βρεις και κανένα hostel. Κίνηση, 42 βαθμοί πλέον, νεύρα. Σήκω φύγε από δω μέσα, τράβα στον επαρχιακό. Πήγαινε Σερβία, έχεις ξαναπάει και σου άρεσε. Θυμάσαι τον Sapadak να γράφει κάτι για την Νις. Οδήγα!



Αυτό στα Αλβανικά σημαίνει "Δεν μπαίνεις που να χτυπιέσαι".

[QSpec]

Στην Νις φτάνω βραδάκι, ευτυχώς ταμπέλες για hostels υπάρχουν παντού. Βρίσκω εύκολα ένα hostel και παρκάρω την μηχανή μπροστά από ένα κτήριο με ταινία γύρω-γύρω. Ρωτάω έναν περαστικό τι γράφει πάνω η ταινία και μου λέει ότι περιμένουν το κτήριο να πέσει από στιγμή σε στιγμή. Μια γρήγορη βόλτα, ένα σνακ και πίσω στο hostel. Αδιάφορες συζητήσεις με έναν πιτσιρικά Σέρβο που ήρθε από το χωριό για να τζογάρει ενώ οι γονείς του είναι διακοπές Ελλάδα και έναν Ολλανδό που είχε στόχο να οδηγήσει σε όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες με το “expensive car” του, που δεν έμαθα ποτέ τι είναι, μέχρι τα 30 του. Για τον πούτσο. Την πέφτω για ύπνο με την σιγουριά ότι αύριο θα ξεθάβω την Minnie από τα συντρίμμια.

Ο ήλιος ξημερώνει πάνω από το κτήριο που, ευτυχώς, είναι ακόμα όρθιο. Φόρτωμα και κατεύθυνση Μαυροβούνιο. Ωραίες διαδρομές από επαρχιακό και το Εθνικό Πάρκο Kopaonik. Σκι, σαλέ κι έτσι. Υψόμετρο άρα δροσιά. Ωραίοι δρόμοι εκτός από τα σημεία που είχαν αποφασίσει να ξύσουν κομμάτια. Μισός δρόμος, ίσως μετά από στροφή και πολύ βαθύ ξύσιμο. Όχι ευχάριστο αλλά ακόμα κι έτσι είναι τα πρώτα χιλιόμετρα στα οποία ευχαριστήθηκα οδήγηση. Σύνορα, Μαυροβούνιο.

Το ποτάμι της Νις



και το κάστρο της


Κάπου εδώ αρχίζουν και γίνονται ωραία τα πράγματα.

[QSpec]

Full σαλέ και ξενοδοχεία στο Kopaonik.


Και γιατί είμαι και offroad...

[QSpec]

Στα πρώτα 5 χιλιόμετρα με περνάει μια Aston Martin τάπα. “Βρε τον Τζιμάκο” σκέφτομαι και χαμογελάω. Ο καιρός έχει δροσίσει και μερικές σταγόνες κάνουν την εμφάνιση τους. Στάση για αδιάβροχα. Φορτωμένο R80 περνάει, χαιρετάω, χαιρετάει. Παρακάτω, το ίδιο R80 έχει σταματήσει για φωτογραφία, χαιρετάει, χαιρετάω. Παρακάτω σταματάω για να συμβουλευτώ τον χάρτη μου και μετά από 1 λεπτό σταματάει και το R80.

Μιλάμε λίγο στην μέση του δρόμου και μετά από τις κόρνες και τα, υποθέτω, βρισίδια που ακούσαμε μεταφερόμαστε μπροστά από ένα μίνι μάρκετ να τα πούμε. Από που είσαι, από που έρχεσαι, που πας; Κλασσικά υπέροχα πράγματα. Πάμε προς την ίδια κατεύθυνση οπότε αποφασίζουμε να το πάμε παρέα. Ψιχάλα, δροσιά, βουνά και χωριά. Αυτό είναι γαμώ το κέρατό μου, όχι πεδιάδες και 40άρες... Είναι πλέον νωρίς το απόγευμα όταν λέμε να σταματήσουμε για έναν καφέ. Βρίσκουμε ένα ωραίο ξύλινο σαλέ, όπου στην ερώτηση αν έχουν καφέ η απάντηση είναι “coffee, food, bed, shower!”. Οκ, μας κάνει. Ελληνικός καφές σε κούπα, χάρτες και συζητήσεις για ταξίδια. Ο Klaus ήταν σχεδόν 3 βδομάδες στον δρόμο, έφτασε μέχρι Ουκρανία και τώρα γύρναγε λίγο Βαλκάνια πριν επιστρέψει Γερμανία. Η συζήτηση για την φάση Ελλάδα, Γερμανία, μνημόνια κτλ κατέληξε σύντομα στο “Fuck the banks, fuck politics”. Όπως ήταν φυσικό μας έπιασε το βράδυ οπότε τα πλάνα μας αλλάξανε. Ο Klaus θα πήγαινε Σερβία και εγώ σε ένα ποτάμι κοντά στα σύνορα με Βοσνία όπου ήθελα να κάνω rafting την επόμενη.

Ο αρχηγός του Σαλέ θέλει 20 ευρώ για να μείνουμε εκεί. Έχει επάνω μερικά δωμάτια σαν hostel με τουαλέτα έξω. Τούρκικη χέστρα και ένα τηλέφωνο ντους με τα νερά στο πάτωμα. Το ρίχνουμε στα 15 με πρωϊνό και είμαστε γαμάτοι. Όντας νηστικός όλη μέρα αποφασίζω να δοκιμάσω τις δημιουργίες της γυναίκας του, “Chef” την αποκαλούσε. Μπριζόλα με πατάτες και σπανακόπιτα. Αδιάφορα. Αυτό που δεν ήταν αδιάφορο όμως ήταν ένα ποτό που μας έφερε. Snaps από μήλο και δαμάσκηνο το οποίο φτιάχνει αυτός εκεί. 50% αλκοόλ, ροζ. Πρόδωσα τον Joey Ramone. Το δείπνο με τα ποτά κόστισαν 16 ευρώ. Έτσουξε αλλά δεν γαμιέται.

Ο αρχηγός του Σαλέ μου έκανε εντύπωση γιατί ήταν τόσο ενθουσιασμένος με το μέρος και με ότι έχει χτίσει εκεί παρόλο που έχουν περάσει 12 χρόνια. Μας πήγε γύρω από την έκταση του και μας έλεγε για την θέα, τα δέντρα, τον αέρα που είναι καθαρός κτλ. Πριν μερικά χρόνια το χιόνι του κατέστρεψε σχεδόν τα πάντα αλλά τα ξαναέχτισε. Τον χάρηκα. Αγγλικά γρι αλλά ήξερε μερικά Γερμανικά οπότε ο Klaus μετέφραζε Γερμανικά σε Αγγλικά για έναν Έλληνα στο Μαυροβούνιο. Μ’ αρέσουν αυτά...

Το σαλέ από μπροστά


και από πίσω για να δείτε καλύτερα το περιβάλλον

[QSpec]

Ο Klauss και τα μηχανάκια


και η θέα που απολαμβάναμε με τον καφέ μας

[QSpec]

Μετά από έναν καλό ύπνο κατεβαίνουμε για πρωϊνό. Παρά τα χθεσινά παζάρια μας το πρωϊνό ήταν εξαίρετο. Ομελετάρα με κάτι σαν καβουρμά και σπιτική μαρμελάδα. Μπουκώσαμε και ξεκινήσαμε. Ο Klaus είχε αποφασίσει να μην μπει κατευθείαν Σερβία και να έρθει μαζί μου στο Durmitor από όπου είχε περάσει πριν 2-3 χρόνια και έλεγε ότι είναι καταπληκτικό. Είχε δίκιο. Όλη η διαδρομή ήταν υπέροχη. Πάλι, βουνά, δέντρα, ποτάμια, δροσιά και γαμάτοι δρόμοι. Ναι ρε πούστη! Σιγά σιγά το υψόμετρο ανεβαίνει και το τοπίο γίνεται αλπικό. Η κίνηση λίγη, οι μηχανές αρκετές, η άσφαλτος φρέσκια. Στην κορυφή, στα 1950, ο Klaus αποφασίζει να έρθει μαζί μου Βοσνία και να μπει μετά στην Σερβία γιατί ο καιρός πίσω μας έχει αρχίσει να γίνεται επιθετικός και ο δρόμος μπροστά μας είναι υπέροχος.

Η Minnie παρά τον μικρό κυβισμό, τα 15 χρόνια της και το καρμπυρατέρ που κάνει κάτι περίεργα που και που, συμπεριφέρθηκε άψογα. Σε σημεία, έκοβα για να περιμένω τον Klaus. Το μηχανάκι μου γαμάει. Σύντομα πέφτουμε στην λίμνη Piva που την τυλίγει ο κεντρικός δρόμος που πάει προς τα σύνορα. Τα τούνελ στο Μαυροβούνιο είναι απλά τρύπες στον βράχο και είναι πολλά. Γυμνή πέτρα χωρίς τσιμέντωμα και φυσικά χωρίς φώτα. Η φιμέ ζελατίνα έπρεπε να σηκώνεται και τα ζιγκ ζαγκ για την αποφυγή πετρών έκαναν την διαδρομή ακόμα πιο ενδιαφέρουσα. Στο τέλος της λίμνης φτάνουμε στο φράγμα που την δημιουργεί και κοιτώντας από κάτω μπορεί κανείς να δει έναν παλιό δρόμο που λογικά υπήρχε πριν φτιαχτεί το φράγμα και τώρα είναι απόλυτα παραδομένος στην φύση. Άπειρα camping στην περιοχή και αρκετές δραστηριότητες στο ποτάμι. Μερικά είχαν πινακίδες “BIKER FRIENDLY”, ποιος ξέρει τι εννοούν;

Περνώντας το, εξαιρετικά μικρό, φυλάκιο είμαστε πλέον στο no mans land ανάμεσα στο Μαυροβούνιο και στην Βοσνία. Ακόμα και σε αυτά τα 1-2 χιλιόμετρα έχει camps κτλ. Δεν μπορώ να φανταστώ πως δουλεύει αυτό. Τα πρώτα χιλιόμετρα στην Βοσνία είναι σκατά. Χώμα, άσφαλτος, κίνηση, σκόνη. Αρχίζω να ανησυχώ για την βενζίνη, είμαι στα 260 χιλιόμετρα και σύμφωνα με πρόχειρες μετρήσεις οδηγώντας (όχι οικονομικά) στο κέντρο της Αθήνας, πρέπει να είμαι στο όριο μου. Στο βενζινάδικο βλέπω πως έχει κάψει 7 λίτρα. Χα! Είχα άλλα 5. Αποχαιρετιζόμαστε με τον Klaus ο οποίος την κάνει δεξιά για Σερβία ενώ εγώ αριστερά για Sarajevo. Ωραίος δρόμος, ποτάμι δεξιά, βράχια αριστερά. Σύντομα είμαι μέσα στην πόλη και περνώντας χαζεύω μερικά ημικατεστραμένα κτήρια δεχόμενος τις χαιρετούρες διάφορων τσοπεράδων.



Είναι ωραία στο Μαυροβούνιο


είναι πολύ ωραία

[QSpec]

Έβαλα κι ένα τέτοιο!

[QSpec]

Το ποτάμι έρχεται απο εκεί...


...περνάει από εδώ (150 μέτρα βάθος)...


και πάει προς τα εκεί.

[QSpec]

Στην ανάβαση προς την κορυφή του Durmitor


Συζητώντας με ένα ζευγάρι Ρουμάνων οι οποίοι δουλεύουν για το Romaniacs.


Έβαλα κι άλλο ένα!

[QSpec]

Από την κορυφή κάθεσαι και χαζεύεις τον δρόμο που σε περιμένει μπροστά.


Εδώ μου έλειπε η Mara.

[QSpec]

Η μακρόστενη λίμνη Piva


και το φράγμα που την δημιουργεί.


Αυτός ο δρόμος σκάει πάνω στο φράγμα. Φαντάζομαι ότι πριν χτιστεί το φράγμα ήταν ο κεντρικός. Τώρα είναι παραδωμένος στην φύση και έχει ξεκάθαρα χάσει.

[QSpec]

Οι χαιρετούρες και ανταλλαγές διαδρομών στους χάρτες μας σε ένα βενζινάδικο στην Βοσνία που ευτυχώς δέχτηκε ευρώ.

[QSpec]

Για διαμονή στο Σαράγεβο είχα βρει ένα ιδιαίτερο hostel στο internet. Λέγεται War Hostel και έχει ως θέμα τον πόλεμο. Οι εικόνες με την διακόσμηση του και η όλη ιδέα γενικά μου προκαλούσε απορία και αηδία. Ο πόλεμος δεν είναι εμπόρευμα (όχι για τους άμεσα εμπλεκόμενους τέλος πάντων), δεν είναι marketing advantage. Βλέποντας το hostel σκεφτόμουν μόνο πως πρόκειται για εθελούσια εκπόρνευση των επιζώντων για εντυπωσιασμό ηλίθιων τουριστών που θέλουν να ζήσουν το “War Experience” που προσφέρεται κάθε Κυριακή μεσημέρι. For fucks shake.

Παρόλα αυτά ήθελα να το δω από πρώτο χέρι, που ξέρεις, μπορεί να είναι δοσμένο με σεβασμό και ευαισθησία. Αρχίδια, αλλά μπορεί. Όπως και να έχει κάπου πρέπει να μείνω, ας ήταν εκεί. Το βρήκα δύσκολα γιατί είναι χωμένο σε ένα αδιέξοδο σε έναν λόφο. Την πόρτα μου άνοιξε μου άνοιξε μια Ασιάτισσα και αναρωτήθηκα αν χτύπησα σωστά. Η λίγη συζήτηση που είχα μαζί της ενώ περίμενα στο σαλονάκι για να δουν αν έχουν κρεβάτι επιβεβαίωσε τις υποψίες μου για το κοινό αυτού του hostel. Όταν τελικά τρώω το άκυρο δεν με νοιάζει και πολύ γιατί οι σκέψεις που έκανα για το hostel δεν διαψεύσθηκαν στην πρώτη αυτή θέαση και η Ασιάτισα μου την έδινε σε βαθμό μπουνιάς στα δόντια.

[QSpec]

Κάνε γύρους τώρα μπας και βρεις κάτι άλλο. Δεν είχες υπολογίσει την συναυλία του Asdfsd Adsfsdfsasf που είναι πολύ δημοφιλής και έχει γεμίσει το Sarajevo με κόσμο από τις γειτονικές πόλεις και χώρες. Είναι αργά και τα νεύρα σου αρχίζουν να σου θυμίζουν ότι σε συνοδεύουν πάντα. Άλλη μια ταμπέλα, άλλο ένα hostel. Νόμιζες ότι θα βρεις κρεβάτι. Χα! Για δες το μηχανάκι τώρα που κατέβηκες... Τι σκατά κάνει το sleeping bag στον δρόμο; Κατάλαβες τι παίζει και σφίχτηκες λίγο ε; Το δίχτυ με το οποίο έπιανες τα μπαγκάζια είναι κομμένο, τα χταπόδια κρέμονται και η αγαπημένη σου backpack λείπει. Γιατί γαμωσταυρίζεις τώρα; Αφού την είδες την περιοχή και τις φάτσες τριγύρω, η φάση βρώμαγε από την αρχή. Ένα στενό δίπλα είναι σαν το Φαληράκι, μεθυσμένοι Βαλκάνιοι, φωνές, αλκοόλ. Το ήξερες βλάκα, το ήξερες αλλά λίγο η έπαρση του ταξιδιού, λίγο η αβάσιμη σιγουριά σου σού την φέρανε. Τουλάχιστον δεν έχασες τίποτα πολύτιμο. Εργαλεία της μηχανής, σαμπουανομαλακίες, φάρμακα, ένα σορτσάκι, μια μερβούδα, το βιβλιάριο υγείας σου και ένα 50ευρο. Έχασες και τα γάντια σου όμως, και τα αδιάβροχα. Έχασες και τις σημειώσεις σου για το project που δουλεύεις. Ήλπιζες ότι στην γύρα που έκανες θα έβρισκες και τίποτα άλλο κάτω εκτός από τα σανδάλια σου. Αρχίδια. “We didn’t see anything” σου λένε όλοι. Α γαμηθήτε ρε.

Βρες τους μπάτσους τώρα και καλή τύχη. Και που τους βρήκες τι; Σιγά μην έβγαζες άκρη. Να ξαναπάς με μεταφραστή από την πρεσβεία Τώρα θα μείνεις στο μόνο hostel που βρήκες και είναι ξεκάθαρος ο λόγος που είχε διαθέσιμο κρεβάτι. Στ’ αρχίδια σου όμως, και πάτωμα σου κάνει τώρα. Πεινάς ε; Βλέπεις τι γίνεται όταν απολαμβάνεις οδήγηση για ώρες; Θα έτρωγες κάτι στην απογευματινή σου βόλτα στο Σαράγεβο… Πάλι καλά που η “Chef” έφτιαξε ομελέτα το πρωί… Δεν πιστεύω να σκέφτεσαι να βγάλεις το μηχανάκι από τον “κήπο”. 2 άτομα το βάλατε και σας βγήκε η Παναγία. Άσε που δεν έχεις συνάλλαγμα. Είναι 00:30, κλέψε λίγο σαμπουάν από όποιον άτυχο τα είχε αφήσει στην τουαλέτα, κάνε μπάνιο και τράβα κοιμήσου...