Κάποια στιγμή, ενώ ήμουν σταματημένος λόγω έργων που γίνονταν, ήρθε δίπλα μου ένας Άγγλος με ένα KTM 990 SMT. Μου είπε ότι πήγαινε προς το Άουσβιτς, του είπα ότι και εγώ εκεί πάω και τον ακολούθησα μέχρι ένα βενζινάδικο. Εκεί κάναμε στάση, τα είπαμε για κανά μισάωρο και συνέχισα μόνος.
Ο Justin με το SMT.
Προς το Oswiecim, ο δρόμος εναλλασσόταν μεταξύ αυτοκινητόδρομου και επαρχιακού με μια λωρίδα. Το τοπίο, ακόμα και με τέτοιες καιρικές συνθήκες, έδειχνε πανέμορφο! Η βροχή έγινε συνήθεια και δε με ενοχλούσε.
“Τον ταξιδιώτη τον ‘φτιάχνει’ η βροχή”, λένε…
Πολύ λίγα χιλιόμετρα κοντά στο Oswiecim, βρίσκεται το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς (Auschwitz-Birkenau). Το parking βρίσκεται πάνω στο δρόμο που είναι και το μουσείο.
Αφού πάρκαρα τη μηχανή εκεί, πήγα προς το μουσείο στην απέναντι μεριά του δρόμου. Είχε πάρα πολύ κόσμο, τεράστια ουρά στην είσοδο, με προτεραιότητα για αυτούς που είχαν κλείσει τα εισιτήρια από το internet.
«Καλά», είπα και πήρα το λεωφορείο (δωρεά της VW και δωρεάν για τον κόσμο), που με πήγε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Birkenau II περίπου 3 km πιο μακριά.
Εδώ, λοιπόν, γράφτηκαν κάποιες από τις πιο μαύρες σελίδες στην ιστορία της ανθρωπότητας!
Auschwitz Birkenau II (πηγή:Google)
Το Άουσβιτς ΙΙ είχε διαστάσεις 2 επί 2,5 χμ και ήταν διαιρεμένο σε διάφορα τμήματα, τα οποία επίσης χωρίζονταν σε τομείς. Οι τομείς αυτοί, όπως και ολόκληρο το στρατόπεδο, περιφράχτηκαν με ηλεκτροφόρο συρματόπλεγμα.
Ενώ αρχικά προοριζόταν να γίνει στρατόπεδο εργασίας για αιχμαλώτους πολέμου και φυλακισμένους των SS, το Άουσβιτς ΙΙ άλλαξε λειτουργία μετά από λίγους μόνο μήνες. Την άνοιξη του 1942 δολοφονήθηκαν σοβιετικοί πολιτικοί κομισάριοι (στελέχη του Κομμουνιστικού Κόμματος αποσπασμένα στον Κόκκινο Στρατό), όπως και ανίκανοι για εργασία φυλακισμένοι με το αέριο Κυκλώνας Β. Οι μητέρες και τα παιδιά τους, που κατά την κρίση των γιατρών του στρατοπέδου δεν μπορούσαν να εργαστούν, δολοφονούνταν επίσης με αέριο αμέσως μετά την άφιξή τους στο στρατόπεδο. Από τον Απρίλιο ή τον Ιούλιο του 1942 και μετά (ο ακριβής χρόνος συζητείται) η πλειονότητα των Εβραίων που έφταναν στο στρατόπεδο θανατώνονταν αμέσως. Η ικανότητά τους για εργασία δεν είχε πλέον ιδιαίτερη σημασία, αφού το Άουσβιτς ΙΙ Μπίρκεναου είχε μετατραπεί από στρατόπεδο εργασίας σε στρατόπεδο εξόντωσης.
Τα περισσότερα θύματα έφθαναν με τραίνο, συχνά μετά από πολυήμερα ταξίδια σε βαγόνια μεταφοράς ζώων. Το μεγαλύτερο σε διάρκεια καταγεγραμμένο ταξίδι αφορούσε τη μεταφορά αιχμαλώτων από τη Ρόδο και είχε συνολική διάρκεια 17 ημερών. Αφού έφταναν στον σταθμό της πόλης Άουσβιτς, στρατιώτες των SS τους οδηγούσαν στο στρατόπεδο. Το 1944 τοποθετήθηκαν ράγες που οδηγούσαν κατευθείαν στο εσωτερικό του στρατοπέδου. Συχνά οι εκτοπισμένοι μεταφέρονταν κατευθείαν στους θαλάμους αερίων, ενώ άλλες φορές γινόταν προηγουμένως διαλογή από του γιατρούς του στρατοπέδου, βάσει της οποίας χωρίζονταν οι αδύναμοι, γέροι και ασθενείς από τους ικανούς για εργασία. Συνήθως ο περιβόητος Δρ. Γιόσεφ Μένγκελε ήταν ο υπεύθυνος στις διαλογές αυτές.
Οι κρατούμενοι που επιβίωναν της διαλογής εργάζονταν έπειτα στις βιομηχανικές εγκαταστάσεις που συνόρευαν με το στρατόπεδο ή σε παραρτήματα του Στρατοπέδου. Χρησιμοποιούνταν κυρίως για την παραγωγή συνθετικής βενζίνης ή συνθετικού ελαστικού (αποκαλούμενου Buna) για την εταιρεία IG Farben. Άλλες γερμανικές εταιρίες, όπως η Krupp, διατηρούσαν επίσης βιομηχανικές εγκαταστάσεις κοντά στο στρατόπεδο. Ο τρόπος αυτός της καταναγκαστικής εργασίας αποτελούσε για τα SS μια καλή ευκαιρία να αποκομίσει κέρδη σε βάρος των φυλακισμένων. Παράλληλα, στρατιώτες της SS, αλλά και υπάλληλοι των γερμανικών επιχειρήσεων, κακομεταχειρίζονταν αυθαίρετα τους εργαζόμενους, πολλοί από τους οποίους τελικά πέθαιναν εξαντλημένοι από την εργασία.
Εκτιμάται ότι συνολικά δολοφονήθηκαν 1.1 εκατομμύριο άνθρωποι στο Birkenau…
Ο μουντός καιρός έκανε το μέρος να δείχνει ακόμη πιο θλιβερό…
Με το ίδιο λεωφορείο επέστρεψα στο parking και με τη μηχανή ξαναπήγα στο Birkenau για να βγάλω μια αναμνηστική φωτό…
Μόλις 70-80 km με χώριζαν από την Κρακοβία και το ξενοδοχείο Hotel Grand Felix. Μπαίνοντας στην πόλη, έβλεπα παντού καταπράσινα πάρκα και τις πολυκατοικίες βαμμένες με ανοιχτά χρώματα που, αν και σοβιετικού τύπου, είναι καλαίσθητες.
ΜΕΡΑ 7η
Το πρωί βρέθηκα να παίρνω πρωινό στο εστιατόριο του ξενοδοχείου μαζί με ένα ζευγάρι από Ελλάδα, οι οποίοι είχαν έρθει ως εδώ με αυτοκίνητο. Αφού χαιρετηθήκαμε, ξεκίνησα το “άτυπο” ταξίδι της επιστροφής.
Ο δρόμος Ε77 και κάποιες παραλλαγές του με οδήγησαν προς τα σύνορα με τη Σλοβακία, σε μια περιοχή πνιγμένη στο πράσινο κοντά στο Zakopane που αποτελεί χειμερινό τουριστικό θέρετρο.