Αν κάτι με κουράζει α αυτή τη ζωή είναι οι εντυπώσεις και οι μισές αλήθειες....
Πετάς μια κουβέντα και ωωωω είσαι μεγάλος, είσαι έτσι, είσαι γιουβέτσι.
Προς αποκατάσταση της αλήθειας λοιπόν...
ΝΑΙ πήγα Διδυμότειχο με σουζούκι Τς 50
Είχα ένα σλπίπνγκ μπαγκ μαζί, ελάχιστα λεφτά και εξοπλισμό... ανύπαρκτο,
πέραν του κράνους και του (τζιν) μπουφάν.
Πέθανα στο κρύο, πείνασα, έμεινα από μπουζί και βενζίνη και άλλα πολλά ηρωικά
Η μισή αλήθεια.
Η άλλη μισή....
Είναι ότι το Σεπτέμβρη που γύρισα στο σχολείο, χαζεύοντας το γκώλο της Λίζας
δεν είδα ένα οτομπιάνκι που έρχονταν κατά πάνω και για να μη σκάσω πάνω
το ριξα στο πεζοδρόμιο, μπήκα σ ένα οικόπεδο και έπεσα με μια μικρή λίμνη με λάσπες.
Άνοιξα τα μάτια μου απορώντας πως είμαι ζωντανός και είδα τα κάρτερ του ΤΣ ανοιχτά.
Βούρκωσα...
Και σα να μην έφτανε αυτό η Λίζα ήρθε να με σώσει κι εγώ αντί να κάνω το μπσόφιο κοριό
ξάπλα στις λάσπες τ ανάσκελα της είπα...
-Κατ αρχήν καλημέρα....
Η Λίζα παντρεύτηκε ένα μπάτσο λίγους μήνες μετά κι εγώ σκεφτόμουν πως τελικά ήτανε μαλάκω
αλλά ο Μπάτσος ήταν καλό παιδί κι εγώ ήμουν ο μαλάκας !!!!
Ότι απέμεινε από το ΤΣ τα πούλησα και πήρα ένα ΒΕΤΑ ΜΧ6 το καλό, με το οποίο πήγα Αλόννησο το επόμενο
καλοκαίρι.
Μ έγραψαν οι Μπάτσοι στον Αγ Κωνσταντίνο, χωρίς λόγο, μου την τσαλάκωσαν στο φέρι μποτ και εν τέλει
κόλλησε και γ.... και το στρόφαλο στο νησί κάνοντας εντούρο.
Δεν μπορώ να πω ότι χάρηκα και πολύ για αυτά...
ΟΜΩΣ αυτή είναι ολόκληρη η ιστορία...
Για το πως έφτιαξα το ΒΕΤΑ και έπεσα σ ένα αρδευτικό λίγο καιρό μετά θα σας πω άλλη φορά.
Για να τα λέμε και όπως είναι....