Ο μέρφις γαμιέται με όλο το δωδεκάθεο σήμερα και ως γνωστόν ήταν καρπεροί οι αρχαίοι ημών.
Μετά την αποτυχημένη εγχείριση στον ιπτάμενο μύθο και εν αναμονή προσπάθειας #2 η μόνη “λογική” εναλλακτική ήταν/είναι το να ξηλωθώ για τέλη και ασφάλεια στο όπλο του σταρ τρεκ. Fazers set on kill death destroy λοιπόν...
Στέλνω χαρτιά, υπολογίζω ότι σε “λίγο” θα τα έχω πίσω. Εφορία για πινακίδες και τέλη, μετά δουλειά. Η εναλλακτική είναι να πάρω το δανεικό αυτοκίνητο. Κλιματιστικό ναι αλλά σε ημέρα με απεργίες στα ΜΜΜ πρέπει να είσαι Ο μαλάκας για να υποβάλλεις εαυτόν στο μαρτύριο, συν το ότι δεν θα μείνω χωρίς δικό μου μεταφορικό μέσο, απλά δεν παλεύεται.
Και περνάει η ώρα. Και περνάει η ώρα. Εν τω μεταξύ, σκεπτόμενος πως ότι χρειάζομαι είναι σπίτι, δεν δίνω πολλή σημασία στην προετοιμασία... Και φτάνει μεσημέρι και χτυπάει τηλέφωνο “εεεε έχουμε πρόβλημα με το ίντερνετ και...” σου γαμήσω, ξέρω δεν φταις αλλά γαμώ το κιέρατο το τράγιο έχω στήσει έναν άνθρωπο και περιμένει...
Καμμιά ώρα μετά, έρχεται στο email το πολυπόθητο. Μαζεύω χαρτιά, κλιμακόμετρα, κινητά και... ΠΟΥ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΤΡΟ... Πουθενά. Άνω κάτω τα πάντα, πουθενά. Πετάω δεξιά αριστερά ζελατίνες, μπάγκστερ, εξατμίσεις (ναι τρεις βόσκουν στο σαλόνι, ψέμματα τέσσερις μαζί με του Billymuse), κάτι φιλτροκούτια, καπάκια κινητήρα, πουθενά. Αφού ΠΑΝΤΑ το αφήνω σε ένα σημείο... Πότε το χρησιμοποίησα, τότε... Τι να κάνω που να πάρει και να σηκώσει... Δε γαμ... παίρνω μετροταινία και φεύγω, η ώρα έχει περάσει σοκαριστικά πολύ.
Καβαλάω το fazer. Γλυκά γλυκά στο βενζινάδικο γιατί είναι πίτα τα λάστιχα και είναι προφανές το γιατί. Βενζίνη. Πάω να πληρώσω. Ο ένας μαλάκας δεν θυμάται το πιν. Ο άλλος μαλάκας ξεχνάει την κάρτα στο ταμείο και τρέχει η κοπέλα ξοπίσω του... Τελικά ένα δεκάλεπτο μετά, πλήρωσα...
Πάω να πάρω τη μηχανή, αέρα που; Α ξέρετε, είναι χαλασμένο και δεν μετράει σωστά. Να σου γαμ... Να βάλω στην τύχη ρε μαλάκα, άντε, αλλά να βάλω. Βάζω. Τώρα μην ρωτήσετε πόσο, θα το μετρήσω όταν κρυώσει, πάντως δεν ξεζάνταρε το λάστιχο πουθενά.
Έχω και άλλα σοβαρά υπαρξιακά πλέον. Γιατί τα γόνατά μου είναι στο ύψος της κοιλιάς μου;;; Γιατί η μανέτα του φρένου είναι τόσο κοντά στο γκριπ;;; Γιατί άμα πας να γυρίσεις το γκάζι κάνει παντηλίκι;;; Γιατί ο δρόμος ξαφνικά απέκτησε πάλι λακκούβες;;; Γιατί πιστολιάζει το άπαν σύμπαν η εξάτμιση; Το μόνο που μου άρεσε, γιατί δεν το συνήθισα ποτέ στο μονοκύλινδρο, ήταν το τράβηγμα από το ρελαντί. Ε ναι ρε πστη, ναι, ΑΥΤΟΣ είναι κινητήρας, τέλος.
Με τα πολλά φτάνω στο φανάρι των πρώην γκούντις, έχει έναν μλκ βούλγαρο δαλικέρη που πάει ζιγκ ζαγκ και κάνω την υπέρβαση και περιμένω πίσω του να φτάσει στο φανάρι γιατί δεν το νιώθω να κάνω ταρζανιές. Κατεβαίνουμε την κατηφόρα, εκεί που πάω να σταματήσω σχεδόν στο κόκκινο γεμίζει ο δρόμος νερά, γλιστράει το πόδι, γλιστράει το μπροστινό, πάει το τσάκισα λέω πάλι, αφήνω φρένο, ξανά ξανά ξανά σταματάω πέρα από το φανάρι χεσμένος. Κοιτάω πίσω, έχει κάτι παραφλού που φαίνεται να ξεκινάνε από την νταλίκα. Αρχίζω τα καντήλια για τον μαλάκα που πάει να με τσακίσει στα καλά καθούμενα και κοιτάω κάτω και έχει ακόμα νερά. Ε δεν γίνεται αυτό, κοιτάω καλύτερα και... Εχει φύγει η γαμημένη σωλήνα/μαρκούτσι πως στο διάολο το λένε από το ψυγείο ΜΟΥ και ποτίζει παραφλού το σύμπαν. Μέρφι μπινέ...