Ήρθε η ώρα του φαγητού και όλα ήταν έτοιμα στην ώρα τους. Οι Γάλλοι είχαν τελειώσει και μπαίναμε εμείς στην σκηνή εστιατόριο!! Βγάζουμε παπούτσια όπως παντού εδώ, και καθόμαστε κάτω στο πάτωμα σε μαξιλάρια.. εντάξει το τραπέζι είχε τα πάντα και δεν νομίζω να πεινάσουμε!! Μια σούπα ζεστή για αρχή με κρέας και λαχανικά, σαλάτα, ψωμί, ψάρια από την λίμνη, αλλά και γλυκό σπιτικές μαρμελάδες. Δεν μας ενόχλησε κάνεις αφού μας σέρβιρε η κυρία έφυγε και μας άφησε μόνους να φάμε..
Σήμερα τολμώ να πω ότι ήταν όλα τέλεια. Φάγαμε χορτάσαμε για τα καλά είχε πέσει το σκοτάδι και όλοι ήταν στις σκηνές τους. Πήγαμε και εμείς όπου η φλόγες ήταν στο φουλ μέσα από την σόμπα και ζεστά.
Κατευθείαν την πέφτω και πραγματικά δεν κατάλαβα πότε με πήρε ο ύπνος.. εκεί που μιλούσα με την Μόνικα ξαφνικά στοπ και ροχάλιζα. Πρέπει να έπαιξε ρόλο και η ατμόσφαιρα που ήταν λίγο βαριά από αναθυμιάσεις από αυτό που καιγόταν στην σόμπα!!! Χαχαχα…
27-8-14 ΤΕΤΑΡΤΗ (KG-Naryn 198χιλ)
Βλέποντας το φως της μέρας να μπαίνει μέσα στην σκηνή από την ανοιχτή πόρτα που άφησε η Μόνικα πηγαίνοντας να πάρει ζεστό νερό για καφέ, το μόνο που κατάφερα ήταν απλά να αλλάξω πλευρό.. δεν ήθελα να σηκωθώ με τίποτα!!
Η ψύχρα όμως που έκανε εκείνη την ώρα, ο ήχος από κάθε λογής μουγκρητό ζώου, αλλά και ο ήχος από σακούλα όταν κάποιος ψάχνει κάτι, μάλλον είναι η ώρα να ετοιμαστώ. Μόνικα εσύ είσαι; (ακούγοντας τον ήχο από σακούλα). Δεν απαντά..!!! Τσιου, τσιου, τσιου, άκουγα και μόνο!! Ρε τι γίνεται; Μόλις είχαν μπει τέσσερα μικρά κοτοπουλάκια και ψαχούλευαν, με την μαμά κότα να μπαίνει να τα μαζέψει!! Χαχαχα..
Βγαίνω έξω και αντικρίζω όλο αυτό το σκηνικό μη θέλοντας ακόμα να το πιστέψω. Το μπλε του ουρανού, ένα με το μπλε της λίμνης. Αξία ανεκτίμητη!!
Έρχεται η Μόνικα λέγοντας ότι το πρωινό είναι έτοιμο. Ισοθερμικά μπουφάν φορεμένα και πάμε. Όσο και ήλιο να έχει την παγωνιά την καταλαβαίνεις στο πετσί σου σε τέτοιο υψόμετρο. Φρέσκα αβγουλάκια από τις κότες που βολτάρουν γύρο από την σκηνή αλλά και μέσα, βούτυρο μαρμελάδες ψωμί, σουπερ για πρωινό.
Η έκπληξη ήρθε από την μικρότερη της οικογενείας που θέλησε για λίγο να μας κάνει παρέα στο πρωινό. Παρόλο που ντρεπόταν αρκετά, έκατσε μέχρι να την φωνάξει η μάνα της να φάει και αυτή το πρωινό της. Δυο σχιστά μικρά ματάκια κοιτάζουν τον φακό της φωτογραφικής.. Υπέροχη η μικρούλα!!!
Κουμπώνω μπουφάν, βάζω μπότες για να βγω έξω να ετοιμαστούμε σιγά, σιγά.. και εκεί αντικρίζω την μικρούλα να τρώει το πρωινό της έξω φορώντας απλά ένα αμάνικο!!! Καλά άντε γιαααα!!!!
Ετοιμάζω πράγματα φορτώνω, δίνει και η Μόνικα ένα κουτί καραμέλες που είχαμε στην μικρή, η οποία έτρεχε μέσα στην τρελή χαρά με τις καραμέλες στο χέρι στην μάνα της να τις δείξει.
Φοβερή φάτσα.. ευχές για ότι καλύτερο και ξεκινάμε πάλι στην στέπα με κατεύθυνση προς τον κεντρικό χωματόδρομο που είχαμε αφήσει για να φτάσουμε εδώ.
Περνάμε και ένα ποταμάκι το πρώτο μας, και εγώ μέσα στην τρελή χαρά σαν παιδάκι που είμαι ήθελα ξανά!! Μόνικα κατέβα να το ξαναπεράσω και να με βγάλεις Φώτο. Τα παιδεία παίζει!!
Μετά από εδώ και βγαίνοντας στον κεντρικό χωματόδρομο είχαμε συνάντηση με την άγρια φύση!! Κάπου πήρε το μάτι μου στην αχανές στέπα ένα μεγάλο πτηνό να ξαποσταίνει καλά καμουφλαρισμένο!!
Αμάν αναφωνώ και σταματώ. Τι έγινε λέει η Μόνικα!! Βγάλε φωτογραφική ένας αετός. Ισα που πρόλαβε το κλικ, και άνοιξε τα τεράστια φτερά του και εξαφανίστηκε!!
Άγριο μοναδικό τοπίο, χωρίς να σε φοβίζει σε καμιά περίπτωση, αλλά αντιθέτως σε προκαλεί να το εξερευνήσεις.. Άλλο ποταμάκι, γεφυράκι και συνεχίζουμε στον χωματόδρομο που έχει αρχίσει να κουράζει αναβάτες.
Τι εννοώ!! Από την αρχή που πιάσαμε χώμα για εδώ σε κάποια σημεία ο δρόμος είχε αυτά τα κυματιστά εξογκώματα, σαν να έχει περάσει μπουλντόζα με ερπύστριες. Αυτό είχε έντονο τράνταγμα σε μηχανή και αναβάτες, οπότε αφού συνεχίζεται και δεν ξέρουμε για πόσο ακόμα, σταματώ για να κατεβάσω πιέσεις σε λάστιχα.. ευκαιρία διάλειμμα για καφεδάκι.
Απολάμβανα τον φραπέ που είχα φτιάξει όταν στο βάθος του δρόμου που ανηφόριζε και χανόταν στα βουνά, είδα έντονη σκόνη και κάτι να πλησιάζει γρήγορα!!!
Ναι είναι αναβάτης σε μεγάλη μηχανή και μόλις φτάνει φρένα απότομα και σταματά με μπλοκαρισμένο τροχό κάνοντας κολια!!! Τουρίστας και δίνουμε τα χέρια. Δεν ήταν μόνος όμως άλλοι τρεις κατεύνασαν εντως ολίγου με το ίδιο στυλ!!! Τάπα πήγαιναν στο χώμα!!
Τρία ντερέκια και ένας στα μέτρα μου, Ρώσοι και ένας Κοζάκος οδηγός του γκρουπ. Οι Ρώσοι είχαν νοικιάσει τα KTM από γραφείο στο Almaty του Καζακστάν και για τρεις εβδομάδες γυρνούν τα βουνά του Ταζτικισταν και το Κιργιστάν. Με τα απολύτως απαραίτητα και με ασφαλτινα λάστιχα, τα οποία κοιτάζοντας τα απόρησα!!
Βλέποντας να έχω γουρλώσει μάτι γέλασαν, και ο οδηγός μου λέει απλά, έχω βάλει μέχρι στιγμής δέκα κορδόνια στα λάστιχα, με τα περισσότερα σε μένα, τέσσερα δείχνοντας μου!!! Λογικά πάλι καλά που ακόμα δεν έχουν μείνει με την ζάντα. Κλασικά μια μικρή κουβέντα για το ταξίδι μας όπου έμειναν κατενθουσιασμένοι, και με έναν Ρώσο να με ρωτά για τις βαλίτσες (ATLAS) που και ποσό.!!
Και αυτός μου έδειχνε τις επώνυμες που είχαν σπάσει και με ιμάντες τις συγκρατούσε. Τους δώσαμε πληροφορίες για το που διανυκτερεύσαμε στην λίμνη, και θα πήγαιναν εκεί και αυτοί. Ευχές για καλούς δρόμους και ο καθένας τράβηξε την πορεία του.
Πολύ ωραίο μότο διάλειμμα και ξανά μπρος για τον μοναχικό προορισμό μας.. αμέσως κατάλαβα την διαφορά έχοντας χαμηλώσει τις πιέσεις των ελαστικών. Οι απορρόφηση των κραδασμών γινόταν ποιο ανώδυνα τώρα. Φτάνουμε στο ψηλότερο πάσο από αυτήν την πλευρά τώρα το Moldo-Asuu 3346m.
Τώρα τι να λέμε, πόσο χρόνο να αφιερώσεις για να χορτάσεις αυτό που βλέπεις; Δεν γίνεται εδώ θέλει να στήσεις σκηνή και να χαθείς, να αδειάσεις από σκέψεις και προβλήματα. Πραγματικά αυτοί εδώ οι δρόμοι είναι χαραγμένοι πάνω στις κορυφές!!!
Και πάμε τώρα στο κατηφορικό κομμάτι με αρκετές κλειστές φουρκέτες. Το τοπίο αρχίζει να αλλάζει από φαλακρό, βλέπουμε δέντρα έλατα πράσινο αρκετό.
Ξανά μετά από μια στροφή σταματώ, με το βλέμμα καρφωμένο στο βάθος!!! Τι σερπαντίνα είναι αυτή; Ο χωμάτινος <<Trasfagarasan>> στο Κιργιστάν αποκαλύπτεται μπροστά μας!!!
Η Μόνικα με δισταγμό αναφωνεί.. θα το κατέβουμε τώρα αυτό; Ο ναι δεν γίνεται εκεί μας πάει ο δρόμος δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Τώρα να πω ότι κι’εγω δεν δίστασα; Θα είναι ψέμα.!! Με χαμηλές ταχύτητες και φρενάροντας με κινητήρα και όχι πατώντας μανετα, γιατί με τόσο βάρος εύκολα μπλοκάρει τροχός και έχεις φύγει στο γρεμι, χωρίς να το καταλάβεις.
Κανόνες δημοσιεύσεων
Απάντηση με παράθεση