Italia Grecia Salentina - Wilhelm Tell και άλλοι ελβετικοί μύθοι θρύλοι παραδόσεις

[Ichigo]

Sto korafaissu ssianonna linari
Ce`derlampisa mesa sto chloro
Sekundu motti skonnete o fengari
Atto krovattitu orio, parefto.

Agapi mou fidella protini
Puru ti nifta iss`innu se toro
Ivo fsunnontaw`e se vrisko`ci
Ce iw ta mala klamata arcino.

Tin agapi mou vale sti fsichi
Sekundu sti kardiammu tin vasto
Luw panta sto kosmo pai`to zisi
Sekundu s`agapune n`agapisi

Στο χωραφάκι σου μάζευα λινάρι
και άστραψε μέσα στο πράσινο
όπως όταν σηκώνεται το φεγγάρι
απ`το κρεβάτι του, ωραίο, λαμπρό.

Αγάπη μου πιστή, πρώτη
και τη νύχτα στον ύπνο σε βλέπω
ξυπνώντας δε σε βρίσκω εκεί
και αρχίζω να κλαίω πολύ πολύ.

Την αγάπη μου βάλε στην ψυχή σου,
όπως την κρατώ εγώ στην καρδιά μου
έτσι πάντα στον κόσμο πάει η ζωή
όπως σ`αγαπάνε ν`αγαπήσεις.


Είχα διαβάσει πολύ παλιά κάποια σκόρπια λήμματα για αυτό τον τόπο της Κάτω Ιταλίας στην εγκυκλοπαίδεια που είχαμε σπίτι όπως και πριν πολλά χρόνια είχα δει ντοκυμαντέρ στην κρατική τηλεόραση για τη γλώσσα τους τη διάλεκτο Γκρίκο και τον τρόπο ζωής τους. Εκτοτε όλο αυτό θάφτηκε στο πίσω μέρος του μυαλού μου και επανήλθε ξανά πριν από 3-4 χρόνια πέφτοντας στα χέρια μου κάποια CD με τραγούδια τους οπότε η επιθυμία μου να επισκεφθώ αυτόν τον τόπο ξαναφούντωσε για τα καλά. Πολλοί λανθασμένα τους λένε “Ελληνόφωνους της Κάτω Ιταλίας” ωστόσο διαπίστωσα παρακάτω στη διάρκεια αυτού του ταξιδιωτικού πως αυτοί είναι πραγματικά οι “veri Greci” όπως οι ίδιοι ισχυρίζονται και έχουν δίκιο!



Στο ταξιδιωτικό αυτό θα επικεντρωθώ στη περιοχή της Grecia Salentina στην Puglia. Αντίστοιχα υπάρχουν και χωριά στην περιοχή του Reggio di Calabria (Ρήγιον) όπου υπάρχουν επίσης αρκετά εναπομείναντα ψήγματα της διαλέκτου και των ανθρώπων που μιλούν τα Γκρίκο ωστόσο χρόνος δεν υπήρχε να τα επισκεφθώ. Η συνέχεια περιλαμβάνει πολλή Ιταλία ελβετικά πάσα και άλλα όμορφα. Θα δείτε απ όλα τα καλά.


Άρχισα να ψάχνω υλικό και πραγματικά στο youtube πλέον υπάρχει πλέον πολλή αξιόλογη πληροφορία, είτε αφορά ντοκυμαντέρ με πληροφορίες γενικά, είτε τη μουσική τους και χορευτική τους παράδοση, την περίφημη Tarantella. Στο μυαλό μου στριφογύριζε όλη την ώρα η ιδέα τα τελευταία 3-4 χρόνια να πάω να δω αυτόν τον τόπο σε συνδυασμό με Άλπεις ωστόσο κάτι συνέβαινε μονίμως και αναβαλλόταν. Είτε για οικονομικούς είτε για προσωπικούς λόγους. Ψάχνοντας παράλληλα τα ταξιδιωτικά εδώ στο Moto γενικά υλικό για την περιοχή της Grecia Salentina δεν υπήρχε. Είναι μια περιοχή που οι περισσότεροι δεν ακουμπάνε και είναι λογικό καθώς όλοι προτιμούν το βορρά, δηλαδή τις Άλπεις που έχουν τις ποιο φημισμένες διαδρομές ή τις πόλεις από την κεντρική Ιταλία και πάνω. Ότι threads βρήκα για το Salento είχαν μόνο σκόρπια πληροφορία χωρίς κάποια σοβαρή περιγραφή. Ωστόσο φέτος έγινε το σωστό κουμάντο και να μαστε. To concept ήταν να πάω εντελώς μόνος ώστε να καταρτίζω το πρόγραμμα αποκλειστικά μόνος μου και να σταματώ όπου θέλω να ξυπνάω όπου και όποτε θέλω. Δε με ενδιέφερε επίσης ούτε να μπω στη λογική “τόσα χλμ ανά ημέρα min/max κλπ” ή να έχω κλείσει ξενοδοχεία από πριν. Άλλωστε roadtrip ειναι, οδηγώ όσο αντέχω, φωτογραφίζω, φεύγω, γεια σας. Camel Trophy ένα πράμα. Απλά έχουμε 10 μέρες στη διάθεσή μας, προϋπολογίζουμε χοντρικά ένα κόστος στη χειρότερη max 150€ ανά ημέρα και τέλος. Γενικά ορμάμε στην τύχη και πλακώνουμε στις μπούφλες τους Ρωμαίους που έλεγε και ο Οβελίξ.



Βγήκαν λοιπόν οι χάρτες από τα συρτάρια, επιλέχθηκαν οι διαδρομές στην Ιταλία, τα πάσα στην Ελβετία, έκλεισα τα εισιτήρια του πλοίου για Brindisi, έγινε και αλλαγή λαδιών
στο Ληστή και είμαστε πανέτοιμοι.[FONT=arial]
[/FONT]

[Ichigo]

[FONT=Arial]Ακολουθούν photo χωρίς editing “provided as is” από μια ταπεινή Sony DSC-WX350... To να κουβαλήσεις κάτι άλλο -κατά την άποψή μου- ακριβότερο ογκώδες και με ήδη περιορισμένο χώρο αποσκευών είναι τρέλα αν σπάσει,χαλάσει,χαθεί. Χώρια του ότι γενικά στη solo κατάσταση δε εμπιστεύεσαι εύκολα να αφήσεις τα πράγματά σου εκτός οπτικού σου πεδίου υπό το φόβο κλοπής. #nofilter λοιπόν [/FONT]

[FONT=Arial]Φτάνει η 15η Ιουλίου και ξεκινάω από Αθήνα με μια απίστευτη τριτοκοσμική ζέστη που σε κάποια σημεία άγγιζε τους 40οC!! Πιάνω την Αθηνών-Πατρών για 220 βαρετά διεκπεραιωτικά αλλά πολύ επικίνδυνα χιλιόμετρα καθώς αυτός ο ήδη απαράδεκτος δρόμος είναι σε φάση διαπλάτυνσης μέσα στα χώματα και με μια λωρίδα ανά κατεύθυνση. Χώρια του ότι πρέπει να αντιμετωπίσω το αργό με δολοφονικές τάσεις τράνζιτο που αν βρεθείς από πίσω σε πάει καροτσάκι μέχρι Πάτρα χωρίς δυνατότητα προσπέρασης. Με 4κυλινδρο και τέτοια ζέστη τα χιλιόμετρα είναι πραγματικά βάναυσα. Όποιος έχει 4κυλινδρο καταλαβαίνει...[/FONT]

[FONT=Arial]Χωρίς λόγια



[/FONT]
[FONT=Arial]Για όσους έχουν πάει Ιταλία η λεζάντα αυτή της Autogrill μπορεί να τους φανεί γνώριμη από την Autostrada ωστόσο την εικόνα αυτή στο συγκεκριμένο κατσικόδρομο κάνοντας σύγκριση με τους Autostrade per l' Italia μόνο σαν παραφωνία μπορώ να τη δω.


[/FONT]
[FONT=Arial]Φτάνω Πάτρα και πετάω το μηχανάκι σε μια άκρη ορμώντας στην πρώτη καντίνα που βρίσκω μπροστά μου για να βρω νερό. Αφού πίνω αχόρταγα ένα λίτρο τουλάχιστον και συνέρχομαι κάπως, βλέπω ότι είμαι στην πιάτσα των ταξί στην αρχή της Κωνσταντινουπόλεως. Έχω λίγο χρόνο μπροστά μου και λέω “Δεν πετάγομαι μέχρι το φημισμένο μαστρο-Βάσκα να πω ένα γεια;” έλα όμως που με το που φτάνω έξω από το μαγαζί βλέπω ότι ο μαστρο-Βάσκα αποφάσισε να την κοπανίσει “πωλούνται τα υλικά λόγω κατεδαφίσεως” δηλαδή μετακόμιση “είμαστε στη διεύθυνση τάδε” λίγο παρακάτω. Φτάνοντας στη διεύθυνση τάδε βλέπω ένα βιβλιοπωλείο! Κάνω μια γύρα διερευνητικά το τετράγωνο, εδώ ο μαστρο-Βάσκα; εκεί ο μαστρο-Βάσκα; πουθενά ο μαστρο-Βάσκα... ρε λέω “ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζω” ρωτάω σε ένα καφέ που βρίσκω απέναντι αν ξέρει τι παίζει με το κατάστημα. Η κοπέλα δεν είχε ιδέα. Βλέπω εν τω μεταξύ ότι πλησιάζει επικίνδυνα ο ωροδείκτης τις 5μμ που ήταν και η ώρα αναχώρησης, εγώ δεν έχω χρόνο να αρχίσω τα τηλέφωνα για να τον βρω και όπως συνεχίζει ποτάμι ο ιδρώτας κατεβαίνω στο λιμάνι για τσεκ-ιν. [/FONT]

[FONT=Arial]Φτάνω στο λιμάνι ξέπνοος και καταιδρωμένος και πάω στο γκισέ. Βλέπω στο εισιτήριο μου να λέει pullman-seat. Αίφνης όπως ήμουν απεγνωσμένος και φορτωμένος άρχισα να ονειρεύομαι πισίνες και άλλες παροχές 5στερων ξενοδοχείων. “Πόσο πάει η καμπίνα;” ρωτάω την κατά τ άλλα νοστιμούλα υπάλληλο, “40 ευρώ” απαντά και χωρίς σκέψη της δίνω την κάρτα και πληρώνω τη διαφορά. Κομμάτια να γίνει μπήκε στον ήδη καταρτισμένο προϋπολογισμό των απροόπτων συμβάντων του ταξιδιού! [/FONT]

[FONT=Arial]Κατευθείαν αρπάζω το μηχανάκι και τα πράγματα και τρέχω στην παντόφλα του Grimaldi. Άδικος κόπος η βιασύνη όπως αποδείχθηκε καθώς δε σκέφτηκα ότι υπάρχει πάντα ένα περιθώριο μισαώρου μέχρι να μπαρκάρει το πάντα αργοπορημένο τράνζιτο. Τακτοποιώ το μηχανάκι στο αμπάρι -όπου σημειωτέον δεν είδα ούτε ένα μοτόρι με ελληνικές πινακίδες (άτιμη κρίση)- και τα πετάω όλα στην καμπίνα όπου χώνομαι κατευθείαν στο ντους. Τι απίστευτη ανακούφιση μετά από τέτοιο λιοπύρι.[/FONT][FONT=Arial]
[/FONT]

[Ichigo]

[FONT=Arial]Και να μαστε λοιπόν φρέσκοι φρέσκοι πάνω στην παντόφλα του Ιταλού. Ολοταχώς (λέμε τώρα) για το Salento.



[FONT=Arial]To πλοίο ήταν άδειο. Λιγοστοί τουρίστες και η καθιερωμένη συνομοταξία του τράνζιτου Έλληνες, Βούλγαροι και λίγοι Σλοβένοι. Η φάση με την καμπίνα ήταν ότι τελικά δεν είχε κρατήσει κάποιος άλλος κρεβάτι και έτσι είχα άπλετο χώρο και ησυχία σε όλο το ταξίδι. Το πλοίο κινείται απελπιστικά αργά με μόλις 18 κόμβους λέει το GPS και εγώ να πηγαινοέρχομαι πάνω κάτω στα καταστρώματα και τα σαλόνια μέσα στο πλοίο ανυπόμονος. Και με τον αραμπά να πηγαίναμε ποιο γρήγορα θα πηγαίναμε. Αυτά τα Ro-Ro ουδέποτε μου ενέπνευσαν εμπιστοσύνη πάντως. Κλασσικά στάση Ηγουμενίτσα όπου μπαρκάρει όλη η Βουλγαρία ερχόμενη από Εγναντία με βανάκια για να πάει για μεροκάματα στην Ιταλία. Πλέον με την EU και την Εγναντία είναι πανεύκολο για αυτούς.[/FONT]

[/FONT][FONT=Arial]
[/FONT]

[Ichigo]

[FONT=Arial, sans-serif]Φτάνει η 9πμ την επόμενη μέρα και το πλοίο ακόμα να δέσει. Δεν είχα κάτι καλύτερο να κάνω από το να χαζέψω από την κουπαστή το παλιό φρούριο του λιμανιού του Brindisi.



[/FONT]
[FONT=Arial, sans-serif]Επιτέλους δένει το πλοίο και μέ σύντομες διαδικασίες ξεμπαρκάρω και πιάνω με μιας την SS 613 προς Lecce (SS στην Ιταλία λογίζονται οι ημίκλειστες επαρχιακές οδοί ταχείας κυκλοφορίας aka Super Strada). Και δωστου γκάζι οι Ιταλοί. Δεν το λυπούνται. Τι και αν το όριο είναι 110 αυτοί πάνε χαλαρά πάνω από 140. H άσφαλτος καλή αλλά σε μερικά σημεία υπάρχουν σαμαράκια που μπορεί να σε στείλουν αδιάβαστο αν δεν προσέξεις. Γενικά στην Κάτω Ιταλία το οδικό δίκτυο είναι σε κακά χάλια ειδικά στα χωριά. Ωστόσο όμως ΣΕ ΟΛΗ την Ιταλία η άσφαλτος κρατάει τέλεια παντού. Δηλαδή φανταστείτε σε πολλά σημεία δρόμους σα βομβαρδισμένα τοπία όπως στη δική μας επαρχία, με μόνη διαφορά ότι έχει παντού καλή άσφαλτο.


[/FONT]

[FONT=Arial, sans-serif]
[/FONT]

[Ichigo]

[FONT=Arial, sans-serif]Βγαίνοντας από τον περιφεριακό του Lecce βλέπω το άγριο χέρσο τοπίο και τα εγκατελειμμένα οχυρωμένα παλιά αγροκτήματα. Μπήκα στον πειρασμό και έβγαλα φωτό. [/FONT]


[FONT=Arial, sans-serif]Άραγε εδώ να χόρευαν παλιά την περίφημη Tarantella χτυπώντας ρυθμικά το tamburello τους και τραγουδώντας οι χωρικοί ξαποστένοντας μετά από την σκληρή ολοήμερη εργασία στα χωράφια;



[/FONT]

[Ichigo]

[FONT=Arial]Για διαμονή επέλεξα ένα μικρό και ήσυχο χωριό στην περιοχή που λέγεται Acaya. Ναι καλά καταλάβατε είναι “ιταλοποιημένη” ονομασία του Αχαΐα. Η μεγαλύτερη έκπληξη μόλις μπαίνεις στο χωριό είναι η ταμπέλα που σε πληροφορεί ότι έχει αδελφοποιηθεί με τη δική μας “τριτοκοσμική” Κάτω Αχαγιά (Sorry Πατρινοί αλλά...). Νευρικό γέλιο! “Είμαστε αδελφοποιημένοι με την Κato Acaya στην Grecia” μου λένε στα ιταλικά περιχαρείς μόλις βλέπουν ότι είμαι και εγώ “Greco”. Αναρωτήθηκα από μέσα μου ότι αν πάνε προς τα εκεί και ρίξουν μια δεύτερη προσκετικότερη ματιά μάλλον θα αναθεωρήσουν την αδελφοποίηση. Δεν ξέρω αν πειράζει κάποιους αυτό αλλά είναι άποψή μου για το μέρος. Πέρα από κάποιες παραλίες δεν έχει τίποτα άλλο να δεις, αντίθετα φημίζεται για την εγκληματικότητα και τα κλεμμενα μηχανάκια. Ήμουν φαντάρος με κάτι παλληκάρια από εκεί που ήταν ένας και ένας...



[/FONT]
[FONT=Arial]Επέλεξα να μείνω σε μια μικρή masseria (αγρόκτημα) στην Αcaya και όχι ένα τυπικό ξενοδοχείο στην περιοχή του Otranto καθώς ήθελα να έρθω όσο μπορώ περισσότερο σε επαφή με τον απλό κόσμο αλλά και γιατί είναι φθηνότερη η διαμονή. Φτάνοντας έξω από τη masseria αντίκρισα αυτό και προς στιγμή διερωτήθηκα για την κατάσταση που πιθανόν επικρατεί εκεί μέσα



[/FONT]
[FONT=Arial]Ωστόσο διαψεύσθηκα αμέσως γιατί ο ιδιοκτήτης κ. Antonio Fasiello διατηρεί το χώρο πεντακάθαρο και έχει φροντίσει να κάνει καλαίσθητες αισθητικές παρεμβάσεις προσθέτοντας χώρους διαμονής και διακόσμηση απόλυτα σύμφωνη με το πνεύμα και την κουλτούρα του αγροκτήματος. Ο κ. Fasiello μιλάει λίγα ελληνικά εγώ λίγα ιταλικά οπότε συνεννοούμαστε μια χαρά. H σύζυγός του του Anna-Maria με ενημέρωσε μάλιστα ότι από το 17οαι. υπάρχει αυτό το αγρόκτημα και μάλιστα έζησε εκεί και τα παιδικά της χρόνια. [/FONT]
[FONT=Arial]Ότι ξεφόρτωσα και στο τσακ δε με πρόλαβε μια δυνατή καλοκαιρινή μπόρα να με κάνει μούσκεμα.[/FONT]

[FONT=Arial]

[/FONT]

[FONT=Arial]
[/FONT]

[Ichigo]

[FONT=Arial]Σταματά η βροχή και βρίσκω την ευκαιρία να περπατήσω μέσα στα στενά δρομάκια της Acaya και να δω και το αραγωνέζικο κάστρο που έχτισε ο Gian Giacomo της Acaya στα 1535-1536 για να αποτρέπονται οι επιθέσεις των Τούρκων πειρατών. Μάλιστα στα 1480 οι Τούρκοι κατέλαβαν το Otranto όπου και οι κάτοικοί του σφαγιάστηκαν αρνούμενοι τον εξισλαμισμό ή πουλήθηκαν στα σκλαβοπάζαρα. Και κάπου στο χρόνο απάνω το βασίλειο της Νάπολης τους ξαπόστειλε από κει που ρθαν. H μνήμη τους γιορτάζεται στο Otranto κάθε χρόνο το δεκαπεντάυγουστο.





[/FONT]
[FONT=Arial]Αγαπημένο 500αρακι. Στον ιταλικό νότο εξακολουθούν να υπάρχουν πάρα πολλά και όλα σε πολύ καλή κατάσταση ανακατασκευασμένα. Βλέπετε εκεί τιμούν την αυτοκινητιστική κουλτούρα και δεν τρέξανε όπως εδώ στα 90s να τα κάνουν απόσυρση για να πάρουν την Corolla και το Civic που βλέπανε στη διαφήμιση τα μπαρμπάδια. Χάθηκαν φοβερές καρότσες τη δεκαετία αυτή στην Ελλάδα.[/FONT]

[FONT=Arial]
[/FONT]
[FONT=Arial]

[/FONT]

[Ichigo]

[FONT=Arial, sans-serif]Στο δρόμο προς την πόρτα



H πόρτα


[/FONT]

[Ichigo]

[FONT=Arial, sans-serif]Ιστορίες για πρίγκηπες για κάστρα και νεράϊδες






[/FONT]

[Ichigo]

[FONT=Arial]Τις μέρες που θα έμενα εκεί έπεσα σε festival γαλλικού κινηματογράφου που λάμβανε χώρα στο κάστρο. Μεγάλη τύχη. Είδα μάλιστα μια ταινία με τον Depardieu, το Valley of Love και ένα ντοκυμαντέρ. Και μάλιστα δωρεάν!



[/FONT][FONT=Arial, sans-serif]Η Acaya λοιπόν είναι ένα μικρό χωριό που εγώ θα το χαρακτήριζα ησυχαστήριο. Ωστόσο έρχονται και λίγα γκρουπάκια τουριστών να το επισκεφθούν. Παρά το μικρό του μέγεθος έχει τρία εστιατόρια. Σε ένα από αυτά που έπιασα κουβέντα με την ιδιοκτήτρια, μου εξιστορούσε τις διαφορές με τη Β. Ιταλία. “Έχουμε εντελώς διαφορετική κουλτούρα μου λέει”, και αυτό ήταν βέβαια κάτι που ήδη γνώριζα. “Αισθανόμαστε όπως εσείς... Greci”. Συνέχισαμε να μιλάμε για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν εκεί, “Χρειάζεστε έναν μια επένδυση κράχτη εδώ που θα βοηθήσει την Puglia και κατ επέκταση το Salento τουριστικά” αναφέρω “έχετε ένα καταπληκτικό μέρος που συνδυάζει γεύση Ιταλίας με Magna Grecia”. Κούνησε το κεφάλι συγκαταβατικά, “δεν ασχολείται κανένας” είπε. Και συνεχίσαμε κουβεντιάζοντας να βρίσκουμε τις ίδιες παθογένειες που μαστίζουν την Ιταλία και την Ελλάδα πάνω σε θέματα τουρισμού κλπ κλπ.[/FONT]

[FONT=Arial] [/FONT]

[Ichigo]

[FONT=Arial]Το βράδυ είχε επίσκεψη στο κοντινό Lecce καθώς έπαιζε και ένα street food festival. H πόλη αυτή είναι μουσείο από μόνη της.



[/FONT]
[FONT=Arial]Porta Rudiae



[/FONT]

[Ichigo]

[FONT=Arial]Chiesa Cattolica Parrocchiale Cattedrale





[/FONT][FONT=Arial]Chiesa de Sant'Irene


[/FONT]

[Ichigo]

[FONT=Arial, sans-serif]Και μετά από αυτή την κοντινή επίσκεψη γύρισα για ύπνο στη masseria καθώς την επόμενη μέρα έπρεπε να σηκωθώ 8-8:30 για να ξεκινήσω επιτέλους να δω τα περίφημα χωριά της Grecia Salentina. Το πρωί ο κ. Fasiello ήδη μου είχε ετοιμάσει ένα γευστικότατο πρωινό, με torta (κεκακι με μαρμελάδα φρούτων), σπιτικό τυρί ricotta από την κουνιάδα του και φρούτα από τον κήπο. Η σπεσιαλιτέ τους μάλιστα είναι το pampasciuni οι γνωστοί σε όλους μας βολβοί ή ασκορδουλάκοι όπως τους λένε στην Κρήτη με ενημερώνει ο κ. Fasiello. O κ. Fasiello με πήρε χαμπάρι γενικά ότι ήμουν ιστοριολάτρης και κάθε μέρα μου εξιστορούσε με μισά ιταλικά-μισά ελληνικά και διάφορα φυλάδια που είχε τυπώσει ο δήμος την ιστορία του χωριού, για τον οίκο του Anzou και άλλες παλιές ιστορίες. Και δωστου να μου δείχνει παλιές φωτό που είχε στη masseria σχετικά με την οικογένειά του. Άλλο που δεν ήθελα εγώ...


[/FONT]

[Ichigo]

[FONT=Arial]Για να ανακεφαλαιώσουμε. Ο άτυπος “σύνδεσμος” των χωριών της Grecia Salentina, δηλαδή τα χωριά που ομιλείται ακόμα σποραδικά η διάλεκτος των Griko είναι τα εξής 11 αλφαβητικά:[/FONT]
[FONT=Arial]
Calimera [/FONT]
[FONT=Arial]Carpignano Salentino[/FONT]
[FONT=Arial]Corigliano d'Otranto[/FONT]
[FONT=Arial]Cutrofiano [/FONT]
[FONT=Arial]Martano[/FONT]
[FONT=Arial]Martignano [/FONT]
[FONT=Arial]Melpignano [/FONT]
[FONT=Arial]Soleto [/FONT]
[FONT=Arial]Sternatia [/FONT]
[FONT=Arial]Zollino[/FONT]






[FONT=Arial]Το ποιο κοντινό σε εμένα είναι η Calimera. Οπότε ξεκινάω από εκεί. Πρωτού όμως φτάσω από εκεί είναι στο δρόμο μου το Struda. Συναντώ μια συμπαθητική σημαιοστολισμένη πλατεία και η ταμπέλα στη μέση πληροφορεί ότι περιμένουν κάποιο festival.



[/FONT][FONT=Arial]Μια στάση στο Vernole για να βγάλω και λεφτά από το ΑΤΜ


[/FONT]

[FONT=Arial]
[/FONT]

[Ichigo]

[FONT=Arial, sans-serif]Και φτάνω στην Calimera. Σα χωριό δε σε ενθουσιάζει και τόσο και ας έχει το όνομα και ας είναι το δημοφιλέστερο όλων. Το μότο της πόλης είναι “Zeni sù en ise ettù sti Kalimera” (Τσένη 'σού 'εν είσαι ετού στη Καλημέρα), δηλαδή “Δεν είσαι ξένoς, εδώ στην Καλημέρα.” Φτάνοντας στην πλατεία αντικρίζω την chiesa madre που είναι αφιερωμένη στον San Brizio. Στυλ παντρεμένο με σύγχρονες πολυκατοικίες δίπλα. Άναρχη μίξη που δε μ` αρέσει καθόλου...



Και από μέσα



[/FONT]
[FONT=Arial, sans-serif]Chiesa Madonna del Carmine


[/FONT]

[FONT=Arial, sans-serif]
[/FONT]