Καθώς πήγαινα νότια, τα σύννεφα έμεναν πίσω μου και μόλις μπήκα πάλι στην αγαπημένη Σερβία, θυμήθηκα ότι είχαμε Αύγουστο!
Καθώς πήγαινα νότια, τα σύννεφα έμεναν πίσω μου και μόλις μπήκα πάλι στην αγαπημένη Σερβία, θυμήθηκα ότι είχαμε Αύγουστο!
Ο τελικός προορισμός μου ήταν το Novi Sad.
PEKARA = φούρνος...
Έφτασα στο homtel Mediterraneo το μεσημέρι. Homtel? Ναι, ούτε και εγώ το ήξερα! Είναι κάτι μεταξύ ξενοδοχείου και hostel. Η reception ήταν 50 μέτρα μακριά από το δωμάτιο με τα 7 κρεβάτια και άλλα 50 μέτρα πιο μακριά ήταν το εστιατόριο!!! Δε με πείραζε, πιο πολύ με ένοιαζε να έχει ασφαλές parking για το Τενερε, πράγμα που είχε.
Είχα τη μισή μέρα μπροστά μου για να γυρίσω την πόλη, οπότε και δεν έχασα την ευκαιρία.
Αρχικά, περπάτησα στον πεζόδρομο Kralja Aleksandra πίσω από το homtel, όπου δεσπόζει ο καθεδρικός Ναός.
Καφετέρια...!
"Born to Ride" πιτσιρίκος...
Στο τέλος του δρόμου βρίσκεται το Dunavski Park.
Η πόλη είναι μικρή και δε θα έλεγε κανείς ότι έχει αξιοθέατα για να δει πέραν του κάστρου Petrovaradin, αλλά μόνο για τις γυναίκες που κυκλοφορούν εδώ αξίζει η επίσκεψη και η διαμονή με το παραπάνω!
Το Novi Sad, όπως και πολλές άλλες Βαλκανικές πόλεις, το διασχίζει ο Δούναβης. Μετά το πάρκο, μια γέφυρα ενώνει την πόλη με το κάστρο Petrovaradin, που χρονολογείται από τον 3ο ή 4ο αιώνα π.Χ. Το κατασκεύασαν οι Κέλτες και αργότερα το επέκτειναν οι Ρωμαίοι.
Μετά τη βόλτα στο κάστρο για φωτογραφίες, κάθισα στο εστιατόριο και απόλαυσα τη θέα στο Δούναβη παρέα με μια καρμπονάρα, μια σαλάτα και δυο μπύρες… κάτι λιγότερο από 10 ευρώ!
Τα σύννεφα μαζεύονταν απειλητικά και το ψιλόβροχο που άρχισε να πέφτει με έκαναν να φύγω με γοργούς ρυθμούς προς το δωμάτιο.
Άλλη μια μέρα έκλεινε νωρίς, πριν τις 10 το βράδυ και ήμουν κουρασμένος από τα χιλιόμετρα που είχα γράψει με τη μηχανή, αλλά και κάθε απόγευμα με τα πόδια. Έκανα μια μικρή σκέψη να γυρίσω πίσω προς την Ελλάδα,κάνοντας μια ενδιάμεση διανυκτέρευση στο Nis πάλι. Ευτυχώς όμως, όπως την έκανα, έτσι αμέσως την ξέχασα κιόλας… Yolo είπαμε, δεν θα έχω κάθε χρόνο τέτοιες ευκαιρίες!
Info:
Km ημέρας: 541
Διαμονή:
Homtel Mediteraneo
Ilije Ognjanovica 10, Novi Sad 21000
ΜΕΡΑ 9η
Η βροχή που έπεφτε όλο το βράδυ και οι αστραπές που ακούγονταν με έκαναν να ξυπνάω κάθε λίγο και λιγάκι και να σκέφτομαι την οδήγηση την επόμενη… Τελικά, το πρωί είχε απλά συννεφιά και μέχρι να βγω στο δρόμο, είχε στεγνώσει!
Μέχρι εκείνη τη μέρα σε ότι δρόμο είχα οδηγήσει μέσα στη Σερβία αφορούσε τον κύριο οδικό άξονα Ε-75 και είχα δει ελάχιστες εικόνες από την επαρχία.
Από το Novi Sad, ο επαρχιακός 12 με οδήγησε προς τα σύνορα με τη Ρουμανία, 120km ανατολικά και λίγο βορειότερα στη Jimbolia.
Τα χωριά που πέρασα μέχρι να φτάσω έμοιαζαν να έχουν μείνει πολλά χρόνια πίσω. Πραγματικό ταξίδι στο χρόνο! Χτισμένα κατά μήκος του δρόμου που διέσχιζε το κάθε χωριό, τα σπίτια έδειχναν ρημαγμένα, οι άνθρωποι φαίνονταν ταλαιπωρημένοι, έβλεπα εικόνες και πρόσωπα και σκεφτόμουν ότι όσα χρόνια και αν πέρασαν ή και αν περάσουν ακόμα, το σκηνικό πιθανόν θα παραμείνει το ίδιο. Ίσως βέβαια και οι ίδιοι να έχουν ‘βολευτεί’ κατά κάποιο τρόπο σε αυτή τη κατάσταση και αυτόν τον τρόπο ζωής και να είναι όντως ευτυχισμένοι.
Μιάμιση ώρα μετά, στο συνοριακό σταθμό στη Jimbolia δεν υπήρχε κίνηση και πολύ γρήγορα πέρασα στο ρουμανικό έδαφος.
Κάτι περίεργα πράγματα...!
Μόλις στα πρώτα χιλιόμετρα πήρα μια γεύση του τι σημαίνει να οδηγείς στη Ρουμανία και πόσο επικίνδυνοι είναι οι Ρουμάνοι οδηγοί. Τα όρια ταχύτητας τα ξεπερνούν για πλάκα, όλοι, ανεξαρτήτου οχήματος. Μέχρι λεωφορεία και φορτηγά βγαίνουν στο αντίθετο για προσπέραση με μεγάλο ρίσκο.
Αυτό που κατάλαβα ήταν ότι έπρεπε να μην οδηγώ πιο γρήγορα από τα αυτοκίνητα, όπως στις άλλες χώρες, γιατί ήδη πήγαιναν γρήγορα αυτοί, οπότε θα διέτρεχα μεγαλύτερο κίνδυνο, αλλά ούτε και πολύ αργά ώστε να με πάρει κανένας τρελός παραμάζωμα! Αποφάσισα ότι θα έπρεπε να πηγαίνω με τους ρυθμούς τους!
Στην Timisoara με έπιασε για λίγο η βροχή αλλά την γλίτωσα.
Πρόκειται για μια ιστορική πόλη, από την οποία ξεκίνησε η επανάσταση κατά του Τσαουσέσκου στις 16 Δεκεμβρίου του 1989.
Ο δρόμος μέχρι τον τελικό προορισμό στο Pianu de Sus εναλλασσόταν μεταξύ επαρχιακού και νέας εθνικής οδού.
Γύρω στα 11 km πριν το Sebes, έστριψα δεξιά στον στενό 704Α.
Το πρώτο χωριό που πέρασα ήταν το Pianu de Jos και η εικόνα ήταν αποκαρδιωτική. Παρόμοιο σκηνικό με τα χωριά της Σερβίας, σπίτια με ψηλές μάντρες και μεγάλες πόρτες, επικρατούσε μια αναρχία, σκαμμένα πεζοδρόμια, λίγοι άνθρωποι που θύμιζαν Ρομά από το Ζεφύρι κυκλοφορούσαν έξω και οι πρώτες μου σκέψεις ήταν τι θα δω στο Pianu de Sus που ήταν το επόμενο.
Πράγματι, φτάνοντας στο Pianu de Sus δεν είδα κάτι διαφορετικό. Το GPS με πήγε έξω από μια τεράστια πόρτα, σαν αυτές που είχαν τα κάστρα. Η επιγραφή «Casa Dives» ήταν γραμμένη με μικρά γράμματα και μόλις την είδα ανακουφίστηκα. Ανοίγοντας την πόρτα, αυτό που είδα ήταν απίστευτο: μια πλακόστρωτη αυλή με κήπο στη μέση, λίγο παραπάνω ένα υπαίθριο εστιατόριο, πισίνα, ξαπλώστρες, δεξιά τα καινούρια δωμάτια (κατασκευή προ 3ετίας). Ότι έλεγε στο booking.com δηλαδή, αλλά που να τα πιστέψω με αυτά που είχα δει στη διαδρομή!
Ο νεαρός Gabriel με υποδέχτηκε και μόλις τακτοποιήθηκα στο δωμάτιο κατέβηκα στην αυλή πάλι. Ο πατέρας του, Sorin, και ιδιοκτήτης του Casa Dives μου φώναξε από μακριά «my Greek friend,welcome to Pianu de Sus» και με κάλεσε να καθίσω μαζί του, κερνώντας ρακόμελο και τοπικά εδέσματα. Μου έλεγε την ιστορία του, ρωτούσε για την Ελλάδα, αργότερα ήρθαν και άλλοι τρεις φίλοι του και γίναμε μια μεγάλη παρέα.
Ένας εξ αυτών,ο Dorin, μιλούσε άπταιστα Ελληνικά αφού μένει μόνιμα στο Ίλιον και ανέλαβε ρόλο διερμηνέα με τους άλλους.
Αφού καταβρόχθισα ότι έφεραν μπροστά μου, τους άφησα για λίγο για να πάω μια βόλτα στο χωριό για photoshooting και ξεμούδιασμα.
Οι αντιθέσεις κάποιες φορές ήταν προκλητικές για τα μάτια κάποιου περαστικού!
Όταν γύρισα, ο Dorin επέμεινε να πάω στο σπίτι του για να γνωρίσω την οικογένεια του.
Είχε και ένα ΚαΤεΜι εκεί για να κάνει τα γούστα του.
Ο Dorin...
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση