Με αφορμή το ατύχημα που έγινε, να εκφάσω και τα συλλυπητήρια μου για το παιδι που έφυγε, θέλω να πω κάποια πράγματα που βλέπω σε κάθε εξόρμηση με την μηχανή μου. Κάτι φορές νομίζω οτι είμαι σε ένα βιντεοπαιχνίδι που προσπαθώ να αποφύγω τους εχθρούς για να μην με σκοτώσουν. Έτσι προσπαθώ να αποφύγω αυτοκίνητα που τα οδηγούν σαν να μην ξέρουν γιατι τα οδηγούν. Αργά και αριστέρα, ελιγμούς χωρίς να ελένχουν τίποτα. Άσε σε κλειστά επαρχιακά κομμάτια. Εκεί τα τρακτέρ και τα αγροτικά έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στο θρίλερ. Αυτό όμως που με στεναχωρεί είναι οτι και εμείς κάτι φορές οδηγούμε σαν καμικάζι. Δεν θα ξεχάσω μια φορά οτάν ένα Ninja με προσπέρασε ξυστά απο άριστερα πάνω απο 250 και μετα απο κλάσματα δευτερολέπτου απο δεξιά με πέρασε ένα R1. Φανταστήτε να είχα τρομάξει απο το πρώτο προσπέρασμα και να είχα κάνει δεξιά;;;... Γένικα πάντα βλέπω ένα ανταγωνισμό, και ένα ανχος για να αποδείξουμε το πόσο κάλοι οδηγοί είμαστε που αυτό μα κάνει και ξεπερνάμε τα όρια μας, και πρέπει να ξέρουμε που είναι τα όρια μας!! Είναι καλό πού και πού να πηγαίνουμε και σε καμιά πίστα, αφού κατά καιρούς γίνοντai track day (μαθαίνεις σημαντικά πράγματα). Εγω πολλές φορές κάνω motocross και με βοηθάει στο να ξεδήνω εκεί και όχι στους δρόμους. Θέλω να πω σε όλους οτι δεν έχουμε να αποδήξουμε τίποτα σε κανένα, και όλοι είμαστε σημαντικοί!!!! Να είστε όλοι καλά και μακάρι να σταματήσουν οι απουσίες απο την ζωη!!!