Εγώ ξέρω ότι και ο Κολοκοτρώνης στις ρήσεις του και ο Μακρυγιάννης στα απομνημονεύματά του, στη νέα γενιά και στην παιδεία αντίστοιχα βάσιζαν την ελπίδα τους από τότε.
Αυτό που βλέπω είναι είναι όλο και πιο απολιτίκ, στενόμυαλες και απαίδευτες γενιές. Παρεκτός και αν η παιδεία εξαντλείται στο χειρισμό του τάμπλετ και στις ξένες γλώσσες. Γενιές που διαδηλώνουν je suis Charlie επειδή είναι της μόδας και ξεκατινιάζονται όλοι ομού κι αντάμα αδιακρίτως κατά του Αρκά για το λεπτό και έξυπνο χιούμορ, που ποσώς αντιλαμβάνονται κιόλας. Γενιές που με την αυτοπεποίθηση του πατρικού 20άρικου στην τσέπη, κάνουν βόλτες με τα παπιά κράζοντας την κατάντια των συνωστισμένων στα ΑΤΜ. Γενιές που το πεδίο προβληματισμού τους σταματάει στο αν ο Ρουβάς πρέπει να εμφανιστεί στην Επίδαυρο...
Ας μη συνεχίσω, καληνύχτα σε σένα και καληνύχτα Ελλάδα