ή αλλιώς,
Ο Ηλίθιος, ο Πανηλίθιος και η αθάνατη ελπίδα.
Αφού το καλοκαίρι μου θύμισε ότι μου αρέσουν τα ταξίδια με μηχανή, τα gremlins στο κεφάλι μου άρχισαν να δουλεύουν non-stop. Για την ύπαρξη του Elefantentreffen έμαθα τυχαία σε ένα ξένο forum πολλά χρόνια πριν και με τράβηξε αμέσως. Κυρίως λόγω της μπύρας, των ολόκληρων γουρουνιών στην σούβλα και των χαρακτήρων που έβλεπα στις φωτογραφίες. Τα gremlins βρήκαν τις μνήμες αυτές και άρχισαν να μου τις πετάνε συνέχεια μπροστά μου. "Ρε λες;"
1 post στο event στο facebook όπου ζήταγα tips για το ταξίδι αυτό κατάφερε κι έφτασε και στον τοίχο του Γιώργου (taisteal). Στον επόμενο Κρίκο που βρεθήκαμε άρχισαν οι θεωρίες. Όσο πέρναγαν οι μήνες αρχίσαμε να το συζητάμε πιο σοβαρά. Πλέον έχουμε αποφασίσει με ποια μηχανάκια θα πάμε (τα μικρά είναι ιδανικότερα άρα Volty και Vespa) και έχουμε περίπου έναν μήνα. Και τότε φυσικά αρχίζουν οι μαλακίες. Η Minnie βαράει μπιέλα και η Vespa κάτι με ένα πιατέλο και θέλει αναρτήσεις. Τα κόστη είναι μεγάλα. Ένα μηχανάκι βρίσκεται, χρειαζόμαστε άλλο ένα, δύσκολο...
Να φτιαχτεί το Volty δεν παίζει, δεν υπάρχουν λεφτά. Το χάσκι θέλει λάστιχα, ασφάλεια και να μπει ένα αξονάκι. Λεφτά πάλι. Επίσης οι βενζίνες θα είναι τα διπλά και μετά θα θέλω χειρουργείο για αιμοροϊδες.
Μετά από μερικές μπύρες αποφασίζουμε μαζί να πάω με την Minnie ως έχει. Φρέσκο λαδάκι, κάνα βελτιωτικό μέσα και θα αντέξει. Συζητώντας και με άλλους φίλους μου δεν μπορούσα να βρω απάντηση στην ερώτηση "Και τι σε κάνει να πιστεύεις ότι θα πας μέχρι εκεί με μοτέρ που βαράει;" οπότε συνήθως δεχόμουν τον χαρακτηρισμό "ηλίθιος" και η βραδιά συνεχιζόταν. Δεν υπήρχε απάντηση. Υπήρχε απλά ελπίδα. Θα φτάσει, 2000 χλμ είναι, θα αντέξει. Μετά ας σπάσει, γι αυτό πληρώνουμε οδική.