Κινούμαστε στον Ε77 μέχρι την πόλη του Πσκοφ.
Στη συνέχεια ακολουθούμε τον Ε95 με κατεύθυνση την πόλη της Αγίας Πετρούπολης.
Ατελείωτες ευθείες κάνουν τη διαδρομή μονότονη.
Στο πλάι του δρόμου ντόπιοι έχουν στήσει αυτοσχέδιους πάγκους και πουλούν φρούτα καθώς και μέλι.
Σταματάμε για βενζίνη έξω από την Αγία Πετρούπολη. Εκεί μας πιάνει μια βροχή που δε λέει να σταματήσει.
Αποφασίζουμε να φύγουμε για να βρούμε το ξενοδοχείο, το οποίο βρίσκεται λίγο έξω από το κέντρο της πόλης και είναι το μόνο που έχουμε βρει με πάρκινγκ.
Η βροχή δυσκολεύει την κατάσταση αλλά το χειρότερο είναι η απίστευτη κίνηση που επικρατεί σε όλη την πόλη.
Εντύπωση μας προκαλούν τα πολλά ακριβά αυτοκίνητα που κυκλοφορούν στην πόλη.
Βρίσκουμε το ξενοδοχείο μετά από καμιά ώρα κι αφού έχουμε γυρίσει σχεδόν όλη την πόλη, βλέπετε το gps δεν έβρισκε τη διεύθυνση.
Η Πετρούπολη ή Πόλη του Αγίου Πέτρου (ρωσικά: Санкт-Петербу́рг, μτγρ.: Σανκτ-Πετερμπούργκ, προφέρεται: [sankt pʲɪtʲɪrˈburk])
είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη και πολιτιστική πρωτεύουσα της Ρωσίας.
Βρίσκεται στη βορειοδυτική Ρωσία και πολύ κοντά στα σύνορα με τη Φινλανδία, στο σημείο που ο ποταμός Νέβας εκβάλλει στη Βαλτική Θάλασσα.
Είναι κτισμένη επάνω σε σύμπλεγμα μικρών νησιών, τα οποία χωρίζονται από φυσικά και τεχνητά κανάλια και συγκοινωνούν μεταξύ τους με γέφυρες.
Το όνομα της πόλης παρακολουθεί τις κατά καιρούς πολιτικές εξελίξεις. Ιδρύθηκε ως Πετερμπούργκ (Πετρούπολη),
όμως το 1914 μετονομάστηκε σε Πετρογκράντ, διότι το Πετερμπούργκ θύμιζε γερμανικά και οι Γερμανοί ήταν τότε αντίπαλοι των Ρώσων στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Μετά το θάνατο του Βλαντίμιρ Λένιν και έως το 1991 ονομαζόταν Λένινγκραντ (Ленингра́д, στις δυτικές γλώσσες ακουγόταν προπαροξύτονο).
Μολονότι η πόλη έπαψε να ονομάζεται Λένινγκραντ μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, το όνομα αυτό διατηρήθηκε στην ονομασία του Όμπλαστ Λενινγκράντ,
της ομοσπονδιακής ενότητας που περιβάλλει την πόλη. Η πόλη επί το πλείστον αποκαλείται λανθασμένα "Αγία Πετρούπολη" στα ελληνικά,
γιατί η συγκεκριμένη ονομασία παραπέμπει στο νόημα Άγια Πόλη του Πέτρου (στην πραγματικότητα είναι Πόλη του Άγιου Πέτρου).
Πολύ ελάχιστα χρησιμοποιείται η σωστή ονομασία "Αγιοπετρούπολη", ενώ αρκετά ευρύτερα αυτής η απλή ονομασία "Πετρούπολη".
Η UNESCO έχει ανακηρύξει ολόκληρο το κέντρο και πολλά προάστιά της ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς.
Ολόκληρη η πόλη αποκαλείται και «πρωτεύουσα του Βορρά» όντας μια τεράστια ανοιχτή έκθεση μνημειακής, διακοσμητικής και χρηστικής αρχιτεκτονικής,
γεμάτη μεγαλοπρεπή και μη κτήρια με εξαιρετικές λεπτομέρειες, κήπους και πάρκα, πλατιές λεωφόρους, σκαλιστές γέφυρες, αγάλματα και μνημεία.
Για το λόγο αυτό, συχνά αποκαλείται ανοιχτό μουσείο του μπαρόκ και του νεοκλασικισμού.
Ακόμα πιο ξεχωριστή κάνουν την πόλη ο Νέβας και τα πολυάριθμα κανάλια που τη διαρρέουν, δίνοντάς της το προσωνύμιο «Βενετία του Βορρά»
ή «Πόλη των 300 γεφυρών» (αν και στην πραγματικότητα έχει πάνω από οκτακόσιες).
Χαρακτηριστικό της πόλης είναι οι «λευκές νύχτες» του Ιουνίου. Ο ουρανός φαίνεται να μη σκοτεινιάζει ποτέ τις νύχτες εκείνες - φαινόμενο που
οφείλεται στη θέση της Αγίας Πετρούπολης κοντά στον Αρκτικό Κύκλο (60° Β, σχεδόν στο ίδιο γεωγραφικό πλάτος με τις σκανδιναβικές πρωτεύουσες).
Κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, το Λένινγκραντ πολιορκήθηκε και σφυροκοπήθηκε αλύπητα από τους Γερμανούς.
Η πολιορκία ξεκίνησε στις 8 Σεπτεμβρίου 1941 και η πόλη κινδύνευσε να πέσει στα χέρια των ναζιστικών στρατευμάτων.
Με υπομονή και εφευρετικότητα, η πόλη αντιστάθηκε ηρωικά.
Στις 18 Ιανουαρίου του 1943, ο Κόκκινος Στρατός έσπασε για πρώτη φορά τον κλοιό και ένα χρόνο αργότερα κατάφερε την οριστική επικράτηση.
Με την πρώτη απογραφή αποκαλύφθηκε το ανθρώπινο κόστος της αντίστασης: τουλάχιστον 800.000 κάτοικοι (κατ' άλλους 1.000.000)
έχασαν τη ζωή τους από πείνα ή στις μάχες.
Μετά τη λήξη του πολέμου, άρχισε η ανοικοδόμηση. Το Λένινγκραντ και τα περισσότερα προάστιά του ξανακτίστηκαν ή αποκαταστάθηκαν
με βάση τα αρχικά σχέδια, για αυτό και σήμερα η πόλη διατηρεί το χαρακτήρα της, παρά τα όσα έχουν συμβεί από την ίδρυσή της μέχρι σήμερα. (Wikipedia)
Οι επόμενες τρεις μέρες περνούν χαζεύοντας τα αξιοθέατα και όλη την πόλη, η οποία είναι βγαλμένη από παραμύθι.
Κυριολεκτικά όλη η πόλη είναι ένα μεγάλο μουσείο. Τα κτήρια οι δρόμοι, τα μουσεία, οι εκκλησίες.
Είναι γνωστό άλλωστε ότι οι ρώσοι είναι ένας λαός που αγαπά τις τέχνες.
Βγαίνουμε έξω από το τουριστικό κέντρο και βλέπουμε μια άλλη εικόνα, μία εικόνα μειονοτήτων και φτώχειας,
μακριά από τη χλιδή και τα ακριβά αυτοκίνητα που κυκλοφορούν στις περιοχές του κέντρου.
Παρατηρούμε τις μεγάλες αντιθέσεις αυτής της πόλης, από τη μία τους πλούσιους Ρώσους με τα χρυσά κοσμήματα κι
από την άλλη την φτώχεια και την ανέχεια. Η οικονομική πολιτική που ακολουθείται τα τελευταία χρόνια έχει συγκεντρώσει
τον πλούτο σε μια μικρή ευνοούμενη ομάδα ανθρώπων.
Διαβάζουμε σε έρευνα πως το πως το 56% των πολιτών της σημερινής Ρωσίας εξακολουθεί να λυπάται για την απώλεια της ΕΣΣΔ
και σε ποσοστό 67% να υποστηρίζει πως η ύπαρξη της Σοβιετικής Ένωσης «συνέβαλε στην οικονομική και πολιτιστική ανάπτυξη των λαών».
Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα…
Τα χαρακτηριστικά των κατοίκων αυτής της πόλης διαφέρουν μεταξύ τους καθώς εδώ καταλήγουν άνθρωποι από όλη τη Ρωσία.
Η Αγία Πετρούπολη γνωρίζει εδώ και χρόνια μεγάλη οικονομική ανάπτυξη, κάτι που έχει προσελκύσει αρκετούς πολίτες από όλες τις περιοχές της χώρας.
Διαβάζουμε πως οι ρατσιστικές επιθέσεις έχουν αυξηθεί δραματικά τα τελευταία χρόνια, ειδικά απέναντι σε Καυκάσιους και Τατάρους.
Χαζεύουμε τις λιμουζίνες που κουβαλούν νεόνυμφους και παρακολουθούμε τα ζευγάρια να βγάζουν γαμήλιες φωτογραφίες.
Είναι πολύ συνηθισμένο εδώ, τα ζευγάρια να νοικιάζουν λιμουζίνες και να φωτογραφίζονται σε χαρακτηριστικά σημεία της πόλης.
Γενικά οι Ρώσοι είναι των άκρων και αντιγράφουν κομμάτια του δυτικού «πολιτισμού».
Περνάμε τρεις ημέρες στην πιο όμορφη πόλη του ταξιδιού.
Ελπίζουμε κάποτε ο δρόμος μας να μας ξαναοδηγήσει εδώ.
Φεύγοντας από την Αγία Πετρούπολη δυτικά με πρώτη στάση τα σύνορα στην πόλη Νάρβα, την τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Εσθονίας,
μετά από το Ταλίν και το Ταρτού.
Η πόλη έχει πάρει το όνομά της από τον ποταμό Νάρβα ο οποίος από την λίμνη Πέιπους καταλήγει στη Βαλτική.
Απέναντι από τον ποταμό Νάρβα είναι το ρωσικό φρούριο του Ιβάνγκοροντ.
Στην περίοδο της Σοβιετικής Ένωσης η Νάρβα και το Ιβάνγκοροντ ήταν αδελφοποιημένες πόλεις, παρόλο που ανήκαν σε διαφορετικές ομόσπονδες δημοκρατίες.
Περνώντας στην Εσθονία ο έλεγχος από τη συνοριοφύλακα είναι εξονυχιστικός.
Αυτό που μας κάνει εντύπωση είναι ο έλεγχος του αριθμού πλαισίου της μηχανής, κάτι που είχε γίνει κι όταν είχαμε
βγει από την Εσθονία κι είχαμε μπει Ρωσία. Παρατηρούμε ότι ο έλεγχος αυτός γίνεται σε όλα τα αμάξια με μη εσθονικές πινακίδες.
Πλέον βρισκόμαστε σε εσθονικό έδαφος και κινούμαστε στον Ε20, με κατεύθυνση την πρωτεύουσα της Εσθονίας, το Ταλίν.
Ακριβώς δίπλα στον δρόμο βρίσκονται εγκατεστημένες αμέτρητες ανεμογεννήτριες. Μας κάνει μεγάλη εντύπωση, καθώς στην Ελλάδα
έχουμε συνηθίσει να τις βλέπουμε σε κορυφές υψωμάτων κι εδώ βρίσκονται σκορπισμένες σε πεδιάδες καθώς το μέγιστο
υψόμετρο στην Εσθονία είναι τα 318 μέτρα.
Περίπου εβδομήντα χιλιόμετρα πριν το Ταλίν βγαίνουμε από τον κεντρικό δρόμο.
Σκοπός της παράκαμψής μας είναι η επίσκεψη σε μια εγκαταλελειμμένη βάση υποβρυχίων, η οποία λειτουργούσε επί Σοβιετικής Ένωσης.
Η βάση βρίσκεται δίπλα στο χωριό Hara και χτίστηκε το 1950, επί ΕΣΣΔ, με σκοπό να εξυπηρετήσει τα σοβιετικά υποβρύχια που κινούνταν στη Βαλτική θάλασσα.
Η βάση κρίθηκε ιδιαίτερα σημαντική για τις δραστηριότητες του Ψυχρού Πολέμου .
Η λειτουργία της κράτησε περισσότερο από τρεις δεκαετίες , αλλά όταν κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση και η Εσθονία απέκτησε και πάλι την ανεξαρτησία της ,
οι Ρώσοι έφυγαν. Επειδή η βάση ήταν ένα στρατιωτικό μυστικό , δεν την άφησαν πίσω έτσι απλά, όπως και πολλά άλλα μέρη, αλλά φρόντισαν
να καταστρέψουν τις περισσότερες εγκαταστάσεις.
Σήμερα η βάση έχει αφεθεί στο έλεός της και σιγά σιγά αρχίζει να αποτελεί κομμάτι της φύσης, μιας και παρατηρούμε ντόπιους να κολυμπούν
και να ψαρεύουν εκεί όπου κάποτε υπήρχαν υποβρύχια…
Περπατάμε και φανταζόμαστε πόσο διαφορετικό ήταν το μέρος πριν μερικές δεκαετίες,
πίνουμε έναν καφέ και συνεχίζουμε προς την πρωτεύουσα της χώρας.
Ο δρόμος μας περνά μέσα από πυκνά δάση, μην ξεχνάμε πως το ένα τέταρτο του εδάφους της Εσθονίας καλύπτεται από δάση, κυρίως κωνοφόρων.
Τα σπίτια στην επαρχία είναι σχεδόν όλα ξύλινα και το χαρακτηριστικό τους γνώρισμα είναι οι επικλινείς στέγες τους,
που αποτρέπουν τη συγκράτηση όγκου χιονιού κατά το βαρύ χειμώνα.
Το Ταλίν, όπως και οι περισσότερες μεγάλες πόλεις που συναντούμε εδώ επάνω, στα περίχωρα – προάστιά του έχει πολλές μεγάλες πολυκατοικίες,
απομεινάρια της ΕΣΣΔ, οι οποίες χτίστηκαν ως κατοικίες των εργατών που έφτασαν από την επαρχία τις μεγαλουπόλεις.
Το Ταλίν με πληθυσμό περίπου 410.000 κατοίκους αποτελεί την πρωτεύουσα της Εσθονίας.
Βρίσκεται απέναντι από το Ελσίνκι, πρωτεύουσα της Φινλανδίας, και αποτελεί μεγάλο εμπορικό λιμάνι,
όντας σε στρατηγικό σημείο ανάμεσα σε Ρωσία και Σκανδιναβία.
Φτάνοντας στην πόλη βρρίσκουμε εύκολα το διαμέρισμα στο οποίο θα μέναμε, λίγο έξω από το κέντρο της νέας πόλης και πολύ κοντά στην παλιά πόλη.
Όπως και σε άλλες πόλεις της πρώην ΕΣΣΔ, έτσι και εδώ διαπιστώνουμε ότι ο αθλητισμός αποτελεί σημαντικό κομμάτι της ζωής τους
και της καθημερινότητάς τους. Στη διαδρομή μας για την παλιά πόλη συναντάμε αθλητικές εγκαταστάσεις γεμάτες με νέους ανθρώπους, καθώς και
πάρκα γεμάτα με παιδιά και γονείς.
Ξεκινάμε με μία βόλτα στην παλαιά πόλη, η οποία είναι χτισμένη μέσα στο κάστρο.
Η θέα της πόλης από το κάστρο μας αποζημιώνει για της λιθόστρωτη ανηφόρα που χρειάστηκε να ανέβουμε. Η νέα πόλη και εδώ δεν έχει τίποτα να ζηλέψει
από τις άλλες πόλεις που επισκεφτήκαμε.
Η επόμενη ημέρα έχει πρωινό ξύπνημα και διαδρομή προς την τρίτη μεγαλύτερη πόλη της πρώην ΕΣΣΔ και νυν πρωτεύουσα της Λετονίας, τη Ρίγα.
Ο καιρός είναι μουντός και τα μαύρα σύννεφα μας κάνουν επιφυλακτικούς για το τι θα συναντήσουμε στη διαδρομή
για την πρωτεύουσα της Λετονίας, τη Ρίγα. Σήμερα σκοπεύουμε να επισκεφθούμε το μεγαλύτερο νησί της Εσθονίας
και δεύτερο μεγαλύτερο της Βαλτικής, το Saarema. Φεύγουμε από το Ταλίν φορώντας τα αδιάβροχα,
κάτι που αποδεικνύεται σωστή απόφαση, καθώς λίγο έξω από την πόλη ξεσπά καταιγίδα. Κοιτώντας τον καιρό την προηγούμενη ημέρα,
έδινε τοπικές βροχές, αλλά δεν πίστευα ότι θα έριχνε τόσο πολύ νερό.
Τουλάχιστον τα αδιάβροχα φαίνεται να κάνουν, για ακόμα μια φορά, σωστά τη δουλειά τους.
Ακολουθούμε τον επαρχιακό 9 και στη συνέχεια τον 10, μέχρι τη Lihula, όπου πρέπει να αποφασίσουμε αν θα πάμε στο νησί
ή θα συνεχίσουμε για Λετονία. Ο καιρός δε φαίνεται να ανοίγει, παρά μόνο η βροχή έχει δυναμώσει. Σταματάμε σε μια στάση
λεωφορείου και χωνόμαστε κάτω από το σκέπαστρο, για να δούμε τι θα κάνουμε. Αποφασίζουμε να μην περάσουμε στο νησί,
καθώς η βροχή δε θα βοηθούσε ώστε να δούμε τα πράγματα που θέλαμε.
Ξέρουμε πως δε θα ξαναβρεθούμε εδώ και μπορώ να πω πως τώρα μετανιώνω για εκείνη την απόφαση…
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση