Δημοσιεύθηκε αρχικά από
kostas777
Το θέμα της συνήθειας χρειάζεται κάποιον χρόνο προσαρμογής και αρκετή προσοχή και συγκέντρωση τις πρώτες μέρες. Εμένα μια τέτοια αλλαγή μου παίρνει μερικές μέρες να τη συνηθίσω, το πολύ μια εβδομάδα.
Η αλλαγή αυτή έγινε πολύ παλιά, κατά τύχη και αναγκαστικά, ενώ ποτέ δεν είχα σκεφτεί να αλλάξω για κάποιον λόγο από τον «παραδοσιακό» τρόπο αλλαγής ταχυτήτων.
Ήξερα ότι έτσι το είχαν στους αγώνες, αλλά αφού δεν ήμουν αγωνιζόμενος, δεν έβρισκα τον λόγο να το αλλάξω, γιατί έτσι είχα μάθει, γιατί μπορεί όλα να γινόταν χειρότερα, γιατί φοβόμουν μην κάνω κανα λάθος και βρεθώ με κολλημένο μοτέρ μέσα σε καναν θάμνο ή γύρω από καμιά κολώνα, το αν μετά θα ήταν εύκολο να οδηγήσω κάποιο άλλο μηχανάκι με «στανταρ» κιβώτιο, το πως θα με βλέπουν οι άλλοι, το αν δεν βολεύει και μετά θέλω να ξανααλλάξω και πρέπει να ξαναμαθαίνω, κλπ.
Πως έγινε. Είχα κολλήσει το μοτέρ του VT250 (πράγμα καθόλου δύσκολο) και το είχα πάει στον μηχανικό για βρει άλλο και να μου το αλλάξει.
Οπότε μετά από κάμποσες μέρες με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει ότι βρήκε κινητήρα καλό με χ λεφτά, οπότε συμφωνώ και του λέω να τον περάσει.
Με παίρνει μετά από λίγες μέρες τηλέφωνο και μου λέει «Κώστα, πρόβλημα». Αρχίζω να σκέφτομαι ραγισμένα καπάκια κλπ.. αλλά η αγωνία μου παραμένει όταν συνεχίζει και μου λέει «ο κινητήρας που έβαλα, έχει το κιβώτιο ανάποδα!»
- Δηλαδή; Πρώτη πάνω και οι άλλες κάτω;
- Ναι!
- Πω... πωτς, πωτς γκένεν αυτό; Ίδιος κινητήρας δεν είναι; Είναι δυνατόν;
- Έλα ντε! Δεν έχω ιδέα
- Αμάν και τι θα κάνω τώρα, πως θα οδηγήσω; Δεν έχω μάθει να οδηγάω έτσι!
- Ούτε εγώ! Δεν ξέρω...
- Πωωωω ρε PooST... (το σκέφτομαι λίγο, λέω δε γαμιέται θα το μάθω έτσι)... καλά, έρχομαι να το πάρω. Τι να γίνει, θα ξαναμάθω να οδηγώ από την αρχή
Μέχρι να πάω να την πάρω, το σκεφτόμουν συνέχεια προκειμένου να το μάθω και να μην κάνω κανα λάθος. Φεύγοντας από το συνεργείο μου φάνηκε πιο εύκολο από ότι περίμενα. Τις πρώτες μέρες έκανα κανα δύο λαθάκια, κατέβασμα αντί για ανέβασμα, αλλά πήγαινα ήρεμα οπότε δεν έγινε τίποτα. Μετά από μια εβδομάδα όλα τα ένιωθα φυσιολογικά και δεν έκανα πια λάθη.
Και τι αποκάλυψη, η οδήγηση απέκτησε νέο νόημα. Ένιωθα σαν τον Ντούχαν (βέβαια εγώ ήμουν ο Ντούχαχαχαν, αλλά δεν έχει σημασία) και μου άρεσε που όλα έγιναν πιο εύκολα και πιο γρήγορα, ενώ δεν το περίμενα.
Αργότερα άλλαξα μηχανή, ή οδηγούσα και τη μηχανή του αδερφού μου με στάνταρ κιβώτιο και η αλλαγή από το ένα στο άλλο ήταν πιο εύκολη, πάντα όμως θέλει σκέψη και προσοχή, ενώ δεν πρέπει να οδηγείς αφηρημένος. Ποτέ δεν πρέπει να οδηγείς αφηρημένος ο,τιδήποτε, αλλά αυτός είναι ένας παραπάνω λόγος.
Αφού για πολλά χρόνια ήμουν πάλι πίσω στο στάνταρ pattern, άρχισα να μπαίνω πίστα και αποφάσισα να το ξαναγυρίσω. Με τις συγκεκριμένες μηχανές δεν το είχα δοκιμάσει άλλωστε. 2-5 μέρες προσαρμογής και ξαναθυμήθηκα τα παλιά, καρφωτά ανεβάσματα στην επιτάχυνση και απανωτά κατεβάσματα στις στροφές με τον συμπλέκτη. Όλα πιο γρήγορα και πιο άνετα και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν το είχα κάνει νωρίτερα, έστω και για δοκιμή.
Πάντως για αυτούς που είναι πιο αφηρημένοι, δεν μαθαίνουν και δεν προσαρμόζονται εύκολα, ίσως μια τέτοια αλλαγή να μην αξίζει τον κόπο. Πρέπει να το πάρεις απόφαση και να επιμείνεις, για να δεις τα καλά του. Αν νομίζεις ότι δεν τό'χεις, τότε μην ασχοληθείς καν.