Τα πρώτα χρόνια αποτέλεσε φρούριο για τους κατοίκους της περιοχής απέναντι στις επιθέσεις των Οθωμανών. Αργότερα χρησιμοποιήθηκε ως τελωνείο, μετά ως βασιλική κατοικία, κατά τον Β’ Π.Π. ως νοσοκομείο, έπειτα πάλι πέρασε στα χέρια βασιλικής οικογένειας και πλέον λειτουργεί ως μουσείο.
Δυστυχώς για εμένα, ήταν Κυριακή και λόγω της καλής μέρας η περιοχή είχε πλημμυρίσει από κόσμο.
Φωτό από το εσωτερικό του κάστρου.
Η θέα από τα δωμάτια...
Το δωμάτιο των βασανιστηρίων (torture room)...
Κατεβαίνοντας...
Φεύγοντας από το Bran, ήθελα να βγάλω μια αναμνηστική φωτογραφία…
Η επιστροφή προς τη Brasov ήταν σύντομη και μονότονη, οπότε είπα να την αλλάξω. Στο Rasnov έστριψα δεξιά και ακολούθησα το δρόμο προς το χιονοδρομικό κέντρο στην Poeiana Brasov, περνώντας τα 1000 μέτρα σε υψόμετρο.
Μετά από δυο σύντομες στάσεις, βγήκα στην Άνω Πόλη, πολύ κοντά στο δωμάτιο που έμενα.
Άφησα το Tenere και πήγα πάλι στο κέντρο της πόλης με τα πόδια.
Ήταν νωρίς και δεν είχα πολλά πράγματα να κάνω, εκτός από ένα καφέ και ένα πιάτο φαγητό. Είναι αυτές οι στιγμές που θέλεις κάποιον μαζί, έναν δικό σου άνθρωπο, να πεις δυο κουβέντες.
Είχαν αρχίσει και μου έλειπαν πρόσωπα! Σκεφτόμουν πόσο διαφορετικό θα μπορούσε να είναι το ταξίδι με άλλο ένα άτομο μαζί…
Info:
Km ημέρας: 50
Διαμονή: (σε αυτό είχα κλείσει, αλλά τελικά έμεινα σε ένα άλλο)
Pensiunea Hanna
Miraslau 20, Brasov 500075
ΜΕΡΑ 13η
Τρίτη συνεχόμενη μέρα και αντιμετώπιζα την ίδια δοκιμασία : ξεκινούσα χωρίς πρωινό…!
Γιατί να τα τραβάω αυτά?
Με κατεύθυνση προς το χωριό Fagaras. το τοπίο εκατέρωθεν της μοτοσυκλέτας ήταν πανέμορφο.
Αριστερά μου, ένα μέρος της οροσειράς των Καρπαθίων.
Λίγο πριν ξεκινήσει η ανηφόρα για ένα από τα πιο γνωστά περάσματα της Ευρώπης, του καλύτερου δρόμου στον κόσμο, όπως είχε ισχυριστεί ο, κατά τ’άλλα, συμπαθής Jeremy Clarkson του Top Gear.
Transfagarasan Road (DN7C)
Τη δεκαετία του ’70, ο δικτάτορας Νικολάε Τσαουσέσκου διέταξε την κατασκευή ενός δρόμου που θα διαπερνούσε τα βουνά του Fagaras, για να διασφαλιστεί η άμεση στρατιωτική πρόσβαση στην περιοχή σε περίπτωση που εισέβαλαν οι Σοβιετικοί. Ο στρατός ανέλαβε την κατασκευή, με τεράστιο κόστος όχι μόνο σε οικονομικό επίπεδο αλλά και σε ανθρώπινες απώλειες. Χρησιμοποιήθηκαν 6.000 τόνοι δυναμίτη, με το προσωπικό να μην είναι εκπαιδευμένο σε τέτοιες τεχνικές ελεγχόμενων εκρήξεων. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, 40 στρατιώτες έχασαν τη ζωή τους, αλλά ανεπίσημα αναφέρεται ότι ήταν εκατοντάδες.
Το 1974 δόθηκε στην κυκλοφορία ο δρόμος, μήκους 90km. Κατά τη διάρκεια του έτους είναι ανοικτός μόνο τους καλοκαιρινούς μήνες, αλλά δεν είναι σπάνιο φαινόμενο να πετύχει κάποιος χιόνι ακόμα και τότε!
Η κορυφή Moldoveanu στα 2.544m είναι η δεύτερη ψηλότερη της χώρας. Ο δρόμος σκαρφαλώνει «μόλις» στα 2.042mμε τη γραφική λίμνη Balea να δίνει μια ξεχωριστή πινελιά στο τραχύ αλπικό τοπίο.
Το βόρειο τμήμα, λοιπόν, αποτελείται από πολλές φουρκέτες και πολλά S-άκια. Οι προστατευτικές μπάρες σε κάποια σημεία λάμπουν δια της απουσίας τους, η δε άσφαλτος είναι κατώτερη των προσδοκιών.
Ένα ζευγάρι Ολλανδών μοτοσικλετιστών ήταν η παρέα μου στη στάση που έκανα μόλις το GPS έδειξε 2.042m. Εκτός του κοινού μας πάθους για τα ταξίδια, είχαμε πάθος και για την ίδια μοτοσυκλέτα!
«Keep the rubber on the road…», as you said my friend…
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση