Το thread των πεζών με death wish (οι αυτοκτονικοί)

[Ohm]

Ένα thread αφιερωμένο στους εκάστοτε ριψοκίνδυνους, στην-προηγούμενη-ζωή-μου-ήμουν-κασκαντέρ, ο-χάρος-με-μουτζώνει, αρπάζω-τη-σπάθα-και-ορμώ-στην-περδικοράχη, πιστοποιημένα τρελούς πεζούς

Ήμουν Ζμπάτρα (=στην πάτρα) με το αμάξ', και πήγαινα στο πανεπιστήμιο, στην εθνική προς κόρινθο, έχει διάζωμα ανάμεσα στις κατευθύνσεις. Μεγάλος δρόμος, 3 λωρίδες ανά κατεύθυνση, το διάζωμα έχει και φυτάκια ψηλά σχετικά (τουλάχιστο τότε είχε). 80+ χαώ δρόμος όταν κάτσουν τα φανάρια. Κάπου κει έχει μια εκκλησία δεξιά (ε δεξιά θα είναι, πού θες να'ναι, στο διάζωμα;;; ) και βλέπω κόσμο φίσκα. Κάποιος παντρευότανε. Ζωή σε λόγου μας. Τέλος πάντων, να μην τα πολυλογώ, μειώνω ταχύτητα και είμαι υποψιασμένος μην πεταχτεί κανείς και αρχίσουμε το stress test των abs, και καθώς περνάω την εκκλησία και λέω οκ πάει τελείωσε, με την ακρη του ματιού μου βλέπω μια θειά μα την παναγία με ρούχα παραλλαγής καφεπράσινα, ανάμεσα στα φυτά, να ετοιμάζεται να περάσει τον δρόμο, μακριά από κάθε υποψία διάβασης πεζών

edit: αν πιάσει το thread ή έχουν ενδιαφέρον άλλοι, μπορώ να γράψω και άλλα.

[HelenKoR]

Αυτό ανήκει στις Ιστορίες του Δρόμου!

Συχνά πυκνά (κυρίως στο κέντρο της Αθήνας) βλέπω πολλά σκηνικά με πεζούς. Αυτό που με εκνευρίζει είναι όταν βλέπω μανάδες/πατεράδες/θείες με παιδιά να περνάνε το δρόμο παίρνοντας μεγάλα ρίσκα (από την άποψη ότι εσύ μπορεί να θέλεις να σε πατήσει κάποιος, το παιδάκι όμως τι φταίει; )

Όμως ένα περιστατικό έχει χαραχθεί στη μνήμη.
Μπροστά μου είναι ένα λεωφορείο που έχει σταματήσει και χωραγα να προσπερασω από αριστερά. Πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις κόβω ταχύτητα, κινούμαι με προσοχή και είμαι έτοιμη να σταματήσω διότι πολλοί περνάνε μπροστά ή πίσω από το λεωφορείο.
Βλέπω ένα παλικάρι με τα χέρια στις τσέπες, ακουστικά στα αυτιά και χαλαρό βάδην μπροστά από το λεωφορείο. Σταματάω εντελώς και περιμένω να περάσει.

Κι έτσι όπως περπατούσε, γυρνάει χαλαρά και με χάρη το κεφάλι του και με βλέπει. Τινάχτηκε, έκανε μια πλήρη περιστροφή γύρω από τον εαυτό του και έτρεξε προς το πεζοδρόμιο!
Γελασα τόσο πολύ!!!

[toyar]

καθοδος κηφισιας στα φαναρια του ψυχικου ακριβως πριν τον ανισοπεδο της κατεχακη 3 φαρδιες λωριδες απο τη νησιδα μεχρι το πεζοδρομιο
στο φαναρι αυτο ακολουθει ανοιχτος κατηφορικος δρομος που οταν ειναι αδειος φευγουν ολοι του σκοτωμου
σταματημενοι ολοι στο κοκκινο με κουμπωμενη πρωτη και με το που αναβει πρασινο ξεκιναει γιαγια με μωρο αγκαλια να περασει απεναντι 20μ πιο κατω απο το φαναρι ουτε καν απο τη διαβαση

[el_hymador]

Στην Πριγκηπονήσσων μετά τα δικαστήρια γυρνάμε ένα καλοκαίρι βράδυ με το αμάξι, ψιλοχάλια αλλά οκ, το έχουμε...

Εκεί στο διάζωμα έχει κάτι ηλίθιες τσιμεντένιες σφαίρες ως διακοσμητικό / μπαριέρα. Σε μια από αυτές είναι τύπος πάνω της -προφανώς κόκκαλο και όχι μόνο από αλκοόλ- και κάνει κάτι κίνήσεις ζίου ζίτσου... γελάμε, κόβουμε και μόλις πλησιάζουμε σε απόσταση 3-4 μέτρων, τρώει σκάλωμα (ποιος ξέρει τι είδε, εμάς πάντως δεν μας είδε) και κάνει άλμα και προσγειώνεται ακριβώς μπροστά μας! Παραλίγο να τον πάρουμε από κάτω... χαμπάρι δεν πήρε. Ξαναγύρισε στην σφαίρα του και συνέχισε την σκιαμάχια με αυτό που "έβλεπε"

[Ohm]

Αυτό ανήκει στις Ιστορίες του Δρόμου!

Σε αυτό το thread ψάχνω/βάζω περιστατικά αποκλειστικά με πεζούς που η συμπεριφορά τους στο δρόμο σε κάνει να απορείς πως επέζησαν μέχρι τώρα, όχι γενικά ιστορίες του δρόμου

πεζός έχει σταματήσει κάπου στο 1/3 της διαδρομής από πεζοδρόμιο σε πεζοδρόμιο, πάνω σε στροφή (δηλαδή μπαμ κέντρο στην πορεία σου) και ατενίζει το υπερπέραν. Έχει πράσινο αυτός όμως, ,οπότε θεωρητικά, έχει προτεραιότητα... σταματάω στο μισό μέτρο, με τη μηχανή και περιμένω. Δεν βιαζόμουν, και πίσω μου δεν ερχόταν κανείς... οπότε ευκαιρία για ένα πείραμα, να δούμε πότε/αν θα με πάρει χαμπάρι.

Μετά από καμια 10αριά δευτερόλεπτα, ξυπνάει, με βλέπει, τρομάζει και κάνει πίσω.

Οι πιό γαμάτοι όμως είναι αυτοί που, παρκαρισμένοι σε δρόμους τύπου αχαρνών, βγάζουν το καθισματάκι του μωρού, από τη μεριά της κυκλοφορίας

[PortisHead]

Το χειροτερο ειναι να εχεις καμποσα χλμ. σε λεοφωρο,
να βλεπεις πεζο στη μεση της προσπαθειας να περασει απεναντι,
να σε βλεπει,να τον βλεπεις
να μην ξερει αυτος αν πρεπει να επιταχυνει το βημα του ή να γυρισει πισω
κι εσυ να μην ξερεις αν θα τον περασεις απο αριστερα ή απο δεξια.
Εχει τυχει σε τετοιο σκηνικο , κοψε,κοψε,κοψε να σταματησω ακριβως μπροστα του.

[nikos_abel]

Οι πιό γαμάτοι όμως είναι αυτοί που, παρκαρισμένοι σε δρόμους τύπου αχαρνών, βγάζουν το καθισματάκι του μωρού, από τη μεριά της κυκλοφορίας

Καλά, δεν είναι πάντα εύκολο να το βγάλεις από όποια μεριά θέλεις.


Ον τόπικ, κάποτε, κάπου εδώ



για την ακρίβεια κάπου εδώ



κυκλοφορούσε ένας, άστεγος (!!!???) ρακένδυτος, βρώμικος, μέσα στη λίγδα.

Ο κύριος αυτός λοιπόν είχε το συνήθειο να περπατάει στο άκρο της αριστερής λωρίδας του ρεύματος προς Σούνιο.

Λόγω της ευθείας, ε, να μη πω ψέματα, και εγώ όπως και πολλοί άλλοι πηγαίναμε λίγο πιο γρήγορα από το κανονικό.

Τον έβλεπες λοιπόν στα 10 - 15 μέτρα μέσα στη μέση.

Και τη μέρα, πάει στο καλό, τον έπαιρνες χαμπάρι, τη νύχτα...... μπρρρρρρρρρ.

[devil's animal]

με το μικρο ειχα τεραστιο προβλημα γιατι δεν ακουγοταν τιποτα...
με το μεσαιο και το μεγαλο, αρκει μιση ξερογκαζια για να εξαφανιστουν απο πεζοι, μεχρι σκυλογατια και ολη η τοπικη πανιδα...

[congate7]

με το μικρο ειχα τεραστιο προβλημα γιατι δεν ακουγοταν τιποτα...
με το μεσαιο και το μεγαλο, αρκει μιση ξερογκαζια για να εξαφανιστουν απο πεζοι, μεχρι σκυλογατια και ολη η τοπικη πανιδα...

Αυτό ακριβώς. Με το μηχανάκι δε μου έχει πεταχτεί κανένας, όπως επίσης ούτε αδέσποτο. Με το αμάξι όμως...

[DOCfzx]

απλα δεν ενδιαφέρονται για το αν θα χτυπήσουν ή όχι